Με πολύ μεγάλη θλίψη, αλλά ταυτόχρονα και πόνο -γιατί ήταν και προσωπικός μου οικογενειακός φίλος- πληροφορήθηκα τον θάνατο του Simon Crean, ενός αξιολάτρευτου ανθρώπου, πολιτικού και φιλέλληνα, μα πάνω απ’ όλα ενός πραγματικού φίλου.
Είχα την τύχη να είμαι δίπλα του για πολλά χρόνια, και ήταν ένας από τους φίλους που εκτιμούσα, γιατί με είχε βοηθήσει πολύ στο διάβα της δύσκολης ζωής.
Ο Simon ήταν ένας από τους ελάχιστους πολιτικούς της Αυστραλίας, που αγαπούσε πραγματικά το ελληνικό στοιχείο. Αγαπούσε τον ελληνισμό της Μελβούρνης και την Ελλάδα. Πάντα έλεγε «ναι» όταν τον καλούσαν σε διάφορες εκδηλώσεις, και ποτέ δεν είχε αρνηθεί να βοηθήσει, όπου και όταν μπορούσε.
Πραγματικά είναι μια μεγάλη απώλεια, για όσους τουλάχιστον είχαμε την ευκαιρία να τον γνωρίσουμε από κοντά.
Εδώ θα πρέπει να αναφέρω και κάτι ακόμα, που ίσως είναι άγνωστο στον περισσότερο ελληνισμό της Μελβούρνης. Τα χρόνια εκείνα, το σχολείο της Κοινότητας «Αγίων Αναργύρων» στην περιοχή του Oakleigh, δεν ελάμβανε καμία κρατική επιχορήγηση, επειδή το είχαν σε άλλη κατηγορία. Με την βοήθεια του Simon Crean, κλείσαμε ένα ραντεβού με τον τότε υπουργό Παιδείας, και πήγαμε στην Καμπέρα, μια ομάδα του σχολείου που αποτελούτο από τον τότε πρόεδρο, Κώστα Μπαλτά, τον διευθυντή μας κ. Κώστα Παπαδόπουλο, τον αείμνηστο πατέρα Μουτάφη και εμένα, όπου πάντα με την βοήθεια του Simon Crean καταφέραμε να χρηματοδοτείται το σχολείο μας μέχρι σήμερα.
Για όλους εμάς, που ζήσαμε από κοντά τον Simon, θα μείνει για πάντα αθάνατος, μέσα στις καρδιές μας.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΠΑΝΤΟΥΝΑΣ
