ΓΡΑΦΤΗΚΑΝ, ελέχθησαν, ακούστηκαν τόσα πολλά, που ακόμη βουίζουν τ’ αυτιά μου!
ΝΑΙ, για την ήττα της εθνικής μας από τα Νησιά Φερόες…
Εκείνο που με λύπησε και με προβλημάτισε, είναι ότι, για μια ακόμη φορά, αντιμετωπίσαμε μια εθνική ομάδα που είναι ιδέα, πάνω απ’ όλα…
Με την ίδια προχειρότητα, τον ίδιο ζαμανφουτισμό, αλλά και τα ίδια επιχειρήματα, που αντιμετωπίζουμε το κάθε τι, σοβαρό ή ασόβαρο, που συμβαίνει στη ζωή μας, στη χώρα μας, στην καθημερινότητά μας.
“ΤΟ μπουρδέλο, το καφενείο, το χωριό, την ομαδούλα”, είναι μερικοί χαρακτηρισμοί που ακούστηκαν το πρωί του περασμένου Σαββάτου μετά το στ’ αλήθεια ντροπιαστικό 0-1, από τους “Νησιώτες”.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΙ και αφορισμοί για μια εθνική ομάδα που λίγους μήνες πριν βρέθηκε αγκαλιά με την 8η θέση στο Μουντιάλ της Βραζιλίας…
ΕΙΝΑΙ αλήθεια ότι η απόσταση μεταξύ επιτυχίας και αποτυχίας είναι πολύ μικρή.
Απειροελάχιστη…
Και είναι θέμα παιδείας πλέον, το πώς αντιμετωπίζουμε τη “μετάβαση” από την μία πλευρά στην άλλη…
ΘΑ σας διηγηθώ -πριν συνεχίσω με το ίδιο θέμα- μια ιστορία-παράδειγμα, όπως μου την είπε ο ίδιος ο πρωταγωνιστής της, ο διεθνής βετεράνος πλέον άσος της ΑΕΚ και της εθνικής, Χρήστος Αρδίζογλου.
ΝΤΕΡΜΠΙ στη Νέα Φιλαδέλφεια, κατάμεστο το γήπεδο.
Σε μια φάση ο “εκρηκτικός” Αρδίζογλου παίρνει τη μπάλα και ξεκινάει ένα φοβερό σλάλομ.
Περνάει έναν αντίπαλο…
-Ωρύεται η κερκίδα: “Μπράβο Χρήστο, μπράβο Χρήστο”!
Περνάει και δεύτερο….
-Τρελαίνεται η κερκίδα: “Μπράβο Χρήστο, μπράβο Χρήστο”!
Περνάει και τρίτο και τέταρτο…
-Πανζουρλισμός στην κερκίδα: “Μπράβο Χρήστο, μπράβο Χρήστο, μπράβο Χρήστο”!!!
ΦΤΑΝΕΙ τετ α τετ, με τον αντίπαλο τερματοφύλακα, τον περνάει κι αυτόν και σουτάρει άουτ…
Και η τρελαμένη κερκίδα, πάλι με ένα στόμα: “Μαλάκααααα Χρήστο”!!
ΑΥΤΟΙ είμαστε και έτσι αντιμετωπίζουμε τα πάντα.
Χωρίς σκέψη, χωρίς σεβασμό, και με πολύ, πολύ ασθενή μνήμη….
ΚΑΙ πρωτοτυπούμε γιατί θα πρέπει να είμαστε και οι μοναδικοί στον πλανήτη, που σε χρόνο δευτερολέπτων πάμε από το “μπράβο, μπράβο, μπράβο”, στο… “μαλάκαααα”.
ΠΑΜΕ, όμως, παρακάτω…
Μια μεγάλη μερίδα ποδοσφαιρόφιλων, φόρτωσε με ευθύνες τον πρόεδρο της ΕΠΟ, Γιώργο Σαρρή, γιατί προσέλαβε τον Ιταλό τεχνικό…
Άλλη μία τον Κλαούντιο Ρανιέρι, γιατί “κατέστρεψε” μια ομάδα-μοντέλο, που δέκα χρόνια πριν είχε αναδειχτεί πρωταθλήτρια Ευρώπης…
ΓΝΩΜΕΣ σεβαστές, γιατί αυτή είναι και η ομορφιά -άγρια πολλές φορές- του ποδοσφαίρου…
Όλοι έχουν και από μία γνώμη, όλοι κρύβουν μέσα τους έναν προπονητή…
ΜΕ άλλοθι αυτήν την “πραγματικότητα” θα εκφράσω κι εγώ τη δική μου γνώμη-άποψη, για το τι μας οδήγησε στην ντροπιαστική ήττα από τους “Νησιώτες”.
ΟΥΤΕ ο Σαρρής φταίει, αλλά ούτε και ο Ρανιέρι…
Ευθύνες συμμετοχής στο “ναυάγιο” μπορεί να έχουν.
Δεν φταίνε, όμως, αποκλειστικά και μόνον αυτοί.
ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ κατά 99% είναι οι ακριβοπληρωμένοι ποδοσφαιριστές μας, που, για τον α’ ή β’ λόγο παρουσίασαν το θέαμα που παρουσίασαν.
Η ψυχολογία τους, λέει, ήταν πεσμένη, το ηθικό τους στα Τάρταρα, η βοήθεια από τον Ρανιέρι ανύπαρκτη…
ΠΑΠΑΡΙΕΣ, για να μην πω τίποτε άλλο…
Ό,τι “εξωτερικό” και να συνέβαινε, δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να τους επηρεάσει.
Όσο άστοχη και αν ήταν η επιλογή του Σαρρή.
Όσο κακή και αν ήταν η επικοινωνία τους με τον Ιταλό.
Όσο ανύπαρκτα και ήταν τα πάντα τους, έπρεπε να σεβαστούν ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ τους πάνω απ΄όλα.
ΤΟΥΣ εαυτούς και τους φιλάθλους που είχαν κλεισμένη στην καρδιά τους, σαν κάτι ιερό, τη “επίσημη αγαπημένη”.
ΕΠΡΕΠΕ, με την έναρξη του β’ ημιχρόνου, βλέποντας την “καταιγίδα” να έρχεται, να μαζευτούν σε μια γωνιά του γηπέδου και να δώσουν όρκο τιμής.
Να αγγίξουν το γαλανόλευκο σήμα, κάπου στο μέρος της καρδιάς και να φωνάξουν:
“Πάμε για νίκη. Μπορούμε!!!”.
ΚΑΙ μπορούσαν, γιατί με τους “ψαράδες” έπαιζαν.
Δεν έπαιζαν με Βραζιλία, με Αργεντινή, ή με Ισπανία.
ΔΕΝ το έκαναν όμως και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του προχθεσινού φιλικού με τη Σερβία, ή με τη συνέχεια της προκριματικής φάσης, είναι εκτεθειμένοι.
Ανεπανόρθωτα εκτεθειμένοι
ΚΑΙ αυτό γιατί οι φίλαθλοι συγχωρούν, τα δοκάρια, τις χαμένες ευκαιρίες…
Δεν συγχωρούν, όμως, την εκ προμελέτης αδιαφορία, για να μην χρησιμοποιήσω την βαριά έκφραση “της προδοσίας”!!
Ο αρχηγός της εθνικής μας, Βασίλης Τοροσίδης, δήλωσε περίλυπος μετά τον αγώνα ότι και “με το χωριό του να έπαιζε η εθνική μας θα έχανε”.
Πολύ ωραία (τρόπος του λέγειν)…
Εκείνο, όμως, που δεν εξήγησε ο αμυντικός της Ρόμα, είναι το Γ Ι Α Τ Ι θα έχαναν “και από το χωρίο του”!!!
ΚΑΙ μην ακούσω πάλι ανοησίες για “κακή ψυχολογία” και ευθύνες του Ιταλού….
ΑΥΤΑ είναι δικαιολογίες για άσχετους με το ποδόσφαιρο, “ακροατές”.
ΣΤΟ ματς με τους “Νησιώτες” δεν κλωτσούσε μπάλα ούτε ο Σαρρής ούτε ο Ρανιέρι ούτε ο Καραγκούνης, που ήταν στον πάγκο ως μάνατζερ πια…
Και με λύπησε πολύ η απουσία του “τυπάρα”, γιατί αν έπαιζε, είμαι σίγουρος ότι το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό…
ΕΙΜΑΙ σίγουρος ότι θα είχε “ξυπνήσει” από τον εκ προμελέτης… λήθαργο, τους συμπαίκτες του!
ΚΑΙ δεν θα επέτρεπε στους “Νησιώτες” να πανηγυρίζουν ακόμη, επτά ολόκληρες μέρες μετά τον σπουδαίο και ιστορικό τους θρίαμβο, απέναντι στην Ελλάδα, που ΚΑΠΟΤΕ, στέφθηκε πρωταθλήτρια ΕΥΡΩΠΗΣ!
Κ ά π ο τ ε…
