Πάνε περίπου τρεις μήνες από τη μέρα που ο Αλέξανδρος Παπαδόπουλος επέστρεψε από τη Ρωσία. Τρεις μήνες που ο ίδιος περιγράφει ως τους… καλύτερους της ζωής του. Όχι επειδή είναι υγιέστατος, αλλά επειδή βλέπει ότι η υγεία του βελτιώνεται μέρα με τη μέρα και ενώ πριν δεν ήλπιζε ότι θα θεραπευτεί από την ασθένεια Σκλήρυνση κατά Πλάκας (MS), τώρα το πιστεύει.
«Το νιώθω, χρειάζεται καιρός, αλλά θα έρθει εκείνη η μέρα που θα είμαι πάλι υγιής» μας λέει.
Ο 28χρονος Αλέξανδρος είναι το παιδί που όλη η παροικία μας βοήθησε οικονομικά να πάει στη Ρωσία για να υποβληθεί σε ειδική θεραπεία με βλαστοκύτταρα. Όταν έμαθε για τη θεραπεία που υπόσχεται πολλά σε όσους πάσχουν απ’ αυτήν την ανίατη αρρώστια να γίνουν καλά, ήξερε ότι δεν μπορούσε να την κάνει, κόστιζε $100.000. Αυτός αφέθηκε στην τύχη του ή καλύτερα στην τύχη όλων των φτωχών ανθρώπων. Η μητέρα του, όμως, η κ. Θεοδώρα, όπως κάθε μάνα θα έκανε σήκωσε γη και ουρανό για να δώσει στο παιδί της το δικαίωμα να ελπίζει. Χτύπησε όποια πόρτα βρήκε μπροστά της για να ζητήσει βοήθεια, και μέσα σ’ αυτές τις πόρτες ήταν και αυτή του «Νέου Κόσμου».
Το άρθρο για τον 28χρονο Αλέξανδρο μπήκε απλώς στα σπίτια των συμπαροίκων μέσω του «Νέου Κόσμου». Η ιστορία του, όμως, μπήκε στις καρδιές σας και η αγάπη σας γέμισε το λογαριασμό του.
Δεν ήταν όμως εφήμερη αυτή η αγάπη! Τρεις μήνες μετά λαμβάνουμε πολλά τηλεφωνήματα από εσάς που μας ρωτούν… τι κάνει το παλικάρι; Λακωνικά θα σας πληροφορήσουμε ότι ο Αλέξανδρος ζει και «βασιλεύει». Ο ίδιος όμως μας ζήτησε να του δώσουμε το δικαίωμα να τα πει λίγο πιο περιφραστικά.
«ΧΡΩΣΤΑΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ»
Με ένα μεγάλο ευχαριστώ άρχισε να διηγείται την εμπειρία του ο Αλέξανδρος…
«Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να πω, δεν ξέρω αν υπάρχουν λόγια για να ευχαριστήσω όλους αυτούς τους άγνωστους ανθρώπους που με βοήθησαν να κάνω αυτήν τη θεραπεία, δεν έχω λόγια για να τους εκφράσω αυτά που νιώθω. Μπορεί να μην είναι ολοφάνερο αυτή τη στιγμή και να πρέπει ακόμα να περιμένω για να δω αν η θεραπεία πέτυχε απολύτως, αλλά απ’ αυτό που νιώθω πιστεύω ότι χρωστάω τη ζωή μου σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Πολλοί άνθρωποι με άγγιξαν με έναν τρόπο που δεν μπορούν να καταλάβουν. Κάθομαι ώρες-ώρες και σκέφτομαι όλους αυτούς τους ανθρώπους, συνταξιούχους, απλούς εργάτες που έβαλαν και εμένα στη ζωή τους και στην τσέπη τους, εκείνους που γνώρισα και εκείνους που δεν γνωρίζω. Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα κάτι τέτοιες στιγμές. Δεν στο κρύβω κλαίω σαν μικρό παιδί, νιώθω τόσο ταπεινός και ένοχος που δεν μπορώ να πω ευχαριστώ σε όλους. Τι άλλο να πω».
«Να μας πεις πως νιώθεις, τι λένε οι γιατροί αυτό θέλουν να μάθουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι» του λέω και αρχίζει, όχι από την αρχή, αλλά από το τέλος αυτής της εμπειρίας του…
«Δεν είμαι απόλυτα υγιής αλλά είμαι πολύ καλύτερα. Πριν δεν μπορούσα καν να περπατήσω, ούτε να παίξω με το παιδί μου, τώρα μπορώ.
Πονάω ακόμα, αλλά και ο πόνος έχει μειωθεί. Οι γιατροί εκεί μου είπαν ότι λόγω των φαρμάκων που πήρα εδώ, οι πόνοι μου θα παραμείνουν για όλη μου τη ζωή. Αν πριν πάρω τα φάρμακα πήγαινα εκεί να κάνω τη θεραπεία τότε οι πόνοι θα εξαφανίζονταν εντελώς έτσι τουλάχιστον μου είπαν αλλά οι πόνοι πλέον υποφέρονται και είναι σποραδικοί. Μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια, πριν δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τους πόνους. Είχα να κοιμηθώ τέσσερα χρόνια έτσι ήρεμα. Τώρα τα μόνα φάρμακα που παίρνω είναι αναλγητικά. Νιώθω σχεδόν φυσιολογικός άνθρωπος και πιστεύω ότι σε λίγο καιρό θα νιώθω απόλυτα φυσιολογικός. Ακόμα και η όρασή μου επέστρεψε. Πριν πάω στη Ρωσία η όρασή μου είχε μειωθεί στο 25%, τώρα επανήλθε στο 100%. Το κατάλαβα από τον πρώτο μήνα ότι κάτι μέσα μου είχε αλλάξει ένιωθα καλύτερα και δεν ήταν η ιδέα μου».
Με το που πάτησε το πόδι του στην Αυστραλία ο Αλέξανδρος επισκέφθηκε τον νευρολόγο του εδώ, τον ρωτάμε για το πώς αυτός εκτίμησε την κατάστασή του…
«Ο νευρολόγος μου ήταν αντίθετος σ’ αυτήν τη θεραπεία εξ’ αρχής. Μου είχε πει ότι μπορεί να πεθάνω. Είμαι ζωντανός και νιώθω πολύ καλύτερα. Όταν τον επισκέφθηκα με ρώτησε πώς ήταν η Ρωσία και τίποτε άλλο. Μου είπε ότι είναι χαρούμενος που με είδε τόσο καλά και αυτήν τη φορά δεν μου ζήτησε να κάνω κάποια φαρμακευτική αγωγή όπως παλιά. Θέλω να το γράψεις αυτό, θέλω να δώσω ένα μήνυμα σ’ αυτούς τους ανθρώπους που πάσχουν απ’ αυτήν την αρρώστια. Από τα βάθη της καρδιάς μου θέλω να τους πω να μη φοβούνται, να το τολμήσουν, αξίζει κάθε στιγμή. Αξίζει όλη την ταλαιπωρία αν κρίνω από τη δική μου εμπειρία και από το πώς νιώθω τώρα. Ναι, ο φόβος είναι κομμάτι αυτής της εμπειρίας, με το που έφτασα εκεί ήθελα να επιστρέψω πίσω. Φοβόμουν πως θα πεθάνω. Το οφείλω στον γιατρό μου εκεί που έμεινα. Πατέρα τον λέω, γιατί μου φέρθηκε σαν πατέρας».
Ο Αλέξανδρος, όμως, μας αποκαλύπτει ότι δεν ήταν ο μόνος Αυστραλός που περίμενε την σωτήρια θεραπεία στην μονάδα Αιματολογικών και Κυτταρικών Θεραπειών AA Maximov του Νοσοκομείου Pirogov στη Μόσχα.
«Από τους 20 περίπου ασθενείς που βρίσκονταν στην μονάδα οι πέντε ήταν Αυστραλοί και όταν έφευγα εγώ ερχόντουσαν και άλλοι. Το χάρηκα, είχα ανθρώπους να πω δύο κουβέντες» μας λέει.
Η συγκεκριμένη θεραπεία με βλαστοκύτταρα θεωρείται από τις πλέον επιτυχημένες στον κόσμο για όσους πάσχουν από Σκλήρυνση κατά Πλάκας. Ο Αυστραλός νευρολόγος Δρ Colin Andrews -ο οποίος μέχρι πρότινος εφάρμοζε τη συγκεκριμένη θεραπεία στο νοσοκομείο της Καμπέρας-, την θεωρεί ως μία από τις πλέον επιτυχημένες. «Σταματά την ασθένεια, ενώ, παράλληλα, οι επιπλοκές απ’ αυτή είναι μηδαμινές. Τα ποσοστά θνησιμότητας είναι μόλις 1%» είπε χαρακτηριστικά είχε αναφέρει πριν από λίγο καιρό ο Δρ Andrews.
Αυτά τα λόγια ήταν που έδωσαν τη δύναμη στον Αλέξανδρο και πολλούς άλλους ανθρώπους από την Αυστραλία να ταξιδέψουν στην μακρινή Μόσχα για να υποβληθούν στη θεραπεία αυτή. Ας μην κοροϊδευόμαστε όμως τα λόγια θα γίνονταν όνειρα για ανθρώπους όπως τον Αλέξανδρο που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα και είστε όλοι εσείς που κάνατε αυτά τα όνειρα πραγματικότητα.
Και τα καλά νέα του Αλέξανδρου έγιναν ακόμα καλύτερα τον τελευταίο καιρό, σε λίγους μήνες θα γίνει μπαμπάς, για δεύτερη φορά και ονειρεύεται ότι μία μέρα παππούς πλέον θα διηγείται στα εγγόνια του τα όσα είδε και έζησε στη Μόσχα, σαν παραμύθι…