ΓΙΑ την Οδύσσεια μιας προσπάθειας που απασχολεί την παροικία μας από τα πρώτα βρεφικά βήματά της, λέω να πούμε δυο λόγια σήμερα.
ΚΑΙ η Οδύσσεια αυτή δεν είναι άλλη από τις αλλεπάλληλες προσπάθειες ενότητας και συντονισμού των δυνάμεών μας για την ενδυνάμωση και την πρόοδο της παροικίας.
ΚΑΝΕΝΑ άλλο θέμα δεν μας έχει απασχολήσει και δεν έχει διαχρονικά συζητηθεί τόσο πολύ, όσο η ανάγκη της ενότητας.
ΟΙ πρώτες συζητήσεις (και επαφές των ενδιαφερόμενων), ενδεχομένως εγκαινιάστηκαν μετά την άφιξη των πρώτων Ελλήνων στη Βικτώρια, από τα μέσα του 19ου αιώνα, και άρχισαν να παίρνουν «σάρκα και οστά» στις αρχές του 1890 όταν τέθηκε επί τάπητος η ίδρυση Κοινότητας και η ανέγερση ναού.
ΕΚΤΟΤΕ, χρειάστηκαν έξι-επτά χρόνια μέχρι να ιδρυθεί η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης και να βρεθεί ιερέας για τις θρησκευτικές ανάγκες των λίγων εκατοντάδων Ελλήνων που βρίσκονταν εδώ, ενώ το 1900 εγκαινιάσθηκε και ο ναός του Ευαγγελισμού.
ΤΑ χρόνια που ακολούθησαν ήταν ένας συνεχής αγώνας επιβίωσης, προκειμένου να εξασφαλιστούν τα χρήματα για να πληρώνεται το δάνειο για την ανέγερση του Ευαγγελισμού και ο ιερέας.
ΕΙΚΟΣΙ σχεδόν χρόνια μετά την ίδρυση της Κοινότητας και ενώ η οικονομική κατάσταση πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, όχι μόνο από την έλλειψη οικονομικών πόρων, αλλά και από τις έντονες διαμάχες στους κόλπους του Διοικητικού Συμβουλίου, αντί να ξεπεράσουν τα προβλήματα και τις διαφορές τους με ενωτικές κινήσεις, οι αντιμαχόμενοι ίδρυσαν το 1916 δύο Συλλόγους.
ΟΙ καταγόμενοι από την Ιθάκη, που είχαν και τη μεγαλύτερη επιρροή στην Κοινότητα, ίδρυσαν τον «Οδυσσέα» και οι υπόλοιποι, συμπεριλαμβανομένων και των Σαμιωτών, οι οποίοι και είχαν «κόντρα» με τους Ιθακήσιους, ίδρυσαν τον «Ορφέα».
Η ίδρυση των δύο πρώτων Συλλόγων της μικρής τότε παροικίας μας, «επισημοποίησε» και όξυνε, ως ένα βαθμό τις αντιπαραθέσεις στις τάξεις του Διοικητού Συμβουλίου φέροντας την Κοινότητα σε κρίσιμη καμπή.
ΑΠ’ Ο,ΤΙ φαίνεται, οι αντιμαχόμενοι αντλήθηκαν μετά λίγα χρόνια ότι απειλείται μέχρι και η ύπαρξη της Κοινότητας και τον Φεβρουάριο του 1921 αποφάσισαν να συναντηθούν οι ηγεσίες των δύο Συλλόγων και να συζήσουν να ενωθούν κάτω από την σκέπη της Κοινότητας.
ΠΡΙΝ, όμως, αναφερθώ στη ιστορική εκείνη συνάντηση, που είναι ενδεικτική της κουλτούρας μας και του τρόπου που αντιμετωπίζουμε τέτοιου είδους προβλήματα και στα όσα είπε ο τότε γραμματέας της Κοινότητας, Αλέξανδρος Παπαλεξάνδρου, θα αναφερθώ (χοντρικά) στους λόγους για τους οποίους επανέρχομαι σε ένα θέμα που έχω ασχοληθεί πάρα πολλές φορές τα τελευταία 15 χρόνια.
ΓΙΑ άλλη μια φορά, το σημερινό Δ.Σ. της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, έχει καλέσει για την ερχόμενη Τρίτη το βράδυ τους Συλλόγους της παροικίας προκείμενου να συμμετάσχουν σε μια συζήτηση για το μέλλον της οργανωμένης πατρικίας.
ΜΕ δυο κουβέντες για το τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα για την αξιοποίηση των περιουσιών στοιχείων των Συλλόγων, τι πιθανότητες συνεργασίας υπάρχουν, πως σχεδιάζει Κοινότητα να διαθέσει το Πολιτιστικό Κέντρο για τις ανάγκες των φορέων και το τι πρωτοβουλίες μπορούν να παρθούν για την προώθηση του πολιτισμού μας, της γλώσσας μας και της παιδείας.
Η Κοινότητα σχεδιάζει να καλέσει τους παροικιακούς οργανισμούς που επιθυμούν, να λάβουν μέρος, όχι μόνο στις δραστηριότητες που προγραμματίζει, αλλά και στις συζητήσεις για την λήψη των αποφάσεων των στόχων που επιλέγονται.
ΠΑΡΑ το γεγονός ότι στη συνάντηση της ερχόμενης Τρίτης έχουν κληθεί πάνω από 120 Σύλλογοι, μέχρι χθες είχαν απαντήσει μόνο 20, που σημαίνει ότι το παλαιό όραμα για την ένωση των φορέων της παροικίας μας, βρίσκεται ακόμα εκεί που το άφησε ο Αλέξανδρος Παπαλεξάνδρου πριν σχεδόν ένα αιώνα!
ΑΠΟ τότε μέχρι σήμερα, δηλαδή στα 90 χρόνια που μεσολάβησαν έχουν δημιουργηθεί πάνω από 150 Σύλλογοι και έχουν γίνει εκατοντάδες συναντήσεις και συζητήσεις για ενότητα και συντονισμό χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
ΟΛΑ δείχνουν ότι δεν χαμπαριάσουμε από ενότητα και τι σημαίνει συντονισμός και κοινή δράση στα προβλήματα που μας απασχολούν.
ΟΙ ηγεσίες των Φορέων μας για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι για το δικό τους «μαγαζάκι» και τίποτα άλλο πέρα από αυτό. Κανένα όραμα για το μέλλον, την παροικία και τα γενικότερα προβλήματα που την απασχολούν.
ΤΟ προεδριλίκι τους να είναι καλά και η προσωπική τους προβολή, την οποία και έχουν ταυτίσει αποκλειστικά μόνο την πρόοδο του Συλλόγου τους.
ΤΟ γεγονός ότι, φεύγοντας από τη ζωή οι ιδρυτές τους, θα πάψουν να υπάρχουν και οι Σύλλογοι, φαίνεται δεν τους απασχολεί.
ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ, σε μια δεκαετία το μόνο που θα έχει απομείνει θα είναι κάποιο εγκαταλειμμένο κτίριο και κάποιος ξεχασμένος λογαριασμός σε τράπεζα. Άντε και τίποτα αναμνήσεις από παλιές εκδρομές και χοροεσπερίδες…
ΒΕΒΑΙΑ, δεν είναι, ως συνήθως, όλα μαύρα. Ακόμα υπάρχουν δυνατότητες να αλλάξει το ρουν της παροικιακής ιστορίας.
ΚΑΤΑ τη γνώμη μου, αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν αναλάβει, πέρα για πέρα, το παροικιακό πηδάλιο η δεύτερη και τρίτη γενιά. Με την πρώτη γενιά στο τιμόνι δεν υπάρχει πιθανότητα να αλλάξουν τα πράγματα. Τελείωσε αυτό.
ΤΟ ότι η δεύτερη γενιά μπορεί να κάνει πράξη, προς την κατεύθυνση αυτή, ότι άφησε στη μέση η πρώτη, φάνηκε και από τον τρόπο που στήριξε οικονομικά την ανέγερση του κοινοτικού Πολιτιστικού Κέντρου.
ΔΥΟ εκατομμύρια δολάρια έχουν προσφέρει, κυρίως επιχειρηματίες της δεύτερης γενιάς, να ξεχρεωθεί όσο το δυνατόν συντομότερα το Πολιτιστικό Κέντρο και ο έρανος συνεχίζεται, όπως και οι προσφορές.
ΠΙΣΤΕΥΩ ότι η κατάσταση θα αλλάξει ριζικά από τη στιγμή που τα περιουσιακά στοιχεία των Συλλόγων περάσουν σε ανθρώπους της δεύτερης και τρίτης γενιάς.
ΕΝΟΨΕΙ της συνάντησης της Τρίτης, ας ελπίσουμε ότι θα αλλάξει, έστω και για λίγο, η κατάσταση και θα ταραχθούν τα λιμνάζοντα ύδατα.
ΠΟΤΕ δεν είναι αργά, αν και προσωπικά πιστεύω ότι η πρώτη γενιά δεν μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό της. Ό,τι ήταν να κάνει το έκανε, ό,τι ήταν να δώσει το έδωσε και ό,τι ήταν να πει το είπε.
ΚΑΙ τελειώνω με λίγα αποσπάσματα από όσα είπε το 1921 ο Αλέξανδρος Παπαλεξάνδρου για την ενότητα των Συλλόγων. Να τι είπε, μεταξύ άλλων:
“Όπως ξέρετε όλοι, πριν ένα μήνα εκλεχθήκαμε ως μέλη του Δ. Συμβουλίου και αναλάβαμε με τη θέλησή μας να εργασθούμε δια τα συμφέροντα της Κοινότητος και της εκκλησίας. Στην πρώτη συνεδρίαση αντιλήφθηκα ότι ουδεμία Κοινότης δεν υφίσταται για να αντιπροσωπευθεί.
Τα οικονομικά της υποτιθέμενης Κοινότητας και οι εισπράξεις της εκκλησίας είναι μηδέν σε σχέση με τα έξοδα και ότι αν η κατάσταση αυτή συνεχιστεί δεν θα μπορούμε να είμαστε Σύμβουλοι Κοινότητας γιατί δεν θα υπάρχει (η Κοινότητα) και ούτε θα διατηρούμε εκκλησία και θα πληρώνουμε ιερέα.
Το Δ.Σ. αντιλήφθηκε όλα αυτά και μετά από πολλές συζητήσεις έφτασε στο συμπέρασμα ότι αν θέλουμε να έχουμε πραγματική Κοινότητα και εκκλησία πρέπει να ενωθούμε και να εργαστούμε όλοι. Για το σκοπό αυτό προσκληθήκατε εδώ, ως αντιπρόσωποι των δύο σωματείων και ως έχοντες επιρροή στα μέλη σας για να σας αναπτυχθεί η πρόταση του Δ.Σ. της Κοινότητας η οποία εάν εφαρμοστεί θα επιφέρει καλά αποτελέσματα.
Όπως γνωρίζετε όλοι πριν από 20 χρόνια κτίσθηκε η εκκλησία και καταρτίστηκε Καταστατικό το οποίο αναγνωρίσθηκε επίσημα από την Κυβέρνηση. Τα προηγούμενα Συμβούλια δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να επιβλέπουν τα θέματα της εκκλησίας, να εισπράττουν χρήματα μόνο για την εκκλησία, να παύουν ιερείς όταν αυτοί υποτίθεται ότι δεν εκτελούσαν τον προορισμό τους και να φέρνουν άλλους.
Στη χαώδη αυτή κατάσταση βρέθηκε το νέο Δ.Σ. και προβλέποντας ότι είναι αδύνατον να προοδεύσει η Κοινότητα και να συντηρηθεί η εκκλησία με αυτές τις συνθήκες εάν δεν επέλθει η ένωση και η σύσταση πραγματικής Κοινότητας.
Γι’ αυτό σπεύδει να σας ανακοινώσει τις αποφάσεις και το πρόγραμμά της, με τη βεβαιότητα ότι αν θα τα εξετάσετε αμερόληπτα θα τα δεχτείτε για το καλό της Κοινότητας.
Γνωρίζουμε ότι σήμερα την Κοινότητά μας απαρτίζουν 700 ή 800 Έλληνες, οι οποίοι είναι διαιρεμένοι σε τρεις μερίδες. Αυτοί που σύστησαν το σωματείο του «Ορφέα» έχουν σκοπό την διανοητική ανάπτυξη και βοήθεια των μελών του.
Αυτοί που σύστησαν το σωματείο «Οδυσσέας» έχουν σκοπό τους την βοήθεια των μελών του και φτωχών οικογενειών από την ιδιαίτερη πατρίδα τους. Η τρίτη μερίδα δεν αποβλέπει σε τίποτα. Και οι τρεις μερίδες δεν φροντίζουν και δεν σκέφτονται για τα κοινοτικά ζητήματα τα οποία είναι ανώτερα όλων, ούτε για τα εκκλησιαστικά, ίσως γιατί κανείς δεν ανέπτυξε το όφελος που μπορεί να προκύψει από την ένωσή τους σε ένα σώμα.
Και τα δύο σωματεία ποτέ δεν θα προοδεύσουν, γιατί ο μεν «Ορφέας» έχει 150 ή 200 μέλη και δεν μπορεί να κάνει μεγάλα πράγματα, ο δε Οδυσσέας μπορεί να εκτελεί τον προορισμό του προς την ιδιαίτερη πατρίδα του δεν μπορεί όμως να βοηθήσει και συνδράμει την Κοινότητα.
Προτείνουμε, λοιπόν: α) τα δύο σωματεία να συγχωνευθούν σε ένα το οποίο να ανήκει στην Κοινότητα, β) οι περιουσίες των δύο σωματείων να κατατεθούν στο σωματείο της Κοινότητας και να διατηρήσουμε μία αίθουσα ευπρεπή με πλησίον βιβλιοθήκη κλπ. γ) τα μέλη των δύο σωματείων αν εγγραφούν στο Μητρώο του σωματείου της Κοινότητας.
Μόνο με αυτό τον τρόπο και με ένα σωματείο θα έχουμε πρόοδο, να φανώμεν δε και εις τους ξένους ότι κάτι είμεθα».
Αυτά είπε ο Παπαλεξάνδρου που, τελικά, εισακούστηκαν και οι δύο Σύλλογοι έγιναν 152.
Γεια χαρά.
