Σήμερα (Κυριακή, 14 Μαΐου), σχεδόν όλη η υφήλιος θα τιμήσει την γιορτή της Μητέρας. Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να γίνω μέρος αυτής της γιορτής, πηγαίνοντας για μεσημεριανό με τη μητέρα μου, και όλη την οικογένειά μου. Να μιλήσουμε για την εβδομάδα που πέρασε, τι μας ευχαρίστησε και για τις επιτυχίες μας.Δυστυχώς, τις τελευταίες δεκαετίες, αυτή η σκέψη παραμένει όνειρο, καθώς η μητέρα μου δεν είναι δίπλα μας και ζούμε με τις πολλές αναμνήσεις της.
Αυτό που σκέφτομαι πολλές φορές, είναι πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου, εάν γνώριζα σήμερα τη μαμά μου. Η μητέρα μου, παρά τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες, ήταν μία επιτυχημένη γυναίκα, που πολλοί αγαπούσαν και θαύμαζαν. Μία γυναίκα δυναμική, η οποία είχε στο μυαλό της πρώτα τον διπλανό της, και μετά το εαυτό της. Αν και την έχασα πολλή μικρή, έμαθα πολλά από αυτήν, τα οποία μέχρι και σήμερα με καθοδηγούν.
Η μητέρα μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Ραιδεστό, ένα χωριό προσφύγων από τη Μικρά Ασία, οι οποίοι έφτιαξαν μία καινούργια ζωή κοντά στη Θεσσαλονίκη. Η γιαγιά μου, η οποία μεγάλωσε ορφανή, έκανε τα πάντα για να αναθρέψει τις τέσσερις κόρες της. Μαζί με τον πατέρα μου, ήρθαν στην Αυστραλία το 1961 και έφτιαξαν τη ζωή τους εδώ.
Τα μαθήματα που πήρα από τη μητέρα μου ήταν πολλά και ομολογώ ότι πολλές φορές δεν τα κατανόησα έγκαιρα, αλλά εκ των υστέρων αποτέλεσαν τη βασική πυξίδα στη ζωή μου και την πορεία μου.
Για παράδειγμα, η μητέρα μου από μικρή μου έλεγε ότι τα κατορθώματά μας δεν τα διαφημίζουμε. Πρέπει να είμαστε υπερήφανοι, αλλά και ταπεινοί, ό,τι και εάν πετύχουμε. Ειδικά για το θέμα της ταπεινότητας, θυμάμαι μία ημέρα όταν ήμουν ακόμα στο δημοτικό, με αυστηρότητα να μου λέει ότι δεν έχει σημασία το τι πιστεύουμε εμείς για τον εαυτό μας, σημασία έχει τι κάνουμε για τον διπλανό μας. Η θυσία που θα κάνουμε για τους συνανθρώπους μας έχει τη μεγαλύτερη αξία.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι για τη γενιά της μάνας μου, η λέξη ‘θυσία’ ήταν συνοδοιπόρος στη ζωή πολλών γυναικών. Θυσία φιλοδοξιών, ονείρων, καριέρας αλλά και μερικές φορές, αγάπης. Ο γάμος σήμαινε σπίτι, παιδιά και νοικοκυριό. Δεν υπήρχαν πολλές ευκαιρίες για τις γυναίκες να κυνηγήσουν τα όνειρά τους, αυτά που μπορεί να διάβαζαν σε βιβλία ή άκουγαν στο ραδιόφωνο. Ήταν διαφορετική η κοινωνική τους θέση και την αποδέχονταν.
Όπως έκαναν και οι εκατοντάδες μητέρες που συναντώ στη «Φροντίδα», είτε στους οίκους ευγηρίας μας είτε στις ομάδες κοινωνικών δραστηριοτήτων. Ακούω πολλές ιστορίες οι οποίες με εμπνέουν για το τι πέρασαν αυτές οι γυναίκες, πώς στάθηκαν στα πόδια τους για χάρη της υπόλοιπης οικογενείας τους. Και πολλές φορές τις ρωτάω τι όνειρα είχαν όταν ήταν μικρές, και ακούω με θαυμασμό για τα νεανικά τους σχέδια.
Η επιτυχία είναι, άλλωστε, θέμα οπτικής. Για άλλους είναι η οικογένεια, για άλλους οι φίλοι για άλλους η καριέρα ή τι προσφέρουν στους άλλους ανθρώπους. Το σημαντικό όμως είναι να εξασφαλίσουμε ότι κάποιος έχει την ευκαιρία να ακολουθήσει το δρόμο της δικής του επιτυχίας. Και, δυστυχώς, η κοινωνία μας, εμπόδισε πολλές γυναίκες να φτάσουν εκεί που ήθελαν. Να πραγματοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους.
Πολλές φορές οι φιλοδοξίες της μητέρας μου ζούσαν μέσα από εμένα και την αδελφή μου. Από νωρίς έδειχνε μεγάλη προσοχή στην εκπαίδευσή, τη μόρφωσή μας και μας έκανε να αγαπήσουμε τις τέχνες, την πολιτιστική μας κληρονομιά και τα ταξίδια- ήθελα να κατανοήσουμε σε βάθος τον κόσμο γύρω μας. Για τη μαμά μου, αυτή ήταν η επιτυχία, η μόρφωση των παιδιών της για να μπορέσουν να κατακτήσουν τις κορυφές που επιθυμούσαν στη ζωή τους.
Οι μητέρες μας μας είναι πολλές φορές ο οδηγός, η βάση, το υπόβαθρο για το δρόμο που θα ακολουθήσουμε στη ζωή μας. Και όσο περνάνε τα χρόνια, οι συμβουλές τους σαν να αλλάζουν νόημα, να γίνονται ακόμα πιο σημαντικές για τα επόμενα βήματα της ζωής μας. Δεν ήμουν καν τριάντα, όταν η μητέρα μου έφυγε. Πολλές φορές αναρωτιέμαι, τι θα έλεγε η μητέρα μου στις μεγάλες αποφάσεις της ζωής μου, τι οποίες πήρα χωρίς αυτήν. Τι θα σκεφτόταν για την οικογένεια ή την καριέρα μου. Τι θα σκεφτόταν για την πορεία της πολυαγαπημένης αδερφής μου, ή για τα εγγόνια που δεν πρόλαβε να γνωρίσει. Θα θεωρούσε ότι εγώ και η αδερφή μου, φτάσαμε εκεί που φανταζόταν; Για αυτό έγραψα πριν, ότι θα ήθελα να την έβλεπα ξανά σήμερα, να πιούμε έναν καφέ μαζί και με την αδερφή μου, να φάμε λίγο από το αγαπημένο της εκμέκ, να ακούμε τραγούδια του Πάριου και του Νταλάρα, και να συζητήσουμε, έστω και για μισή ώρα.
Βαθιά μέσα μου, ξέρω ότι η μητέρα μου θα ήταν περήφανη αν άκουγε ότι ένα κορίτσι το οποίο κατάγεται από ένα χωριό προσφύγων και γεννήθηκε στην Αυστραλία, κατάφερε να βοηθήσει ανθρώπους που είχαν πολύ μεγάλη ανάγκη, και έβαζε πάντα τους άλλους πριν από αυτήν. Αλλά η αλήθεια είναι ότι τίποτα από αυτά δεν θα γινόταν, αν όλες οι γυναίκες και μητέρες πριν από αυτό το κοριτσάκι δεν ξεπερνούσαν τα εμπόδια, δεν έδιναν τον δικό τους αγώνα, δεν θυσίαζαν τα όνειρά τους, για να μπορούν τα επόμενα κορίτσια να φτάσουν εκεί που θέλουν.
Οπότε, την Κυριακή, όσοι έχετε τη χαρά, πάρτε τη μητέρα σας μία παραπάνω αγκαλιά, δώστε της και ένα παραπάνω φιλί. Και εάν κάποια στιγμή διαφωνείτε, οι πιθανότητες είναι ότι αργότερα στη ζωή σας θα καταλάβετε γιατί η μητέρα σας έχει υψηλές προσδοκίες για εσάς.
Για εμένα, όσα χρόνια και εάν περάσουν, ότι και να ζήσω, η μητέρα μου ήταν, είναι και θα είναι η πυξίδα μου.
*Η Faye Spiteri-Tsolakis είναι CEO της Fronditha Care’s CEO.
