Τις λέξεις οι άνθρωποι τις δημιουργήσαμε με πρωταρχικό σκοπό την επικοινωνία μας. Όταν αυτές έγιναν κτήμα πολλών ανθρώπων και η αναγνώρισή τους ήταν κοινή, τότε το σύνολο αυτό των λέξεων το ονομάσαμε γλώσσα. Γιατί; Ίσως επειδή η γλώσσα μας -το ευκίνητο και μυώδες όργανο του στόματός μας- με την κίνησή της μπορούσε να παράγει αρθρώσεις των φθόγγων: Λα… λα… Λόλα, δια… δίδω… Με τη γλώσσα έγινε ο λόγος, η γλωσσική επικοινωνία. Πάλι, ίσως, μόνο στην ελληνική γλώσσα, έχουμε με την ίδια λέξη δύο σημασίες: γλώσσα και λόγος.
Οι λέξεις, όμως, δεν δημιουργήθηκαν τυχαία. Η απαρχή τους εξέφραζε μία κοινή έννοια για μία φυλή. Η άγνοια της προέλευσης αυτής -ήτοι η ετυμολογία της- μπορούσε να φέρει την κακοποίηση της σημασίας. Αυτό αυτομάτως είχε ως επακόλουθο να αλλοιώνεται η λογική επικοινωνία. Για το λόγο αυτό η αρχική σημασία διατηρήθηκε όσο μπορούσε, αλλά μετά από χρόνια έφερνε και την ασυνεννοησία. Για το λόγο αυτό μέχρι σήμερα λέμε το γνωστό: «Δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα!» Άλλα εννοώ εγώ και άλλα εσύ.
«ΓΛΩΣΣΙΚΕΣ ΕΦΕΥΡΕΣΕΙΣ»
Η πρώτη γλωσσική εφεύρεση θα πρέπει να ήταν όταν ο πρωτόγονος άνθρωπος εξέφρασε με λέξεις/λόγια τη σημασία τού «Εγώ Είμαι». Εδώ αυτομάτως προσδιόρισε την ύπαρξή του, την ουσία του. Από το ειμί -και σήμερα είμαι- έκανε τη μετοχή ο ων=αυτός που είναι και υπάρχει, (αυτό ακριβώς έγραψαν οι άνθρωποι στο φωτοστέφανο του Χριστού). Η ούσα=αυτή η γυναίκα που είναι και υπάρχει, (από εδώ έγινε και η ουσία) και το πράγμα έγινε το ον, αυτό που είναι/υπάρχει. Για το χθες έκαναν το ην=ήμουν και για το αύριο το έσομαι=θα είμαι.
Έτσι το είμαι είναι η πρώτη φύση ενός όντος (αυτού που υπάρχει).
Η δεύτερη πραγμάτωση, ουσία και φύση του όντος είναι η σύλληψή του «Εγώ έχω» = υπάρχει σε μένα. Από εδώ έγιναν το χθες «είχα» και αύριο «θα έχω, αλλά και έξω (με δασεία),ακόμη και σχω και σχήσω». Από εδώ κάναμε τη λέξη μας η έξη=η συνήθεια. Λέμε: καθ’ έξιν=η επανάληψη από συνήθεια. Επίσης η έκφρασή μας: «Έξις, δευτέρα φύσις» για τη δύναμη της συνήθειας.
Έτσι λοιπόν τα ΕΙΜΑΙ και ΕΧΩ γίνονται ίσως οι πιο σπουδαίες μας λέξεις και λόγια. Στα σχολεία μας τα ονομάζουμε Βοηθητικά Ρήματα, γιατί χωρίς τη βοήθειά τους δεν μπορούμε να αρθρώσουμε το λόγο μας.
ΣΧΕΣΗ, ΕΞΗ ΚΑΙ ΕΛΞΗ
Εδώ εάν διασταυρώσουμε τη σημασία τους διαπιστώνουμε πως κάθε ον έχει ενέργεια που είναι συνέπεια της ύπαρξής του. Από την άλλη πλευρά συμπεραίνουμε πως δεν υπάρχει κανένα ον, κανένα πράγμα καμία ουσία που δεν έχει ενέργεια. Η ενέργεια δημιουργείται από τη σχέση που έχει το ον/πράγμα με τα άλλα όντα και πράγματα. Από το ρήμα έχω και το μέλλοντά του σχω και σχήσω, κάναμε τη λέξη μας σχέσις και σήμερα σχέση. Αφού το είμαι είναι η πρώτη φύση ενός όντος, όπως παρατηρήθηκε παραπάνω, το έχω είναι η δεύτερη φύση του.
Φύση όμως λέγεται και το γεννητικό όργανο. Αυτό πρώτα ενεργεί και πάντα έχει σχέση με την έξη, τη δεύτερη φύση του. Οι σχέσεις που αναπτύσσονται εδώ είναι σχέσεις της επικοινωνίας και της δημιουργίας . Εδώ θα πρέπει να προσθέσουμε πως ακόμη και η λέξη μας έλξη (με δασεία) έχει άμεση σχέση με την έξη, μοιάζει και ακούγεται σχεδόν ίδια. Η πρώτη και η δεύτερη φύση έλκονται, πράγμα που γίνεται σε όλο το Σύμπαν!
ΚΑΙ ΣΤΗ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΓΓΛΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
Οι Λατίνοι -ο αγροτικός λαός του Λάτιου- δεν είχαν, ούτε είχαν ακούσει για έξεις και για έλξεις. Όταν διαπίστωσαν τη λεξιπενία τους, το ελληνικό πηγάδι ήταν δίπλα τους και για να ξεδιψάσουν πήραν ό,τι βρήκαν, όχι ως λέξεις μόνο, αλλά ως νέες ιδέες και έννοιες. Έτσι τη λέξη έξις (με δασεία) την πολιτογράφησαν στη γλώσσα τους ως Secus για να σημαίνει τη φύση, το γένος, το φύλο. Το Χ ως ελληνικό Ξ δεν το είχαν στο ελληνικό αλφάβητο που πήραν από τους Ετρούσκους. Το πρόσθεσαν στο τέλος του μετά από αιώνες και το Secus έγινε μετά Sexus. To S είναι η δασεία, όπως το άλας έγινε salt και το ημι- έγινε semi.
Οι Άγγλοι το πήραν αυτούσιο από τη λατινική γλώσσα ως Sexus, αλλά φαίνεται δεν τους άρεσε και με τη διαδικασία της… οπίσθιας περιτομής κατέληξε στα Αγγλικά σήμερα ως SEX, μία λέξη που έχει την έξη της και όντως έλκει! (Στα Ελληνικά φυσικά λέγεται συνουσία. Σκεφτήκατε ποτέ τι να σημαίνει αυτή η λέξη; Μπορούν όλα τα παραπάνω για το είμαι και έχω, να έχουν τη σημασία τους και εδώ; Συνουσία λοιπόν, ας το σκεφτούμε λίγο και στην κατ’ οίκον εργασία μας!).
ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΙΜΥΘΙΟ ΜΑΣ
Ο μεγάλος μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης (στις Δοκιμές Α), είπε το εξής πολύ σπουδαίο: «Πρέπει να ανακαλύψουμε την ακρίβεια της Ελληνικής Γλώσσας». Είναι όντως μία σοφή κουβέντα. Αυτό προσπαθήσαμε να κάνουμε σήμερα και πιστεύω πως μαζί ανακαλύψαμε κάτι. Τι λέτε;
