Είμαι ο Σωτήρης Παπαφωτίου, μετανάστης σε αυτή την πολύ όμορφη χώρα, την Αυστραλία.

Η φιλόξενη αυτή χώρα με φιλοξένησε με τον καλύτερό της τρόπο -αυτό πιστεύω προσωπικά- καθώς και έναν μεγάλο αριθμό μεταναστών από διάφορες χώρες.

Η ξενιτιά για μένα άρχισε όταν ήμουν περίπου δεκαπέντε χρόνων. Για δύο περίπου χρόνια η ξενιτιά μου ήταν η πρωτεύουσα του Νομού μας (Τρίπολη) και, εν συνεχεία, η πρωτεύουσα της Ελλάδας, Αθήνα, για περίπου 9-10 χρόνια όπου εργαζόμουν σε μαγαζιά (παντοπωλείο κ.ά.).

Ο ερχομός του μήνα Μάρτη του 1963 θα μείνει για μένα αξέχαστος σε όλη μου τη ζωή, διότι μου συνέβησαν απροσδόκητα γεγονότα που ρίζωσαν μέσα μου και δεν μπορώ ποτέ να τα ξεχάσω. Για παράδειγμα, ο αποχωρισμός από τους γονείς μου, πιο πολύ από την μητέρα μου και, γενικά, από όλη την οικογένειά μου ήταν μια εμπειρία που μου άφησε ανεξίτηλα συναισθήματα. Ακόμα και αυτή τη στιγμή που γράφω αυτά τα λόγια, τα δάκρυά μου κυλούν ασταμάτητα… Βλέπω μπροστά μου ζωγραφισμένη εκείνη την εικόνα του αποχαιρετισμού, του χωρισμού του παιδιού από την μάνα μαζί με τα ανάμεικτα αισθήματα που με κυρίευσαν.

Τέτοιες στιγμές δεν σβήνουν εύκολα από μέσα μας ούτε με την πάροδο του χρόνου ούτε με καταπραϋντικά ούτε με τίποτε άλλο. Μένουν ανεξίτηλα για πάντα στα βάθη της ύπαρξής μας. Η μόνη μας παρηγοριά είναι η ελπίδα ότι μια μέρα θα ανταμώσουμε σε κάποιον μακρυνό και εξωγήινο πλανήτη!

Εβδομήντα χρόνια έχουν περάσει χωρίς να σας ξεχάσω καθόλου καλή μου μητέρα και όλους σας. Ποτέ δεν θα σας ξεχάσω όσο ζω και αναπνέω. Αυτές οι τελευταίες αποχαιρετιστήριες ώρες μου κυρίευσαν το μυαλό και δεν μου φεύγουν από τις καθημερινές μου σκέψεις. Η μητέρα μου, ο πατέρας μου, το χωριό μου, η πατρίδα και όλοι οι συγγενείς και φίλοι, έρχονται καθημερινά στη μνήμη μου και τους βλέπω όλους και όλα καθαρά μπροστά μου.

Επομένως, όσοι έχουν δοκιμάσει και ζήσει την ξενιτιά καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται. Γι’ αυτό θα μιλήσω τώρα γι’αυτή την χώρα που η τύχη διάλεξε να με στείλει.

Ήταν 23 Μαρτίου 1963 όταν βρέθηκα στο λιμάνι της Μελβούρνης. Με περίμενε εκεί η αδελφή μου η Λάμο, με ανοικτές αγκάλες και πολλά οικογενειακά φιλικά αισθήματα. Ήταν μια πολύ καλή αντάμωση και με τον σύζυγό της Δημήτρη, που με φιλοξένησαν με πολλή αγάπη. Συγκατοικήσαμε για λίγα χρόνια.

Κάποτε ήρθε η ώρα και για μένα να βρω μια καλή γυναίκα, να παντρευτώ και να αποκατασταθώ. Βρήκα την Αγγελική με την οποία ταιριάζαμε σχεδόν σε όλα και υποσχεθήκαμε να ζήσουμε μαζί και να δημιουργήσουμε την οικογένειά μας.

Αφού παντρευτήκαμε, κάναμε παιδιά και εργαστήκαμε και οι δυο μας σκληρά, είτε σε εργοστάσια είτε σε επιχειρήσεις για να τα μεγαλώσουμε.

Τα θεμέλια για μια καλή οικογενειακή ζωή ήταν η αγάπη και η συνεννόηση μεταξύ μας. Αποκτήσαμε πέντε παιδιά, όλα κορίτσια, και η ζωή μας κυλούσε ήσυχα και όμορφα, μέχρι το 1991 που μας βρήκε μια μεγάλη δοκιμασία και τάραξε την οικογενειακή μας ηρεμία:

Χάσαμε μια από τις κόρες μας, την Δήμητρά μας, κάτι που μας έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή και μας άφησε να ζούμε με τον πόνο του άδικου χαμού της. Ήταν πολύ βαρύ το τίμημα που πληρώσαμε και το οποίο κράτησε για πάρα πολλά χρόνια. Μέσα σ’ αυτά τα πολύ δύσκολα χρόνια είχαμε γνωρίσει και μερικές καλές μέρες.

Οι ευχάριστες εμπειρίες μας ήταν όταν παρευρεθήκαμε και χαρήκαμε για τους γάμους όλων των παιδιών μας. Μετά από λίγα χρόνια, είχαμε και την καλή τύχη να δούμε και να χαρούμε και εγγόνια. Πόσα; Έντεκα! Επτά αγόρια και τέσσερα κορίτσια. Ήταν απερίγραπτη η χαρά μας να γίνουμε παππούς και γιαγιά!

Ψυχική αγαλλίαση να ζήσουμε και να γνωρίσουμε εγγόνια, που είναι τα παιδιά των παιδιών μας, που όπως λέμε στη λαϊκή καθημερινότητα «το παιδί του παιδιού σου είναι δυο φορές παιδί σου»!

Σιγά-σιγά, με τον καιρό, έφτασε και η ώρα να παντρευτεί μία από τις εγγόνες μας. Εδώ τα πράγματα αλλάζουν πολύ διότι μια τέτοια οικογενειακή εκδήλωση δεν ήταν προγραμματισμένη να μας συμβεί! Δεν σκεφτήκαμε ποτέ ότι θα είχαμε την τύχη να παραυρεθούμε σε γάμο εγγονής μας, αλλά έτσι και έγινε. Παντρεύτηκε η εγγονή μας, Δήμητρα. Όσον αφορά τα αισθήματα χαράς και περηφάνειας μας δεν μπορώ να τα περιγράφω. Η Δήμητρα είναι το δεύτερο σε ηλικία από όλα τα εγγόνια μας.

Εν συνεχεία, η ζωή κυλάει ενώ ακούμε κάποιες άλλες ειδήσεις. Ο πρώτος κατά σειρά εγγονός μας, ο Σωτήρης, αρραβωνιάστηκε με την καλή του φίλη Bridget. Δεν άργησε πολύ να μας δηλώσει ότι σχεδιάζει τον γάμο τους για τις 28 Ιανουαρίου 2023. Σ’ αυτό το σημείο όμως ήθελα να δηλώσω ότι κατά σύμπτωση σε αυτή την ημερομηνία είχε γίνει και ο γάμος της Δήμητρας με τον Αντώνη. Ήταν ακόμα μια άλλη σύμπτωση γι’ αυτόν τον μήνα – στις 30 Ιανουαρίου 1965 είχαμε και εμείς, δηλαδή ο παππούς και η γιαγιά, τον γάμο μας! Τι σας λέει αυτό; Παππούς/γιαγιά παντρεύτηκαν στις 30 Ιανουάριου 1965. Ο γάμος της Δήμητρας και του Αντώνη στις 22 Ιανουάριου 2022. Γάμος Σωτήρη και Bridget 28 Ιανουαρίου 2023. Βλέπουμε εδώ μια σειρά από ανεξήγητες συμπτώσεις.

Φτάσαμε τώρα στον μήνα Μάρτιο πάλι όπου για μένα ήταν και θα παραμείνει ο μήνας με τα περισσότερα γεγονότα – ευχάριστα αλλά και δυσάρεστα. Όλα αυτά τα γεγονότα δεν πρόκειται να ξεχαστούν με κανέναν τρόπο. Αναμνήσεις με πολλά δάκρυα και αβάστακτους πόνους, είναι πολύ δύσκολα να ξεπεραστούν.

Συνεχίζω τώρα με την υπόθεση της ξενιτιάς. Επειδή αυτό τον καιρό δεν βρίσκομαι σε κατάλληλη θέση να γράψω πολλά και ευχάριστα γεγονότα για τον εδώ μετανάστη θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος.

Στα εξήντα χρόνια που βρίσκομαι στην Αυστραλία, είδα και άκουσα και, στηνπραγματικότητα, έζησα πάρα πολλά. Γι’ αυτό θέλω να πω την καλή μου για τ0 πως πέρασα όλα αυτά τα χρόνια. Σε μια ξένη χώρα, εγώ με το δικό μου μυαλό θα μιλήσω γι’αυτή την χώρα όπως μπορώ να περιγράφω τα πραγματα που συνάντησα και πάλεψα στα πρώτα λίγα χρόνια και τι έχω να λέω σήμερα·

Κατά τη δική μου γνώμη, νομίζω ότι ένας μεγάλος αριθμός από σας θα συμφωνήσει και πάλι, αλλά θα πρέπει να το κουβεντιάσουμε.

Κατά την άποψή μου, η Αυστραλία κατατάσσεται στις καλύτερες χώρες του Κόσμου και νομίζω ότι όλος ο κόσμος που μετανάστευσε εδώ πρέπει να είναι ευχαριστημένος. Το δικό μου ποσοστό ικανοποίησης για την Αυστραλία ξεπερνά το 80%. Οι μετανάστες στη χώρα αυτή είναι γενικά ευχαριστημένοι με αυτήν την, όπως αποκαλείται, «τυχερή χώρα»!

Εγώ λέω ναι και πάλι ναι, ότι δηλαδή πρέπει να είμαστε τυχεροί που βρεθήκαμε σ’ αυτή την μακρυνή χώρα που λέγεται Αυστραλία!

Και τελειώνοντας θα τονίσω για μια ακόμα φορά, ότι ο πόνος και η νοσταλγία για την πατρίδα μας, εκεί που γεννηθήκαμε και φύγαμε αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, δεν αλλάζει με τίποτε. Όμως, αφού έπρεπε να γίνει αυτό και έτσι έγινε, η μετανάστευση και εδώ θα έλεγα περισσότερο η τύχη και το μέλλον, είμαι τυχερός που βρέθηκα εδώ σ’αυτή την χώρα. Όλο αυτό το διάστημα που έζησα εδώ, γνώρισα, πάλεψα και απέκτησα. Εζησα μεγάλες χαρές και εξίσου μεγάλες θλίψεις.

Επίσης, θα ήθελα να ευχαριστήσω την σύζυγό μου Αγγελική, που μαζί παλέψαμε στις δύσκολες αλλά και ευχάριστες στιγμές της ζωής μας ως μετανάστες για τόσα πολλά χρόνια στην Αυστραλία.

Και τελειώνοντας λέω με γνήσια ελληνική φωνή «Ζήτω η πατρίδα μας Ελλάδα, ζήτω και η δεύτερη μας πατρίδα Αυστραλία».