Ο Γιώργος Ξυλούρης και ο Jim White ξεκίνησαν την περιοδεία τους στην Αυστραλία, για να παρουσιάσουν την τελευταία τους κυκλοφορία, «The Forest in Me» (Το δάσος μέσα μου), ένα σύνολο δέκα ορχηστρικών κομματιών.
Ο Ξυλούρης στη λύρα και στο λαούτο και ο White στα ντραμς και στα κρουστά θα μας ταξιδέψουν ανάμεσα στις κυκλικές βυζαντινές μελωδίες, στη βροχή των σταγόνων του τυμπάνου και στον θρήνο των αρχαίων κρητικών οργάνων, ανάμεσα στο ελληνικό θέατρο και στην αρχαία ανατολική Ασία.
«Ξεκινήσαμε στην Αθήνα», λέει ο Ξυλούρης και μετά από τις ΗΠΑ ήρθαν στη Μελβούρνη, όπου έδωσαν δύο παραστάσεις στο Brunswick Ballroom της Μελβούρνης, πριν ξεκινήσουν την περιοδεία τους στο μεγαλύτερο μέρος της Αυστραλίας.
«Το δάσος μέσα μου» είναι σε παραγωγή του Guy Picciotto και είναι το πέμπτο άλμπουμ της σύμπραξης των δύο καλλιτεχνών.
Στην γενέτειρά του, την Κρήτη, ο Γιώργος Ξυλούρης και η οικογένεια Ξυλούρη είναι μουσικοί και γνωστοί σε όλη την Ελλάδα. Ο Jim White, μέλος των The Dirty Three και ο οποίος έχει συνεργαστεί με πολλούς αξιόλογους underground μουσικούς, συνεργάζεται με τον Ξυλούρη για χρόνια.
Το «The Forest in Me» έχει απόηχους μιας αρχαίας σχεδόν αρχέγονης Κρήτης, περιλαμβάνει αστικές τζαζ αποχρώσεις, κελτικά φολκ αποστάγματα, υπαινιγμούς εκδηλώσεων του Tom Waits γύρω από τα Rain Dogs και απόκοσμα σάουντρακ του Brian Eno.
Είναι ένα οδοιπορικό μέσα σε ένα κατάφυτο ερημικό τοπίο και σε απόκοσμες αμμώδεις ακτές. Υπάρχει ένα απέραντο κενό χτισμένο πάνω σε μια γοητευτική αρχιτεκτονική του ήχου.
«Δεν τραγούδησα. Αυτό το άλμπουμ είναι το κάτι άλλο. Το τραγούδι ήταν περιττό», λέει ο Ξυλούρης.
«Αντιπροσωπεύει τον χρόνο που βρισκόμασταν όταν το ζούσαμε από απόσταση», λέει ο White, «λόγω του COVID».
«Ο χρόνος επιβραδύνθηκε», προσθέτει ο Ξυλούρης, «ήμασταν απομονωμένοι ο ένας από τον άλλον και η μόνη λύση ήταν η εγγραφή από απόσταση».
«Μοναξιά, ατελείωτες μέρες, κρατώντας το όργανο, προσπαθώντας να εκφράσω συναισθήματα μέσω της ηχογράφησης. Ο κόσμος περίμενε να ακούσει τι μου έστελνε ο Τζιμ. Αυτή ήταν η σύνδεσή μου».
«Ταξίδευα στο δάσος, περπατούσα σε ένα δάσος μέσα μου. Το δάσος ήταν μέσα μου, στην καρδιά και στα συναισθήματά μου, και σε αυτό το δάσος ανακάλυψα έναν άλλο εαυτό», λέει ο Ξυλούρης.
Η γλώσσα τους ήταν ο ήχος, τα beats, οι τόνοι, τα drones, το διάστημα – τη μιλούσαν μεταξύ τους. «Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα. Ο κόσμος μπορεί να το καταλάβει ή να μην το καταλάβει», λέει ο Ξυλούρης.
Ξεφυσάει και σκέφτεται φωναχτά: «Ξέρεις, όλα εξαφανίστηκαν. το τραγούδι εξαφανίστηκε».
Ο White συμφωνεί: «Ο μετρητής εξαφανίστηκε, το δίστιχο, η ρυθμική δομή, όλα εξαφανίστηκαν. Και η αγωνία εξαφανίστηκε».
ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ
«Ο ενθουσιασμός, η συσσώρευση και η δυναμική εξαφανίστηκαν, αλλά μετά ακούσαμε αυτό το πράγμα που φτιάξαμε. Ήταν όμορφο», λέει ο White.
Συμφωνούν ότι δεν ήταν μόνο η μοναξιά που ήταν η μητέρα του άλμπουμ, αλλά η απώλεια του άγχους, μια νέα ηρεμία, ένας οριακός χώρος διαλογισμού,
«Είμαι έξω από το δάσος τώρα», λέει ο Ξυλούρης, «ξεκινήσαμε ξανά».
Ο Ξυλούρης προσπαθεί να περιγράψει το συναίσθημα: «Φανταστείτε κάτω από το νερό, τους ήχους μέσα σε ένα ποτάμι και σε ένα δάσος, εκεί, από κάτω οι μελωδίες είναι οργανικές».
«Ακριβώς, αυτό!», λέει ο White.
*Για περισσότερα για την περιοδεία των Xylouris White στο www.xylouriswhite.com
