Συνήθως, όταν ο τακτικός αρθρογράφος απουσιάζει με άδεια, οι αναγνώστες σε ένα μικρό τετραγωνάκι 1Χ4 πόντων πληροφορούνται το γεγονός και είτε λυπούνται είτε χαίρονται, ανάλογα με τα αισθήματα που τρέφουν για τον αδειούχο.

Ο Ηλίας Ντωνούδης, λοιπόν, απουσιάζει σε άδεια αλλά εμείς αποφασίσαμε να πρωτοτυπήσουμε και αντί για μια άχαρη ανακοίνωση να γράψουμε εμείς τη στήλη του. Ποιο θα είναι όμως το κεντρικό θέμα ή τα θέματα με τα οποία θα καταπιαστούμε; Και εδώ θα πρωτοτυπήσουμε. Θα ασχοληθούμε με τον αδειούχο και με την εν γένει πορεία του στο στερέωμα της παροικιακής αθλητικογραφίας. Θα ήταν καλύτερα να πούμε ορισμένες «ανέκδοτες» πλευρές της σταδιοδρομίας του.
Κατ’ αρχή καλό θα είναι να ξέρουν οι αναγνώστες ότι ο Ηλίας δεν έγινε αθλητικογράφος στη Μελβούρνη. Ήταν αθλητικογράφος στην Ελλάδα πριν μεταναστεύσει στην Αυστραλία και εργάστηκε για κάποια χρόνια στα Μακεδονικά Σπορ της Θεσσαλονίκης (κυκλοφορεί και σήμερα ως «Σπορ του Βορρά») κοντά στον Δημήτρη Μπούζα και τον Τάκη Χασήρ. Δεν μας προέκυψε δηλαδή αθλητικογράφος εκ του μηδενός. Ήρθε έτοιμος και καταξιωμένος σε αυτό το τεράστιο «μεταναστευτικό χωνευτήρι» τον Δεκέμβριο του 1970.

Η… ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Ας περάσουμε τώρα στα λιγότερο σοβαρά, στα ευτράπελα. Βασική αρχή κάθε καλού δημοσιογράφου είναι το «όταν δεν έχεις είδηση πρέπει να βγάλεις είδηση». Ο αδειούχος μας αυτό το είχε αναγάγει σε επιστήμη. Αλλά υπήρχαν και φορές που τα πράγματα ζόριζαν. Ήξερε ότι στον ορίζοντα υπάρχει μεταγραφή ποδοσφαιριστή, για παράδειγμα, αλλά κανένα από τα μέλη της ομάδας που θα έπαιρνε τον παίκτη δεν ήθελε να μιλήσει. Στο «δίπολο» της δεκαετίας του ’70 «Ελλάς – Αλέξανδρος» οι σύμβουλοι και από τις δύο πλευρές δεν ήθελα να μιλήσουν για τίποτα μεταγραφικό «μήπως και το μάθει η άλλη ομάδα και μας αρπάξει τον παίκτη μέσα από τα χέρια».
Ο Ηλίας είχε βρει ένα «μαλακτικό» για να ελευθερώνει τις γλώσσες των σιωπούντων: Έκανε ένα ας πούμε τυχαίο τηλεφώνημα ρουτίνας : «Γιώργο, γεια σου, τι γίνεται; Ξέρεις τι θέλω, η φωτογραφία σου που έχω και δημοσιεύω όποτε έχουμε κάποια είδηση από εσένα έχει ξεθωριάσει. Μήπως μπορείς να μου φέρεις μια πιο καινούργια;» Και επειδή πολλοί το χρήμα εμίσησαν τη δε δόξαν ουδείς» που λέει και το ρητό, ο Γιώργος ή όπως αλλιώς λεγόταν ο παράγοντας έσπευδε να φέρει τη φωτογραφία και, φυσικά, μαζί με τη φωτογραφία έφερνε και την πολυπόθητη είδηση.

Η ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ

Πολλές φορές παρεξηγήθηκε ο αθλητικογράφος μας και πολλοί θεώρησαν ότι κλίνει περισσότερο (ή πάρα πολύ κατά πολλούς) με την πλευρά της Ελλάς και έχει τον Αλέξανδρο σε δεύτερη μοίρα. Μιλάμε, βέβαια, για τα χρόνια της δόξας των δύο ελληνικών ομάδων, γιατί κάπου προς τα τέλη του περασμένου αιώνα αποφάσισαν και οι δύο να …αυτοκτονήσουν οπότε δεν υπάρχει πλέον θέμα. Και εκείνα, όμως, τα χρόνια μόνο ο γράφων γνωρίζει τις παρασκηνιακές καλοπροαίρετες ενέργειες του Ηλία για να φτάσει ο Αλέξανδρος κοντά σε κρίσιμες μεταγραφές παικτών.

Η ομάδα του Ηλία είναι μία και λέγεται Ολυμπιακός. Όλες οι άλλες είναι «ημιεπίσημες αγαπημένες». Η αλήθεια είναι ότι και οι δύο μεγάλες ομάδες της παροικίας τον πίκραναν κατά καιρούς. Συμβαίνουν όμως αυτά…

Ο… ΑΝΤΩΝΗΣ!

Ο ανταγωνισμός στην παροικιακή αθλητικογραφία ήταν πάντα έντονος. Έτσι κάποτε κάποιο έντυπο ανακοίνωσε ότι στο πρωτάθλημα Ελλάδας το οποίο επρόκειτο να αρχίσει, θα είχαν τα αποτελέσματα τυπωμένα στην έκδοση της Δευτέρας «πριν ακόμα οι διαιτητές σφυρίξουν τη λήξη των αγώνων!». Η πρόκληση μεγάλη.
Ο Ηλίας επιστράτευσε τις γνωριμίες του στο χώρο της Ελλαδικής αθλητικογραφίας και ο γνωστός τότε δημοσιογράφος, Λευτέρης Γενεράλης, ανέλαβε να μας δίνει τα αποτελέσματα της Α’, Β’ και Γ’ Εθνικής κάθε Κυριακή λίγο μετά τη λήξη των αγώνων. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας, ο «Νέος Κόσμος» κατάφερνε να εκδίδεται κάθε Δευτέρα με όλα τα αποτελέσματα των τριών κατηγοριών και με επικαιροποιημένες βαθμολογίες. Αυτή, βέβαια, είναι η ορατή πλευρά της υπόθεσης.

Η άγνωστη πλευρά είναι η μάχη του αθλητικογράφου με τον… οδηγό που έπρεπε να πάει τη σελίδα στο τυπογραφείο για να την ενσωματώσει με την υπόλοιπη εφημερίδα και να αρχίσει η εκτύπωση. Ο Αντώνης λοιπόν (αυτός ήταν ο οδηγός), τριγύριζε στο γραφείο και συνεχώς μουρμούριζε «δεν χρειάζεται να τα γράψετε όλα. Τελειώνετε γιατί βιάζομαι». Η μάχη ήταν αδυσώπητη αλλά σε όλες τις περιπτώσεις ο «εσωτερικός εχθρός» έχανε στα σημεία. Εκτός από μία φορά. Ήταν μια Τετάρτη και στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας έπαιζε η Ελλάδα με την Πολωνία.

Ο Ηλίας είχε αναθέσει την τηλεφωνική επικοινωνία με την Ελλάδα στον Μπάμπη Σταυρόπουλο. Η επικοινωνία έγινε, ο Αντώνης πάλι μουρμούριζε αλλά τελικά η εφημερίδα βγήκε την Πέμπτη και ο Ελληνισμός ενημερώθηκε ότι η Ελλάδα έχασε με 3-1! Δυστυχώς την Παρασκευή που έφτασαν οι Αθηναϊκές εφημερίδες διαπιστώσαμε ότι το σκορ ήταν 4-1! Τι είχε γίνει; Απλά ο Αντώνης βρήκε τον Μπάμπη λίγο «μπόσικο» και τον έπεισε ότι «αφού το παιχνίδι είναι φιλικό το 3-1 δείχνει στον κόσμο την εικόνα». Εγώ που ρώτησα τον Αντώνη σε κάποια άλλη στιγμή γιατί αυτή η βιασύνη του πήρα την απάντηση που με «ξέρανε»: «Ρε, κουμπάρε, εχάσασιν, δεν εχάσασιν; τι τρία τι τέσσερα».

Ο «ΠΑΝΤΣΟ»

Ο Φέρεντς Πούσκας είναι άλλο ένα κομμάτι της δραστηριότητας του αθλητικογράφου το οποίο ελάχιστοι γνωρίζουν: Βρισκόταν στη Μελβούρνη για να επισκεφτεί ένα φίλο του ο Πάντσο και τον εντόπισε ο Ηλίας. Κλείστηκε ένα ραντεβού γρήγορα σε κάποιο καφέ του Κάρλτον, όπου ο αθλητικογράφος μαζί με τον γράφοντα «τα μιλήσαμε» με τον Φέρεντς και επείσθη να έρθει να εργαστεί στη Μελβούρνη και στην Ελλάς. Ακολούθησε κάποια επίπονη προσπάθεια του Ηλία για να πεισθεί και η Ελλάς και η «μετανάστευση» του Πάντσο ήταν γεγονός. Πέρασε όμορφα χρόνια στη Μελβούρνη ο μεγάλος Μαγυάρος.

Σήμερα στο βιογραφικό του αναφέρεται ότι η Ελλάς Μελβούρνης ήταν η μόνη ομάδα με την οποία κατάφερε να κερδίσει πρωτάθλημα ως προπονητής. Γι’ αυτό και όταν o Άγγελος Ποστέκογλου σήκωνε την κούπα του πρωταθλητή όλοι είδαν τον Πούσκας να δακρύζει.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΣ…

Όχι, βέβαια, εναντίον κάποιας χούντας, αλλά δεν μπόρεσε να χωνέψει εύκολα ο Ηλίας ότι η Α-League εξοστράκισε από το ποδοσφαιρικό στερέωμα της Αυστραλίας αγαπημένες του ομάδες. Του πήρε κάποιο χρόνο. Στο διάστημα αυτό υπέφερε και αυτός αλλά και η… Α-League!

Τελικά, ο πάγος έσπασε και ο Ηλίας μαζί με το αυστραλιανό ποδόσφαιρο και την Α-League πέρασαν το κατώφλι του 21ου αιώνα. Τώρα να υποθέσω ότι συμβιβάστηκε με την πραγματικότητα της μη Ελληνικότητας κάποιας ομάδας στην κορυφαία διοργάνωση ή μήπως η επιτυχημένη πορεία ενός Έλληνα προπονητή, του Άγγελου Ποστέκογλου, τον έφερε κοντά στην επαγγελματική κατηγορία. δεν έχω απάντηση. Ίσως έχω κάτι πιο θετικό για το θέμα αυτό την επόμενη φορά που θα πάρει άδεια ο Ηλίας και θα ξανακάνουμε «κατάληψη» στη στήλη του!