“Η μελέτη της Άννας Αφεντουλίδου, Ο Ξένος του Αλμπέρ Καμύ: μια καταβύθιση στον κόσμο του αυτισμού, ως αποτέλεσμα της συνάντησης και της διασταύρωσης της αναγνωστικής εμπειρίας ενός έργου και της γνωστικής εφαρμογής των συμπτωμάτων του Συνδρόμου του Άσπεργκερ, αποδεικνύει για πολλοστή φορά πώς τα σημαντικά έργα στην Ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας δείχνουν ότι επιβιώνουν και συνομιλούν με τις εποχές και τα σχολεία τους, επειδή ακριβώς είναι ταυτόχρονα ανοιχτά και διαθέσιμα σε πολλαπλές αναγνώσεις και ερμηνείες. Αλλιώς, σιωπούν και χάνονται. Αν υπάρχουν κάποια καίρια σημεία στον Ξένο του Καμύ που έκαναν την Αφεντουλίδου να συνδυάσει τις παρατηρήσεις της από τη γνώση του αυτιστικού συνδρόμου του Άσπεργκερ με την προσωπικότητα του Μερσώ, αναμφίβολα αυτά βρίσκονται στη συμπεριφορά του, στον τρόπο που αντιδρά, στον τρόπο που βιώνει την ξενότητα, στο ότι νιώθει σπρωγμένος στο περιθώριο, όντας ένας παρίας ως προς το νόμο και την καθεστηκυία τάξη. Αλλά όχι λιγότερο οι παρατηρήσεις της σχετίζονται και με την ίδια την ομιλία του, έτσι όπως τη διέπλασε ο συγγραφέας, επιλέγοντας να κάνει τον εσωστρεφή Μερσώ να εξομολογείται με τον τρόπο της συνειδησιακής ροής και, ιδίως, να σκέπτεται μ’ ένα επίπεδο ύφος. Γιατί επίπεδο ύφος; Γιατί έχουμε εδώ ένα ύφος που μοιάζει να μεταγράφει ή να κινηματογραφεί σχεδόν ουδέτερα, όπως πολλές ταινίες-δοκίμια της γαλλικής nouvelle vague του ’60, τη διαδικασία μετάβασης του εγώ προς τη συναίσθηση της ξενότητας;” *Από τον πρόλογο του Αλέξη Ζήρα στο βιβλίο. Επίσης, σύμφωνα με τον Αλέξη Ζήρα, «η πεποίθηση του Καμύ, ότι το άτομο είναι αθώο μπροστά στην πολυπλοκότητα και το παράδοξο του κόσμου, τον οδηγεί στη σκέψη ότι η μοναδική διέξοδος από την εμπλοκή βρίσκεται στο γεγονός της εξέγερσης.
Η εξέγερση για τον Γάλλο συγγραφέα ισοδυναμεί με κατάφαση στο γεγονός της ζωής». Τα παραπάνω, ισχυρίζεται με τον τρόπο της η Αφεντουλίδου, προβάλλουν ακόμα δραστικότερα αν τα θεωρήσουμε μέσα από τη ματιά ενός αυτιστικού, η εξέγερση του οποίου ισοδυναμεί με κατάφαση στο δικαίωμα της διαφορετικότητας. Κι όπως καταλήγει, «η ανάγνωση του “Ξένου”, μ’ όποιον τρόπο κι αν γίνει, αποτελεί μια σπουδή στον ανθρώπινο ψυχισμό, μια πολύσημη μελέτη της σχέσης του ατόμου με την κοινωνία, αυτού του άλυτου αλγόριθμου της αναζήτησης της τελείωσης και της ευτυχίας» (από την κριτική της Σταυρούλας Παπασπύρουυ στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»). Επίσης την εισαγωγή στο πόνημα της Άννας Αφεντουλίδου έχει γράψει η Βάσια Παπαγεωργίου.
Η Άννα Αφεντουλίδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδασε Μεσαιωνική και Νεοελληνική Φιλολογία. Σε μεταπτυχιακό επίπεδο ασχολήθηκε με την ποίηση του Α. Εμπειρίκου και τη σύγχρονη κυπριακή λογοτεχνία. Ζει στην Πρέβεζα και εργάζεται ως φιλόλογος στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Η ποιητική της συλλογή «Ελλείπον Σημείο» (2010) ήταν στη μικρή λίστα υποψήφιων βιβλίων για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού «Διαβάζω». Συμμετείχε στην ανθολογία διηγήματος Θεσσαλονίκη 2012 (Ιανός) καθώς και στην ανθολογία «The Red Thread, Contemporary tales from Athens to Essex» (AutoPrint, Essex 2013). Πιο πρόσφατο βιβλίο της είναι η ποιητική συλλογή «Ιστορίες εικονικής ισορροπίας» (Εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2013).
