Φτωχότερη η Λευκαδιακή πατριά με το θάνατο της αγαπητής Χρυσούλας Ζαμπέλη. Η Χρυσούλα, από το Μαραντοχώρι Λευκάδας, εγκατέλειψε τα εγκόσμια την περασμένη Τετάρτη, στην αγκαλιά του μεγαλύτερου γιου της Νίκου και με τις ευχές της οικογένειάς της, για αιώνια ανάπαυση.
Η νεκρώσιμος ακολουθία θα ψαλεί την Παρασκευή στις 9.30 το πρωί, από τον ιερό ναό Αγίου Eυσταθίου, επί της 221 Dorcas Street στο South Melbourne, και ο ενταφιασμός θα γίνει στο κοιμητήριο της St. Kilda, γωνία Hotham Street και Dandenong Road.
Η Χρυσούλα το γένος Γαβρίλη, γεννήθηκε στο Μαραντοχώρι το 1930.
Τα παιδικά της χρόνια ήταν δύσκολα, αφού το 1940, όπως γνωρίζουμε, ο ελληνικός λαός βροντοφώναξε το ιστορικό ΟΧΙ στον Μουσουλίνι. Ακόμα πιο δύσκολα ήταν τα χρόνια που ακολούθησαν με τον Εμφύλιο, που σύμφωνα με τις διηγήσεις των ντόπιων, «είχε τσακίσει» το νησί τους.
Παντρεύτηκε τον συγχωριανό της Γιώργο. Η ευτυχία τους ολοκληρώθηκε με τη γέννηση του πρώτου τους γιου, Νίκου. Ο Γιώργος πνεύμα ανήσυχο και δημιουργικό, έβλεπε πως δεν τον «χωρούσε το νησί». Οπότε ακολούθησαν την μοίρα των περισσότερων Ελλήνων και μετανάστευσαν στην Αυστραλία.
Η γνωριμία μου με την αείμνηστη Χρυσούλα, πάει πολλές δεκαετίες πίσω. Ήταν το 1967 που μαζί με τον αείμνηστο σύζυγό της Γιώργο, διατηρούσαν Ελληνικό ζαχαροπλαστείο κοντά στη διασταύρωση των High και Chapel Streets στο Prahran.
Άρτι αφιχθείσα από την Κύπρο, μια βιτρίνα με λαχταριστούς κουραμπιέδες και σιροπιαστό μπακλαβά, και, δυο μαγαζάτορες να μιλούν και να με καλοδέχονται «ελληνικά», ήταν για μένα μεγάλη υπόθεση. Φαντάζομαι και για τους περισσότερους, που έφταναν τότε κατά χιλιάδες στη χώρα του Νότου και κατ’ επιλογή τους, είχαν ρίξει άγκυρα στην Μελβούρνη.
Προηγήθηκαν, το φημισμένο “Nicks Café” στο St. Kilda junction και αμέσως μετά το εστιατόριο στο Greville Street στο Prahran, το οποίο είχε γίνει το στέκι πολλών και διάσημων χορευτών. Για την ιστορία να πούμε, ότι σε κοντινή απόσταση ήταν η Σχολή των Τυφλών. Οπότε οι 40 φοιτητές, φιλοξενούνταν και δειπνούσαν τις Παρασκευές, σε αίθουσα του εστιατορίου τους.
Την ευτυχία τους συμπλήρωσε η γέννηση του δεύτερου γιου τους Γιάννη.
Συνεχίζοντας την επιχειρηματική τους δραστηριότητα, δημιούργησαν γύρω στις 70 επιχειρήσεις.
ΕΣΕΡΝΕ ΑΚΟΥΡΑΣΤΑ ΚΑΙ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ ΤΟ ΧΟΡΟ
Και η λεβεντομάνα Λευκαδίτισσα, βράχος! Εκεί, να συμμετέχει και να χαίρεται την επιτυχία των παιδιών της.
Θυμάμαι την Χρυσούλα που έλεγε, πως στον ίδιο πάγκο και με τα ίδια σκεύη, έφτιαχνε 4 διαφορετικά γλυκά και απορούσα πώς εγώ, δεν μπορούσα να φτιάξω ούτε ένα!
Δίδαξε μάλιστα και ομάδα πυροσβεστών, πως να ζυμώνουν ψωμί και να φτιάχνουν κέικ.
Είναι γνωστό ότι η οικογένεια Ζαμπέλη, βοήθησε πολλά μέλη του συγγενικού τους κύκλου να βρουν δουλειά. Κατά εκατοντάδες εργάστηκαν στα μαγαζιά τους και πλείστες φορές, προσφέροντάς τους και στέγη.
Τώρα που Χρυσούλα, συντροφιά με τους αγγέλους βαδίζει τον ουράνιο δρόμο για να συναντηθεί με τον αγαπημένο της Γιώργο, μπορούμε να αναφέρουμε, θυμίαμα ψυχής, κάποιες από τις πολλές και ευγενικές χειρονομίες προς το χωριό τους.
Το 2011 ξανάκτισαν την εκκλησία των Αγίων Αναργύρων, η οποία βρίσκεται στην κεντρική πλατεία του Μαραντοχωρίου. Οι συγχωριανοί τους, αναγνωρίζουν την προσφορά της οικογένειας, τούς ευγνωμονούν και τούς μακαρίζουν!
Επίσης πολλές και οι δωρεές προς τις κοπέλες του χωριού και η κάλυψη των χειρουργικών εξόδων ασθενούντων συγχωριανών τους.
Η αείμνηστη Χρυσούλα, ήταν γεμάτη ζωντάνια. Δραστήρια και διορατική, αντίκρυζε την κάθε ημέρα, ως μια καινούργια πρόκληση. Διακρινόταν επίσης για το πάθος της στην παραδοσιακή μουσική. Την θυμάμαι, νεότερη, να σέρνει ακούραστα και ασταμάτητα το χορό, σε αυτούς τους δύσκολους ρυθμούς με τα τραγούδια της τάβλας. Της άρεσε η καλή παρέα, το καλό κρασί και μέχρι τα τελευταία της, ήθελε να μαθαίνει τα… νεότερα.
Την αποχαιρετούν με σεβασμό και πολλή αγάπη τα παιδιά της, Νίκος και Διονυσία και Γιάννης και Κατερίνα, που της χάρισαν επτά εγγόνια: Τον Γιώργο, τον Χρήστο, τον Γιώργο, την Χρυσούλα, τον Ευθύμιο, τον Νικόλαο και τον Δημήτρη. Μαζί και οι αγαπημένοι της φίλοι Ανθούλα και Χρήστος και οι πολυάριθμοι συγγενείς και φίλοι οι οποίοι αύριο θα της απευθύνουν το ύστατο χαίρε.
Προσωπικά, θα την θυμάμαι για το γλυκό της χαμόγελο, την ευγένεια, την καλοσύνη και την ανιδιοτελή της προσφορά.
Είναι σαν να την ακούω να με ρωτάει…. Πώς πάτε εκεί στην Αδελφότητα;
Στους οικείους της, θερμά συλλυπητήρια.
