Το 1986, ο John Watson κυνηγούσε στην απομακρυσμένη περιοχή Kimberley της βορειοδυτικής Αυστραλίας, όταν του επιτέθηκε ένας κροκόδειλος.
Ο Watson κατάφερε να ξεφύγει, αλλά ο κροκόδειλος δάγκωσε ένα κομμάτι του δακτύλου του. Ο τραυματισμένος άνδρας αναζήτησε ένα μαγκρόβιο δέντρο γλυκού νερού mudjala. Έσκισε ένα κομμάτι από το φύλο του, το μάσησε και τοποθέτησε την πάστα στην πληγή του πριν ζητήσει ιατρική βοήθεια.
Λίγες ημέρες αργότερα και αφού η πληγή του Watson επουλώθηκε, συνάντησε τον Ron Quinn, ομότιμο καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Griffith και μέλος του Griffith Institute for Drug Discovery. Ο Quinn ήθελε να μάθει γιατί ο Watson κάλυψε την πληγή του με μαγκρόβια πάστα. Αυτή η έρευνα πυροδότησε μια 30ετή συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων της Nyikina Mangala και του Πανεπιστημίου Griffith.
Αποδεικνύεται ότι οι Nyikina Mangala, ένας λαός Αβορίγινων της Αυστραλίας, του οποίου ο Watson είναι πρεσβύτερος, έχουν χρησιμοποιήσει το φλοιό, τις ρίζες και τα φύλλα του μαγκρόβιου δέντρου γλυκού νερού mudjala για διάφορους σκοπούς από αμνημονεύτων χρόνων. Το έχουν χρησιμοποιήσει για να δημιουργήσουν παυσίπονα (όπως έκανε ο Watson) και το έχουν χρησιμοποιήσει ακόμη και για να δημιουργήσουν φάρμακα που αναισθητοποιούν τα ψάρια, καθιστώντας τα ευκολότερα να πιαστούν.
Ο Quinn πέρασε χρόνια μελετώντας το φλοιό και διαπίστωσε ότι περιέχει δύο δραστικές ενώσεις. Η πρώτη είναι αποτελεσματική κατά του φλεγμονώδους πόνου και η δεύτερη διευκολύνει να ξεπεραστεί ο πόνος που σχετίζεται με τραυματισμό νεύρων. Σύμφωνα με την εκτίμηση των Quinn και Watson, η ένωση θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα φάρμακο πιο αποτελεσματικό στην ανακούφιση του πόνου από τη μορφίνη.
Οι δύο τους στοχεύουν να χρησιμοποιήσουν αυτές τις δραστικές ενώσεις για να δημιουργήσει ένα φυσικό, over-the-counter φάρμακο για τον πόνο – πιθανώς με τη μορφή τζελ ή κρέμας. Το φάρμακο θα μπορούσε να θεραπεύσει τον πόνο από κοψίματα και τις πληγές και ελπίζουν να το βγάλουν στην παραγωγή για τους αθλητές που θα αγωνιστούν στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Μπρίσμπαν το 2032.
