Η Διονυσία Μούσουρα είναι ένας «συνηθισμένος άνθρωπος» που, έχοντας ζήσει έντονα τα χρόνια της «ωραίας νιότης» της, τώρα απολαμβάνει τις χαρές της «μικρής ζωής», γράφοντας για όσους και όσα αποτυπώθηκαν στο νου και την καρδιά της κατά τη διάρκεια της όμορφης και περιπετειώδους διαδρομής της από τη Ζάκυνθο έως τους Αντίποδες.
Η ομογενής πολυγραφότατη συγγραφέας έχει ένα μοναδικό τρόπο να αιχμαλωτίζει τους αναγνώστες με το λυρικό της ύφος και την αφοπλιστική ειλικρίνεια που διαπνέει κάθε λέξη, κάθε χαρακτήρα και κάθε συναίσθημα που αποτυπώνει στο χαρτί.
Η ντόμπρα Ζακυνθινιά, με την φλογερή της πένα, μετατρέπει τις λέξεις σε ήχους, μυρωδιές, εικόνες, φωνές και συναισθήματα, μετατρέποντας τα βιβλία της σε μαγικά χαλιά που ταξιδεύουν τον αναγνώστη σε κόσμους κι εποχές που ποτέ δεν έζησε κι όμως φαντάζουν τόσο οικείοι.
Ίσως γιατί το ταξίδι αυτό έχει προορισμό τα βάθη της ψυχής της…
Ένα ακόμη τέτοιο ταξίδι αναμένεται να ξεκινήσει την Κυριακή, 10 Μαρτίου, στις 3 το απόγευμα στον ημιώροφο της Ελληνικής Κοινότητας, όπου θα γίνει η παρουσίαση των δύο νέων βιβλίων της κας Μούσουρα.
Πρόκειται για τις συλλογές διηγημάτων «Συνηθισμένοι άνθρωποι» και «Της μικρής ζωής και της ωραίας νιότης» που θα μας συστήσει η συγγραφέας σε μια εκδήλωση που συνδιοργανώνουν ο Ελληνο-Αυστραλιανός Πολιτιστικός Σύνδεσμος Μελβούρνης και ο Σύνδεσμος Ελλήνων Λογοτεχνών και Συγγραφέων Αυστραλίας, με ομιλητές τους Δρα Αθανάσιο Σπηλιά και την καθηγήτρια κα Άνδρια Γαριβάλδη. Αποσπάσματα από τα βιβλία θα διαβάσει ο ηθοποιός Αντώνης Μπαξεβανίδης, ενώ θα τραγουδήσει η κα Άνθια Σιδηροπούλου.
Το λογοτεχνικό αυτό απόγευμα θα συντονίσει ο Δρ Γιάννης Σαχινίδης.
Με αφορμή την επερχόμενη παρουσίαση των πρόσφατων έργων της, συναντήσαμε την συγγραφέα και είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα μαζί της:
«Συνηθισμένοι άνθρωποι». Πώς προέκυψε αυτό το βιβλίο και ποια εξαιρετική ιστορία κρύβεται πίσω από την υλοποίηση και την έκδοσή του;
Προέκυψε από συζήτηση με παλιό φίλο και συνεργάτη. Όταν σε ερώτησή του πόσα διηγήματα έχω γράψει συνολικά, άκουσε τον αριθμό -πάνω από 300- και έριξε την ιδέα να εκδώσω μια μικρή συλλογή ή ανθολογία, που να περιέχει μερικά από τα πρώτα μου διηγήματα, κάπου 40 χρόνια πίσω και κάποια κατά τη διάρκεια αυτών των 40 χρόνων, μέχρι σήμερα. Κατέληξα σε 24 διηγήματα. Δύσκολη επιλογή για συγγραφέα, όμως έγινε. Για το βιβλίο έδειξε έντονο ενδιαφέρον το Πανεπιστήμιο Πατρών, που σε συνεργασία με την ΟΥΝΕΣΚΟ που εδρεύει στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, το έθεσαν υπό την αιγίδα τους. Εκδόθηκε από το Common Ground Research Networks, στις ΗΠΑ.
Ποιοι είναι οι «Συνηθισμένοι άνθρωποι» και γιατί μας ενδιαφέρουν οι ιστορίες τους;
Μα, αυτό που δηλώνει ο τίτλος. Άνθρωποι απλοί, που δεν έχουν ξεχωρίσει για τίποτα μεγάλο και τρανό. Ούτε αστροφυσικοί είναι, ούτε Νομπελίστες ούτε διακεκριμένοι επιστήμονες, που μιλάει γι΄αυτούς όλη η οικουμένη. Αυτοί, είναι μακρινοί και απρόσιτοι, σε τι να μας ενδιαφέρει η ιστορία τους όταν δεν έχουμε τίποτα το κοινό μαζί τους; Οι ήρωές μου είναι οι καθημερινοί άνθρωποι, που συναντάμε στο διάβα μας, που συναναστρεφόμαστε, που μοιραζόμαστε πολλά μαζί τους, που τους γνωρίζουμε καλά, είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Οι ιστορίες τους, μας ενδιαφέρουν, όσο μας ενδιαφέρει και η δική μας ιστορία. Γιατί ταυτιζόμαστε με αυτούς.
Ποια η δική σας σχέση με τους «Συνηθισμένους ανθρώπους»;
Όλα μου τα διηγήματα, βασίζονται σε ανθρώπους που συνάντησα, είτε στον κοινωνικό είτε στον επαγγελματικό μου χώρο. Αλλά και σε παιδικές/νεανικές μου θύμησες και σε διηγήσεις πολύ μεγαλύτερών μου στην ηλικία, τις οποίες συγκέντρωνα στο μυαλό, όχι συνειδητά, αλλά έμειναν εκεί. Επίσης, σε πραγματικά γεγονότα. Όλα αυτοί μου δίνουν το κίνητρο, την έμπνευση, αν θέλεις, να γράψω. Όμως, η ιστορία τους εξελίσσεται και κάποιες φορές, οι ήρωές μου ξεφεύγουν από τον δικό μου έλεγχο και ακολουθούν δική τους πορεία. Το αποτέλεσμα πολλές φορές με εκπλήσσει, ευχάριστα ομολογώ.
«Της μικρής ζωής και της ωραίας νιότης». Μιλήστε μας για το δεύτερο βιβλίο που θα μας παρουσιάσετε. Περί τίνος πρόκειται; Εξηγήστε μας και την επιλογή του τίτλου.
Όσο μεγαλώνουμε τόσο διαπιστώνουμε πόσο «μικρή» είναι η ζωή! Χθες ακόμα, ήμαστε νέοι … 20 χρόνων να ξεκινάμε τη ζωή μας, μια ζωή γεμάτη όνειρα και φιλόδοξές, επαναστάτες λίγο-πολύ, ότι εμείς θα κατακτήσουμε και θα αλλάξουμε τον κόσμο που κληρονομήσαμε και δεν μας αρέσει. Και ριχνόμαστε «με τα μούτρα» σε αυτόν τον αγώνα… Μόνο, για να διαπιστώσουμε κάποια στιγμή, ότι, δεν αλλάξαμε εμείς τον κόσμο, αλλά ο κόσμος εμάς!
Και πριν πάρουμε ανάσα, πριν το συνειδητοποιήσουμε, έχουμε περάσει τα 50…, τα 60…
Και τρέχουμε να προλάβουμε, μόνο για να αντιμετωπίσουμε τη σκληρή για όλους πραγματικότητα, ότι… φτάσαμε στο τέρμα του ταξιδιού…στην προ τελευταία στάση… στην τελευταία στάση…
Αναπολώντας τα παλιά, κάνουμε μίαν ακόμα διαπίστωση: Πόσο ωραία ήταν η νιότη, αλλά και πόσο μικρή η ζωή!
Σαράντα διηγήματα που μας συστήνουν την Ζάκυνθο των αναμνήσεών σας, τη Ζάκυνθο της καρδιάς σας. Πόσο δύσκολο ήταν να επιλέξετε τα συγκεκριμένα έργα;
Στην πλειοψηφία, τα διηγήματα, περιγράφουν ήθη και έθιμα, μιας περασμένης εποχής, αλλά και κάποια, της χθεσινής και της σημερινής εποχής. Συζητώντας με πολλούς αναγνώστες αμφοτέρων των φίλων, μη Ζακυνθινούς, διαπίστωσα, καθ΄ομολογία τους, ότι ταυτίζονταν με τα περισσότερα από τα ήθη και τις συνήθειες που περιέγραφα, στις ιστορίες μου. Οπότε, οι Ζακυνθινές μου αναμνήσεις, καλύπτουν μεγάλη γκάμα ανθρώπων, όχι μόνο εκ Ζακύνθου.
Φυσικά, κάθε ιστορία που έχω γράψει, στηρίζεται σε υπαρκτά πρόσωπα και γεγονότα. Είναι οι ιστορίες ανθρώπων από κάθε κοινωνική τάξη και περιβάλλον. Από τους παλιούς Κόντηδες στα Επτάνησα, μέχρι τους ταπεινούς τους δούλους.
Πόσο δεμένη αισθάνεστε με τον κάθε έναν από τους πρωταγωνιστές των ιστοριών σας;
Πολύ δεμένη με όλες και όλους! Γιατί δεν ήταν φανταστικοί άνθρωποι, αλλά με σάρκα και οστά, που είτε εγώ συνάντησα στον κοινωνικό/επαγγελματικό μου χώρο, είτε θυμάμαι το κάθε περιστατικό από διηγήσεις μεγαλύτερών μου, ακόμα κι όταν ήμουν παιδί και προφανώς, «σημείωνα» στο…σκληρό δίσκο, όχι συνειδητά βέβαια, αλλά έμειναν εκεί και με το πέρασμα του χρόνου, βγήκαν στην επιφάνεια. Ακόμα, πολλές από τις ιστορίες που έγραψα, προέκυψαν και προκύπτουν ακόμα και σήμερα, από ένα γεγονός για το οποίο, τυχαία πολλές φορές θα μου μιλήσει κάποιος. Το χρησιμοποιώ ως σκελετό, και πλέκω γύρω την ιστορία. Φυσικά, πάντα με την έγκριση αυτού που μου το είπε, φροντίζοντας, να προστατεύω απόλυτα την ανωνυμία τους. Τους σκέφτομαι, τους πρωταγωνιστές μου, συμπάσχω μαζί τους, χαίρομαι, συγκινούμαι, ανάλογα με το θέμα και τους περιβάλλω πάντα με συμπάθεια και σεβασμό, γιατί είναι, συνηθισμένοι άνθρωποι, όπου αξίζουν την εκτίμησή μου.
«Συνηθισμένοι άνθρωποι» είναι οι ξεριζωμένοι της Ζακύνθου που αφίχθηκαν στην «Ξένη γη». «Της μικρής ζωής και της ωραίας νιότης» είναι ένα ταξίδι στις αναμνήσεις από τον τόπο σας που τις μεταφέρετε στον αναγνώστη μέσα από τους αντιπροσωπευτικούς χαρακτήρες της κάθε ιστορίας που περιλαμβάνεται στο βιβλίο σας. Μπορούμε να πούμε πως πρόκειται για τυχαία συγκυρία η για συνειδητή επιλογή σας, ολοκληρώνοντας έναν κύκλο;
Οι Συνηθισμένοι Άνθρωποι ΔΕΝ είναι μόνο αυτοί της Ζακύνθου αλλά και από άλλα μέρη της Ελλάδας. Στη γραφή μου, δεν υπήρξε τίποτα τυχαίο. Η επιλογή, ήταν πάντα συνειδητή. Απέρριπτα κάποιες, γιατί ήταν ανάξιες λόγου ή τόσο τραγικές, που δε θα γίνονταν πιστευτές. Ή, επρόκειτο για θέμα ταμπού, όπως αυτό της αιμομιξίας. Σκέφτηκα πολύ πριν αποφασίσω να γράψω την ιστορία «Η Κριματισμένη». Τελικά το τόλμησα, με την ελπίδα να αρχίσει να «συζητιέται» το θέμα, γιατί υπήρχε και υπάρχει σε κάθε εποχή, σε κάθε κοινωνία.
Τι να περιμένουμε μετά;
Το ερώτημα είναι: Ποιο μετά; Άραγε, υπάρχει μετά;
Μολαταύτα, από το: Common Ground Research Networks, όταν διάβασαν στην Αγγλική την περίληψη του βιβλίου, ανέφεραν στο Πανεπιστήμιο Πάτρας, ότι το βιβλίο «Συνηθισμένοι Άνθρωποι», πρέπει να μεταφραστεί στην Αγγλική. Πρόθυμο να το αναλάβει το Πανεπιστήμιο, αλλά πάντα σε συνεργασία μαζί μου. Γνωρίζοντας πόσο φόρτο εργασίας έχει κάθε Πανεπιστήμιο, πρότεινα να ξεκινήσω μαζί με εκλεκτή συνάδελφο και φίλη εδώ και ασφαλώς σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Πάτρας. Έτσι, εντός των ημερών, ξεκινά η μετάφραση, γιατί εκτός από διερμηνέας, είμαι και μεταφράστρια. Μεγάλο έργο, φυσικά, αλλά ευελπιστώ να το δω να εκδίδεται κάποια στιγμή!
Παράλληλα, συνεχίζω να γράφω. Δημοσιεύω ανελλιπώς, για δεκαετίες, στα δυο ντόπια λογοτεχνικά περιοδικά της Μελβούρνης, «Αντίποδες» και «Ο Λόγος», καθώς και, σποραδικά, λόγω φόρτου εργασίας, στο ηλεκτρονικό περιοδικό «Ο Αναγνώστης», που εκδίδει ο κ. Νίκος Μωραΐτης, στη Μελβούρνη. Πιο παλιά, δημοσίευα σε τρία ηλεκτρονικά περιοδικά. Στον Καναδά και δύο στην Ελλάδα – το ένα στη Ζάκυνθο. Όμως, πέρασαν τα χρόνια, οι αντοχές και οι δυνάμεις λιγοστεύουν, έτσι τα τελευταία χρόνια, περιορίστηκα μόνο σε αυτό στη Ζάκυνθο. Εκεί γράφω, 16 συναπτά έτη! Ελπίζω να συνεχίσω, όσο υπάρχω (με διαύγεια εννοείται).
Εκτός από αυτό, υπάρχει υλικό για ένα ακόμα βιβλίο, αλλά σε αυτό το στάδιο, δεν προγραμματίζω άλλη έκδοση.
Το αύριο, άδηλο!…
