Πολλα έχουν γραφτεί γι’ αυτό και πολλά άλλα δεν έχουν γίνει ακόμη γνωστά. Μια εποχή που και οι δύο πλευρές πολέμησαν γενναία μέχρι θανάτου.
Πολλά χρόνια αργότερα και οι δύο πλευρές θα συναντιόντουσαν ξανά και ξανά όταν τα στοιχεία είχαν ξεπλύνει τα βουτηγμένα στο αίμα χωράφια ανδρείας.
Και οι δύο πλευρές θα αντισταθούν σε πεδία μάχης που είναι γνωστά μόνο σε λίγους και θα έριχνε ένα δάκρυ για όσους έμειναν πίσω.
Έτσι οι μάχες για την Ελλάδα και το νησί της Κρήτης πέρασαν στην ιστορία. Θυμάμαι καλά την εποχή το 1991, όταν η Telamon Force πέταξε στην Ελλάδα για να τιμήσει την 50ή επέτειο των μαχών για την Ελλάδα και την Κρήτη.
Ήμασταν περίπου 120 άτομα (αυστραλιανή αμυντική δύναμη), χωρίς να συμπεριλαμβάνονται πολίτες που ήταν δημοσιογράφοι και είχαν προσφερθεί εθελοντικά να παρακολουθήσουν και να καταγράψουν τη μνήμη. Εκπρόσωποι από όλες τις πλευρές είχαν προσκληθεί να θυμηθούν την τρομερή σφαγή των Battles πριν από πολύ καιρό.
Οι βετεράνοι και των δύο πλευρών αγκαλιάστηκαν και δεν υπήρχε εχθρότητα μεταξύ τους. Αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός ότι τα αυστραλιανά μέσα ενημέρωσης που διψούν για ειδήσεις προσπαθούν να δημιουργήσουν αναλήθειες σχετικά με τη σύγκρουση βετεράνων.
Το Αυστραλιανό Σώμα είχε επιλεγεί από όλη την Αυστραλία και από στρατιώτες tjose των οποίων οι πατέρες είχαν πολεμήσει κατά τη διάρκεια των μαχών της Ελλάδας και της Κρήτης.
Το Σώμα είχε επίσης πέντε Αυστραλούς στρατιώτες ελληνικής κληρονομιάς και ο ρόλος τους ήταν να βοηθήσουν τον Διοικητή της Δύναμης στη σύνδεση με τους ομολόγους τους της Ελληνικής Αμυντικής Δύναμης. Το αυστραλιανό σώμα ήταν καλά πειθαρχημένο, επαγγελματικό και η συμπεριφορά τους ήταν υποδειγματική.
Όπου πήγαν οι Αυστραλοί και οι Νεοζηλανδοί, έτυχαν πολύ καλής υποδοχής. Μια υπενθύμιση ενός άλλου διάσημου στρατιώτη (υπολοχαγός Gullet – πρώην στρατιώτης, πολιτική και Πρέσβης στην Ελλάδα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο). ο οποίος παρατήρησε όταν υποχωρούσε στρατηγικά δηλώνοντας ότι «ο ελληνικός λαός τον έκανε να νιώθει δικός του».
Η ιστορία του Telemon Force δεν έχει ακόμη δημιουργηθεί και θα πρέπει να γραφτεί για το Contingent που έχασε ορισμένα μέλη του μόλις επιστρέψουν στην Αυστραλία και συνεχίσουν με τα κανονικά τους καθήκοντα. Πραγματικά λυπηρό και εκτός από αυτούς που πολέμησαν και πέθαναν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτούς που πέθαναν αργότερα από τις πληγές και τα σημάδια μάχης της νιότης τους.
Πρέπει να προσθέσω ότι με μεγάλη μου χαρά σημειώνω ότι οι μάχες της Ελλάδας και της Κρήτης δεν ξεχνιούνται από τον λαό της Ελλάδας ή εκείνους που έχουν αγκαλιάσει άλλα έθνη όπως η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία και την αποκαλούν πατρίδα.
Γνωρίζω με βεβαιότητα ότι στην Αυστραλία τιμούνται πάντα οι μάχες της Ελλάδας και της Κρήτης. Όσο για αυτόν τον μικρό μάγκα, αποτίω τον σιωπηλό μου φόρο τιμής σε όλους εκείνους του παρελθόντος και τα ονόματα όλων των ANZACS που έδωσαν τη ζωή τους, χαραγμένα σε μαρμάρινη στήλη, στο Ελληνικό Μνημείο ANZAC στην Πελλάνα, Λακωνία, Ελλάδα.
Είθε οι σημερινές γενιές να μην ξεχάσουν τη θυσία τους και να ζήσουν οι αναμνήσεις τους πολύ αφότου έχουμε φύγει όλοι. Είθε όλοι όσοι βρίσκονται τώρα θαμμένοι στο ελληνικό έδαφος να αγκαλιάσουν ο ένας τον άλλο ως συνοδοιπόροι στη μετά θάνατον ζωή.
