«Ήμασταν τέσσερις συντετριμμένες ψυχές που αποχαιρετιόμασταν εκείνο το βράδυ».
«Εκείνο, το ίδιο βράδυ, μια καταιγίδα μαινόταν, την ώρα που η Έλενα οδηγούσε, μέσα στη νεροποντή, πίσω στη Μελβούρνη. Βιαζόταν να προλάβει να φτάσει στο νοσοκομείο, ελπίζοντας ότι η Μαρία θα καθυστερήσει την τελευταία της πνοή».
Στη συνέχεια του υποψηφίου για το Βραβείο «When the Past Awakens» (Όταν το παρελθόν αφυπνίζεται) βιβλίου, η Helena Kidd αφηγείται τις τελευταίες μέρες της μητέρας της, Μαρίας Αβραάμ. Αυτό το βιβλίο αποτελεί παράλληλα και ένα μέσο, ώστε η Έλενα να αποδεχθεί τη θλίψη της και να βρει έναν τρόπο να την ξεπεράσει.
Η Μαρία ήρθε στην Αυστραλία από την Κύπρο το 1957 και έζησε στο Richmond, πίσω από το παπουτσάδικο του αδελφού της.
Είχε καταφέρει να επιζήσει από έναν κακοποιητικό γάμο, τον οποίον αργότερα εγκατέλειψε, τη δεκαετία του 1960.
Με τη βοήθεια των παιδιών της, έγινε για πρώτη φορά ιδιοκτήτρια σπιτιού σε ηλικία 64 ετών στο Brunswick.
Το τελευταίο της βιβλίο της Έλενας «When The Past Left» (σε ελεύθερη απόδοση: Αφήνοντας πίσω το παρελθόν), είναι μια συλλογή από απομνημονεύματα γεμάτα διηγήσεις, δοκίμια, πεζά, ελεγείες και μηνύματα αγάπης, επαίνου και υποστήριξης από μια ολόκληρη κοινότητα που συμμετείχε στη θλίψη της Έλενας.
Η Έλενα εξερευνά το παρελθόν μέσα από τις ιστορίες των γενεών και τις αφηγήσεις για τα γηρατειά, για τον θάνατο και τη θλίψη.
«Το βιβλίο αντιμετωπίζει το πένθος σε σχέση με τρεις διαφορετικές εκδοχές του. Η πρώτη είναι το σώμα που παρακμάζει και η απώλεια μιας μητέρας, δεύτερη, ο καταστροφικός τραυματισμός ενός γιου και, τρίτη, ο πόνος της κόρης μου από το παρελθόν. Όλα αυτά περικλείουν θλίψη», είπε η Αυστραλοκύπρια στον «Νέο Κόσμο».
Παρουσιάζει την τρίτη γενιά Κυπρίων Αυστραλών στον γιο της Leon, έναν φροντιστή της γιαγιάς και της κόρης της Calandra, η οποία θέλει μια πλακέτα με το όνομα της γιαγιάς στον τοίχο του σπιτιού της στο Brunswick.
Η συγγραφή του βιβλίου δεν είχε προγραμματιστεί να γίνει μετά από τον θάνατο της Μαρίας, που έφυγε σε ηλικία 98 ετών, στις 16 Νοεμβρίου 2021.
Η Έλενα απλά είχε καταγράψει αποσπασματικά κείμενα με τις παρατηρήσεις που είχε κάνει για τη Μαρία καθώς η υγεία της επιδεινώνονταν.
Μετά το θάνατο της Μαρίας, όμως, άρχισε να γράφει για να «βοηθηθώ με κάποιον τρόπο να επεξεργαστώ τις σκέψεις και τη βαθιά μου θλίψη».
«Τα γραπτά άρχισαν να αναδύονται όχι μόνο μέσα από το βίωμα της θλίψης, αλλά και από την εμπειρία του να κλείνω το σπίτι του γονιού μου, να αφαιρώ κομμάτια από τη ζωή ενός αγαπημένου μου προσώπου και μετά να πουλάω αυτό το σπίτι της οικογένειας και τις αναμνήσεις του σε άλλον, για να πάρει τον αέρα που ανέπνευσε κάποτε η μητέρα μου».
Είπε ότι κάτι την καλούσε στο να συνεχίσει από το προηγούμενο βιβλίο της για τη Μαρία. Ήταν μια διαίσθηση.
«Υπήρχαν περισσότερα για τη Μαρία από την οδυνηρή ιστορία της. Υπήρχε η δική μου ιστορία, που συνδύαζε τον δεσμό μητέρας-κόρης και φροντιστή».
«Ήθελα να θυμηθώ την τελευταία πνοή της Μαρίας με λεπτομέρεια και εκείνο το βράδυ … έτσι έγραψα αυτή την οδυνηρή ιστορία και για μένα αυτό δεν είναι νοσηρό.
«Ελπίζω αυτοί που διάβασαν αυτό το βιβλίο να βρουν κάτι που να τους αγγίζει. Ελπίζω να κλάψουν για τις μητέρες τους ή να μην κλάψουν επειδή ο θάνατος έγινε αποδεκτός και οι γονείς μας θέλουν να συνεχίσουμε να είμαστε ευτυχισμένοι ανάμεσα στους ζωντανούς».
Τώρα η Έλενα κάνει ακριβώς αυτό.
Συνεχίζοντας με τρόπο που θα έκανε περήφανη την Κύπρια μητέρα της, εκπροσωπώντας τους Κύπριους της Αυστραλίας στο πρώτο Φόρουμ της Κυπριακής Διασποράς.
Σε αυτή την εκδήλωση, που πραγματοποιήθηκε στη Λεμεσό συμμετείχαν οι πρωτοπόροι Κύπριοι της διασποράς, όπου διαπιστώθηκε ο ζωτικός ρόλος που διαδραματίζουν στην αναγνώριση της Κύπρου διεθνώς.
Η Έλενα εμφανίστηκε στο λογοτεχνικό πάνελ και πήρε επίσης το βραβείο CYDIA για τη Λογοτεχνία.
Είπε ότι ήταν «μεγάλη τιμή» να εκπροσωπώ τους Κύπριους της Αυστραλίας των οποίων οι «φωνές επιτέλους αναγνωρίστηκαν στη συγγραφή μας για την αφήγηση ιστοριών της μετανάστευσης και των θυσιών που έκαναν οι γονείς μας για εμάς».
Το Φόρουμ και το ταξίδι στην Κύπρο ήταν πολύ ιδιαίτερο, καθώς ο γιος της ήταν εκεί για να το ζήσει μαζί της για πρώτη φορά.
«Έτρεμα στα βραβεία όταν άκουσα να ανακοινώνεται το όνομά μου», είπε, προσθέτοντας ότι δεν ήταν σίγουρη ότι θα μπορούσε να ανέβει στη σκηνή.
«Ο γιος μου με αγκάλιασε αμέσως και ένιωσα τη συγκίνησή του όχι μόνο για μένα αλλά και για τη γιαγιά του».
«Και γι’ αυτήν είναι το βραβείο», προσθέτει η Έλενα. Για τη μητέρα της, που της επέτρεψε να πει την ιστορία της στο πρώτο βιβλίο.
Αν και η Μαρία δεν είναι εδώ για να δει αυτό το βιβλίο να αναγνωρίζεται, η πρώτη ιστορία «When the Past Awakens» περιλήφθηκε στη λίστα για το βραβείο Community Diversity στα Victorian Community Awards ενώ ακόμα ήταν ζωντανή.
Τώρα η Έλενα μένει στην Κύπρο για δύο μήνες, και ενώ δεν έχει προγραμματίσει επίσημα να γράψει κάτι νέο, νιώθοντας κουρασμένη και ότι χρειάζεται ένα διάλειμμα, άφησε να εννοηθεί ότι κάτι μπορεί να κρύβει στο μανίκι της.
«Μετά το Φόρουμ, επισκέφτηκα το πατρογονικό σπίτι της Μαρίας, που τώρα είναι παραθεριστικό κατάλυμα στο χωριό Σκαρίνου, όπου εμπνεύστηκα να γράψω», είπε.
«Βρίσκομαι στο σπίτι στη Σκαρίνου με το πνεύμα της Μαρίας και τη φωτογραφία της να συνδυάζει τα κομμάτια της γραφής μου και να μιλάει για την προηγούμενη ζωή της, το πατρογονικό σπίτι της και για μένα που βρίσκομαι εδώ στο σήμερα.»
«Θα δούμε τι θα γίνει, ελπίζω το αποτέλεσμα να αξίζει τον κόπο».
