Μια τυχαία συνάντηση στο Oakleigh με Πανταζή, Τζελέπη, Τσεφαλά, Παπαστεργιάδη και Καλυμνιό
Τώρα το γιατί πηγαίνουμε τους άρτι αφιχθέντες από την πατρίδα μουσαφιραίους μας στο Oakleigh για να γευτούν και να απολαύσουν αυτά που άφησαν πίσω τους, αυτά θα μας τα εξηγήσουν οι εθνοψυχολόγοι.
Καθόμαστε όμως παρέα στην πλατεία, οι ηθοποίοι από Ελλάδα Σταμάτης Τζελέπης και Έλενα Τσεφαλά, ο πρόεδρος της Ελληνορθόδοξης Κοινότητος Βασίλης Παπαστεργιάδης κι εγώ, και λέμε διάφορα για τη θεατρική τέχνη, για το θέατρο στην Ελλάδα, για την επιτυχία του έργου «Όπου Γης και Patris,» το οποίο στήριξε και συμπαρουσίασε η Κοινότητά μας, για τα παιδιά μας που για κανέναν λόγο δεν θα έπρεπε να στερηθούν την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά της πατρίδας.
Ο πρόεδρος μιλά για τα αγαπημένα του θεατρικά έργα, αναλύει χαρακτήρες, περιγράφει το πώς οι εκφράσεις και οι κινήσεις του κάθε ηθοποιού δίνουν την δική του χροιά, το δικό του στίγμα στο έργο. Οι ηθοποιοί κουνούν καταφατικά το κεφάλι τους εμφανώς εντυπωσιασμένοι. «Όλοι λίγο πολύ στη ζωή, αναγκαζόμαστε να παίξουμε θέατρο» καταλήγει ο πρόεδρος φιλοσοφικά και παίρνει μια απότομη πνοή.
Κι αυτό διότι εκείνη τη στιγμή, τυγχάνει να περνά μπροστά από το τραπέζι μας ο μεγάλος Λευτέρης Πανταζής. Αναγνωρίζει τον Σταμάτη τον Τζελέπη, αναρωτιέται πώς βρέθηκε εδώ, τι σύμπτωση να συναντιούνται δύο φίλοι στα πέρατα του κόσμου αλλά δε βαριέσαι βρε αδερφέ, τι είναι η Μελβούρνη παρά ένα μεγάλο χωριό όπου τα μεγάλα πνεύματα συνευρίσκονται, με την καλή έννοια βέβαια….
Ο Σταμάτης Τζελέπης του μιλά για το θέατρικό μας έργο, με συστήνει, εγώ παθαίνω τρακ και αντί να του πω κάτι που θα τον εντυπωσίαζε, ξεστομίζω ότι τον έχω ζωγραφίσει, τον έχω κάνει φιγούρα και τον έχω παίξει ως Καραγκιοζοπαίχτης στο Θέατρο Σκιών στο Φεστιβάλ Αντίποδες της Κοινότητας. Του εκμυστηρεύομαι ότι χρόνια τώρα παραποιώ τους στίχους των τραγουδιών του και τον μιμούμαι, ώστε να διασκεδάσω την αδερφή μου και τα παιδιά μου. Εκείνος γελά με εκείνο το αστραφτερό του χαμόγελο και με αγκαλιάζει σφιχτά. «Συνέχισε να γράφεις», με συμβουλεύει. «Αυτά έχει ο κόσμος ανάγκη».
Μου ζητά η ομήγυρή να τραβήξω αναμνηστικές φωτογραφίες αλλά αδυνατώ να ανταποκριθώ διότι ο χαμηλοτάβανος αλλά καθόλου λιγότερα επιβλητικός Πανταζής έχει στριμώξει τον προικισμένο σε ανάστημα πρόεδρο σε μια γωνιά, και του μιλάει χτυπώντας το στήθος του με το δάχτυλό του. Πλησιάζω και τον ακούω να λέει: «Δεν ήρθα εδώ για να κάνω λεφτά. Ήρθα επειδή γνωρίζω καλά ότι υπάρχουν τόσοι νέοι εδώ πέρα που δεν μιλούν ελληνικά και η μόνη τους επαφή με τη γλώσσα είναι διαμέσου του τραγουδιού. Γι’ αυτούς ήρθα εδώ, μόνο γι’αυτούς. Κι εσείς, να στηρίζετε την τέχνη, τον πολιτισμό αλλά προπαντός το θέατρο. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Στηρίξετε το θέατρο, κι ό,τι θέλετε από εμένα θα το έχετε».
Ο πρόεδρος στέκεται μπροστά του έκθαμβός, καθώς κι εγώ. Αποθανατίζουμε τη σκηνή με τη χρήση πληθώρα κινητών και κάνουμε να φύγουμε. Με πιάνει ο μεγάλος Λευτέρης Πανταζής από το μπράτσο και με αγκαλιάζει για στερνή φορά. Μετά, μου κλείνει το μάτι και μου λέει συνωμοτικά: «Εντάξει; Όλα τα λεφτά λουλούδια».
Σχεδόν αυθόρμητα μου έρχεται να αναφωνήσω: «Είσαι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί», αλλά ήδη χαιρετά τον πρόεδρο, λέγοντας του: «Αυτό που σου είπα. Να προωθήσετε τις τέχνες. Τον πολιτισμό. Το θέατρο». Και μετά γίνεται άφαντος, όπως είχε προφητεύσει στο στίχο: «Εγώ να χάνομαι μεσ’ στη μελαγχολία».
Για κάμποση ώρα, παραμένουμε ακίνητοι και αμίλητοι, διότι ο καλλιτέχνης μπορεί να αποχώρησε αλλά η αύρα του παραμένει. Τη σιωπή τη σπάει τελικά ο πρόεδρος. «Άκουσες τι είπε ο Πανταζής;» λέει χαμηλόφωνα με δέος. «Να προωθήσουμε τις τέχνες, το θέατρο. Άκουσες αυτό που είπε για τα παιδιά που δεν έχουν επαφή με τη γλώσσα; Είναι να μην θαυμάζεις έναν τέτοιο άνθρωπο;» Πιάνοντας με από τον ώμο, μου ορμηνεύει: «Αυτά να γράψεις. Τα λόγια αυτά. Τέχνη, θέατρο, πολιτισμός. Αυτά έχουν σημασία. Αυτά να γράψεις». Με χαιρετά και φεύγει.
Περπατάμε παρέα με τον Σταμάτη Τζελέπη και την Έλενα Τσεφαλά προς το αυτοκίνητο. «Άκουσες όμως τι του είπε ο φίλος μου ο Λευτέρης του προέδρου; Τρομερός ε; Τέχνη, θέατρο, πολιτισμός. Άκουσες αυτό που είπε για τα παιδιά που δεν έχουν επαφή με τη γλώσσα; Πάνω από όλα το θέατρο, ο πολιτισμός. Όλα τα άλλα είναι για το θεαθήναι. Είδες τι άνθρωπος είναι; Αυτά να γράψεις, αυτά να γράψεις».
Κι αυτά γράφω, ενθυμούμενος τον αυθεντικό λόγο του μεγάλου ερμηνευτή, την ταπεινοφροσύνη του προέδρου, τον ενθουσιασμό του ηθοποιού και γενικά το πώς λειτουργεί αυτή η τεράστια μυρμηγκοφωλιά που λέγεται παροικία εκτός της θεωρίας του χάους και ορκίζομαι σ΄αυτήν με τα λόγια του Πανταζή: «Κι αν κάνει καμιά τρέλα η καρδιά μου εγώ μακριά σου δε φεύγω…»
