JE NE suis plus Charlie. J’étais dès le début, mais pas plus! (Μετάφραση: Δεν είμαι πια Charlie. Ήμουνα απ’ την αρχή, αλλά όχι πια.) Όχι γιατί ο τρόμος και η φρίκη που έσπασαν την πόρτα και χίμηξαν στη Δύση δεν μας συγκλόνισαν όλους. Όχι γιατί υιοθετούμε απόψεις του τύπου «η εκτέλεση ενός διάσημου Δυτικού μετράει περισσότερο από τον αποκεφαλισμό 100 Σύρων». Μακράν ημών όλα αυτά. Κι αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται, γιατρέ, εδώ πέρα, η άλλη μισή στο Παρίσι βρίσκεται.
Στο Παρίσι των πολιτών με τα δακρυσμένα μάτια. Στο Παρίσι των ανθρώπων που διαδήλωσαν χέρι χέρι. Στο Παρίσι των αναγνωστών που έκαναν ουρές στα περίπτερα για να εξασφαλίσουν το τελευταίο τεύχος του «Charlie Hebdo». Αν αυτοί είναι Charlie – τότε κι εγώ είμαι Charlie. Και τα δικά μου μάτια είναι δακρυσμένα, και το δικό μου χέρι σφίγγει το χέρι του διπλανού μου, κι εγώ περιμένω στην ουρά για το τελευταίο τεύχος.
Κι εκεί κάποιοι από μας τραβάμε τη δική μας κόκκινη γραμμή. Εκεί διαχωρίζουμε τη θέση μας από όλους εκείνους που τους συγκίνησε τόσο πολύ πια η εικόνα των ηγετών του κόσμου πιασμένων αγκαζέ. Και με τον Σαρκοζί να σπρώχνει σαν αφιονισμένος για να βρεθεί μπροστά και να αναδειχθεί έτσι ως ένα παγκοσμίου εμβέλειας σούργελο.
Δεν είναι δυνατόν να λες «Vive la Republique», όταν βλέπεις ποιοι είναι πρώτο τραπέζι πίστα ως τεθλιμμένοι συγγενείς των εκλιπόντων. Ποια Republique, γαμώ τη μου; Πώς μπορούμε εμείς κι αυτοί να είμαστε Charlie; Πώς είναι ποτέ δυνατόν;
O φοιτητής στο Πανεπιστήμιο London School of Economics Daniel Wickham έγραψε ένα κείμενό του που έκανε τον γύρο της Ευρώπης. Με μοναδική ακρίβεια «φωτογράφισε» τον βίο και την πολιτεία των ηγετών στην εκδήλωση αλληλεγγύης. Τίτλος «Αυτοί είναι μερικοί από τους ένθερμους υποστηρικτές της ελευθεροτυπίας που διαδηλώνουν σήμερα στο Παρίσι».
1. Ο βασιλιάς Αμπντουλάχ της Ιορδανίας: πέρυσι καταδίκασε παλαιστίνιο δημοσιογράφο σε 15 χρόνια καταναγκαστικά έργα.
2. Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Νταβούτογλου: φυλάκισε τους περισσότερους δημοσιογράφους απ’ ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα.
3. Ο πρωθυπουργός Νετανιάχου του Ισραήλ: υπεύθυνος για τον θάνατο επτά δημοσιογράφων στη Γάζα.
4. Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Λαβρόφ: φυλάκισε δημοσιογράφο επειδή προσέβαλε «κρατικό λειτουργό».
5. Ο υπουργός Εξωτερικών της Αλγερίας, Λάμαμρα: κράτησε έγκλειστο δημοσιογράφο επί 15 ολόκληρους μήνες, χωρίς καν να του απαγγείλει κατηγορία.
6. Ο πρωθυπουργός της Τυνησίας Τζομάα: καταδίκασε σε τρία χρόνια φυλάκιση μπλόγκερ που «δυσφήμησε τον στρατό».
7. Οι πρωθυπουργοί Βουλγαρίας και Γεωργίας: και οι δύο έχουν επιτεθεί και βιαιοπραγήσει εναντίον δημοσιογράφων.
8. Ο Αντώνης Σαμαράς της Ελλάδας: επί πρωθυπουργίας του, η Αστυνομία, σε διαδήλωση πέρυσι τον Ιούνιο, ξυλοκόπησε και τραυμάτισε δύο δημοσιογράφους.
9. Ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ: ακόμα δεν έχει λογοδοτήσει στη Δικαιοσύνη για τον βομβαρδισμό και τη δολοφονία 16 Σέρβων δημοσιογράφων το 1999.
10. Ο πρωθυπουργός του Μάλι: εξόρισε δημοσιογράφους οι οποίοι ερευνούσαν περιστατικά παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
11. Ο υπουργός Εξωτερικών του Μπαχρέιν: ο δεύτερος στον κόσμο «δεσμοφύλακας» και ενορχηστρωτής βασανιστηρίων σε δημοσιογράφους.
12. Ο πρόεδρος της Παλαιστίνης Μαχμούντ Αμπάς: έριξε στη φυλακή πολλούς δημοσιογράφους γιατί έκρινε ότι τον «προσέβαλλαν».
13. Ο πρωθυπουργός της Σλοβενίας Σέραρ : το 2013 καταδίκασε σε έξι μήνες φυλάκιση μπλόγκερ επειδή τον «δυσφήμησε».
14. Ο πρωθυπουργός της Ιρλανδίας Εντα Κένι: στη χώρα του η «βλασφημία» θεωρείται ποινικό αδίκημα κι αντιμετωπίζεται ανάλογα από την ιρλανδική Δικαιοσύνη.
15. Ο Ντέιβιντ Κάμερον της Αγγλίας: έδωσε εντολή στις Αρχές να καταστρέψουν ντοκουμέντα της εφημερίδας «The Guardian» και απείλησε τους υπευθύνους με δίωξη.
Πώς μπορούμε εμείς κι αυτοί να είμαστε Charlie; Πώς μπορούμε εμείς κι αυτοί να είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο, να συμβολίζουμε τις ίδιες αρχές, να μοιραζόμαστε το ίδιο αξιακό σύστημα; Αν αυτοί είναι Charlie, τότε δεν είμαστε εμείς. Αν εμείς είμαστε Charlie, τότε δεν είναι αυτοί. Τόσο απλά τα πράγματα.
Je suis Charlie.
Στο Παρίσι των πολιτών.
Όχι στο Παρίσι των ηγετών.
