ΚΑΛΗΜΕΡΑ σας… Όπως αρκετοί, έτσι και εγώ, ασχολούμαι με τον αθλητισμό, ως παρατηρητής εννοείται. Δεν σας λέω τι ομάδα είμαι και σας παρακαλώ να μη με ρωτήσετε γιατί το θέμα μας δεν είναι ακριβώς αυτό…
ΜΕΤΑ και από τα τελευταία συμβάντα πιστεύω ότι ήρθε η ώρα όλοι όσοι έχουν και το ελάχιστο κουκούτσι μυαλό να αναθεωρήσουν όλα όσα πίστευαν και για τις οργανωμένες ομάδες, και τους λεγόμενους Συνδέσμους οπαδών, και για τα μικρά και μεγάλα συμφέροντα που λυμαίνονται κυρίως το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα και όλα τα παρεπόμενα.
ΑΝΑΠΟΛΩ τις παλιές εκείνες εποχές που όλες οι ομάδες, ακόμα και αυτές της τότε Α’ Εθνικής, ήταν πραγματικά ερασιτεχνικές. Τότε που οι ποδοσφαιριστές ζούσαν από τα επαγγέλματά τους και όχι αποκλειστικά από το ότι κλωστούσαν μια μπάλα.
ΓΙΑΤΙ ο αθλητισμός -και όχι μόνο το ποδόσφαιρο- ξεκίνησαν ως δραστηριότητα εκγύμνασης του σώματος και ως αναψυχή. Αθλητισμός, όπως όλοι ξέρουμε, υπήρχε από την αρχαιότητα, αλλά τα επαγγελματικά σπορ με τη μορφή Ανωνύμων Εταιρειών, είναι καπιταλιστική δημιουργία και μάλιστα των τελευταίων δεκαετιών.
ΑΥΤΟ που σήμερα έχει καταντήσει να χαρακτηρίζεται ως επαγγελματικός αθλητισμός, στην ουσία δεν είναι αθλητισμός. Είναι μια ξεκάθαρη εργασιακή σχέση, μια σχέση εργοδότη και υπαλλήλου. Έτσι όπως κάποιος είναι εργάτης, μηχανικός, εκπαιδευτικός ή κάτι άλλο, είναι και ποδοσφαιριστής, μπασκεμπολίστας και πάει λέγοντας.
ΔΕΝ παράγει δηλαδή κάτι το πρωτογενές, αυτό που ήταν η κινητήρια δύναμη της καθημερινής ζωής, της ίδιας της κοινωνίας. Παράγει… θέαμα και μάλιστα αντεστραμμένο, παράγει κάτι που είναι σχεδιασμένο να καταναλωθεί αυτοστιγμής μέσω ζητωκραυγών, ιαχών και επευφημιών τόσο επιτόπου όσο και στα λεγόμενα sosial media.
ΟΠΟΙΟΣ κατέχει λίγο… μαρξισμό και παρεμφερείς θεωρίες -αλλά και χωρίς αυτές- θα γνωρίζει ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με εκμετάλλευση της υπεραξίας της αθλήτριας και του αθλητή ως θεάματος και, όπως κάθε διαδικασία καπιταλιστικής εκμετάλλευσης αποκτηνώνει εξίσου και το προϊόν-αθλητή αλλά και τον καταναλωτή-θεατή.
Η ΤΑΥΤΙΣΗ δε του καταναλωτή-οπαδού με το προϊόν-ομάδα έχει τη βάση της στην ταύτιση του υπηκόου με τον αφέντη που είναι η βάση της εθελοδουλείας. Οι επιχειρηματίες γίνονται “ηγέτες”, γίνονται αφεντικά αθλητικών εταιρειών, λόγω της συναισθηματικής επένδυσης των οπαδών στις σημαίες των ομάδων και τα οπαδικά λάβαρα.
ΟΠΟΤΕ, κατά τη γνώμη μου η κατάργηση κάθε μορφής επαγγελματικού αθλητισμού είναι θεμελιώδες αίτημα αλλά και προϋπόθεση για την κοινωνική χειραφέτηση. Μέχρι τότε θα μετράμε νεκρούς από φασίστες που χρησιμοποιούν ποδοσφαιρικές ομάδες και χρώματα για να εξαπλώσουν και επιβάλουν τις βιτριολικές τους διαθέσεις.
ΟΠΩΣ καταλαβαίνετε, μιλάω για τα τραγικά γεγονότα στη Νέα Φιλαδέλφεια, στις αρχές της εβδομάδας που διανύουμε. Με ένα νεκρό οπαδό της ΑΕΚ μετά την επίθεση Κροατών χούλιγκαν, με δεκάδες προσαγωγές που μετατράπηκαν σε συλλήψεις και πάει λέγοντας – και κλαίγοντας…
ΔΕΝ θα μπω στη διαδικασία να εξιστορήσω ξανά τα γεγονότα καθεαυτά. Τα γνωρίζετε ήδη όλοι σας και ίσως έχετε καταλήξει και στα συμπεράσματά σας. Γι’ αυτά ας αφήσουμε άλλους να μιλήσουν – ή και όχι, λίγο με ενδιαφέρει.
ΑΠΟ την πλευρά μου θα ήθελα μόνο να καταθέσω τη θλίψη και την οργή μου. Θλίψη για το νέο παιδί που χάθηκε έτσι για μια ψευδαίσθηση και οργή τόσο για την ανενόχλητη επέλαση των φασιστών -τέτοια που να δημιουργούνται τεράστια ερωτηματικά- όσο και για την για μια ακόμα φορά ακατάσχετη και αρρωστημένη επέλαση των κάθε είδους αυτόκλητων αναλυτών, δικαστών, ειδικών, δημοσιογράφων … από τα μέσα κοινωνικής αποχαύνωσης.
ΑΙΔΩΣ και ξανά και ξανά Αιδώς Αργείοι, όποιοι και αν είστε και ό,τι και αν πρεσβεύετε..
ΤΗΝ περασμένη Κυριακή έγινε μια συγκέντρωση στο κέντρο της πόλης μας (State Library of Victoria) για την 78η επέτειο από τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα (στις 6 Αυγούστου 1945) -τρεις ημέρες αργότερα, στις 9 του μήνα αυτού, ρίχτηκε άλλη ατομική βόμβα στο Ναγκασάκι. Παρόμοιες κινητοποιήσεις έγιναν και σε άλλες πόλεις της Αυστραλίας και παγκόσμια.
ΜΕ την ευκαιρία αυτή οι διοργανωτές εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία να εναντιωθούν και στις πρόσφατες… κούρσες εξοπλισμών, τη σύναψη συμφωνιών τύπου AUKUS και τα παρόμοια, θέτοντας σε κίνδυνο σύρραξης ολόκληρες περιοχές του πλανήτη μας όπως τη δική μας περιοχή του Νοτιοανατολικού Ειρηνικού.
Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ της Μελβούρνης διοργανώθηκε από την No AUKUS Coalition Vic – έναν συνασπισμό ειρηνιστικών οργανώσεων, κοινοτικών φορέων, συνδικάτων, ατόμων, αλλά και εκπροσώπων Εκκλησιών. Για την ιστορία, να αναφέρω ότι στη συγκέντρωση μίλησαν εκπρόσωποι των Labor Against War, Medical Association for the Prevention of War, The Maritime Unions of Australia (συνδικάτο λιμενεργατών), των Πράσινων, Australian Union of Students (οργάνωση φοιτητών πανεπιστημίων) και πολλών άλλων προοδευτικών κοινοτικών οργανώσεων.
ΑΠΟ ελληνικής παροικιακής πλευράς και μετά τη συγκέντρωση, ο Εργατικός Σύνδεσμος «Δημόκριτος» πραγματοποίησε ειδική εκδήλωση στο κέντρο του στο Northcote με ειδική αναφορά στην 78η επέτειο, ομιλία και συζήτηση.
ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΩ τις απόψεις των συμμετεχόντων φορέων και ατόμων σε όλες αυτές τις κινητοποιήσεις οι οποίες συνίσταται στα παρακάτω:
Είμαστε αντίθετοι στη στρατιωτική συμμαχία AUKUS μεταξύ ΗΠΑ, Ηνωμένου Βασιλείου και Αυστραλίας και της Quad (ΗΠΑ, Ιαπωνία, Αυστραλία, Ινδία), επειδή αυτές οι συμμαχίες καθιστούν ενδεχόμενο πόλεμο, συμπεριλαμβανομένου του πυρηνικού πολέμου, πιο πιθανό.
Αγωνιζόμαστε για να σταματήσουμε την απόκτηση και τη στάθμευση πυρηνοκίνητων υποβρυχίων και τη δημιουργία νέων τεχνικών εγκαταστάσεων πυρηνικών αντιδραστήρων στην Αυστραλία ή σε κάθε άλλη τοποθεσία του Ειρηνικού.
Είμαστε αντίθετοι στην προετοιμασία για ενδεχόμενο πόλεμο με την Κίνα.
Καλούμε την αυστραλιανή κυβέρνηση να διαθέσει τα 380 δισεκατομμύρια δολάρια που προορίζονται για στρατιωτικές δαπάνες στο πλαίσιο της AUKUS και για τα πυρηνικά υποβρύχια, σε επείγουσες κοινωνικές και οικονομικές ανάγκες στην αυστραλιανή κοινότητα, συμπεριλαμβανομένης της επείγουσας αντιμετώπισης της κλιματικής κρίσης και των φυσικών καταστροφών που αποτελούν τη σημαντικότερη απειλή για τη ζωή και την ευημερία των ανθρώπων σε ολόκληρη την περιοχή συμπεριλαμβανομένης της Αυστραλίας.
Είμαστε ενάντια στην ανάπτυξη αυστραλιανών ενόπλων δυνάμεων σε οποιοδήποτε μέρος του Κόσμου, σε διενέξεις και πολέμους που δεν μας αφορούν.
Είμαστε αντίθετοι στην ύπαρξη ξένων στρατιωτικών βάσεων και στρατευμάτων στο έδαφος της Αυστραλίας και στις επισκέψεις ξένων πολεμικών πλοίων που πιθανόν μεταφέρουν πυρηνικά όπλα.
Ζητούμε τον τερματισμό της συμμετοχής της Αυστραλίας σε κοινές στρατιωτικές ασκήσεις είτε στην Αυστραλία είτε στο εξωτερικό.
Καταδικάζουμε την αυξανόμενη καταστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων στο όνομα της ασφάλειας.
Είμαστε αντίθετοι στην αυξημένη στρατιωτικοποίηση της πανεπιστημιακής έρευνας και στη στρατιωτικοποίηση της αυστραλιανής οικονομίας.
Είμαστε αντίθετοι στη στρατιωτικοποίηση της αυστραλιανής εξωτερικής βοήθειας.
Καλούμε την αυστραλιανή κυβέρνηση να υπογράψει αμέσως τη Συνθήκη Απαγόρευσης των Πυρηνικών Όπλων.
Υποστηρίζουμε την ειρηνική επίλυση των διεθνών συγκρούσεων μεταξύ των χωρών – οι λαοί απαιτούν ειρήνη και δικαιοσύνη.
ΩΣΤΟΣΟ, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το εθνικιστικό κράτος της Ιαπωνίας δεν ήταν και αυτό άμοιρο ευθυνών για όλη τη συμμετοχή του κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με την πλευρά του Άξονα. Δεν παραδόθηκε μετά τον πυρηνικό όλεθρο του λαού της. Στις 7 Αυγούστου, μετά τη Χιροσίμα, ο ναύαρχος Soemu Toyoda, αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, εκτίμησε ότι δεν μπορούσαν να ετοιμαστούν περισσότερες από δύο επιπλέον βόμβες, οπότε αποφάσισαν να υπομείνουν τις υπόλοιπες επιθέσεις, αναγνωρίζοντας ότι “θα υπήρχε μεγαλύτερη καταστροφή, αλλά ο πόλεμος θα συνεχιζόταν”.
ΜΕΤΑ το Ναγκασάκι, οι εθνικιστές στρατοκράτες και πάλι δεν κλονίστηκαν από τον αφόρητο ανθρώπινο πόνο. Μόλις όμως έμαθαν για την εισβολή της ΕΣΣΔ την ίδια μέρα, τρόμαξαν από την πραγματική απειλή: την αλλαγή πολιτεύματος – οι Σοβιετικοί θα καθαιρούσαν τον Αυτοκράτορα.
ΑΛΛΑ, στην 78η επέτειο της ρίψης πυρηνικών βομβών των ΗΠΑ στις ιαπωνικές πόλεις Χιροσίμα και Ναγκασάκι, εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έστειλαν ξανά ένα ισχυρό μήνυμα: ΟΧΙ ΞΑΝΑ άλλη Χιροσίμα και Ναγκασάκι!
ΚΑΙ για να κλείσω τη σημερινή στήλη λογοτεχνικά, αλλά και πένθιμα.
«ΑΠΟΘΗΚΗ ανθρώπων που μοιάζει με φυλακή. Ένα δωμάτιο όπου πρέπει να μείνεις ζωντανός ώς το τέλος. Απομόνωση όπου κόσμος πάει κι έρχεται. Το νοσοκομείο είναι θορυβώδες τσίρκο και ταυτόχρονα σιωπή. Η σιγή που τα λέει όλα. Μοιάζει ασπρόμαυρο, αλλά κρύβει χρώματα: διχασμό, έρωτα, ζήλια, απογοήτευση και γέλιο. Ο χρόνος παγώνει, αλλά εσύ μεταμορφώνεσαι. Περπατάς αργά και ονειρεύεσαι. Κι αν χρειαστεί, βγαίνεις απ’ τα όνειρά σου και γίνεσαι άλλος. Το νοσοκομείο μοιάζει με ψέμα όπου όλα είναι πραγματικά. Εκτός από το μέλλον. Αυτό δεν το γνωρίζεις, παρά μόνο όταν φεύγεις. Σαν βλέπεις την έξοδο από μακριά. Τότε που χαμογελάς και κλείνεις το μάτι, γιατί κάτι έμαθες. Και αυτό το κάτι θες να το μοιραστείς, γιατί τίποτα πια δεν είναι αποκλειστικά δικό σου».
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ από το βιβλίο «Δύο μήνες στην αποθήκη» του Κωστή Γκιμοσούλη, ο οποίος έφυγε προχθές, στις 7 Αυγούστου σε ηλικία 63 ετών. Ο κόσμος της ποίησης και γενικά της λογοτεχνίας στην Ελλάδα θρηνεί το “φευγιό” ενός από τους πιο στοχαστικούς και αγαπητούς λογοτέχνες της γενιάς μας.
Δ.Τ.
