Ο Φίλιππας Χόρτης εισήλθε στο χώρο της παιδικής φροντίδας, -όπου κυριαρχεί σήμερα, στη Μελβούρνη, απλώνοντας τα φτερά του και στις γειτονικές χώρες-, από το παράθυρο!

«Εντελώς συμπτωματικά» θα πει, κοιτάζοντάς με διαπεραστικά, μέσα από τους φακούς του.
«Εγώ ήμουν αλλού όταν δέχτηκα την πρόσκληση για συνεταιρισμό σ’ ένα χώρο που δεν είχα ιδέα».

Ποιος είπε, όμως, ότι ο φιλόδοξος νέος που, ήδη, είχε δοκιμάσει τη γεύση της επιτυχίας στο χώρο της σχολής οδήγησης και είχε δίπλωμα mechanical surveyor, δεν ήταν έτοιμος να μαθητεύσει σε νέους χώρους και, μάλιστα, να διαπρέψει.

«Μου πήρε δύο χρόνια σκληρής μελέτης για να εξοπλιστώ μ’ όλα τα εφόδια που απαιτούσε το νέο αντικείμενο, η φροντίδα των παιδιών σε κέντρα τα οποία φιλοδοξούσα να είναι στην κορυφή».

Στην αρχή τα οργάνωνε και μετά τα πουλούσε. Προφανώς, δεν τον ικανοποιούσε αυτή η μέθοδος για το λόγο ότι ήθελε να είναι βέβαιος ότι θα εξασφαλιζόταν η ποιότητα του επιπέδου. Έτσι κάπως προέκυψε η ιδέα της αλυσίδας, του franchise.
Είναι ο αδειούχος του Kool Kidz που αυτή τη στιγμή έχει τρία κέντρα παιδικής φροντίδας στη Μελβούρνη, πρόκειται ν’ ανοίξει ακόμη ένα σύντομα, και άλλα πέντε μέχρι το τέλος του 2015.

Συναντιόμαστε στο εντυπωσιακότερο όλων, στο Docklands, όπου θα με ξεναγήσει με φανερή ικανοποίηση και θα με συστήσει στη νέα ιδιοκτήτρια, Έλενα Μπιάντες, μια δραστήρια, πανέξυπνη νέα της δεύτερης γενιάς, που, όπως θα μου εξομολογηθεί, «βρίσκεται εκεί, όχι για το υλικό κέρδος, αλλά γιατί λατρεύει τα παιδιά». Σε λίγο θα διαπιστώσω ότι έχει μάτια για ό,τι γίνεται στο χώρο, από τους επισκέπτες μέχρι την αυστηρή τήρηση του προγράμματος. Αεικίνητη, γεμάτη ζωή, φαίνεται να ανήκει δικαιωματικά εκεί.

Στο χώρο, πληροφορούμαι υπάρχουν αυτή τη στιγμή 130 παιδιά, ηλικίας από τεσσάρων εβδομάδων μέχρι έξι χρόνων.
Τα νήπια, βέβαια, είναι πιο απαιτητικά, πληροφορούμαι, πράγμα που διαπιστώνω και προσωπικά.
Οι εγκαταστάσεις εντυπωσιάζουν και ρωτώντας μαθαίνω ότι εκεί οι γονείς πληρώνουν $130 την ημέρα, ενώ στα άλλα κέντρα είναι περίπου $100 τη μέρα.

ΟΧΙ ΝΤΑΝΤΑΔΕΣ

«Η πρόκληση είναι να παρέχουμε το ανώτερο επίπεδο φροντίδας που γίνεται στα παιδιά που μας εμπιστεύονται.
Δεν είμαστε νταντάδες. Έχουμε ευθύνη και για την πνευματική τους ανάπτυξη, την καλλιέργειά τους, βάζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο τις βάσεις για τη μελλοντική τους πρόοδο και ανάπτυξη.

Το κυριότερο, βρισκόμαστε σ’ επαφή με τα κέντρα της αλυσίδας, ώστε να είμαστε βέβαιοι ότι όλα λειτουργούν στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Αυτό, διευκολύνει βέβαια και τους ιδιοκτήτες των κέντρων, δίνοντάς τους τη βεβαιότητα ότι είμαστε εκεί για να τους στηρίξουμε όπου χρειαστεί».
Η ευθύνη, θα υπογραμμίσει ο ίδιος, είναι μεγάλη και «αυτός είναι ο λόγος που επαγρυπνούμε και προχωρούμε μεθοδικά χωρίς να αφήνουμε πουθενά κενά».
Κινείται, παρατηρώ, στο χώρο άνετα, δίνοντάς μου την εντύπωση ότι πραγματικά ανήκει εκεί. Ότι έχει δώσει όλη την ενέργεια, τις γνώσεις του, αλλά και το μεράκι του στο να δημιουργήσει κάτι μοναδικό.

«Είμαστε οι καλύτεροι στο χώρο» θα πει, διαβάζοντας προφανώς τη σκέψη μου.
Δηλώσεις που έρχονται σ’ αντίθεση με τη σεμνή του εμφάνιση, το χαμηλό τόνο της φωνής του.
Ζητώ να μάθω κάτι για τη δική του παιδική ηλικία.
«Σκληρή» θα πει και θα μ’ αφήσει να οδηγηθώ και να συμπεράνω οτιδήποτε, πράγμα που δεν προτίθεμαι, εντούτοις, να κάνω.
Αυτός και ο λόγος που θα απλωθούν, σε λίγο μπροστά μου, σκηνές γνώριμες, μακρινές μεν, αλλά τόσο κοινές σε αμέτρητες δεκάδες παιδιών της δεύτερης γενιάς.

ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΣΤΑ ΨΑΡΑΔΙΚΑ

«Μεγάλωσα μέσα στα ψαράδικα, μαζί με τον αδελφό και την αδελφή μου -είμαι ο μεσαίος- καθαρίζοντας πατάτες μέσα στα παγωμένα νερά, τα ψάρια και την υγρασία, βοηθώντας όπου υπήρχε ανάγκη, μετά το σχολείο, μέσα και πίσω από το μαγαζί.

Μόλις έβρισκα ευκαιρία το ασκούσα και τότε κανείς δεν περίμενε κάτι καλό. Όλο και σε κάποια αταξία είχα ανάμιξη. Ήμουν δύσκολος, ανυπότακτος, αλλά και πολύ φιλόδοξος. Από πολύ νωρίς, μια φωνή μέσα μου, μου έλεγε ‘εσύ πρέπει να κάνεις κάτι καλύτερο στη ζωή’.
Δε γίνεται, σκεφτόμουν, να ζουν έτσι οι άνθρωποι. Έχοντας τη δουλειά μόνο στο νου τους. Χωρίς ψυχαγωγία και ξεκούραση. Αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο στο να κοιτάζω ψηλά και να είμαι αποφασισμένος να βρω την ισορροπία μεταξύ δουλειάς και οικογένειας, πράγμα που το έχω επιτύχει. Δουλεύω σκληρά όλη την εβδομάδα, το Σαββατοκύριακο όμως το αφιερώνω στην οικογένειά μου».

Πατέρας τριών αγοριών, θα πει ότι η σύντροφός του Σύλβια, είναι ο παράγοντας που τον βοηθά να βρει ισορροπία στη ζωή του. Μερικές φορές, τρέχω ίσως περισσότερο από όσο πρέπει και τότε νιώθω το χέρι της να με συγκρατεί και να με επαναφέρει στην τάξη! Της χρωστάω πάρα πολλά».

ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΟΡΩΝ

Μιλάμε, έχω την εντύπωση, όλη αυτήν την ώρα, για διάφορα, αφήνοντας το πιο εντυπωσιακό ίσως μέρος της όλης υπόθεσης, αυτό που μ’ έφερε στο χώρο του, τελευταίο. Την εξάπλωσή του στη Νοτιοανατολική Ασία με 30 νέες άδειες ίδρυσης παιδικών κέντρων φροντίδας στην Kuala Lumpur.

Όλοι, ή οι περισσότεροι τουλάχιστον, από μας γνωρίζουν ότι στην Αυστραλία με ένα εντυπωσιακό μέρος του εργατικού δυναμικού να είναι γυναίκες, η ανάγκη για κέντρα παιδικής φροντίδας, γίνεται όλο και πιο επιτακτική. Τι τον ώθησε, λοιπόν, είναι η δική μου ερώτηση, να επιδιώξει να επεκταθεί έξω από τα σύνορα της Αυστραλίας.
«Το περίεργο είναι ότι έγινε με πρωτοβουλία άλλων. Του ιδιοκτήτη της γιγαντιαίας εταιρίας ARCA Corp, στη Μαλαισία, τα επιχειρηματικά ενδιαφέροντα του οποίου εξαπλώνονται σχεδόν σ’ όλον τον κόσμο. Ο ίδιος είναι πατέρας επτά παιδιών, η δε κόρη του, Αμίρα, έχοντας σπουδάσει στην Αυστραλία ερευνούσε το χώρο των παιδικών κέντρων φροντίδας. Είμαστε οι μόνοι που λειτουργούμε μ’ αυτό το μοντέλο, και σ’ αυτό το επίπεδο. Εντυπωσιάστηκε και από κει και πέρα ήταν θέμα να βρούμε τη χρυσή τομή για τον τρόπο με τον οποίο θα υλοποιούσαμε αυτό το μεγάλο άνοιγμα. Έγινε και τελευταία είχαμε και ανάλογες προτάσεις από την Κίνα».

Αυτό, του υπενθυμίζω, είναι σίγουρα κάτι που δεν θα είχε περάσει από το νου του όταν πριν δύο δεκαετίες περίπου έκανε την είσοδό του στο χώρο. Έπαιξε ρόλο το ότι ο κόσμος έχει γίνει πολύ … πιο μικρός σήμερα; είναι το ερώτημά μου.

«Αυτό σίγουρα, καθώς επίσης και η αλματώδης εξέλιξη της τεχνολογίας.
Ξέρεις, η επιτυχία της όλης υπόθεσης βρίσκεται πιστεύω στο ότι μπορούμε να επεκταθούμε, χωρίς να είμαστε αναγκασμένοι να είμαστε παρόντες. Αυτό είναι το κλειδί!”
Αναφορικά με τη φροντίδα των παιδιών των εργαζομένων μητέρων, Ελληνίδων δεύτερης γενιάς, όταν το θίξω, θα πει ότι «δεν έχει πιστεύω καμία σχέση με τον τρόπο που μεγάλωσε η δική μας γενιά. Οι συνθήκες ήταν τότε διαφορετικές, καθώς και οι ανάγκες. Δεν μπορώ να δω σε καμιά περίπτωση, τον εαυτό μου, για παράδειγμα, να μένω σπίτι όλη μέρα για να φροντίζω τα εγγόνια μου. Με τον ίδιο τρόπο, πιστεύω, ότι σκέπτονται οι περισσότεροι της γενιάς μου. Την ίδια ώρα, πρέπει να πω, ότι δεν λείπουν και οι περιπτώσεις που οι γιαγιάδες, με δική τους πρωτοβουλία, προσέχουν τα εγγόνια τους. Αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο που έχει σχέση με τις εμπειρίες του παρελθόντος. Με τις δυσκολίες που δοκίμασαν οι ίδιες όταν τα παιδιά τους ήταν μικρά και αναγκάζονταν, εργαζόμενες οι ίδιες, να τα αφήσουν στη ‘γυναίκα’. Είναι σαν να θέλουν, κατά κάποιο τρόπο να τα αποζημιώσουν».

AΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΚΛΕΙΔΑ

‘Πού βρίσκεται η ασφαλιστική δικλείδα της επιχείρησής του’, είναι ίσως ένα ερώτημα που δεν φαίνεται να περιμένει.
Με κοιτάζει πίσω από τους φακούς του, με απορία: «Βασικά στο ότι βάζουμε ως προτεραιότητα, την καταλληλότητα των ατόμων που ενδιαφέρονται να συνεργαστούμε και στο ότι υπάρχει ένα συγκεκριμένο, δοκιμασμένο για την επιτυχία του, μοντέλο, το οποίο εφαρμόζουμε και παρακολουθούμε επισταμένα τη λειτουργία του».

«Εξάλλου, μην ξεχνάς, ότι έχω ως αρχή, να δίνω πάντα περισσότερο από το ζητούμενο. Πάντα βάζω τον πήχυ ψηλά και στη συνέχεια προσπαθώ μ’ όλες μου τις δυνάμεις να τον φτάσω. Έτσι ήμουν πάντα» θα πει, αφήνοντάς με σταθερά με την εντύπωση ότι βρίσκομαι μπροστά σ’ ένα δείγμα του επιτυχημένου επιχειρηματία του 21ου αιώνα…