Θα ήταν σχεδόν 9 το βράδυ όταν ανέβηκε η Νάνα στη σκηνή του Hamer Hall, φορώντας ένα μακρύ, επιβλητικό, κατακόκκινο φόρεμα.
Πρώτα τις θέσεις στη σκηνή πήρε η ορχήστρα της.
Ύστερα η ίδια έκανε δειλά τα βήματά της προς το κέντρο, φτάνοντας στο μικρόφωνο για να απευθύνει τους ταπεινούς χαιρετισμούς της στο κοινό που δεν μπορούσε να σταματήσει να χειροκροτεί.
Το πρώτο πράγμα που κατάλαβα, βλέποντάς την για πρώτη φορά στη σκηνή, ήταν πως είναι ένας αυθεντικός άνθρωπος.
Ο ίδιος άνθρωπος που μου μίλησε με αφοπλιστική απλότητα στο τηλέφωνο πριν δύο εβδομάδες.
Την έχουν χαρακτηρίσει «απόλυτη τραγουδίστρια», η ίδια όμως θα ήθελε να την θυμούνται ως «ερμηνεύτρια με μια ανθρώπινη φωνή».
Πολλά έχουν ακουστεί κατά καιρούς για την ποιότητα της φωνής της, και το πόσο έχει επηρεαστεί αυτή από την πάροδο του χρόνου.
Όταν όμως μία σταρ αυτού του βεληνεκούς καταφέρνει να φέρει δάκρυα στα μάτια του κοινού ενός κατάμεστου Hamer Hall, ανεξαρτήτως ηλικίας και εθνικότητας, ταξιδεύοντας από νότα σε νότα ασταμάτητα και με απόλυτο επαγγελματισμό, δεν μπορείς παρά να αισθάνεσαι ευγνώμων που κατάφερες να τη δεις από κοντά έστω και στα 81 της χρόνια.
Η ίδια, απόλυτα συνειδητοποιημένη και εξίσου συγκινημένη που ξαναβρέθηκε στην Αυστραλία, ερμήνευσε αρκετά τραγούδια από την αξιοζήλευτη καριέρα της, παραμένοντας στη σκηνή σχεδόν δύο ώρες.
Μεγάλες επιτυχίες μεταξύ των οποίων το Γιλεκάκι, το Άσπρη μέρα και για μας, Τα παιδιά του Πειραιά και το Οδός Ονείρων που η Νάνα ερμήνευσε τόσο μοναδικά, έκαναν την αίθουσα να μοιάζει με κύμα από χέρια που σκούπιζαν δάκρυα.
Τα Ελληνικά, έδωσαν τη θέση τους σε κομμάτια όπως το Song for Liberty, Ave Maria, Only Love, The White Rose of Athens, Smoke gets in your Εyes, En Aranjuez con Mi Amor, ενώ μάγεψε με το Scarborough Fair.
Τραγούδησε επίσης στα Ιταλικά και Γαλλικά και όσο περνούσε η ώρα, τόσο πιο δική της έκανε τη σκηνή.
Τόσο πιο ζεστός και συνάμα μοναδικός ήταν ο ήχος της φωνής της που σε καμία περίπτωση δεν θύμιζε γυναίκα 81 ετών.
Χωρίς να ξεχωρίζει τον εαυτό της από τους μουσικούς και τον κόσμο που την παρακολουθούσε, μοιραζόταν προσωπικές της εμπειρίες και το άγχος που τη διακατέχει ακόμη, σε κάθε της εμφάνιση.
Το πόσο μεγάλη ερμηνεύτρια είναι, το συνειδητοποίησα όταν ξεκίνησε να τραγουδά κλασική μουσική και ιδίως τα αγαπημένα της τζαζ κομμάτια.
Έδειχνε να το απολαμβάνει αφάνταστα, έπαιζε με τη φωνή της, με τους μουσικούς της, ενώ αφηνόταν και η ίδια στους λατρεμένους της ήχους, αποκαλύπτοντας μια ιδιαίτερη ποιότητα φωνής.
Μαζί με τη συνάδελφό μου, που καθόταν δίπλα μου, κλείσαμε τα μάτια και αφεθήκαμε στο αδάμαστο συναίσθημα των τραγουδιών της, ξεχνώντας για λίγο τις κλασικές επιτυχίες της.
Η ίδια παραδέχτηκε πως νιώθει πιο ελεύθερη πια, πως αγαπά να ακούει νέους καλλιτέχνες και να εξελίσσεται, δοκιμάζοντας νέους τρόπους έκφρασης.
Δήλωσε πως θαυμάζει την Whitney Houston και την Amy Winehouse, εκφράζοντας τη λύπη της που δύο συγκλονιστικές ερμηνεύτριες, βρήκαν τόσο τραγικό θάνατο, στερώντας το ταλέντο τους από τον κόσμο της μουσικής.
Έκλεισε την εξομολόγησή της ερμηνεύοντας αισθαντικά το Love is a losing game της Winehouse αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά το μέγεθος της καλλιτεχνικής της ποιότητας.
Μόλις τελείωσε το κομμάτι, το κοινό σηκώθηκε και χειροκροτούσε σύσσωμο, με τους νεότερους -πολλοί από τους οποίους την άκουγαν για πρώτη φορά- να δείχνουν το μεγαλύτερο ενθουσιασμό και έκπληξη μαζί.
Η βραδιά έκλεισε ως άρμοζε, με το πρώτο της κομμάτι και τους στίχους του Νίκου Γκάτσου σαν ευχή.
Ευχή γεμάτη ελπίδα και αγάπη, ακόμη κι αν παλεύουμε κάτω από χάρτινα φεγγάρια σε ψεύτικες ακρογιαλιές.
*H Νάνα έχει ήδη εμφανιστεί στο Μπρίσμπαν, το Σίδνεϊ και τη Μελβούρνη, ενώ απόψε θα τραγουδήσει στην Αδελαΐδα και στις 19 Απριλίου στο Περθ.
Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε το www.oneworldentertainment.com.au
