ΑΚΟΥΩ πολλές φορές ομογενείς που παραπονιούνται ότι οι Κοινότητές μας και οι άλλες οργανώσεις δεν τους εκφράζουν…
Όταν τους ρωτάω αν είναι μέλη, η απάντηση είναι «όχι». Για να αλλάξουν τα πράγματα, ένας τρόπος υπάρχει: να γίνουμε μέλη και να κοιτάξουμε να δρομολογήσουμε, δημοκρατικά, τις αλλαγές που επιθυμούμε… Όχι να γκρινιάζουμε εκ του ασφαλούς!
ΕΧΩ την αίσθηση ότι πιο συχνά πάει σε ελληνικές εκκλησίες ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας, Anthony Albanese, από τον Έλληνα πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο Αυστραλός πρωθυπουργός έχει αναπτύξει μια προσωπική φιλία με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και αυτό αναδεικνύεται σε κάθε ευκαιρία.
BEBAIA, στενές σχέσεις ο κ. Albanese έχει και με τον πρόεδρο της Ελληνικής Κοινότητας, Βασίλη Παπαστεργιάδη, τον οποίο αποκαλεί και “φίλε Βασίλη” όχι σαν Έλληνα τηλεπαρουσιαστή που αποκάλεσε “Βαγγέλη” τον πρόεδρό μας σε εκπομπή του…
Τ.Τ.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ και Έτη Πολλά συμπάροικοι και με υγεία να γιορτάζουμε την Ανάσταση του Κυρίου στα χρόνια που ακολουθούν.
ΕΙΝΑΙ γεγονός ότι το ερώτημα του πρώην πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά, μέσα από άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη, με τίτλο «Επέτειος», από το «Βήμα» των Αθηνών, «γιατί η Ελληνική κυβέρνηση δεν έχει προχωρήσει ως οφείλει σε διεθνείς πρωτοβουλίες για την υπενθύμιση της τραυματικής επετείου» – βλέπε 20 Ιουλίου 1974 είναι η 50ή επέτειος της εισβολής της Τουρκίας στην Κύπρο, με βρίσκει σύμφωνη.
ΟΣΟΝ αφορά τα ιστορικά στοιχεία που αναφέρει ο δημοσιογράφος για την προβολή της μαύρης επετείου, παραθέτοντας ότι έγιναν λάθη και παραλήψεις τόσο από μέρους της Κυπριακής κυβέρνησης όσο και του λαού θέτοντας πολλά καυτά και πιπεράτα ερωτήματα, τα οποία ανοίγουν πληγές, επιλέγω να μην τα αναφέρω.
ΕΝΟΨΕΙ μάλιστα και της επικείμενης επίσκεψης στην Αυστραλία του Τουρκοκύπριου ηγέτη, Ερσίν Τατάρ, για τον οποίο θα έχουμε πολλά να πούμε, απαντώ στον κ. Πρετεντέρη μόνο τούτο: «Όχι, δεν διαβάζουμε τα πράγματα μόνο μέσα από τα μάτια μας και το κακό μας κεφάλι. Αλλά και έτσι αν είναι, δεν θα καθίσουμε με σταυρωμένα χέρια. Μετά από 50 χρόνια κατοχής, προχωράμε και διεκδικούμε, γιατί έχουμε το ΔΙΚΑΙΟ με το μέρος μας».
ΑΛΛΩΣΤΕ, η Ιστορία, παραθέτει πολλά παραδείγματα από εμπόλεμες καταστάσεις, όπου έγιναν λανθασμένες εκτιμήσεις, δράσεις και πρακτικές, οι οποίες υποβοήθησαν στην μη θετική έκβαση των δεδομένων συμβάντων. Αυτό όμως δεν εμπόδισε την συνέχιση των αγώνων του Έθνους μας.
ΟΠΟΤΕ συμφωνώ ότι όλη η φετινή χρονιά, πρέπει να είναι αφιερωμένη στα γεγονότα του ’74. Χάσαμε χρόνο; Το απεύχομαι. Εξ όσων γνωρίζω, στην πόλη μας, έχει συσταθεί η Επιτροπή Δράσης «The Action Group» για τα 50 χρόνια από την εισβολή στην Κύπρο, η οποία έχει αναλάβει την οργάνωση εκδηλώσεων μνήμης και πρωτοβουλιών κινητοποίησης των Οργανωμένων φορέων και της ομογένειας.
ΓΙΑ ΤΟ δικαίωμα ψήφου που δόθηκε πρόσφατα στους Απόδημους να ψηφίσουν στις Ευρωεκλογές της 9ης Ιουλίου και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες, θα αισθάνεται δικαίωση ο αείμνηστος συνάδελφος, Κώστας Νικολόπουλος, ο οποίος είχε δώσει πολλούς αγώνες μέσα από τα άρθρα του για την διευθέτησή της.
ΤΟΤΕ η ψήφος, είχε μεγάλη ζήτηση από την ομογένεια. Δυστυχώς, οι εκάστοτε συστάσεις στις κυβερνήσεις της γενέτειρας, κατέληγαν στο θα… Τώρα που μάς την έδωσαν, πληροφορούμαι ότι μόλις 835 ενδιαφέρθηκαν από την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Πάλι καλά.
ΦΕΥΓΟΥΜΕ κατά δεκάδες για να μην πω εκατοντάδες για το αιώνιο ταξίδι. Το ζούμε καθημερινά και ως παροικία και ως μεμονωμένα άτομα. Οπότε η πρωτοσέλιδη είδηση της έρευνας της ABS που δημοσιεύτηκε την περασμένη Πέμπτη στην εφημερίδα μας ότι οι γεννημένοι στην Ελλάδα, την Κύπρο, την Αίγυπτο και αλλού, αν στρογγυλέψουμε τον αριθμό, μείναμε γύρω στις 100,000, δεν με ξενίζει.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ έγραψα το περασμένο Σάββατο, ότι πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη το SOS που στέλνουν οι παροικιακοί οργανισμοί για στελέχωση των Διοικητικών Συμβουλίων με άτομα της δεύτερης και τρίτης γενιάς. Και αυτό, αφού όλοι κοπτόμαστε και θέλουμε να υπάρχει συνέχεια.
ΧΕΙΜΑΡΡΟΣ, ένας φίλος της στήλης που τα λέμε πού και πού και τηλεφωνικά, μού είπε ότι θα κάνει «παν δυνατόν», να παραμείνει στην Μελβούρνη Γενικός Πρόξενος, ο αγαπητός σε όλους μας κ. Εμμανουήλ Κακαβελάκης.
ΕΙΜΑΙ σίγουρη ότι η πρότασή του εκφράζει την επιθυμία της πλειοψηφίας των συμπαροίκων. Η ενεργός θητεία του κ. Κακαβελάκη και η συνεχής συμμετοχή του στα δρώμενα της παροικίας μας, τον έχουν αναδείξει ως έναν από τους πλέον ικανούς και αγαπητούς προξένους που είχε ποτέ η Μελβούρνη. Άξιος!
ΓΡΑΦΕΙ η συνάδελφος Τ.Τ. («Ν.Κ.» 4/5/2024): «Εντυπωσιακός ο αριθμός των νέων που βρέθηκαν στους Ελληνορθόδοξους ναούς κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας». Στη συνέχεια διερωτάται: Άραγε αυτό σημαίνει ότι είναι θρήσκοι οι νέοι μας ή ότι στη θρησκεία ανακαλύπτουν ένα κομμάτι της Ελληνικότητάς τους ή και τα δυο;
ΘΑ ΕΛΕΓΑ, χωρίς πολλή σκέψη, και τα δυο. Αυτά τα παιδιά, στα οποία αναφέρεστε αγαπητή συνάδελφε -μιας και έχετε λίγα χρόνια στην Αυστραλία- τα οποία σήμερα είναι μαμάδες και μπαμπάδες των εγγονών μας, φοίτησαν στην πλειοψηφία στο Ελληνικό σχολείο. Κάτι έμαθαν από εμάς, τους δασκάλους τους, που μάς βάραινε και η ετικέτα του «δασκάλου χωρίς πτυχίο».
ΕΠΙΠΛΕΟΝ, σημαντική ήταν/είναι και η γαλούχηση από το οικογενειακό περιβάλλον. Και όπου υπήρχε/υπάρχει το πρότυπο της γιαγιάς και του παππού, το βλέπουμε να γίνεται πράξη. Εγγονές να βοηθούν στο ζύμωμα και στο φούρνισμα των Πασχαλιάτικων, να βάφουν αυγά, να στολίζουν τις λαμπάδες τους και ό,τι άλλο απαιτεί η χαρμόσυνη είδηση της Ανάστασης του Κυρίου.
ΘΑ ΗΤΑΝ παράλειψη να μην αναφέρω και την συμβολή των πολυάριθμων νέων που βοήθησαν μεσούσης νυχτός στο στόλισμα του επιταφίου στις εκκλησίες μας. Αλλά και να χαρώ τις μικρομάνες, που πλημμύρισαν τις εκκλησίες την Μεγάλη Παρασκευή απόγευμα, στην ακολουθία της Αποκαθήλωσης.
ΣΥΝΟΨΙΖΩ με το λαϊκό τραγούδι: Όταν υπάρχουν γύρω μας παιδιά, μη φοβάσαι τίποτα…
ΕΓΙΝΕ και τούτο. Μέλος της εκκλησιαστικής επιτροπής σε εκκλησία της περιοχής μου που βοηθά στην τήρηση της τάξης, παρακάλεσε μια κυρία να προχωρήσει, γιατί έκλεινε το διάδρομο. Ενδεχομένως, χωρίς κακή πρόθεση, την ακούμπησε στον ώμο. Και ιδού η απάντηση: You touched me. Πανικοβλημένος ο ηλικιωμένος επίτροπος, ζήτησε συγγνώμη και αποχώρησε. Ε! όχι να κατηγορηθεί για σεξουαλική παρενόχληση μέσα στην εκκλησία.
ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ και αυτό εντός του ναού. Κυρία, αφού βρήκε κάθισμα, έβαλε ελαφριά τη καρδία την τσάντα της σε μπροστινό για την συμπεθέρα της που θα ερχόταν αργότερα και σε κάθισμα της πίσω σειράς το σάλι της, για την συμπεθέρα της συμπεθέρας της. Έλεος. Νόμιζα ότι τέτοιου είδους συμπεριφορές έχουν ξεπεραστεί. Έχουν περάσει στα αζήτητα. Και όμως να, γίνονται.
ΤΕΛΟΣ, παρακολουθώντας ντοκιμαντέρ ελληνικού καναλιού με περιηγήσεις σε μοναστήρια της γενέτειρας, στέκομαι στην μοναχή, που από μουσικός και δασκάλα Αγγλικών ασπάστηκε τον μοναχικό βίο. Εκείνο όμως που μου έκανε εντύπωση είναι οι γνώσεις της γύρω από τα βότανα της Ελλαδικής γης.
ΦΑΝΗΚΕ να τα γνωρίζει με το όνομα καθώς και τις θεραπευτικές ιδιότητες του καθενός. Πρόσθεσε όμως πολλάκις, ότι τα βότανα πρέπει να λαμβάνονται επικουρικά. Δηλαδή μαζί με την φαρμακευτική αγωγή που συνταγογραφεί ο θεράπων ιατρός μας.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στον Γιώργο και στην Γεωργία, στον Θωμά και στην Θωμαή για τις ονομαστικές τους γιορτές.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και στην ΜΗΤΕΡΑ, που αύριο έχει την τιμητική της. Την μάνα που με υπέρμετρη αγάπη, μάς χαρίζει ζωή, που είναι η πνοή της ζωής και η πηγή της χαράς μας. Που, κατά τον ποιητή, είναι το «άστρο της αυγής, του Αυγούστου το φεγγάρι, είναι η ρίζα της ελιάς, και περιστέρι άσπρο…». ΕΤΗ ΠΟΛΛΑ!
Κ.Γ.
