ΕΓΙΝΑ μητέρα στις 27 Ιανουαρίου αυτού του έτους. Είμαι 22 ετών και πάντα ήθελα να κάνω παιδιά μικρή (γι’ αυτό ίσως να φταίει το ότι εργαζόμουν σε Ελληνικά σχολεία από μικρή ηλικία). Η ιδέα που είχα για το τι σημαίνει να είσαι μητέρα ήταν ιδανική. Τίποτα δεν θα μπορούσε να με είχε προετοιμάσει για την πραγματικότητα.
Μπορώ να πω πως είχα υποτιμήσει την ‘αναγέννηση’ που θα περνούσα κατά την διάρκεια της γέννας. Εκείνη την ώρα πας κάπου άλλου. Είναι μια ψυχεδελική εμπειρία, εσωτερική και προσωπική. Υπάρχεις μόνο εσύ, το σώμα σου και οι σκέψεις σου. Κάποια στιγμή άρχισα να σκέφτομαι όλες τις φορές που είχα τσακωθεί με την δικιά μου μαμά. Μετά από λίγο, μπήκε στο δωμάτιο και το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν να της πω ‘συγγνώμη’. Τότε κατάλαβα.
Εκείνη ήταν η στιγμή που ένιωσα την μετάβαση από γυναίκα σε μητέρα, και έγινε πολύ πριν να δω για πρώτη φορά τον γιο μου. Έγινε καθώς βίωνα τον πόνο του να παραδίνεσαι σε μια δύναμη πέρα από τον εαυτό σου και να πρέπει να εμπιστευτείς σε αυτό. Αυτό είναι κάτι που με έχει δυσκολέψει κατά την διάρκεια της ζωής μου. Το να προσπαθώ να ελέγχω τα πάντα γύρω μου. Για εμένα, αυτό είναι το νόημα του να είσαι μητέρα.
Η εμπιστοσύνη, η αναμονή και η βουτιά στο άγνωστο. Κάθε μέρα είμαι μάρτυρας της εξέλιξης της συνείδησης. Έχω αφήσει τον γιο μου να πάρει τα ηνία όσο ανακαλύπτει σιγά-σιγά τον κόσμο. Μέσα από αυτήν την διαδικασία, έχω αρχίσει κι εγώ να βλέπω τον κόσμο διαφορετικά.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια φίλων και γνωστών κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης μου.
‘Κοιμήσου τώρα που μπορείς’, ‘Κάνε τα χ, ψ πράγματα τώρα που μπορείς!’, ‘Όλα θα αλλάξουν όταν έρθει το μωρό, θα σου λείπει η παλιά σου ζωή’.
Γιατί η κοινωνία μας προσπαθεί να τρομάξει τις μέλλουσες μητέρες; Το κλειδί της μητρότητας είναι να βάλουμε το ‘εγώ’ μας στην άκρη… Ίσως να μας λείπουν κομμάτια του εαυτού μας, αλλά δεν μπορούμε να αποφύγουμε αυτήν την αλλαγή. Φέρνουμε παιδιά στον κόσμο πιστεύοντας ότι θα ταιριάξουν τέλεια στο πρόγραμμά μας. Η δουλειά τους, όμως, δεν είναι αυτή.
Η δουλειά τους είναι να μας ταρακουνήσουν και να τα αλλάξουν όλα. Με το να πηγαίνουμε αντίθετα σε αυτό, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να είμαστε δυστυχισμένοι και, κατά συνέπεια, να μεγαλώνουμε δυστυχισμένα παιδιά.
Ας αγκαλιάσουμε, λοιπόν, τα απρόοπτα.
Ο πόνος, η συνεχής ανησυχία και η αμφιβολία για τις ικανότητές μου με έκαναν να νιώθω πολύ αδύναμη. Μέσα από αυτά, όμως, βρήκα την δύναμή μου. Η ζωή μου άλλαξε, εγώ αλλαξα, αλλά τα μαθήματα που πήρα μέσα σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα είναι ανεκτίμητα.
