Έχει πλάκα. Όταν αναφέρομαι σε όνειρα, σε όνειρα που… βγαίνουν, γελάω. Ξεκαρδίζομαι στα γέλια. Θυμάμαι το Θανάση που έλεγε πως έβλεπε στον ύπνο του ολόκληρα κινηματογραφικά έργα και την άλλη μέρα το συζήταγε με τους κολλητούς του, τους φίλους του και αυτοί τον κορόιδευαν.
-Τι γελάτε ρε. Εχθές είδα το «Κιλιμάντζαρο» με τον Γκρέγκορυ Πεκ. Το είχα ξαναδεί αλλά το απόλαυσα. Είδα και τα επίκαιρα. Την άλλη εβδομάδα θα δω στον ύπνο μου «Η Μεγάλη Απόδραση» με τον Στηβ ΜακΚουήν και τον μακαρίτη τον Ρίτσαρντ Αντέμπορο.
-Καλά ρε, να μας λες τι είδες εχτές στο ύπνο σου, ας το δεχτούμε. Να μας λες, όμως, ότι ξέρεις τι όνειρο θα δεις την άλλη εβδομάδα, πάει πολύ. Πώς ξέρεις τι όνειρο θα δεις και, μάλιστα, τι έργο θα δεις στο σινεμά του ύπνου σου;
-Όταν έβλεπα το «Κιλιμάντζαρο» στον ύπνο μου, μας έδειξε μερικές σκηνές από το έργο που θα δείξει προσεχώς.
Τα δικά μου όνειρα τα έχω κατατάξει σε φθηνά και ακριβά. Τα φθηνά βγαίνουν. Βλέπω στον ύπνο μου, ας πούμε, πως το έτερο ήμισυ μου λέει: «Κώστα δεν έχουμε ντομάτες. Δεν μπορώ να βγω. Αν θυμηθείς πάρε μερικές για το φαγητό και λίγες για σαλάτα».
Την άλλη μέρα φεύγω για δουλειά και πριν καλά-καλά φτάσω στα καινούργια μας γραφεία, χτυπάει το κινητό…
«Κώστα, ξέχασα να σου πω ότι χρειαζόμαστε…ντομάτες. Δεν μπορώ να βγω…».
Τα ακριβά μου όνειρα δεν βγαίνουν. Έβλεπα προχθές ότι ο πρόεδρος της Κοινότητας, ο κ. Παπαστεργιάδης, μου έλεγε με στόμφο. «Κώστα, μη σκας. Έχεις φαγωθεί να γράφεις για Λαϊκή Τέχνη, για Τέχνη και άλλα τέτοια και πως θα ήθελες εσύ και άλλο μισό εκατομμύριο Έλληνες, να συγκεντρωθούν σε μια ελληνική… γωνιά, να ανήκουν σε μας και να τα καμαρώνουμε εμείς, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας και όσοι άλλοι ξένοι θέλουν. Κωστάκη, άστο σε μένα. Θα βρεθεί μια αίθουσα.» Το πρωί που ξύπνησα είπα ψιθυριστά στον εαυτό μου: Κωστάκη… ακριβό όνειρο. Δεν βγαίνει…
Βλέπω, λοιπόν, μια ομάδα γύρω στα είκοσι άτομα που ήθελαν να με δουν επειγόντως για να συζητήσουν μαζί μου ένα πάρα πολύ σοβαρό θέμα. Όταν καθίσαμε στη μεγάλη αίθουσα, ένας από αυτούς, ο γηραιότερος, έβγαλε από την τσέπη του ένα χαρτί και άρχισε να διαβάζει:
«Εμείς, οι εκπρόσωποι των απανταχού ελληνικών συλλόγων, κοινοτήτων, αδελφοτήτων, ομοσπονδιών κλπ της Βικτώριας Αυστραλίας, αποφασίσαμε ομόφωνα, να εκποιήσουμε όλα τα ιδιόκτητα ακίνητα που έχουμε και να συγκεντρώσουμε το ποσόν των πολλών εκατομμυρίων τα οποία θα μας αποφέρει η πώλησή τους. Από τους τόκους που θα συγκεντρώνουμε ετησίως, θα χρηματοδοτούμε το Τμήμα Αρχαίων και Νέων Ελληνικών του Πανεπιστημίου, όπου νέοι και νέες θα μπορούν να διδάσκονται, εντελώς δωρεάν, τη μοναδική αυτή γλώσσα.
Εδώ θα θέλαμε να τονίσουμε ότι δεν είναι απαραίτητο οι νέοι να είναι μόνο ελληνικής καταγωγής.
Στη συνέχεια, προτιθέμεθα να χτίσουμε ένα τεράστιο κτίριο το οποίο θα έχει αίθουσα θεάτρου και διαλέξεων, αίθουσα συγκεντρώσεων, δεξιώσεων, μεγάλο χώρο στάθμευσης και περισσότερες από εξήντα αίθουσες όπου ο κάθε νομός της Ελλάδας θα έχει την αίθουσά του και επιπλέον βιβλιοθήκες, αίθουσες εκθέσεων έργων τέχνης, πισίνα, γήπεδα τένις, μπάσκετ, βόλεϊ κ.λπ.
Ο κάθε Νομός θα μπορεί στην αίθουσά του να έχει αναρτημένα ιστορικά στοιχεία, προσωπικότητες που έλκουν την καταγωγή από τον συγκεκριμένο τόπο, αγάλματα, έργα τέχνης και λαϊκής τέχνης και ό,τι άλλο συνθέτει την ιστορία του κομματιού αυτού της πατρίδας μας. Όπως είναι γνωστόν, κάθε πόντος του όμορφου κομματιού της γης που γεννηθήκαμε ή έλκουμε την καταγωγή, έχει μια μεγάλη ιστορία και συνήθως … ματωμένη. Αν δεν βρούμε αρκετά μεγάλο χώρο κάπου στην πόλη της Μελβούρνης, θα πάμε λίγο πιο έξω και θα χρησιμοποιούμε δικά μας ιδιόκτητα λεωφορεία σε καθημερινή βάση, συγκεκριμένες ώρες.
Για τη δημιουργία του μεγαλεπήβολου έργου μας, θα ζητήσουμε και τη συνδρομή των νέων μας. Παπαστεργιάδης, Μάρκου, το Συμβούλιό τους και όλη η συντροφιά τους, όσοι ανακατεύτηκαν, έκαναν τέλεια δουλειά στον «Πύργο» και στο «Ελληνικό Κέντρο Σύγχρονου Πολιτισμού». Δουλειά γρήγορη, τετραγωνισμένη οικονομικά και, κυρίως, χωρίς να καβαλήσουν καλάμι».
Ενθουσιασμένος, άρχισα να χειροκροτώ. Ένοιωσα ένα χέρι να με σπρώχνει.
«Βρε, χριστιανέ του Θεού, ούτε στον ύπνο σου δεν μπορείς να ησυχάσεις; Ποιον χειροκροτείς ενθουσιασμένος ξημερώματα;»
Πανάκριβο όνειρο ξημέρωμα Τετάρτης. Αυτά τα όνειρα δεν βγαίνουν.
