Ο Τζόνι Αναστασιάδης είναι ένας από τους πιο σημαντικούς Ελληνοαυστραλούς ποδοσφαιράνθρωπους που ανέδειξε ποτέ αυτή η χώρα.

Με αυτό κατά νου, σου μένει μόνο μια επιλογή όταν έχεις την τύχη να βρεθείς πρόσωπο με πρόσωπο με τον νυν προπονητή ποδοσφαίρου και πρώην αστέρα του ΠΑΟΚ, του Αλέξανδρου και της Ελλάς Μελβούρνης.

Να ανοίξεις τα αυτιά σου και τα μάτια σου έτσι ώστε να «ρουφήξεις» όση περισσότερη εμπειρία και γνώση μπορέσεις στη λίγη ώρα που θα έχεις την τύχη να μοιραστείς μαζί του

Η ποδοσφαιρική του καριέρα μοιάζει με παραμύθι. Το 1986 έκανε το παιδικό του όνειρο πραγματικότητα όταν και υπέγραψε για την ομάδα της καρδιάς του, τον Μέγα Αλέξανδρο.

«Πριν καλά-καλά κλείσω τα 18 πήγα στον Αλέξανδρο. Ο πατέρας μου υποστήριζε το κλαμπ, είχε δουλέψει και γι’ αυτό και έτσι και εγώ πολύ φυσικά έγινα φίλαθλος της ομάδας όταν ήμουν πιτσιρίκι. Όταν άρχισα να παίζω ήταν σαν να εκπλήρωνα το παιδικό μου όνειρο»

Η πορεία του στο κιτρινόμαυρο σωματείο της ομογένειας διήρκησε μονάχα δύο σεζόν. Ο λόγος φυσικά, η μεγάλη μεταγραφή που έμελλε να του αλλάξει για πάντα την ζωή.

«Στην Ελλάδα πήγα τον Ιούλιο του 1988 αλλά τελικά ξεκίνησα για τον ΠΑΟΚ τον Δεκέμβρη. Τότε μου είχαν πει πως κάποιο πρόβλημα υπήρχε με το συμβόλαιό μου αλλά μετέπειτα έμαθα πως αυτή ήταν κάτι σαν δοκιμαστική περίοδος. Μάλιστα θυμάμαι την μέρα που υπέγραφα στα γραφεία της ομάδας, άκουσα κάποια στιγμή φωνές και πανηγύρια. Δεν κατάλαβα αρχικά τι συνέβαινε αλλά μετά από λίγη ώρα συνειδητοποίησα πως εκείνη την μέρα γινόταν η κλήρωση του Κυπέλου ΟΥΕΦΑ και ο ΠΑΟΚ είχε μόλις κληρωθεί με την Νάπολι του μεγάλου Μαραντόνα. Οι άνθρωποι της ομάδας πανηγύριζαν που θα φιλοξενούσαν ένα τέτοια σωματείο στη Θεσσαλονίκη. Στο δωμάτιό μου, που κοιμόμουν μέχρι να μπω στο αεροπλάνο για την Ελλάδα είχα αφίσα του Ντιέγκο, ένα μήνα μετά θα τον έβλεπα από τα δύο μέτρα να παίζει μπάλα μέσα στην Τούμπα. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Αυτό το γήπεδο είχε πάντα το κάτι μαγικό και αυτός ο σούπερ αστέρας πρόσθεσε λίγη ακόμα μαγεία με την παρουσία του εκείνο το βράδυ».

Δεν το συζητάει καν όταν τον ρωτάω αν ο Μαραντόνα ήταν ο κορυφαίος όλων των εποχών.

«Φυσικά. Ο άνθρωπος είχε κάτι το ιδιαίτερο, μιλούσε στην μπάλα που λένε. Τον έβλεπες πάνω στο χορτάρι και έμοιαζε με χορευτής. Αν δεν είχε τα εξωαγωνιστικά προβλήματα που τον ταλαιπωρούσαν θα έκανε ακόμα μεγαλύτερα πράγματα στην καριέρα του».

Οκτώ ολόκληρα χρόνια πέρασε στη «μαγική» Τούμπα και τον Δικέφαλο του Βορρά.

«Ο ΠΑΟΚ είναι ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου. Έζησα μοναδικές στιγμές, έπαιξα με τεράστιους συμπαίκτες και αντιπάλους και κατάφερα να χτίσω μια καριέρα σε ένα πρωτάθλημα εξαιρετικά δύσκολο και απαιτητικό. Είχαμε κάποιες πολύ καλές ομάδες εκείνα τα οκτώ χρόνια και είναι πραγματικά κρίμα που δεν καταφέραμε να σηκώσουμε κάποιο τρόπαιο. Είμαι πολύ περήφανος για εκείνη την περίοδο, κρατάω τον ΠΑΟΚ πολύ κοντά στην καρδιά μου και δεν χάνω ευκαιρία όποτε πάω πίσω στην Ελλάδα, να βρεθώ με τους παλιούς μου συμπαίκτες. Περνάω υπέροχα στην Θεσσαλονίκη, είναι μια πόλη που αναπνέει ποδόσφαιρο και κάθε αγώνας του ΠΑΟΚ είναι γιορτή. Λατρεύω να βρίσκομαι στην Τούμπα. Μάλιστα, θέλω κάποια στιγμή να φέρω τους πρώην συμπαίκτες μου για αγώνες επίδειξης εδώ στην Αυστραλία. Οι παλαίμαχοι της ομάδας θα γνωρίσουν πολύ αγάπη εδώ στα μέρη μας. Θα μπορούσαν να δώσουν παιχνίδια στη Μελβούρνη και το Σίδνεϋ και να προσφέρουν χαρά στους Έλληνες. Ελπίζω να το καταφέρω κάποια στιγμή».

Τα μάτια του λάμπουν όταν μιλάει για τον ΠΑΟΚ και έτσι δεν μπορώ να κρατηθώ και να μην τον ρωτήσω… τολμάει άραγε να ονειρευτεί πως μπορεί κάποια στιγμή να βρεθεί στο τιμόνι της αγαπημένης του ομάδας;

«Ο ΠΑΟΚ είναι ένα τεράστιο κλαμπ. Δεν μπορεί κανείς προπονητής να βρεθεί σε αυτή την ομάδα από του πουθενά. Εγώ έχω ακόμα πολλά βήματα να κάνω για να φτάσω σε αυτό το επίπεδο αλλά έχω μάθει στην ζωή μου πως όλα μπορούν να συμβούν όταν προχωράς στην ζωή βήμα βήμα. Το πρώτο βήμα θα ήταν να προπονήσω κάποια μικρότερη ομάδα στην Ελλάδα. Ας φτάσω εκεί πρώτα και μετά βλέπουμε ποιο είναι το επόμενο».

Με τα καλύτερα λόγια μιλάει για την τωρινή ομάδα του Δικεφάλου.

«Ο Λουτσέσκου κάνει απίθανη δουλειά. Έχει χτίσει ένα πολύ καλό σύνολο το οποίο στηρίζεται στα νέα παιδιά σε τέτοιο σημείο όσο καμία άλλη ελληνική ομάδα. Πιστεύω ότι ο ΠΑΟΚ με την εμπιστοσύνη που δείχνει στους παίκτες από τα τσικό, δείχνει τον δρόμο και στα άλλα μεγάλα κλαμπ που μοιάζουν να φοβούνται να στηριχθούν σε νεαρούς Έλληνες ποδοσφαιριστές. Όπως και εδώ στην Αυστραλία, τα μεγάλα κλαμπ πρέπει να αρχίσουν να επενδύουν περισσότερο στους γηγενείς ποδοσφαιριστές. Δεν γίνεται να φτιάξεις το πρωτάθλημά σου αν έχεις μόνο ξένους ποδοσφαιριστές»

Μετά από τρία χρόνια στην A–League, ο κύριος Αναστασιάδης επιστρέφει στο NPL και στην πρώτη του αγάπη, την Heidelberg United.

«Όταν άφησα τον Παγκύπριο για να ξεκινήσω ως βοηθός στην Western United οι άνθρωποι της ομάδας μου είχαν υποσχεθεί ότι σε ένα χρόνο θα αναλάμβανα χρέη πρώτου προπονητή. Ένας χρόνος πέρασε, δύο χρόνια πέρασαν ήρθε και ο τρίτος και παρέμενα βοηθός. Όταν τέλειωσε η περσινή σεζόν αποφάσισα ότι έπρεπε να επιστρέψω στα καθήκοντά μου ως πρώτος προπονητής σε κάποιο κλαμπ. Πλησίασα πρώτα ομάδες της A–League όπως την Newcastle και την Perth Glory, αλλά χωρίς τύχη. Τότε ξεκίνησα να μιλάω με κάποια κλαμπ του NPL. Ήρθα πολύ κοντά στην Ελλάς, αλλά τελικά αποφάσισα να διαλέξω τον Αλέξανδρο. Θέλω να ξαναφέρουμε το κλαμπ εκεί που ανήκει. Να πρωταγωνιστεί κάθε χρόνο κάνοντας πρωταθλητισμό και πιστεύω πως θα τα καταφέρουμε»

Πιστεύει στην ιδέα της δεύτερης εθνικής κατηγορίας μα θεωρεί πως χρειάζεται πολύ δουλειά προκειμένου να πετύχει το εγχείρημα.

«Με μόνο οκτώ ομάδες δεν θα γίνει τίποτα. Πρέπει να προσθέσουν ακόμα τέσσερεις με έξι ομάδες προκειμένου η Κατηγορία να είναι βιώσιμη. Είναι μια πολύ καλή ιδέα και σίγουρα κάτι αναγκαίο για το αυστραλιανό ποδόσφαιρο αλλά πρέπει γίνουν πολύ προσεκτικές κινήσεις και να βρεθούν χρήματα αρκετά ώστε να μπορούν οι ομάδες να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις που θα δημιουργούνται κατά την διάρκεια της σεζόν. Ακόμα και τα εκτός έδρας ταξίδια είναι ένα έξοδο το οποίο μπορεί να αποδειχθεί δυσβάσταχτο για ένα σωματείο χωρίς έσοδα και τα περισσότερα κλαμπ εκεί έξω δεν έχουν άλλα έσοδα εκτός από τα λεφτά που ρίχνουν οι πρόεδροι, για πόσο όμως θα γίνεται αυτό».

Είναι όμως αισιόδοξος για το μέλλον του αυστραλιανού ποδοσφαίρου.

«Το ποδόσφαιρο μόνο μπροστά μπορεί να πάει εδώ στην Αυστραλία. Βλέπεις πως κάθε χρόνο περισσότερα παιδιά ασχολούνται με το σπορ και νομίζω πως επιτέλους υπάρχουν και οι κατάλληλοι άνθρωποι στα σωματεία που ξέρουν την δουλειά τους και μπορούν να καθοδηγήσουν σωστά αυτά τα παιδιά ώστε το να έχουν μέλλον μέσα στο άθλημα. Αρέσει ή όχι στην πολιτεία, το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ και το μόνο άθλημα που μπορεί να μαζέψει δέκα χιλιάδες ανθρώπους στο Federation Square. Δεν έχω δει ποτέ τους Αυστραλούς να βγαίνουν στους δρόμους για το κρίκετ. Μόνο για τον ποδόσφαιρο και αυτό σημαίνει πολλά. Τόσα πολλά που δεν μπορούν να το αγνοούν για πάντα»

Τέλος μας μίλησε για τον μεγάλο Ελληνοαυστραλό σταρ των τελευταίων μηνών και πρώην προπονητή του, Άγγελο Ποστέκογλου.

«Ο Ποστέκογλου φαινόταν από την ηλικία των 35 ότι θα γίνεις καλός προπονητής. Στην Ελλάς όταν ήταν προπονητής μου ξεχώριζε για τις ηγετικές του ικανότητες. Κάθε ομάδα χρειάζεται έναν καπετάνιο και ο Άγγελος είναι πολύ καλός στο να καθοδηγεί κλαμπ. Στην Αγγλία έχει κερδίσει την αγάπη όλων με την αξία του και πιστεύω ότι θα αφήσει πολύ καλό έργο».