Πεντακόσιες εξήντα επτά Ελληνίδες της Αυστραλίας διαγνώστηκαν με καρκίνο του μαστού κατά την περίοδο 2004 – 2008 γεγονός που σύμφωνα με έρευνα του Breast Cancer Network Australia (BCNA), σημαίνει ότι οι Ελληνίδες βρίσκονται στην τρίτη θέση όσον αφορά την συχνότητα εμφάνισης καρκίνου του μαστού, γυναικών εθνοτικής καταγωγής.
Την πρώτη θέση στην θλιβερή λίστα καταλαμβάνουν οι γυναίκες Ιταλικής καταγωγής με 1,132 διαγνώσεις κατά την ίδια περίοδο και την δεύτερη θέση οι γυναίκες γερμανικής καταγωγής με συνολικό αριθμό ασθενών να φτάνει τις 661 γυναίκες.
Η έρευνα του BCNA αποκαλύπτει ότι η αύξηση στον αριθμό των Ελληνίδων που διαγιγνώσκονται με καρκίνο οφείλεται στο γεγονός ότι πολλές Ελληνίδες της πρώτης γενιάς -που λόγω της ηλικίας τους έχουν και περισσότερες πιθανότητες να παρουσιάσουν αυτήν την μορφή καρκίνου- δεν κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις και αυτό γιατί επειδή δεν μιλούν καλά αγγλικά ντρέπονται και φοβούνται.
Τα πορίσματα της συγκεκριμένης έρευνας είναι και ο λόγος που στις 30 Νοεμβρίου το BCNA διοργανώνει στο νέο κτίριο της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης στο 168 Lonsdale Street, ειδικό φόρουμ στα Ελληνικά με κύριους ομιλητές τον ομογενή καθηγητή Ογκολογίας Μαστού Ιωάννη Βογιατζή από το Macquarie University Cancer Institute του Σίδνεϊ και την κοινωνική λειτουργό του νοσοκομείου St Vincents Hospital της Μελβούρνης κ. Βούλα Καλλιάνη.
Ο διακεκριμένος καθηγητής που για 30 χρόνια τώρα ασχολείται αποκλειστικά με τον καρκίνο του μαστού είναι και συγγραφέας τριών βιβλίων με κύριο θέμα τους τον καρκίνο του μαστού και το τι θα πρέπει να γνωρίζουν οι γυναίκες όταν διαγνωστούν μ’ αυτόν αλλά και μετά το πέρας της θεραπευτικής τους αγωγής.
Ο καθηγητής Βογιατζής μίλησε στο «Νέο Κόσμο» για τα κύρια σημεία της ομιλίας του, για τις τελευταίες επιστημονικές εξελίξεις και για την εμπειρία του με τις Ελληνίδες.
Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΓΝΩΣΗΣ, Η ΑΓΝΟΙΑ, Η ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ ΜΗΝΥΜΑ
-Η έρευνα του BCNA προσδιορίζει την έλλειψη γνώσης της αγγλικής γλώσσας ως έναν από τους κύριους λόγους που πολλές γυναίκες Ελληνικής καταγωγής δεν επισκέπτονται τον γιατρό τους για να κάνουν την ενδεδειγμένη μαστογραφία. Το πόρισμα αυτό είναι σύμφωνο με την δική σας εμπειρία;
-Δυστυχώς αυτό ισχύει και ισχύει κατά κόρον για τις Ελληνίδες της πρώτης γενιάς. Εγώ εντούτοις πιστεύω ότι αυτό εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο του φόβου. Ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για ένα πολύ ιδιωτικό μέρος του σώματός τους και απ’ αυτά που έχω ακούσει κατά καιρούς πολλές Ελληνίδες φοβούνται καταρχήν μην πονέσουν από την μαστογραφία αλλά το σημαντικότερο είναι ότι φοβούνται την διάγνωση, μήπως δηλαδή ο γιατρός τους βρει κάτι. Γι’ αυτό νομίζω ότι αυτό το φόρουμ είναι ιδιαίτερα σημαντικό και χρήσιμο. Ελπίζω να σταθεί οι αιτία για να τηλεφωνήσουν στο 132050 και να ζητήσουν να κάνουν μία μαστογραφία. Υπάρχει και ο φόβος του γονιδίου, δηλαδή αν διαγνωστούν με καρκίνο του μαστού και φέρουν το ανάλογο γονίδιο δεν θέλουν να το αποδεχθούν και αυτό είναι στίγμα για πολλές Ελληνίδες γιατί πιστεύουν ότι διαταράσσουν την οικογενειακή γαλήνη. Θα πρέπει όμως να ξέρουν ότι μόνο 2 στις εκατό γυναίκες αναπτύσσουν καρκίνο λόγω αυτού του γονιδίου.
-Μιλάτε για φόβο, για φόβο όσον αφορά την διάγνωση. Αν υποθετικά τον ξεπεράσουν αυτόν τον φόβο υπάρχει κάποιο αισιόδοξο μήνυμα αυτήν την στιγμή από την επιστημονική κοινότητα, στην περίπτωση που θα διαγνωστούν με καρκίνο του μαστού;
-Υπάρχουν πολλά και για όλα τα στάδια. Η ανάπτυξη νέων μορφών θεραπείας που φέρουν πολύ θετικά αποτελέσματα τα τελευταία πέντε με εφτά χρόνια είναι πρωτόγνωρη. Οι σκοτεινές μέρες που ο καρκίνος του μαστού σήμαινε θανατική καταδίκη ή στην καλύτερη περίπτωση μαστεκτομή έχουν περάσει. Καταρχήν η διάγνωση του στα αρχικά στάδια, αν ο όγκος είναι μεγάλος όσο ένα νόμισμα των 5 σεντς ας πούμε σημαίνει ότι οι πιθανότητες εξάπλωσης του στους λεμφαδένες δεν ξεπερνά το 20%. Αν όμως ο όγκος βρεθεί όταν έχει μέγεθος ενός νομίσματος των 50 σεντς τότε οι πιθανότητες εξάπλωσής του τριπλασιάζονται.
Οι περιπτώσεις που μία γυναίκα οδηγείται σήμερα στην μαστεκτομή είναι ελάχιστες, η ραδιοθεραπεία και η αφαίρεση του όγκου είναι οι βασικότερες μορφές επέμβασης που γίνονται. Και εδώ θυμάμαι την περίπτωση μίας Ελληνίδας που λόγω της άγνοιάς της και του φόβου της αποφάσισε να κάνει μαστεκτομή ενώ της είχαμε συστήσει μόνο την αφαίρεση του όγκου της. Της είπε μια φίλη της ότι ο καρκίνος θα επιστρέψει με την απλή αφαίρεση και αυτή φοβήθηκε και ζήτησε μαστεκτομή γεγονός που το μετάνιωσε αργότερα.
Η μαστεκτομή σήμερα γίνεται μόνο αν ο καρκίνος έχει εξαπλωθεί και δεν υπάρχει καμία άλλη λύση και ακόμα και μετά απ’ αυτή υπάρχει ελπίδα. Η αποκατάσταση του στήθους με σιλικόνη μετά από μία μαστεκτομή έχει απλοποιηθεί πάρα πολύ και καλύπτεται από το δημόσιο. Συνεπώς ακόμα και αν συμβεί το χειρότερο πάλι η γυναίκα δεν χάνει ένα από τα πλέον σημαντικά μέρη του σώματός της. Και προσωπικά πιστεύω ότι η αποκατάσταση του μαστού πρέπει να γίνεται σε γυναίκες όλων των ηλικιών. Δεν είμαι της άποψης ότι μία γυναίκα 70 χρονών για παράδειγμα πρέπει να στερηθεί το στήθος της, έστω και αν πολλές Ελληνίδες παρόμοιας ηλικίας το βλέπουν έτσι.
Ακόμα και οι γυναίκες που θα διαγνωστούν με το γονίδιο του καρκίνου του μαστού μπορούν με την επέμβαση αναρρόφησης του μαστού να το αφαιρέσουν, όπως έκανε και η Αντζελίνα Τζολί και να συνεχίσουν τη ζωή τους απόλυτα φυσιολογικά.
Κάποτε οι θεραπείες του καρκίνου του μαστού, όπως η χημειοθεραπεία δεν εστίαζαν στον όγκο αλλά ‘βομβάρδιζαν’ όλο το σώμα, σήμερα όμως όλες οι θεραπείες στοχεύουν αποκλειστικά στον όγκο όπως για παράδειγμα το χάπι Herceptin που χρηματοδοτείται από την κυβέρνηση.
Προσωπικά ελπίζω και πιστεύω πως ο καρκίνος του μαστού σε λίγα χρόνια θα είναι όπως όλες οι άλλες χρόνιες παθήσεις. Οι πάσχουσες θα παίρνουν ένα χάπι για τον όγκο και θα μπορούν να συνεχίσουν να ζουν απόλυτα φυσιολογικά, κάτι σαν την αρθρίτιδα ας πούμε. Αλλά για να το καταφέρουν αυτό θα πρέπει να εξετάζουν τον εαυτό τους γιατί διαφορετικά η πρόγνωσή τους δεν είναι καθόλου καλή.
-Υποθέτω ότι στην ομιλία σας θα αναφερθείτε σε όλα τα παραπάνω. Υπάρχει κάτι άλλο που θα θέλατε να προσθέσετε;
Θα δώσω κάποιες οδηγίες και στις γυναίκες που έχουν περάσει το στάδιο της θεραπείας. Στα βιβλία μου «Healthy Living After Breast Cancer» και «Breast Cancer: Taking Control» αναφέρομαι αφενός στο τι θα πρέπει να περιμένει μία γυναίκα μετά την θεραπεία αλλά και στο πως θα πρέπει να φροντίζει τον εαυτό της μετά το τέλος της είτε πρόκειται για τις ιατρικές της εξετάσεις είτε για τον ρόλο της διατροφής και της σωματικής άσκησης. Θέλω επίσης να αναφέρω ότι κάποιοι γιατροί βάζουν την ηλικία μίας γυναίκας ως κριτήριο για την θεραπεία που θα ακολουθήσει κάτι που είναι λάθος γιατί δεν επιδιώκουν επιθετικές μορφές θεραπείας. Αυτό είναι λάθος και είναι πρόβλημα. Πριν από λίγο καιρό μου τηλεφώνησε μία Ελληνίδα που ταλαιπωρούνταν σε δύο νοσοκομεία και ενώ ο καρκίνος της ήταν επιθετικός, το ραντεβού της με τον ογκολόγο καθυστερούσε συνεχώς. Δεν το θεωρώ σωστό αυτό. Όλες οι γυναίκες ανεξάρτητα από την ηλικία τους έχουν δικαίωμα στις ίδιες θεραπείες, μία γυναίκα 75 χρονών έχει οικογένεια, είναι μάνα, γιαγιά, σύζυγος, έχει την δική της ζωή. Η μητέρα μου έχει περάσει τα 80 της, είναι υγιέστατη και ικανότατη, πιστεύω ότι έχει ακόμα 20 χρόνια ζωής. Κάνει τις μαστογραφίες της όπως κάθε άλλη γυναίκα και δεν το βάζει κάτω. Αυτό είναι το μήνυμα που πιστεύω ότι πρέπει να περάσει σε όλες τις Ελληνίδες, όχι στο φόβο, ναι στην ζωή.
*Να προσθέσουμε ότι το φόρουμ θα αρχίσει στις 12.00 το μεσημέρι και θα ολοκληρωθεί στις 4.30. Καλό θα ήταν να πάρετε μαζί σας και μία φίλη σας ή μία άλλη γυναίκα και αν θέλετε να συμμετάσχετε μπορείτε να κλείσετε θέση τηλεφωνώντας στην Αυστραλοελληνική Πρόνοια στο 9388 9998.