Η Ειρήνη Παππά γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1926, και είναι η γυναίκα που πάνω της αντανακλά όλη την Ελλάδα. Την ομορφιά, την περηφάνια, τον πόνο και την ανεξαρτησία αυτού του τόπου. Με μια μεγάλη καριέρα πάνω από 50 χρόνια και με πάνω από 70 ταινίες, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις μεγάλες ηθοποιούς του πλανήτη.

Γεννήθηκε στο Χιλιομόδι Κορινθίας, και το πραγματικό της όνομα είναι Ειρήνη Λελέκου. Την ανακάλυψε ο Elia Kazan και ξεκίνησε την καριέρα της παίζοντας στην Ελλάδα πριν ξεκινήσει τη διεθνή της καριέρα, με τις ταινίες «The Guns of Navarone» και «Zorba the Greek», για να ακολουθήσουν το «Z» και η «Electra», που την εκτόξευσαν στην κορυφή. Με την Ηλέκτρα ειδικά καθιερώθηκε σαν η γυναίκα που μετέφερε τις αρχαίες Ελληνικές τραγωδίες στο σινεμά, γιατί από εκεί και μετά έπαιξε την ωραία Ελένη στις «Τρωάδες» [με την Katharine Hepburn και την VanessaRedgrave], την Κλυταιμνήστρα στην «Ιφιγένεια» και την «Αντιγόνη».

Από αυτές τις ταινίες άρχισαν να την ζητούν και άλλοι σκηνοθέτες, και άλλες παραγωγές μέχρι που το 1969 έπαιξε την Αικατερίνη της Αραγονίας στη ταινία «Anne of the Thousand Days», με τον Richard Burton και την Geneviève Bujold.

Ένας άλλος ρόλος που διακρίθηκε ήταν στην ταινία «Mohammad, Messenger of God», που μιλούσε για την καταγωγή του Ισλάμ και το μήνυμα του Μωάμεθ. Οι ταινίες που ακολούθησαν πολλές και διάφορες, μέχρι την πιο πρόσφατη που την είδαμε στο «Μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι», να παίζει την μητέρα του Christian Bale. Αλλά είπαμε στην μακρόχρονη καριέρα της έκανε πάνω από 70 ταινίες.

ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΠΠΑ, ΙRENE PAPAS, ΗΘΟΠΟΙΟΣ, ΤΡΑΓΩΔΟΣ, ΤΑΙΝΙΕΣ, ΘΕΑΤΡΟ, ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Τραγούδι
Ενώ πολύς κόσμος την έμαθε από τους πολύ πετυχημένους δίσκους «Ωδές» και «Ραψωδίες» σαν τραγουδίστρια, η Ειρήνη Παππά είχε ξεκινήσει πολύ πιο πριν να τραγουδάει. Το 1969, κυκλοφόρησε από την RCA ο δίσκος της «Songs of Theodorakis» με 11 τραγούδια του Θεοδωράκη τραγουδισμένα στα Ελληνικά και με σημειώματα στο οπισθόφυλλο του δίσκου γραμμένα στ’ αγγλικά από τον Μιχάλη Κακογιάννη.

Η μεγάλη έκπληξη όλων όμως ήταν όταν το 1970 συμμετείχε στο πρωτοποριακό έργο «666» των Aphrodite”s Child στο κομμάτι «∞» (infinity). Η συμμετοχή της ήταν ένας οργασμός: «I was, I am, I am to come», έλεγε και το επαναλάμβανε άγρια και μανιωδώς, τόσο που σόκαρε τους πάντες εκείνη την εποχή.
Το 1978, όταν πια οι Aphrodite’s Child είχαν διαλύσει προ πολλού, η Ειρήνη Παππά ξαναβρέθηκε με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και ηχογράφησαν με ηλεκτρονική μουσική διασκευή Ελληνικά δημοτικά τραγούδια [Ωδές] και βυζαντινούς ύμνους [Ραψωδίες].

Το 1979 κυκλοφορούν οι «Ωδές», και είναι η στιγμή της δικής μου γνωριμίας με αυτό το ιερό τέρας που λέγεται Ειρήνη Παππά. Δεν θα ξεχάσω ΠΟΤΕ την πρώτη φορά που άκουσα τις «Ωδές». Δουλεύοντας στο τμήμα δημοσίων σχέσεων της Polygram, θα αναλάμβανα το promotion του δίσκου. Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου που είχε έρθει στην Αθήνα οδικώς [μια και δεν έμπαινε τότε σε αεροπλάνα], με έβαλε μέσα στο αυτοκίνητό του [Rolls Royce παρακαλώ], και κάνοντας βόλτες στους δρόμους της Αθήνας άκουσα για πρώτη φορά τον δίσκο από ένα εξαιρετικό ηχητικό σύστημα. Γράφω αυτές τις γραμμές και έχω ανατριχιάσει. Τέτοια αίσθηση δεν έχω ξανανιώσει. Μέσα στη σύγχρονη αστική τρέλα, με κόσμο να πηγαινοέρχεται, αυτοκίνητα και μηχανάκια, τα δημοτικά μας τραγούδια διασκευασμένα και παιγμένα από τον Βαγγέλη ηλεκτρονικά και εξαίσια. Ήταν κάτι το μαγικό.

Εκεί ο Βαγγέλης μου είπε, ότι θα πρέπει να συναντηθώ με την Ειρήνη για να κουβεντιάσουμε τη στρατηγική της προώθησης του άλμπουμ. Τα πόδια μου απ’ την μια έτρεμαν που θα συναντούσα αυτήν την εμβληματική γυναίκα, αυτήν την αυστηρή persona, αυτήν την ηθοποιό με την τεράστια διεθνή καριέρα και αναγνώριση, κι απ’ την άλλη ήμουν ενθουσιασμένος. Αλλά μόλις συναντηθήκαμε υπερίσχυσε ο επαγγελματισμός και ευτυχώς δεν συμπεριφέρθηκα σαν fan. Σχεδόν αμέσως γίναμε φίλοι. Με λάτρεψε και την λάτρεψα. Και της οργάνωσα να δώσει τόσες συνεντεύξεις και να κάνει τόσα εξώφυλλα στα περιοδικά όσα δεν είχε κάνει ποτέ στη ζωή της. Ήταν ενθουσιασμένη. Ήθελε να με πάρει μαζί της στην Ρώμη, στο σπίτι της, να κάτσω ένα χρόνο να μάθω την γλώσσα και τα κόλπα για να με συστήσει σε ένα μεγάλο γραφείο δημοσίων σχέσεων. Δεν την άκουσα και δεν το έκανα ποτέ.

ΒΡΑΒΕΙΑ

1962: Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
«καλύτερη ηθοποιός» για την «Ηλέκτρα».
1962: Ένωση κριτικών κινηματογράφου Ελλάδας βραβείο
για «καλύτερη ερμηνεία» στην «Ηλέκτρα».
1969: Υποψήφια για Β’ γυναικείο ρόλο στην ταινία «Ζ» από τους New York Film Critics Circle.
1971: Πήρε το βραβείο του National Board of Review, σαν καλύτερη ηθοποιός στην ταινία «Trojan Women»
1985: Υποψήφια στα Fennecus Awards
(Best Actress in a limited role, για την ταινία «Into the Night»)
1989: Υποψήφια στο Australian Film Institute
(Best Actress, για την ταινία «Island»)
1993: Πήρε το βραβείο στο Hamptons International Film Festival (Distinguished Achievement Award)
1993: Κέρδισε το βραβείο καριέρας στο Flaiano Prize for Theatre.
2000: Κέρδισε στο Madrid National Arts Institution (Career Award)
2000: Πήρε βραβείο καριέρας στο International Festival Women’s films (Career Award)
2001: Πήρε το βραβείο στο University of Rome
(Doctorate in Arts and Letters)
2002: Βραβείο Woman of Europe (Career Award)

ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΗ ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ

Theodora, Slave Empress (1954)
Bouboulina (1959)
The Guns of Navarone (1961)
Antigone (1961)
Electra (1962)
Zorba the Greek (1964)
We Still Kill the Old Way (1967)
L’ Odissea (1968)
The Brotherhood (1968)
Z (1969)
A Dream of Kings (1969)
Anne of the Thousand Days (1969)
The Trojan Women (1971)
Roma Bene (1971)
1931: Once Upon a Time in New York (1972)
Don’t Torture a Duckling (1972)
The Battle of Sutjeska (1973)
Moses the Lawgiver (1974)
I’ll Take Her Like a Father (1974)
Mohammad, Messenger of God (1976)
Blood Wedding (1977)
Iphigenia (1977)
Christ Stopped at Eboli (1979)
Bloodline (1979)
Lion of the Desert (1981)
Eréndira (1983)
Into the Night (1985)
Chronicle of a Death Foretold (1987)
High Season (1987)
Nirvana Street Murder (1990)
Jacob (1994)
The Odyssey (1997)
Anxiety (1998)
Captain Corelli’s Mandolin (2001)
A Talking Picture (2003)