ΝΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΩ ένα πράγμα: Τον Χρυσό Λέοντα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας τον κέρδισε επάξια ο Γιώργος Λάνθιμος από την Ελλάδα – όχι η Ελλάδα ως χώρα. Εκτός του Λάνθιμου, στην ταινία Poor Things ελληνόφωνοι ήταν μόνο ο ηθοποιός Γιώργος Στεφανάκος, σε ένα μικρό ρόλο, και ο μοντέρ Γιώργος Μαυροψαρίδης στο τελικό μοντάζ.
ΓΙΑ ΝΑ μην κοροϊδευόμαστε, ας μου πει κάποιος, ποιος είναι επί της παρούσης ο ελληνικός κινηματογράφος, σε τι συνίσταται και από ποιους αποτελείται. Ερωτώντας αυτό δεν λέω ότι δεν υπήρξαν και δεν υπάρχουν σπουδαίοι Έλληνες κινηματογραφιστές, όπως τώρα ο Λάνθιμος – που φτιάχνουν αριστουργήματα και διαπρέπουν εκτός Ελλάδας.
ΟΠΩΣ και σε μια σειρά άλλους τομείς των Γραμμάτων, των Τεχνών και των Επιστημών, οι Έλληνες που έχουν διαπρέψει και συνεχίζουν να διαπρέπουν το κάνουν στο εξωτερικό και όχι στην Ελλάδα, το κάνουν χωρίς καμμία αρωγή από το ελλαδικό Κράτος. Η συντριπτική δε πλειοψηφία των αντίστοιχων επιτευγμάτων στον ελλαδικό χώρο είναι κατόπιν ιδιωτικής -και μόνο- πρωτοβουλίας.
ΟΠΟΙΟΣ έχει εντρυφήσει στα των αρχαίων ημών προγόνων κάτι θα γνωρίζει για την ύβρη και τη νέμεση… Ποιος διέπραξε την ύβρη, ποιος υφίσταται τη νέμεση; Ορίστε η καταδίκη του ελληνικού Κράτους από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την αποτυχία στα αντιπλημμυρικά έργα, στις 9 Φεβρουαρίου 2022.
ΣΤΗΝ Θεσσαλία βρίσκεται ήδη μπροστά στα μάτια των πάντων η τιμωρία για την αποτυχία να υπάρξει διαφορετική πολιτική μετά την καταδίκη. Ποιος ευθύνεται τελικά; Ίσως η αναποδιά που επικαλείται ο κ. Μητσοτάκης, που -σημειωτέον- ήταν η ίδια αναποδιά και στην περίπτωση του “Ιανού” δύο χρόνια πριν…
ΠΟΙΟΙ λοιπόν διέπραξαν την ύβρη; Οι κυβερνώντες που καταδίκασαν τη χώρα; Ή οι ψηφοφόροι που έφεραν τους κυβερνώντες στην εξουσία με 41% σε επίπεδο χώρας και 50% σε επίπεδο περιφέρειας; Ή οι κρατικο-ιδιωτικοί μηχανισμοί προπαγάνδας των μεγάλων ολιγαρχών που απέκρυψαν την αλήθεια και θάμπωσαν με φαντασμαγορία τους ψηφοφόρους;
ΜΑΛΛΟΝ θα ήταν καλύτερα να αναζητούμε ευθύνες στους θύτες και όχι στα θύματα. Θα έπρεπε να παραιτηθεί η κυβέρνηση τώρα και να ανοίξει δημόσια έρευνα για την εμπλοκή της ΤΕΡΝΑ αλλά και των μεγάλων ΜΜΕ στη μαζική δολοφονία – λέω τώρα εγώ…
ΑΛΛΑ εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε… Μάλλον, ας πάμε κάπου αλλού, στα τερτίπια της -και καλά- ανεξάρτητης και αδέκαστης Δικαιοσύνης.
ΕΞΙ χρόνια μετά το θανατηφόρο εκείνο τροχαίο στα Χανιά με θύματα την 20χρονη Στέλλα Μούσχου, τον 19χρονο Γιάννη Στρογγυλό και το σκύλο τους (στις 17 Αυγούστου 2017) ολοκληρώθηκε πριν μερικές ημέρες στο Εφετείο Χανίων η δικαστική παράμετρος της υπόθεσης.
ΚΑΤΑΛΟΓΙΖΟΝΤΑΣ την πλήρη ευθύνη στον δράστη το δικαστήριο του επέβαλε ποινή 6 ετών και 9 μηνών εξαγοράσιμες προς 5 ευρώ την ημέρα, σε οκτώ δόσεις. Είναι η ίδια ποινή που είχε επιβληθεί πρωτόδικα ως αποτέλεσμα της επιμονής των δικαστικών Αρχών από την πρώτη στιγμή να χαρακτηρίζουν την υπόθεση πλημμέλημα και όχι κακούργημα και τους φόνους των παιδιών ως “ανθρωποκτονίες από αμέλεια”.
ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΟΥΜΕ ότι το πολλαπλό έγκλημα διαπράχθηκε από οδηγό χωρίς άδεια οδήγησης που σύμφωνα με την πραγματογνωμοσύνη της Τροχαίας έτρεχε με 127χλμ. την ώρα σε δρόμο με όριο τα 40χλμ. και που επιτάχυνε μετά τις παρασύρσεις στα 170χλμ.
ΓΙΑ ΤΟ έγκλημα αυτό ο δράστης, ελεύθερος από την πρώτη στιγμή, καλείται να καταβάλει στο Κράτος σε δόσεις το ποσόν των 25.515 ευρώ. Δηλαδή δωδεκάμισι χιλιάδες για τη ζωή κάθε παιδιού και η ζωή του σκύλου δώρο (δεν είχε βλέπετε ψηφιστεί η νομοθεσία για την κακοποίηση των ζώων…)
ΕΙΝΑΙ απίστευτος ο εξευτελισμός της ανθρώπινης ζωής, κατ’ αρχάς αυτή να αποτιμάται σε χρήμα, αλλά ακόμα κι αν αυτό επιτάσσει το… Δίκαιο η αποτίμησή της να είναι χαμηλότερη από ό,τι η ζωή οποιουδήποτε άλλου ζώου.
ΔΕΝ περιμέναμε τίποτα καλύτερο και από τη δίκη και απο όλο το σύστημα. Πλημμέλημα, αμέλεια, εξαγοράσιμη ποινή με το κατώτερο δυνατό ποσό (5 ευρώ/ημέρα), πληρωμή με δόσεις…
ΑΥΤΕΣ οι αποφάσεις ανάβουν το “πράσινο φως” και κλείνουν το μάτι σε κάθε παραβατικό ότι μπορεί ανενόχλητος να σκοτώνει ανθρώπους και να συντρίβει οικογένειες, αρκεί να το κάνει με τον σωστό τρόπο: οδηγώντας.
ΕΞΙ χρόνια μετά τουλάχιστον οι οικογένειες θα μπορούν απερίσπαστα να σκέφτονται τα παιδιά τους χωρίς να υπομένουν αυτό το μαρτύριο που λέγεται “απόδοση δικαιοσύνης”.
ΕΞΙ χρόνια βέβαια για την Πολιτεία και όλους τους αρμόδιους, κεντρικό Κράτος, Περιφέρεια, Δήμους δεν είναι αρκετά για να φτιαχτεί ένας κυκλικός κόμβος στο Πολυτεχνείο Κρήτης, κόμβος που θα έπρεπε να είχε δημιουργηθεί πριν το εκπαιδευτικό ίδρυμα αρχίσει να λειτουργεί.
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ -δηλαδή η δολοφονία- του 36χρονου στο λιμάνι του Πειραιά καθώς μέλη του πληρώματος του πλοίου Blue Horizon τον σπρώχνουν στη θάλασσα και το πλοίο συνεχίζει τη διαδρομή του για περίπου μία ώρα, επαναφέρει βασικά ζητήματα στην επιφάνεια.
ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι εξακολουθεί να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, κυρίως για την ηθική και κοινωνική της διάσταση. Αυτό αποδεικνύεται και από τις κινητοποιήσεις που έγιναν σε διάφορα λιμάνια του ελλαδικού χώρου όποτε εμφανιζόταν πλοίο της συγκεκριμένης εταιρίας.
Η ΗΘΙΚΗ και κοινωνική διάσταση του ζητήματος, φαίνεται και από το κέρδος που υπερτερεί πλέον σε βάρος της ανθρώπινης ζωής, η ψευδαιπίγραφη τήρηση των “κανόνων” λειτουργίας, ο υπερβάλλοντας ζήλος… εργαζομένων να λειτουργήσουν ως κοινωνοί των συμφερόντων των εργοδοτών τους, ο κοινωνικός αυτοματισμός και ο κανιβαλισμός, η χυδαιότητα σημαντικής μερίδας των ΜΜΕ στον τρόπο παρουσίασης, διάχυσης της πληροφορίας και στη χειραγώγηση της κοινής γνώμης ανάμεσα σε πολλά άλλα.
ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ τα γνωρίζουμε ήδη και τα έχουμε εμπεδώσει… Η πρώτη αντίδραση των περισσότερων ΜΜΕ ήταν η αναμενώμενη, τίτλοι που ανέφεραν ότι άνδρας έπεσε στη θάλασσα, αργότερα αναφορές στο αν πλήρωσε για εισιτήριο… με αποκορύφωμα το «Ένας άνθρωπος 36 ετών να χάσει τη ζωή του τόσο άδικα; Έκανε το λάθος και μπήκε στο καράβι την ώρα που ξεκινούσε. Ας τον έσπρωχναν μέσα. Ας τον πλάκωναν στις κλοτσιές. Ας τον παρέδιδαν στο Λιμεναρχείο. Ας του έβαζαν πρόστιμο. Ας του ασκούσαν δίωξη στον Εισαγγελέα. Όλα επιτρέπονται, εκτός από το να το σπρώξεις και να τον σκοτώσεις». Γι’ αυτόν που το είπε αυτο όλα επιτρέπονται…
ΕΙΝΑΙ πολλά και τεράστια τα θέματα που έχουν ανακύψει. Πρόκειται για ένα σύστημα, μία πραγματικότητα στην οποία το κέρδος και οι κανόνες που ορίζει μία επιχείρηση ιεραρχούνται πάνω από την ανθρώπινη ζωή, εργαζόμενοι/ες οι οποίοι λειτουργούν σαν τσιράκια της εταιρίας, παρουσιάζοντας το πιο σκληρό πρόσωπο, από την άρνηση να ανέβει στο πλοίο επειδή άργησε ο επιβάτης, τα δολοφονικά σπρωξίματα με τις όποιες συνέπειες, μέχρι την παντελή αδιαφορία ενώ έχουν δει την κατάληξη και η συνέχεια της πορείας του πλοίου μέχρι η εισαγγελία να τους καλέσει πίσω.
Η ΒΑΣΙΚΗ απάντηση στο γιατί το έκαναν αυτό είναι η κλασική “έκανα τη δουλειά μου”, η απάντηση του χρήσιμου ηλίθιου, μία κοινή απάντηση και των ομάδων καταστολής που ξυλοκοπούν, πνίγουν, συλλαμβάνουν, παρουσιάζοντας το ως “αίσθηση καθήκοντος” και ότι ακολουθούν τους κανόνες που έχει ορίσει ο εκάστοτε εργοδότης. Αποτέλεσμα συστηματικής εγκαθίδρυσης μίας νοοτροπίας κοινωνικού κανιβαλισμού, ενός ατομικισμού που αγνοεί τις συνέπειες σε βάρος των υπολοίπων.
Ο ΚΥΝΙΣΜΟΣ και η χυδαιότητα της εταιρίας και μερίδας των ΜΜΕ προκαλούν μία αίσθηση απελπισίας, παρουσίαση διαφορετικών εκδοχών που εν τέλει, αν δεν υπήρχε το οπτικοακουστικό υλικό να απαθανατίσει το γεγονός, θα παρουσίαζαν μία εικόνα κατά το δοκούν. Η υποτιθέμενη λύπη προκύπτει από την κοινωνική πίεση και την αντίδραση της κοινωνίας, ο φόβος για μαύρισμα τους κάνει “ανθρωπιστές”, ακόμα και αν όλες οι επιλογές τους και όλη τους η ύπαρξη βασίζεται στο κέρδος πάνω από όλα.
“ΠΙΣΤΟΣ” στη λογοτεχνική υφή ή ερμηνεία του πράγματος, παραθέτω εύγλωττο απόσπασμα του ποιήματος του Κώστα Βάρναλη:
ΠΡΩΤΗ ΕΞΑΫΛΩΣΗ
(με το χέρι στο στήθος)
Η Πολιτεία των αφεντάδων,
το Δίκιο των αδικητάδων!
Έχω τον πόλεμο θεμέλιο
και δύναμή μου την κλεψά.
Έχω το ψέμα για βαγγέλιο
κι όποιος το πίνει πιο διψά.
Ανήξερο κι αθώο, πριχού
ν’ ανοίξεις, μάτι του φτωχού,
ξέρω το φως σου ναν το πάρω
κι είτε πονάς είτε πεινάς,
σε κάνω και με προσκυνάς
σωτήρα εμένα και το Χάρο.
Τα θύματά μου αραδιαστά
στο Μακελειό τραβώ μπροστά,
μπροστά ζουρνάδες και μπαϊράκια,
στα κούτελά τους θα χαρείς
άνθη, κορδέλες και βαράκια —
σάμπως αρνάκια της Λαμπρής.
Μα νά! οι εμπόροι της Σφαγής
μένουνε πίσω μου κρυμμένοι.
Δικά τους θάλασσα και γης,
δικοί τους όλ’ οι σκοτωμένοι.
Και τους παχαίνω με καλό
μια πιθαμή τον αφαλό.
Η πρώτη εγώ, στα τελευταία,
είμαι δικιά τους Αριστέα
κι αυτοί `ναι η γνώμη μου κι ο νους!
Εγώ πλερώνω τις χαρές τους
κι όσα βουτάω από τους ρέστους
όλα τα δίνω σ’ αυτουνούς.
Δ.Τ.
