Θα ήθελα να ζητήσω ειλικρινά συγνώμη, γιατί ενώ ο συγγραφέας μου είχε δώσει το εν λόγω βιβλίο εδώ και μήνες -ίσως και χρόνο-, εγώ μόλις πρόσφατα… εδέησα να το διαβάσω. Μάλιστα, δράττομαι της ευκαιρίας, μιας και παρουσιάστηκε εδώ και δύο σχεδόν βδομάδες στη Μελβούρνη.

Το βιβλίο “Κομμάτια ζωής” αποτελείται από εννέα μικρά διηγήματα.

Έχοντας διαβάσει, αλλά και συμμετάσχει στην παρουσίαση του προηγούμενου έργου του συγγραφέα, της ποιητικής συλλογής “Πού είναι το μέρος για ένα χωριό” (εκδόσεις Εωθινόν, 2011), θα ήθελα να πω ότι παραμένει και στα διηγήματα αυτά ο αρκετά αφηγηματικός χαρακτήρας από τον οποίο χαρακτηρίζεται γενικώς η λογοτεχνική δουλειά του Χρήστου Φίφη (τουλάχιστον σε όσα έργα του έχω προσωπικά διαβάσει). Η μόνη διαφορά είναι η φόρμα, η αμεσότητα, αλλά και η λιτότητα που διακρίνει την ποίηση σε σχέση με το “πλάτιασμα” ενός πεζού ή μιας αφήγησης. Ενώ, δηλαδή, τα ποιήματα του προηγούμενου βιβλίου περιέχουν αρκετά ιστορικά και προσωπικά στοιχεία εν είδει ποιητικής πρόζας ή/και πεζοποιήματος, στα “Κομμάτια ζωής” είμαστε αντιμέτωποι με την κατ’ εξοχήν αφήγηση που έχει να κάνει κατευθείαν με την προσωπική ζωή. Μερικά από τα διηγήματα που συγκροτούν το εν λόγω βιβλίο, φαίνεται ότι αφορούν (και) πτυχές και φάσεις της προσωπικής ζωής του συγγραφέα. Παρελαύνουν σε αυτά η ζωή στην Ελλάδα, ειδικά στον τόπο καταγωγής του συγγραφέα, σκηνές από τα σχολικά χρόνια, στιγμές πολιτικής δράσης, εμπειρίες της Κατοχής και του Εμφυλίου στην Ελλάδα, στιγμιότυπα από ταξίδια για επαγγελματικούς ή μη λόγους, ψήγματα διαπροσωπικών σχέσεων, βιώματα από τις πρώτες αλλά και τις μετέπειτα στιγμές στη μετανάστευση. Υπάρχουν και διηγήματα, όμως, που φαίνεται ότι δεν αφορούν αυτά καθαυτά τα βιώματα του συγγραφέα, αλλά αυτά στενά φιλικών του προσώπων, συγχωριανών ή συγγενών του. Σε όλα, όμως, τα διηγήματα, σε συνδυασμό με το αφηγηματικό, βιωματικό στοιχείο, κυριαρχεί επίσης και η παράθεση πολλών ιστορικών, πολιτικών, ελλαδικών, αυστραλιανών και παροικιακών στοιχείων, γεγονός που επιτρέπει κάλλιστα στα εν λόγω διηγήματα να διαβαστούν και ως ιστοριογραφικά κείμενα, λόγω των πληροφοριών που παραθέτουν και, συνακόλουθα, εξαιτίας του διδακτικού ύφους που, ενδεχομένως, μπορεί να έχουν σε νεότερους στην ηλικία αναγνώστες. Επίσης, σε όλα σχεδόν τα διηγήματα επιχειρείται από τον συγγραφέα να “περάσει” στον αναγνώστη η όλη ένταση και η θέρμη που διαπερνούσαν κάθε αυστραλιανό, ελλαδικό, πολιτικό, καλλιτεχνικό ή παροικιακό γεγονός, κάτι που πιστεύω γίνεται με επιτυχία. Έτσι, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι τα διηγήματα αυτά δεν είναι ιστορίες ξεκομμένες από την πραγματικότητα, αλλά σάρκα από τη σάρκα της καθημερινής ζωής του συγγραφέα και προσφιλών του προσώπων στις διαφορετικές της εκφάνσεις.

Τέλος κάθε διήγημα είναι αφιερωμένο από τον συγγραφέα σε πρόσωπα που έπαιξαν και εξακολουθούν να παίζουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή του ίδιου – δασκάλους, φίλους του και σημαίνοντες συμπαροίκους.

Ο Χρήστος Φίφης, πανεπιστημιακός, ερευνητής, επιμελητής-αναλυτής του έργου αρκετών Ελλήνων και συμπαροίκων ποιητών και συγγραφέων (Ν. Νινολάκη, Α. Παραδείση, Δ. Τσαλουμά κ.ά.), συνεργάτης αρκετών εφημερίδων, περιοδικών και ραδιοφωνικών σταθμών, κοινοτικός παράγοντας, δεν χρειάζεται περαιτέρω παρουσίαση. Το έργο και η προσφορά του στην παροικία, τη Λογοτεχνία και τα Γράμματα είναι καθοριστική.