Τα ορεινά και υπό εγκατάλειψη χωριά της πατρίδας μας, μου θυμίζει η παροικία μας…
ΜΕ το που τελείωσα τη στήλη, που διαβάσατε την περασμένη βδομάδα, άρχισα να σκέφτομαι το θέμα, ή τα θέματα, που θα ασχολούμουν σήμερα.
ΠΟΛΛΑ θέματα μου πέρασαν από το μυαλό και τελικά κατέληξα, ότι ήλθε η ώρα να γράψω, για την πλήρη εγκατάλειψη των ελληνικών χωριών…
ΚΑΙ όχι μόνον από τους νέους, αλλά και από το ίδιο το κράτος, που όφειλε να βλέπει μακρύτερα, και να ξέρει καλύτερα, ότι η εγκατάλειψη και ερήμωση των χωριών θα είναι καταστροφή για την Ελλάδα.
ΜΙΑ καταστροφή, που άρχισε σιγά-σιγά, από την δεκαετία του 1960 και με τα χρόνια, αυξάνεται γεωμετρικά ο αριθμός των νέων, που εγκατέλειπαν τα χωριά τους, για να βρουν κάποια δουλειά σε μια μεγάλη πόλη, ή την ξενιτιά…
ΣΤΟ μεγάλο αυτό θέμα, σκεφτόμουν να επικεντρωθώ, μιας και πάνω από το 80% από εμάς, κατάγεται από χωριό και μάλιστα ορεινό.
ΜΕΣΑ στα ορεινά χωριά, συγκαταλέγω και τα περισσότερα μικρά και μεγάλα νησιά μας, μιας και δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι “βουνίσια” ήταν και αυτά κάποτε..,
Παράδειγμα η Κρήτη, που έχει υψηλότερα βουνά και από την Πελοπόννησο.
ΤΑ πολύ ορεινά χωριά μάλιστα, πνέουν τα λοίσθια και αν δεν έχουν ερημώσει, σε λίγο, που θα φύγουν από τη ζωή και οι τελευταίοι υπέργηροι… ερημίτες, θα μείνουν ακατοίκητα…
ΣΤΟ θρυλικό Βαλτέτσι, που στην επανάσταση του 1821, ο Κολοκοτρώνης κατήγαγε την πρώτη μεγάλη νίκη κατά των Τούρκων και μέχρι την δεκαετία του 1960, έμεναν εκατοντάδες άνθρωποι, τώρα κατοικούν τέσσερις!
ΤΟ Σούβαρδο, στο Δήμο Καλαβρύτων, έχει εγκαταλειφθεί εδώ και κάτι χρόνια, ενώ και άλλα, πολύ ορεινά χωριά της Πελοποννήσου και της υπόλοιπης χώρας, ακολουθούν από πίσω με βήμα ταχύ.
ΓΙΑ αυτά τα χωριά, σχεδιάζω να γράψω σύντομα πριν, η… μοναξιά, από φροντίδα και αγάπη τα ισοπεδώνει εντελώς και η εγκατάλειψη, τα αφανίσει από τον χάρτη και την μνήμη μας…
ΚΑΙ λέω να γράψω, όσο ακόμα κατοικούνται ορισμένα απ’ αυτά, μήπως και προλάβουν, όσοι μνήμονες συμπάροικοι έχουν απομείνει και θέλουν να δουν, για στερνή φορά, το σπίτι που γεννήθηκαν…
ΤΟ πιθανότερο είναι, πως αν το πατρικό σας σπίτι, έχει απομείνει πολλά χρόνια ακατοίκητο, θα έχει πιάσει σειρά να καταρρεύσει, γι’ αυτό βιαστείτε, αν θέλετε να βρείτε κανένα τοίχο όρθιο…
ΓΙΑΤΙ, έτσι και έχει αποχαιρετίσει τα εγκόσμια και ο τελευταίος…τοίχος, ο τόπος θα έχει λαγκαδιάσει και τότε, ούτε το GPS της Google, δεν θα μπορεί να εντοπίσει, που βρισκόταν κάποτε το σπιτάκι που πρωτοαντικρίσατε το φως του ήλιου…
ΤΩΡΑ, αν δεν είστε εξοικειωμένοι λίγο, με την τεχνολογία και την Google, χαιρετάτε μου τον… πλάτανο στην πλατεία του χωριού, με την προϋπόθεση, ότι υπάρχει ακόμα ο πλάτανος και η πλατεία να τον φιλοξενήσει.
ΑΥΤΑ περιληπτικά, σχεδίαζα να αρχίσω να εξιστορώ σήμερα, όταν, βγαίνοντας από το Newsagensy της γειτονιάς μου, στο Middle Park, αντίκρισα ακριβώς απέναντι, το παλιό κτίριο της μεγάλης και… τρανής κάποτε Λημνιακής Κοινότητας…
ΤΟ κτίριο, που στέγαζε κάποτε την Κοινότητα, μοιάζει τώρα εγκαταλειμμένο (ενδεχομένως να έχει πουληθεί) και για πολλά χρόνια, οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων στο ισόγειο, άλλαζαν κάθε εξάμηνο.
ΕΝΤΕΛΩΣ ξεθωριασμένο είναι και το όνομα της Κοινότητας, που είναι γραμμένο στην κορυφή του κτιρίου και στις δύο γλώσσες (ελληνικά και αγγλικά) και το όνομα του Θεού Ηφαίστου, που σε λίγο θα σβήσει και αυτό, όπως σβήνει σιγά-σιγά και η παροικία που δημιούργησε και έχτισε η πρώτη γενιά της μαζικής μετανάστευσης από την Ελλάδα…
Η επιγραφή πάντως, που από μόνη της είναι μια παρακμή που “βγάζει μάτι”, μου θύμισε τις επιγραφές ορισμένων παλιών (και κλειστών για χρόνια) καφενείων στα περισσότερα χωριά της πατρίδας μας.
Η παροικία μας, που άρχισε και αυτή να παρακμάζει πριν 20 χρόνια, μου θυμίζει, όλο και πιο έντονα τα τελευταία χρόνια, τις ορεινές κυρίως, επαρχίες της Ελλάδας…
ΠΟΥ “βράζουν στο ζουμί τους”, παρακολουθώντας στην τηλεόραση το ατελείωτο… κοσμικό κουτσομπολιό στα πρωϊνάδικα και τα βράδια τις σαπουνόπερες, πολλές από τις οποίες είναι χειρότερες…
ΜΕ τα ίδια, σκοτώνουν το χρόνο τους και πολλοί συμπάροικοι στην Αυστραλία. Ένας από τους λόγους που έκλεισαν τα περισσότερα καφενεία στη πατρίδα μας, είναι η τηλεοπτική αποβλάκωση μέχρι… κατάθλιψης.
ΕΧΕΙ πολλά κοινά, η παροικία της πρώτης γενιάς, με την ορεινή Ελλάδα, αφού και εδώ και εκεί, ζουν οι τελευταίοι των… Μοϊκανών!
ΠΡΙΝ όμως ασχοληθώ με το κοινό ορεινο-παροικιακό μας παρελθόν και μέλλον, η επικαιρότητα με αναγκάζει να ξεστρατίσω και να σχολιάσω, τον τρίτο φεστιβαλικό εμφύλιο πόλεμο, πριν θρηνήσουμε και άλλα… θύματα παραπληροφόρησης…
ΚΑΙ αυτό το κάνω, όχι μόνο, γιατί το επιβάλει η παροικιακή μας ιστορία, αλλά και προκειμένου οι αντιμάχομενοι, να μας αφήσουν ήσυχους να απολαύσουμε καμιά ταινία του 28ου Φεστιβάλ (ναι, αυτό είναι το εικοστό όγδοο!) χωρίς να πυροβολούν την αλήθεια.
ΝΑ τονίσω από την αρχή, πως ο τζάμπα εμφύλιος, θα είχε αποφευχθεί, αν η Κοινότητα Μελβούρνης είχε κατηγορηματικά αρνηθεί, ως όφειλε, να σταματήσει, χωρίς κανέναν λόγο, μετά 26 ολόκληρα χρόνια(!) την αρίθμηση του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου.
ΓΙΑ την ιστορία αναφέρω ότι σύμφωνα με το σημερινό ΔΣ της Κοινότητας η απόφαση για το πότε ξεκίνησε το φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου πάρθηκε από την Γενική Συνέλευση, που είναι και το ανώτατο σώμα και είναι δεσμευτική.
Η ΑΛΛΗ πλευρά υποστηρίζει πως τέτοια απόφαση δεν πάρθηκε.
Η ΟΥΣΙΑ είναι πως η αρίθμηση δεν γίνεται για πλάκα, κάτι βαθύ κρύβει, για τα Έθνη, τη ζωή μας, τους οργανισμούς μας και τους θεσμούς μας και πάει λέγοντας χιλιάδες χρόνια.. ΓΙ’ αυτό και το έτος ίδρυσης κάποιου κράτους, οργανισμού, εταιρίας κ.λ.π. και η ημερομηνία γέννησης και θανάτου κάθε ανθρώπου καταγράφεται, όχι μόνο ονομαστικά, αλλά και αριθμητικά.
ΔΕΝ είναι τυχαίο, ότι όλες οι εταιρίες, δίνουν έμφαση και διαφημίζουν πρώτα το έτος ίδρυσής τους και μετά τα προϊόντα τους. Η Κοινότητα για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, έκανε το ακριβώς αντίθετο: διέγραψε το παρελθόν του, λες και δεν υπήρξε!
ΩΣ εκ τούτου, προτείνω στην Κοινότητα να αναγνωρίσει το λάθος.
ΣΤΑ γρήγορα να τονίσω, ότι η Ελληνική Εβδομάδα, που ιδρύθηκε το 1976 και μετά από λίγα χρόνια, μετονομάστηκε σε Ελληνικό Φεστιβάλ, επέζησε 11 χρόνια όλα και όλα και έριξε αυλαία, όταν η πολιτειακή κυβέρνηση έπαψε να την χρηματοδοτεί και έδωσε τα χρήματα, στο Φεστιβάλ Αντίποδες της Κοινότητας, που ιδρύθηκε το 1987 και που ήταν πιο νοικοκυρεμένο…
Η Εβδομάδα και η μετεξέλιξή της, παρουσίασε όλο αυτό το διάστημα καμιά δεκαπενταριά (και πολλές λέω) ταινίες. Αυτές τις ταινίες επικαλείται ο Ζαφειρόπουλος, για να εδραιώσει το Φεστιβάλ της Ελληνικής Εβδομάδας.
ΝΑ τονίσω εδώ, ότι μέχρι στιγμής, έχω δει τρεις ταινίες, εκ των οποίων, “όλα τα λεφτά” ήταν το “Πίσω από τις θημωνιές”, που σκηνοθέτησε Ασημίνα Προέδρου, η δεύτερη το “Black Stone”, που ήταν μέτρια και η τρίτη το “Καθαρτήριο” που έφυγα στη μέση και θα πλήρωνα 300 δολάρια να μην το δω…
ΦΤΑΝΕΙ να σας πω ότι πήγα, γιατί με παρακίνησαν δύο φίλοι και είμαστε μέσα στην αίθουσα, τρεις και άλλοι τρεις, μαζί με τον κούκο…
ΣΑΣ προτείνω, μέχρι στιγμής, να δείτε την ταινία της Ασημίνας, την οποία και θεωρώ μια από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες, που έχω δει τα τελευταία 10 χρόνια.
Μπ. Στ.
