Στο Α’ Νεκροταφείο ετάφη το μεσημέρι της Τετάρτης η Μαριάννα Βαρδινογιάννη, που πέθανε την περασμένη Δευτέρα, σε ηλικία 80 ετών. Νωρίτερα, είχε τελεστεί σε στενό οικογενειακό κύκλο, η κηδεία της στο παρεκκλήσιο που βρίσκεται στο σπίτι της οικογένειας Βαρδή Βαρδινογιάννη, στην Εκάλη.
Για την Μαριάννα Βαρδινογιάννη, ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, Βασίλης Παπαστεργιάδης, που την γνώρισε από κοντά, κατέθεσε τα ακόλουθα στον «Νέο Κόσμο»:
«Πριν από πέντε χρόνια, μια ζεστή καλοκαιρινή ημέρα, η Μαριάννα Βαρδινογιάννη με προσκάλεσε να επισκεφθώ μαζί με τον Γιάννη Χορόζογλου, την “Ελπίδα”, ένα παιδοογκολογικό νοσοκομείο.
Κατά την άφιξή μου στο νοσοκομείο “Ελπίδα”, με υποδέχτηκαν με ένα τεράστιο χαμόγελο και μια ζεστή αγκαλιά η Μαριάννα και ο διευθυντής του νοσοκομείου. Τις επόμενες 2 ώρες, η Μαριάννα μας ξενάγησε προσωπικά στο νοσοκομείο όπου μιλήσαμε με πολλούς γιατρούς για τις υπηρεσίες που προσφέρονται στα παιδιά. Ενημερωθήκαμε για τις καλύτερες θεραπείες που διατίθενται τα τελευταία χρόνια καθώς και για τα ποσοστά επιβίωσης. Μου συστήθηκαν επίσης πολλοί από τους γονείς και τα παιδιά που βρίσκονταν τότε στο νοσοκομείο.
Αυτό που έγινε αμέσως αντιληπτό ήταν η αγάπη που έτρεφε η Μαριάννα για τα παιδιά που νοσηλεύονταν σε αυτό το νοσοκομείο. Η αντιμετώπιση των παιδιών με καρκίνο με την καλύτερη ιατρική φροντίδα και με αξιοπρέπεια ήταν στο επίκεντρο των πεποιθήσεων και δραστρηριοτήτων της. Η Μαριάννα είχε επενδύσει βαθιά στη βοήθεια αυτών των παιαδιών και των γονέων τους κατά τη διάρκεια της πιο δύσκολης περιόδου της ζωής τους.
Είναι ενδιαφέρον ότι με γοήτευσε η διάταξη των χώρων, τα χρώματα και τα έπιπλα που ήταν τοποθετημένα σε όλη την εγκατάσταση. Για μένα, το νοσοκομείο είχε μια μοναδική “ελληνική αίσθηση”. Αναμφίβολα, ο στόχος της Μαριάνας ήταν να κάνει όλους τους εμπλεκόμενους να αισθάνονται σαν να ήταν στο σπίτι τους και ότι η διαδικασία θεραπείας θα εντασσόταν ομαλά στις καθημερινές τους δραστηριότητες.
Το πάθος με το οποίο μιλούσε η Μαριάννα για το νοσοκομείο αυτό ήταν ορατό σε όλους. Η Μαριάννα ήταν ζωηρή και ενεργητική στα λόγια και στους τρόπους της. Ένιωσα να εμπνέομαι από τη Μαριάννα.
Οι αναμνήσεις μου από εκείνη την ημέρα με συνοδεύουν από τότε. Οι ενέργειές της ενθαρρύνουν όλους μας να συνεισφέρουμε όπου μπορούμε για να βοηθήσουμε άλλους που έχουν ανάγκη. Η Μαριάννα μπορεί να έχει φύγει πλέον από τη ζωή, αλλά η κληρονομιά της παραμένει».
Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΡΔΗ ΚΑΙ Η ΕΞΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΟΡΓΟ
Η ίδια δεν έδινε συχνά συνεντεύξεις. Ωστόσο, το 1998 είχε μιλήσει στον τηλεοπτικό σταθμό Mega στην εκπομπή «Ενώπιος Ενωπίω» του Νίκου Χατζηνικολάου, κάνοντας μία σπάνια εξομολόγηση για την κοινή πορεία της με τον Βαρδή Βαρδινογιάννη.
«Γνώρισα τον Βαρδή σε ένα φιλικό σπίτι όταν ήμουν μαθήτρια και εκείνος νεαρός αξιωματικός του Ναυτικού. Όμως, κύριε Χατζηνικολάου, όταν από την ζωή σου έχει περάσει μία εξορία, αλλά και μία απόπειρα δολοφονίας, δεν μπορείς να μιλάς για εύκολη ζωή αλλά ένα ζευγάρι που αγαπιέται στις δύσκολες ώρες δένεται περισσότερο», είχε πει η Μαριάννα Βαρδινογιάννη.
«Ποτέ δεν ένιωσα πιο κοντά στον άνδρα μου από εκείνες τις ώρες που περνούσα κοντά του όταν μετά από ταλαιπωρίες συχνά ημερών κατάφερνα να φτάσω στην Αμοργό όπου ο Βαρδής ήταν εξόριστος από τη δικτατορία. Και ποτέ δεν ένιωσα μεγαλύτερη ζεστασιά απ’ όση ένιωθα μέσα στην παγωνιά του μικρού μας δωματίου όπου συχνά κοιμόμουν με τις μπότες για να μην ξεπαγιάσω», είχε εξηγήσει η Μαριάννα Βαρδινογιάννη.
Επίσης, μόλις 22 ημέρες πριν τον θάνατό της, στις 2 Ιουλίου, κυκλοφόρησε η τελευταία συνέντευξη που παραχώρησε η Μαριάννα Βαρδινογιάννη στο περιοδικό Gala και την δημοσιογράφο Μαρία Λεμονιά. Σε αυτήν, η πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της UNESCO μίλησε από καρδιάς για τον σύζυγο της, Βαρδή Βαρδινογιάννη και την πρώτη τους γνωριμία.
«– Θυμάστε την πρώτη σας συνάντηση με τον σύζυγό σας, Βαρδή;
Είναι η σημαντικότερη στιγμή της ζωής μου μαζί με τη στιγμή της γέννησης των παιδιών μου. Γνωριστήκαμε σε ένα συγγενικό σπίτι στον Πειραιά, όταν εγώ ήμουν ακόμα μαθήτρια κι εκείνος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. Κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι είναι ο άνθρωπος της ζωής μου. Από εκείνη την πρώτη συνάντηση δεν σταματήσαμε στιγμή να σκεφτόμαστε ο ένας τον άλλο. Ούτε το γεγονός ότι εγώ έφυγα για την Αμερική για να συνεχίσω τις σπουδές μου μπόρεσε να σταθεί εμπόδιο ανάμεσά μας. Ήμουν στην Αμερική και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πότε θα έρθει ένα γράμμα από τον Βαρδή. Έχουμε περάσει πολλά στην κοινή μας ζωή. Αγώνες και αγωνίες, χαρές και λύπες, αλλά πάντα μαζί.
– Πόσο υποστηρικτικός είναι ο σύζυγός σας;
Ο Βαρδής ήταν και παραμένει το στήριγμά μου. Είναι ο άνθρωπός μου και έχω την ευλογία να μοιράζομαι μαζί του λύπες και χαρές. Υπήρξε πάντα, όχι μόνο απόλυτα υποστηρικτικός, αλλά η πηγή της δύναμής μου και τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου».
