Η άσκηση του δικαιώματος ψήφου από τους εκτός Επικράτειας Έλληνες πολίτες δεν είναι άγνωστη στην ελληνική πολιτική ιστορία. Συνέβη 161 χρόνια πριν.
Στις εκλογές του 1862 ψήφισαν, για την ανάδειξη των μελών της Β’ Εθνοσυνέλευσης, και Έλληνες εκτός Επικράτειας.
Είναι εντυπωσιακό ότι στις εκλογές εκείνες, από τις 103 «επαρχίες, εκλογικούς καταλόγους ή σωματεία» που αναδείκνυαν πληρεξούσιο, πάνω από 30 που αναδείχθηκαν «πληρεξούσιοι», προέρχονταν από παροικίες του Ελλήνων του εξωτερικού.
Διαβάστε προσεκτικά ενδιαφέροντα στοιχεία που αναφέρθηκαν αυτές τις μέρες στην Βουλή των Ελλήνων:
«Αυτό το νομοσχέδιο, είτε ψηφίζεται καλώς είτε δεν ψηφίζεται -κακώς, κατά τη γνώμη μου- είναι νομοσχέδιο το οποίο γράφει ιστορία» επεσήμανε ο Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, κ. Κωνσταντίνος Τασούλας, κατά την ομιλία του στη συζήτηση επί του Σχεδίου Νόμου του Υπουργείου Εσωτερικών «Άρση περιορισμών για την εγγραφή στους Ειδικούς εκλογικούς καταλόγους εκλογέων εσωτερικού», στην Ολομέλεια του Κοινοβουλίου.
Μεταξύ άλλων, είπε στην ομιλία του ο Πρόεδρος της Βουλής:
«Ο λόγος που οι Έλληνες του εξωτερικού ψήφισαν στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1862 ήταν καθαρά εθνικός, τώρα είναι δημοκρατικός. Είναι εξίσου σημαντικό, αλλά τότε ήταν εθνικός.
Τι γινόταν στην Ελλάδα το φθινόπωρο του 1862 και επέβαλε την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού, όχι μόνο των αλυτρώτων περιοχών, αλλά και περιοχών όπου έθαλλε ο ελληνισμός;
Το φθινόπωρο του 1862 είχαμε την έξωση της δυναστείας του Όθωνα. Κάποιοι μάλιστα λένε ότι αυτό επειδή έγινε Οκτώβριο είναι τα δικά μας «Οκτωβριανά», η δική μας Οκτωβριανή επανάσταση. Στις 10 Οκτωβρίου 1862 βγαίνει ένα ψήφισμα του έθνους, το οποίο ξεκινά με μία πολύ ρομαντική, όχι τόσο ρεαλιστική φράση: «Τα δεινά του έθνους έπαυσαν». Δεν είναι τόσο απλό να παύσουν τα δεινά ενός έθνους. Ωστόσο, έτσι ξεκίνησε το ψήφισμα του Έθνους, το οποίο συνέταξε μεταξύ άλλων ο Επαμεινώνδας Δεληγεώργης, διακεκριμένος πολιτικός, Πρωθυπουργός σε ηλικία μόλις 36 ετών και ο οποίος εδέσποσε έκτοτε στο κοινοβουλευτικό στερέωμα.
Στις 11 Οκτωβρίου, μία ημέρα μετά το ψήφισμα, αναλαμβάνει προσωρινή Κυβέρνηση και -προσέξτε- λόγω του αντιδυναστικού κλίματος της εποχής ο πρόεδρος αυτής της προσωρινής Κυβέρνησης, ο Υδραίος Δημήτριος Βούλγαρης, απεκλήθη πολίτης, κατά τη διατύπωση της Γαλλικής Επαναστάσεως. Η κυβέρνηση εκείνη που είχε τον Βούλγαρη επικεφαλής, τον Κωνσταντίνο Κανάρη, τον Μπενιζέλο Ρούφο και άλλους έθεσε ως στόχο να συγκληθεί εθνική συνέλευση και να γίνει η διαδικασία να αποκτήσει η Ελλάδα νέο ηγεμόνα.
Έτσι, ορίζει εκλογές για τις 24 με 27 Νοεμβρίου του 1862. Τότε οι εκλογές δεν γινόντουσαν σε μία ημέρα. Πριν από αυτές τις εκλογές έχουμε έναν καινούργιο εκλογικό νόμο, ο οποίος διευρύνει το δικαίωμα των ψηφοφόρων με τους Έλληνες του εξωτερικού και ορίζει ότι μπορούν να ψηφίσουν στα κατά τόπους προξενεία. Το ίδιο δικαίωμα απέκτησαν και οι Έλληνες του εξωτερικού στο δημοψήφισμα που έγινε εκείνη την εποχή και στο οποίο επελέγη συντριπτικά για διάδοχος του θρόνου της Ελλάδος ο δευτερότοκος γιος της Βασιλίσσης Βικτωρίας, ο Αλφρέδος. Αυτό δεν είχε αποτέλεσμα. Μάλιστα, κυρία Υπουργέ, από τους περίπου διακόσιους σαράντα χιλιάδες που ψήφισαν, δύο ψήφισαν για ηγεμόνα της Ελλάδας τον Μεγάλο Ναπολέοντα, ο οποίος είχε πεθάνει σαράντα χρόνια πριν, αλλά τότε δεν υπήρχε η ταχύτης του facebook και των συστημάτων που όλοι μετέρχεστε σήμερα και έχετε άμεση ενημέρωση.
Η επιθυμία του Δεληγεώργη και εκείνων οι οποίοι συνέβαλαν εις την διακοπή της δυναστείας Wittelsbach ήταν να τονίσουν στις εκλογές του 1862 ότι το έθνος παίρνει τη μοίρα της χώρας στα χέρια του και έθνος δεν μπορούσε παρά να είναι και οι Έλληνες του εσωτερικού και οι Έλληνες του εξωτερικού.
Μάλιστα, σε μία προκήρυξη που έβγαλε η Κυβέρνηση τον Νοέμβριο του 1862 εξηγεί τον λόγο που οι Έλληνες του εξωτερικού πρέπει να ψηφίσουν και λέει ότι πρέπει να ψηφίσουν γιατί «κοπιώσιν εργαζόμενοι υπέρ του μεγαλείου του ελληνικού ονόματος».
Σε εκείνες τις εκλογές ορίστηκε ότι μπορεί να εκλέγονται αντιπρόσωποι του έθνους στις περιοχές εκτός Ελλάδος με κάποια αναλογία. Εκεί που έπαιρνε κάποιος εκατό έως χίλιες ψήφους έβγαζε μία έδρα, χίλιες με δέκα χιλιάδες δύο έδρες.
Τότε λοιπόν, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, στη μοναδική εκείνη Βουλή του 1862 που αριθμούσε πάνω από τριακόσιους Βουλευτές εκλέχτηκαν και τριάντα τέσσερις Έλληνες από τον αλύτρωτο ελληνισμό ή από άλλες περιοχές όπου η Ελλάδα είχε παρουσία.
Από το 1862 δεν υπήρξε άλλη φορά που να ετέθη το θέμα της ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού. Ο εκλογικός νόμος της μεταπολιτεύσεως ο ν.626/77 δεν λέει τίποτε. Η πρώτη αναφορά γίνεται στο ν.1427/84, αλλά αφορά εις τις ευρωεκλογές, οι οποίες έγιναν το ’84 το καλοκαίρι για πρώτη φορά χωρίς να διορίζουν τα κόμματα τους ευρωβουλευτές, αλλά με προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία.
Συνεπώς, σήμερα μπορείτε να νιώθετε ακόμη και όσοι δεν μετέχετε με ένα «ναι» σε αυτήν την εξέλιξη ότι μετέχετε σε μία ιστορική διαδικασία, η οποία για λόγους δημοκρατικούς, για λόγους συνταγματικούς, για λόγους που αφορούν το πολίτευμα μας διευρύνει τη δυνατότητα των Ελλήνων να έχουν λόγο για τα πολιτικά δρώμενα της χώρας τους.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, δεν λύνεται το θέμα όλης της ομογένειας. Όπως ελέχθη σωστά λύνεται το θέμα εκείνων που αν βρίσκονταν την Κυριακή εκείνη εδώ θα μπορούσαν άνετα και νόμιμα να ψηφίσουν.
Άρα, δεν είναι κατά κυριολεξία «η ψήφος των Ελλήνων του εξωτερικού», γιατί υπάρχουν πολλοί που δεν ψηφίζουν ακόμη. Είναι «η ψήφος των Ελλήνων από το εξωτερικό», ώστε να εξομοιωθεί αυτή η δυνατότητά τους με το να πάνε στο προξενείο ή όπου αλλού προβλεφθεί και να είναι σαν να ψηφίζουν στον τόπο που έχουν τα εκλογικά τους δικαιώματα, τα οποία –επαναλαμβάνω- ούτως η άλλως έχουν.
Δεν «προικίζεται» κανείς Έλλην του εξωτερικού, που βρίσκεται εκεί είτε μονιμότερα είτε προσωρινά, με ένα έκτακτο καινούργιο δικαίωμα. Αυτό το δικαίωμα το έχει ούτως ή άλλως. Στην ουσία τον απαλλάσσουμε από το να πάρει ένα αεροπλάνο, ένα τρένο, ένα πλοίο και να έρθει εκείνη την Κυριακή να ψηφίσει στο χωριό του ή την πόλη του.
Βελτιώνεται αφάνταστα ένα δικαίωμα το οποίο –επαναλαμβάνω- ήταν σε μαρασμό.
Για να καταλάβετε πόσο πρόσκαιρα είναι αυτά που σήμερα ενδεχομένως κάποιοι επικαλούνται για να αρνηθούν, θα σας διαβάσω από τα Πρακτικά της Βουλής της 14ης Ιουνίου 1978 μία ενδιαφέρουσα πρόταση νόμου, που δείχνει πόσο σχετικές είναι οι αρνήσεις μας, ιδίως όταν αυτές φαίνεται να έχουν ιδεολογικό ή και απόλυτο χαρακτήρα.
«Συνεδρίασις ΡΒ΄. Τετάρτη 14 Ιουνίου 1978. Εν Αθήναις σήμερον, τη 14η Ιουνίου 1978, ημέρα Τετάρτη και ώρα 18.30΄ συνήλθεν εις την εν τω Βουλευτηρίω Αίθουσα αυτής η Βουλή εν Ολομελεία υπό την προεδρία του κ. Δημητρίου Παπασπύρου…». Ήταν από τη Βοιωτία ο κ. Παπασπύρου, διακεκριμένος πολιτικός ανήρ.
«…Κύριοι Βουλευταί, κηρύσσεται η έναρξις της συνεδριάσεως. Ανακοινούνται προς το Σώμα υπό του Γραμματέως κ. Ιωάννου Σταθοπούλου τα ακόλουθα. Πρώτον, κατάθεσις του νομοσχεδίου του Υπουργείου Εξωτερικών και Συγκοινωνιών. Καταθέτουν σχέδιο νόμου: Α. Περί κυρώσεως της υπογραφής συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και Λαϊκής Δημοκρατίας της Ουγγαρίας. Β. Κατάθεσις προτάσεως νόμου. Οι Βουλευταί κκ.. Χαρίλαος Φλωράκης, Γρηγόριος Φαράκος, Ασημίνα Γιάννου, Κωνσταντίνος Λουλές, Νικόλαος Καλούδης, Δημήτριος Γόντικας, Κωνσταντίνος Κάππος, Κωνσταντίνος Βασάλος, Μαρία Δαμανάκη, Διαμαντής Μαυροδόγλου και Λυκούργος Καλλέργης καταθέτουν πρόταση νόμου για την τροποποίηση του υπ’ αριθμόν 650 του 1974 Προεδρικού Διατάγματος περί κωδικοποίησης των ισχυουσών διατάξεων της νομοθεσίας περί εκλογής Βουλευτών». Το Κομμουνιστικό Κόμμα κατέθεσε πρόταση νόμου για αλλαγή του εκλογικού συστήματος.
Πάμε στην εισηγητική έκθεση του Κομμουνιστικού Κόμματος, η οποία έχει ημερομηνία «Αθήνα, 14 Ιούνη…» -άκου «Ιούνη»- «…1978». Και λέει η εισηγητική έκθεσις: «Από τα μερικότερα ζητήματα που αντιμετωπίζει η πρόταση νόμου είναι η κατάργηση του θεσμού των Βουλευτών της Επικρατείας…». Μην ανησυχούν οι Επικρατείας, δεν πέρασε αυτό. «…Και η παροχή ψήφου στους νέους των δεκαοκτώ και δεκαεννέα ετών, που στηρίζεται στις δημοκρατικές απόψεις που έχει αναπτύξει το κόμμα μας. Θέλουμε, όμως, να σταθούμε στο θέμα της ψήφου των εκλογέων του εξωτερικού και ιδιαίτερα μεταναστών, εργατών, ναυτεργατών, σπουδαστών, να μπορέσουν επιτέλους όλοι αυτοί να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Είναι στοιχειώδης δημοκρατική απαίτηση, παγκόσμια αναγνωρισμένη. Είναι επιτέλους συνταγματική επιταγή, που πρέπει κάποτε να υλοποιηθεί. Η υπερνίκηση των τεχνικών δυσκολιών δεν είναι ανυπέρβλητη. Με το ζήτημα, όμως, αυτό συνέχεται η διαβίωση στο εξωτερικό ενός μεγάλου αριθμού ομοεθνών που, ενώ εξακολουθούν να έχουν νομικό δεσμό με το ελληνικό κράτος, ουσιαστικά έχουν αποκοπεί από την ελληνική πατρίδα».
ΠΡΙΝ ΑΠΟ 161 ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΨΗΦΟΥ ΣΤΟΥΣ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
Στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1862, τις πρώτες μετά την έξωση του βασιλιά Όθωνα, οι απόδημοι Έλληνες είχαν τη δυνατότητα να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα στα κατά τόπους ελληνικά προξενεία. Και όχι μόνο αυτό, αλλά τους αναγνωριζόταν το δικαίωμα να εκλέξουν τους δικούς τους αντιπροσώπους, επιπλέον εκείνων που θα εκλέγονταν στην ελληνική επικράτεια, προκειμένου να συμμετάσχουν ως μέλη στην Εθνοσυνέλευση, η οποία ήταν περιβεβλημένη με συντακτικές εξουσίες – δηλαδή με τη μέγιστη εξουσία της ψήφισης νέου Συντάγματος.
Έκτοτε, για πολλά χρόνια δεν υπήρξε συνέχεια, μέχρι τη συμμετοχή των εκτός Επικρατείας εκλογέων στην ψηφοφορία για την εκλογή αντιπροσώπων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, πρόβλεψη που δεν προέκυψε από πρωτοβουλία του Έλληνα νομοθέτη αλλά αποτελούσε, στην πραγματικότητα, συμμόρφωση στο κοινοτικό δίκαιο.
Στο ιστορικό προηγούμενο της ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού το 1862, είχε αναφερθεί το 2018 ο Κωνσταντίνος Τασούλας, από τα έδρανα τότε της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στα υπουργικά έδρανα καθόταν τότε, ως υπουργός Εσωτερικών, ο Αλέξης Χαρίτσης και αντικείμενο της συζήτησης ήταν και πάλι η ψήφος των Ελλήνων εκτός της Επικράτειας.
«Ο τότε υπουργός Εσωτερικών της Ελλάδας Θρασύβουλος Ζαΐμης, χωρίς να περιμένει κάποια οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να την ενσωματώσει αναγκαστικά στην ελληνική νομοθεσία, φρόντισε με ειδική νομοθεσία να ψηφίζουν τότε οι Έλληνες του εξωτερικού. Τον Οκτώβριο του 1862 νομοθέτησε τη δυνατότητα αυτή και ένα μήνα αργότερα, στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1862, οι Έλληνες που ευρίσκονταν εκτός Ελλάδος ψήφισαν! Ήταν τότε που ο ελληνικός λαός ανέδειξε μία κυβέρνηση η οποία διαχειρίστηκε την περίοδο της μεσοβασιλείας μέχρι την έλευση του Γεωργίου του Α´», είχε επισημάνει ο κ. Τασούλας, με αφορμή τη συζήτηση ενσωμάτωσης Οδηγίας για την παροχή δικαιώματος ψήφου στις ευρωεκλογές στους ευρωπαίους πολίτες που κατοικούν σε τρίτες χώρες.
Στην αίθουσα της Ολομέλειας, ο Κωνσταντίνος Τασούλας υπενθύμισε τα ονόματα των 34 πληρεξουσίων βουλευτών της Εθνοσυνελεύσεως του 1862 που εκπροσωπούσαν τους Έλληνες του Εξωτερικού:
1. Αβέρωφ Γεώργιος, Προξεν. Περιφέρεια Καΐρου
2. Αντωνιάδης Σπυρίδων, Προξεν. Περιφέρεια Κρήτης
3. Γεωργαλάς Σωτήριος, Προξεν. Περιφέρεια Αλεξανδρείας
4. Γεωργαντόπουλος Ευστάθιος, Προξεν. Περιφέρεια Ιασίου
5. Διαμαντόπουλος Αδαμάντιος, Προξεν. Περιφέρεια Παλαιστίνης
6. Ιάλεμος Οδυσσεύς, Προξεν. Περιφέρεια Σμύρνης
7. Καλλέργης Δημήτριος, Προξεν. Περιφέρεια Κρήτης
8. Καλός Α., Προξεν. Περιφέρεια Ηπείρου
9. Κόκκινος Εμμανουήλ, Προξεν. Περιφέρεια Χίου
10. Κοντός Α., Προξεν. Περιφέρεια Θεσσαλονίκης
11. Λασκαρίδης Γεώργιος, των εν Λονδίνω Υπηκόων
12. Λασκαρίδης Λάσκαρης,Προξεν. Περιφέρεια Βηρυττού
13. Λάτρης Ικέσιος, Προξεν. Περιφέρεια Σμύρνης
14. Λεκάτης Κωνσταντίνος, Προξεν. Περιφέρεια Σάμου
15. Μανάκης Α. Προξεν. Περιφέρεια Ηπείρου
16. Μελάς Λέων, των εν Λίβερπουλ Υπηκόων
17. Μουσούρος Γ., Προξεν. Περιφέρεια Θεσσαλονίκης
18. Μωραϊτίνης Αριστείδης, των εν Τεργέστη και Βενετία Υπηκόων Ελλήνων
19. Ξυδάκτυλος Ιάκωβος, Προξεν. Περιφέρεια Μεσσήνης Σικελίας
20. Ορφανίδης Θ. Προξενική Περιφέρεια Βιτωλίων
21. Πανάς Ηλίας, Προξεν. Περιφέρεια Κωνσταντινουπόλεως
22. Παντολέων Ν., Προξεν. Περιφέρεια Ανδριανουπόλεως
23. Πετροκόκκινος Ευστράτιος, Προξεν. Περιφέρεια Μελίτης
24. Ραγκαβής Αλέξανδρος, Προξεν. Περιφέρεια Ανδριανουπόλεως
25. Ράλλης Γεώργιος, Προξεν. Περιφέρεια Ανδριανουπόλεως
26. Ράλλης Κωνσταντίνος, Προξεν. Περιφέρεια Οδησσού
27. Ροδοκανάκης Δ. Προξεν. Περιφέρεια Γαλαζίου
28. Σακελαρίδης Ν., Προξεν. Περιφέρεια Ιασίου
29. Σκαραμαγκάς Αμβρόσιος, Προξεν. Περιφέρεια Οδησσού
30. Σουλτάνης Δημήτριος, Προξεν. Περιφέρεια Αλεξανδρείας
31. Τρικούπης Σπυρίδων, Μαγχεστρίας
32. Τρικούπης Χαρίλαος, Γενικό Προξενείο Λονδίνου
33. Χαντζερής Γρηγόριος, Γεν. Περιφέρεια Βουκουρεστίου
34. Χρηστίδης Δημήτριος, Προξεν. Περιφέρεια Καΐρου.
ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ Η ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΘΕ ΠΟΛΙΤΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Στο θέμα της ψήφου των Ελλήνων του Εξωτερικού αναφέρθηκε και ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και πρώην υφυπουργός Αποδήμου Ελληνισμού Παύλος Γερουλάνος που μεταξύ άλλων είπε:
“Σε ό,τι αφορά αυτό το νομοσχέδιο για ψήφο στους απόδημους , οι τελευταίες 4-5 μέρες ήταν για μένα αποκαλυπτικές.
Για εσάς που αγωνιάτε λοιπόν, η απάντηση, για εμάς στο ΠΑΣΟΚ, είναι εύκολη και μονολεκτική: Ναι. Χωρίς αστερίσκους.
Διότι, είμαστε ένα κόμμα αρχών και η ψήφος των αποδήμων είναι για εμάς θέμα αρχής. Προς τι, λοιπόν, η βιασύνη;
Τώρα που σας έφυγε το άγχος, ακούστε κάποια πράγματα. Μπορεί να σας φανούν χρήσιμα.
Πρώτον, ο τίτλος αυτού του νομοσχεδίου θα έπρεπε να είναι άλλος.
Θα έπρεπε να λέγεται: «Νομοσχέδιο για το ξέπλυμα του Πολιτικού Συστήματος απέναντι στους Απόδημους»
Και το λέω ως πρώην Γενικός Γραμματέας Αποδήμου που ασχολήθηκε με το θέμα πριν κοντά 20 χρόνια, και λίγα έχουν αλλάξει από τότε.
Γιατί «ξέπλυμα»; Διότι, χρόνια τώρα, εμπαίζετε τους απόδημους Έλληνες για μικροκομματικά οφέλη και τώρα, με αυτό το νομοσχέδιο, φοράτε ένα φύλλο συκής.
Ας ξεκινήσουμε με τα απλά.
Από την ημέρα που ξεκίνησε αυτή η συζήτηση, 25 περίπου χρόνια πριν, μιλούσατε για «δικαίωμα ψήφου» στους απόδημους. Το εννοούσατε; Προφανώς όχι.
Ρώτησα τότε, ως νέος Γενικός Γραμματέας: «Σε ποιους Έλληνες θέλουν να δώσουν ψήφο που δεν έχουν σήμερα;» Κανέναν. Κανέναν, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Δε δίνουμε σε κανέναν απόδημο «δικαίωμα» ψήφου.
Δίνουμε πρόσβαση στην ψήφο σε εκείνους τους συμπολίτες μας που ζουν στο εξωτερικό που ήδη έχουν το δικαίωμα αλλά δεν έχουν τον χρόνο ή τα χρήματα να φτάσουν στην κάλπη.
Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ «δικαιώματος» και «πρόσβασης στο δικαίωμα».
Το πρώτο, είναι στη διάθεση του πολιτικού συστήματος και αφορά τη διεύρυνση της εκλογικής βάσης, με συμπολίτες μας που σήμερα δεν έχουν.
Το δεύτερο, αποτελεί ύψιστη υποχρέωση του πολιτικού συστήματος. Διότι, βασίζεται στην αρχή της ισότητας του πολίτη.
Με άλλα λόγια, αυτό που σήμερα κάνει το πολιτικό σύστημα, με αυτό το νομοσχέδιο είναι να λέει «δοξάστε με» για κάτι που είναι, καιρό τώρα, υποχρέωσή του. Χρόνια τώρα, δηλαδή, άλλα λέτε και άλλα εννοείτε.
Δεύτερον, το πρόβλημα που πάτε να λύσετε δεν είναι των αποδήμων. Είναι, πρωτίστως, του πολιτικού συστήματος. Διότι στερώντας τόσο καιρό την πρόσβαση στην ψήφο σε Έλληνες πολίτες, τι κάναμε;
Στρεβλώσαμε τη Δημοκρατία μας. Όχι μόνο αποκλείοντας κάποιες και κάποιους από το αναφαίρετο δικαίωμά τους. Αλλά, διότι δημιουργήσαμε ένα άλλο, μεγαλύτερο πρόβλημα: Καταχρεώσαμε τα κόμματά μας.
Για ρίξτε μια ματιά στα χρέη των κομμάτων. Οι μετακινήσεις ψηφοφόρων, εντός και εκτός επικράτειας, αφορούν ποσά που υπερκαλύπτουν τα χρέη των κομμάτων.
Αλλά, τι κάναμε τόσο καιρό; Αντί να κάνουμε σοβαρή δουλειά, στερούσαμε σε Έλληνες του εξωτερικού την πρόσβαση και μετά τους πουλούσαμε εκδούλευση με φτηνές διακοπές στην Ελλάδα. Αυτή είναι η αλήθεια. Αφήστε, λοιπόν, έξω τη συζήτηση περί πατριωτισμού κ. Θεοδωρικάκο. Προσβάλετε Έλληνες που ο πατριωτισμός τους μετριέται καθημερινά, με όρους που εμείς εδώ δεν μπορούμε να φανταστούμε.
Τρίτος εμπαιγμός: Πόσο καιρό μιλάτε στη Νέα Δημοκρατία για «εκπροσώπηση» των αποδήμων στο Ελληνικό Κοινοβούλιο;
Καταλήξατε με έναν νόμο όπου η παρουσία των αποδήμων στην Ελληνική Βουλή, μόνο εκπροσώπηση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Και εμείς κ. Μητσοτάκη είμαστε περήφανοι για τον κ. Στυλιανίδη και κάθε Κύπριο αδελφό που βρίσκεται στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Αλλά, ποιον απόδημο εκπροσωπεί ο κ. Στυλιανίδης; Ποιον από όλους τους απόδημους;
Τους νέους απόδημους που έφυγαν με την πρόσφατη κρίση; Τους παλιούς, οργανωμένους Έλληνες της Μελβούρνης, της Νέας Υόρκης και του Σικάγο; Ή τους τρίτης γενιάς Έλληνες που μετακόμισαν από εκεί στη Φλόριντα και την Καλιφόρνια και δεν είναι πια οργανωμένοι; Και δεν μπορούμε να τους βρούμε. Εκπροσωπεί τους απόδημους της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής; Ή τους Έλληνες στο Τομσκ της Σιβηρίας που είχα την τύχη να γνωρίσω ως Γενικός Γραμματέας; Κανέναν από αυτούς. Εκτός αν ο κ. Μητσοτάκης δεν γνωρίζει τη διαφορά μεταξύ αποδήμων και ομογενών.
Σας παρακαλώ να την εξηγήσετε κ. Υπουργέ. Διότι είναι διαφορές με ιστορία και μέλλον και καλό είναι να μην κάνει καμιά γκάφα. Ποτέ δεν εννοούσατε ουσιαστικά την «εκπροσώπηση» των απόδημων.
Θυμάμαι τον αείμνηστο Νίκο Μούγιαρη, έναν άλλον Κύπριο πατριώτη και αδελφό, που είχε δώσει μια ολόκληρη περιουσία στην ενδυνάμωση των απόδημων Ελλήνων και Κυπρίων και τι έσυρε στον εκπρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας στο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, όταν εκείνος αλόγιστα άνοιξε το θέμα της εκπροσώπησης των αποδήμων.
Θυμάμαι τι του είπε: «Δε ντρέπεστε καθόλου; Εμείς οι απόδημοι είμαστε ενωμένοι γύρω από εθνικά θέματα και πάτε να μας χωρίσετε σε Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ; Εκεί που είμαστε ενωμένοι, πάτε να μας διχάσετε;»
Η αλήθεια είναι, κυρίες και κύριοι της Νέας Δημοκρατίας, ότι ποτέ δεν εννοούσατε την εκπροσώπηση.
Αλλά το λέγατε για να πουλάτε εκδούλευση. Άρα μιλούμε για πρόσβαση στην ψήφο των αποδήμων, για να ψηφίσουν δικούς σας βουλευτές και όχι, επί της ουσίας, να εκπροσωπηθούν οι απόδημοι στο Ελληνικό Κοινοβούλιο με δικούς τους. Εμπαιγμός και εδώ.
Αλλά το χειρότερο είναι μπροστά μας: Κάθε εκλογική διαδικασία απαιτεί καθαρούς καταλόγους με απογραφή. Το είπε και ο κ. Δουδωνής, ο εισηγητής του ΠΑΣΟΚ για το νομοσχέδιο. Αυτό απαιτούν οι στοιχειώδεις κανόνες της Δημοκρατίας.
Για πείτε μου, κυρίες και κύριοι της Νέας Δημοκρατίας, ξέρετε γιατί κάθε πρόεδρος της Αμερικής υποδέχεται τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής και ακούει τους Ελληνοαμερικάνους, όταν του λένε «μην πουλάς F16 στην Τουρκία»;
Γιατί κάθε κυβερνήτης των πολιτειών της Αυστραλίας κάνει ότι μπορεί για να βοηθήσει τους Έλληνες και την διατήρηση των παραδόσεών μας εκεί;
Διότι οι απόδημοί μας, εκτός από δεμένοι μεταξύ τους, έχουν καταφέρει να έχουν φωνή πολύ πιο δυνατή από την αριθμητική τους ισχύ.
Και το έχουν καταφέρει με μεγάλες, δικές τους, θυσίες.
Για πείτε μου, λοιπόν, το αποτέλεσμα της πρώτης απογραφής όπου κάθε μορφή εξουσίας στο εξωτερικό θα δει πόσες Ελληνίδες και πόσοι Έλληνες του εξωτερικού ψηφίζουν; Πού είναι τα 10 εκατομμύρια που ευαγγελιζόμαστε; Με την πρώτη σοβαρή απογραφή θα συρρικνώσουμε την ισχύ των αποδήμων”.
