Με έναν ιδιαίτερα δημιουργικό τρόπο επέλεξε να τιμήσει την εορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου (Δεκαπενταύγουστο) ο ομογενής, Γεώργιος Καπελέρης (George Kapeleris), ο οποίος κατασκεύασε μία εντυπωσιακή χειροτεχνία επιταφίου, διακοσμώντας την με πολύχρωμα τεχνητά ανθοστολίσματα και περίτεχνα σχέδια.
Ο 83χρονος ομογενής, ο οποίος δίνει μάχη με τη νόσο του Πάρκινσον εδώ και 17 χρόνια έχει βρει καταφύγιο στον κόσμο της τέχνης. Ειδικά, τα τελευταία 14 έτη από τότε που βγήκε στη σύνταξη στα 69 του. Τότε ήταν που βρέθηκε αντιμέτωπος με άπλετο χρόνο στη διάθεσή του, καθώς και με ένα κρίσιμο δίλημμα: Να «παραδώσει τα όπλα» ή να αγωνιστεί, αντλώντας κάθε απόθεμα ψυχικής δύναμης μέσα του;
«Όταν βγήκε στη σύνταξη –τρία χρόνια αφότου διαγνώσθηκε με την νόσο του Πάρκινσον- ξεκίνησε να ζωγραφίζει και να εξερευνά την καλλιτεχνική του φύση», δήλωσε στον «Νέο Κόσμο» η κόρη του κ. Καπελέρη, Lina Spagnol.
«ΜΙΑ ΣΑΝΙΔΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ»
Η ίδια τόνισε, ότι η ενασχόληση του πατέρα της με την τέχνη, λειτούργησε ως μία «σανίδα σωτηρίας» για εκείνον, επιδρώντας θεραπευτικά στην ψυχική του υγεία, σε μία περίοδο που το «βάρος» μίας τέτοιας νόσου, ήταν εύκολο να τον «συνθλίψει» συναισθηματικά. Αντιμετωπίζοντας με σθένος τις προκλήσεις που του επιφύλασσε η ζωή, ο κ. Καπελέρης, αποφάσισε να μην επιτρέψει στη νόσο του Πάρκινσον, να ορίσει κάθε πτυχή της ζωής του.
«Είναι ένας άνθρωπος με μεγάλη δύναμη ψυχής. Και έχει αντιμετωπίσει τη διάγνωσή του ιδιαίτερα ταπεινά, χωρίς να παραπονιέται», συμπλήρωσε υπερήφανα – για τον πατέρα της- η Lina.
Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ
Ως «άνθρωπος της πίστης», πρόσθεσε, εκφράζει την πνευματικότητά του μέσα από τη ζωγραφική, αναπαράγοντας θρησκευτικά θέματα, με τα έργα του να θυμίζουν αγιογραφίες στα οποία απεικονίζονται φιγούρες διαφόρων Αγίων, Αρχάγγελων, της Παναγίας ή του Χριστού. Πολλά έργα ζωγραφικής του, είναι επίσης εμπνευσμένα από την αισθητική της φύσης, με πολλές ζωγραφιές από άνθη και δένδρα να κοσμούν επίσης καμβάδες και χαρτόνια ζωγραφικής.
Αξιοποιώντας την καλλιτεχνική του φύση, ο κ. Καπελέρης, ανακάλυψε εναλλακτικούς τρόπους για να διατηρεί τους δεσμούς του ζωντανούς με τα θρησκευτικά έθιμα, πέραν της φυσικής του παρουσίας στην Εκκλησία, καθώς η νόσος του Πάρκινσον περιόριζε σταδιακά όλο και περισσότερο την ευκολία του για μετακίνηση.
«Κάθε εβδομάδα πηγαίναμε στην Εκκλησία…στενοχωριέται πολύ πλέον που δεν μπορεί να πηγαίνει», δήλωσε η σύζυγος του κ. Καπελέρη, κα Γεωργία στον «Νέο Κόσμο». Εκτός από τη ζωγραφική, ο 83χρονος χειροτέχνης, αναπαράγει επίσης θρησκευτικά σύμβολα μέσα από διάφορες καλλιτεχνικές κατασκευές, όπως χειροτεχνίες επιταφίων και ξύλινους σταυρούς, ειδικά κατά τις περιόδους σημαντικών θρησκευτικών εορτών.
«Κάθε Πάσχα φτιάχνει τον Επιτάφιο», αναφέρει η κα Γεωργία.
Σύμφωνα με την Lina, ο πατέρας της, χρησιμοποιεί μία ποικιλία υλικών για τις χειροτεχνίες του, όπως χαρτόνια, ξύλο, ή κορνίζες.
Ένα από τα σημαντικά στιγμιότυπα της ζωής του, φαίνεται να ήταν η συμμετοχή του, στην Περιφορά του Επιταφίου τη Μεγάλη Παρασκευή, όπου με αφοσίωση μετέφερε τον Επιτάφιο της εκκλησίας του North Balwyn μαζί με άλλους πιστούς.
«Γι’ αυτό και η αγάπη του για τη χειροτεχνία επιταφίων κατά τις ημέρες θρησκευτικών εορτών», συμπληρώνει η Lina.
Καθώς η εορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου συνιστά ημέρα ονομαστικής εορτής, τόσο για τον γιο του Παναγιώτη, όσο και για άλλα μέλη της οικογένειάς του, ο κ. Καπελέρης δημιουργεί με μεράκι τις χειροτεχνίες επιταφίων, ειδικά για τη συγκεκριμένη θρησκευτική εορτή.
ΜΙΑ «ΓΕΦΥΡΑ» ΔΕΣΜΩΝ
Η Lina επεσήμανε, ότι οι καλλιτεχνικές του δημιουργίες, λειτουργούν στην ουσία ως μία γέφυρα, την οποία χρησιμοποιεί για να ενισχύσει τους δεσμούς του με τα αγαπημένα του πρόσωπα, και ιδιαίτερα με τα τρία του παιδιά -Lina, Παναγιώτη και Βασιλική– καθώς και με τα πέντε του εγγόνια.
«Σε κάθε γενέθλια ή σε ειδικές περιστάσεις, δημιουργεί κάρτες στις οποίες μας αφιερώνει υπέροχα μηνύματα. Του αρέσει πολύ να τα μοιράζεται μαζί μας», πρόσθεσε.
Εκτός από τον οικογενειακό του κύκλο, απολαμβάνει να μοιράζεται τα περίτεχνα έργα του, τόσο με τους ιατρούς όσο και με τους φροντιστές και θεραπευτές του, οι οποίοι επισκέπτονται πλέον συχνά το σπίτι του, λόγω των δυσκολιών που αντιμετωπίζει εξαιτίας της νόσου του.
«Είναι ένας τρόπος να εκφράζει αυτά που θέλει να πει με τον κόσμο γύρω του. Αυτά που δημιουργεί, τα χαρίζει για παράδειγμα στους γιατρούς και τους φροντιστές του, μαζί με ιδιόχειρο σημείωμα, στο οποίο τους ευχαριστεί για όσα κάνουν για εκείνον», σημείωσε η Lina.
«ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗ ΦΑΕΙ ΑΛΛΑ Ο «ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΠΙΤΙ»
Σύμφωνα με τα λεγόμενα της κας Γεωργίας, ο «Νέος Κόσμος» έχει αποτελέσει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του συζύγου της, «εδώ και 51 χρόνια».
«Μπορεί να μη φάει, αλλά η εφημερίδα είναι πάντα στο σπίτι».
Μάλιστα, αναγνωρίζοντας τη σημασία που έχει ο «Νέος Κόσμος» για τον πατέρα τους, τα παιδιά του, έχουν καθιερώσει μία ξεχωριστή οικογενειακή παράδοση:
Κάθε χρόνο στα γενέθλιά του, φροντίζουν να του «κάνουν δώρο» μία έκδοση της εφημερίδας.
ΟΙ «ΤΥΧΑΙΕΣ» ΣΥΓΚΥΡΙΕΣ
Για πολλούς ομογενείς η Αυστραλία αποτέλεσε προορισμό-ελπίδα για μία καλύτερη ζωή.
Ωστόσο, δεν ίσχυε το ίδιο για την περίπτωση του κ. Καπελέρη, καθώς η άφιξή του στην Αυστραλία το 1969 δεν αποτέλεσε το σύνηθες -και γνωστό σε πολλούς- ταξίδι της μετανάστευσης.
Ο Γεώργιος Καπελέρης με καταγωγή από τη Σπάρτη, εργάστηκε για επτά χρόνια ως μάγειρας σε πλοίο, όταν το 1969, το πλοίο στο οποίο εργαζόταν, έκανε μία προσωρινή στάση στη Μελβούρνη με σκοπό τη διερεύνηση ενός «ύποπτου» αντικειμένου που εντοπίστηκε στην αποθήκη.
«Κάτι είχαν βρει στην αποθήκη του πλοίου το οποίο έπρεπε να εξετάσουν… και έτσι αναγκάστηκε να μείνει στη Μελβούρνη για ένα μήνα περίπου», δήλωσε η σύζυγός του, κα Γεωργία στον «Νέο Κόσμο».
Εκτός από κοινό όνομα, μοιράστηκαν και μία κοινή ζωή, γεγονός που «εκπληρώθηκε» μέσω μία σειράς «τυχαίων» συγκυριών.
Κοινός παρανομαστής και αφορμή για να προκύψει το «συνοικέσιο» μεταξύ του Γεωργίου και της Γεωργίας, αποτέλεσε ένας συγχωριανός του κ. Καπελέρη, ο οποίος διέμενε τότε στην Μελβούρνη, σε ενοικιαζόμενο χώρο κατοικίας, που ανήκε στον αδελφό της κας Γεωργίας.
«Του λέει ο συγχωριανός του, ‘Γιατί δεν κάθεσαι εδώ; Καλή κοπέλα είναι η αδελφή του παπα-Νικόλα», μας λέει η κα Γεωργία, ενθυμούμενη το πώς ξεκίνησαν όλα.
Παρά τη δελεαστική πρόταση, ο κ. Καπελέρης, αποφάσισε να επιστρέψει τότε στην Ελλάδα ορμώμενος από την ανάγκη να ανταμώσει ξανά με τη μητέρα του, καθώς η απώλεια του πατέρα του στην ηλικία των 7 ετών άφησε ένα βαθύ «κενό» στην οικογένεια.
Ο ΒΙΟΣ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ
Ωστόσο, το κεφάλαιο της Αυστραλίας έμελλε να ανοίξει ξανά ένα χρόνο μετά για τον ομογενή χειροτέχνη, ο οποίος τον Μάιο του 1970, αποχαιρετώντας -αυτή τη φορά οριστικά- την Ελλάδα, επιβιβάστηκε σε αεροπλάνο με προορισμό τη Μελβούρνη, με σκοπό να συναντήσει την κα Γεωργία.
«Μιλήσαμε τότε και με δική μου πρόσκληση, αποφάσισε να έρθει στην Αυστραλία», μας λέει η κα Γεωργία.
Ένα μήνα αργότερα, σφράγισαν την αγάπη τους με τα δεσμά του γάμου.
Τον επόμενο χρόνο, το 1971, υποδέχθηκαν την πρώτη τους κόρη, Lina, ενώ 14 μήνες αργότερα η χαρά τους διπλασιάστηκε με την άφιξη της δεύτερης κόρης τους, Βασιλικής. Επτά χρόνια αργότερα, καλωσόρισαν στην οικογένεια και τον πρώτο τους γιο, Παναγιώτη.
Ερχόμενος αυτή τη φορά με σκοπό να μείνει στην Αυστραλία, ο κ. Καπελέρης εργάστηκε αρχικά σε ένα εργοστάσιο παραγωγής πλαστικών αντικειμένων. Στη συνέχεια βρέθηκε εργαζόμενος στις οικοδομές, κάτι που φαίνεται να μην ήταν τυχαίο, αν κρίνει κανείς από το ενδιαφέρον που ανέπτυξε για την κατασκευαστική τέχνη.
ΣΤΗΡΙΖΟΜΕΝΟΣ ΣΤΟ «ΔΕΚΑΝΙΚΙ» ΤΟΥ
Πλέον, στηρίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στην βοήθεια και την φροντίδα που δέχεται τόσο τους φροντιστές του, όσο και από την οικογένειά του, για τη διεκπεραίωση απλών καθημερινών δραστηριοτήτων.
Η κα Γεωργία, ή αλλιώς το «δεκανίκι» του κ. Καπελέρη, φροντίζει να εφοδιάζει την «καλλιτεχνική εργαλειοθήκη» του συζύγου της, με όλα τα απαραίτητα υλικά, για να μπορεί ο ίδιος να ασχολείται με το μοναδικό πράγμα που προσφέρει κάποιο νόημα στην «καταδικασμένη από την ασθένεια» – όπως λέει ο ίδιος σύμφωνα με την κα Γεωργία – ζωή του.
«Μου ζητάει να πηγαίνω στα μαγαζιά και να του πάρω μολύβια, μαρκαδόρους, κορνίζες… Τους σταυρούς τους φτιάχνει από ξύλα, και τοποθετεί με κόλλα πάνω τους, χάντρες. Κόβει τα φύλλα από ένα χοντρό βιβλίο που του αγοράζω και τα κολλάει στο πλαίσιο της κορνίζας γύρω γύρω. Τα κάνει πολύ ωραία».
Σύμφωνα με την κα Γεωργία, η νόσος μπορεί να έχει καταβάλει το σώμα του, αλλά το πνεύμα του κ. Καπελέρη, συνεχίζει και ακτινοβολεί μέσα από τις περίτεχνες δημιουργίες του.
