Για την Αναστασία Νικάκη, η δημιουργία είναι μια στοχαστική και φιλοσοφική διαδικασία.
Πριν τραβήξει την πρώτη γραμμή στον καμβά, μπαίνει σε μία περίοδο σκέψης που κρατάει μήνες, προετοιμάζοντας το έδαφος για μια εξερεύνηση -τόσο προσωπική όσο και οικουμενική- που θα ολοκληρωθεί μόνο στην πορεία, όταν τα έργα της έχουν πια στεγνώσει.
Αυτό που αγαπάει περισσότερο είναι η ανθρώπινη μορφή, η ανθρώπινη εμπειρία, δήλωσε στον «Νέο Κόσμο» η καλλιτέχνιδα από τη Μελβούρνη, λίγο πριν τα εγκαίνια της έκθεσής της «Allegory. Threads of Connection and Disconnection» (Αλληγορία: Νήματα σύνδεσης και αποσύνδεσης).
«Η ιδέα αυτής της έκθεσης γεννήθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Είναι μια έκθεση για τους ανθρώπους και τις σχέσεις τους, τον τρόπο που επικοινωνούν μεταξύ τους. Η πανδημία ανέδειξε την έλλειψη επικοινωνίας, την απομόνωσή μας, γι’ αυτό και αποφάσισα να κάνω αυτή την έκθεση».
Τα τελευταία τρία χρόνια η ομογενής καλλιτέχνιδα, έχει δημιουργήσει μια σειρά από σχέδια, πίνακες και γλυπτά, κυρίως λιτά και μονόχρωμα, για να μεταφέρει τη βαθιά αίσθηση της θλίψης και της μοναξιάς που συνοδεύουν την αναζήτηση της αυτο-αποδοχής, και τη λαχτάρα για σύνδεση με άλλους ανθρώπους, τη γη που κατοικούμε και τα ζώα με τα οποία μοιραζόμαστε τον κόσμο.
«Αλλά ήθελα επίσης ένα ή δύο έργα να είναι εντελώς διαφορετικά από τα υπόλοιπα», λέει αναφερόμενη στον τελευταίο της πίνακα, «Κοινωνία» (Society), ο οποίος είναι γεμάτος χρώματα. Σε αυτόν τον πίνακα, άνθρωποι από όλα τα κοινωνικά στρώματα συναντιούνται σε ένα καλειδοσκόπιο αποχρώσεων, αντιπροσωπεύοντας το ποικίλο φάσμα της προσωπικότητας, του φύλου, της ατομικότητας και της σεξουαλικότητας που καθορίζει τον σύγχρονο Κόσμο μας.
Διαφορετικές ψυχές στέκονται διάσπαρτες, οι διαφορές τους γιορτάζονται αντί να απορρίπτονται. Μέσα στον πίνακα υπάρχουν νήματα σύνδεσης, που φέρνουν μαζί αυτές τις διαφορετικές ψυχές στο κοινό ταξίδι τους πάνω στη Γη.
Από πολύ μικρή ηλικία, η Αναστασία Νικάκη σχεδίαζε ασταμάτητα.
«Το μολύβι ήταν το πιο προσιτό για μένα. Και γι’ αυτό επιστρέφω στο μολύβι για κάποια από τα έργα αυτής της έκθεσης, καθώς είναι το πρώτο πράγμα που με τράβηξε στην Τέχνη όταν ήμουν παιδί».
Αν και γεννήθηκε στην Αυστραλία, μεγάλωσε στην Ελλάδα. Συνέχισε τις σπουδές της στη Μόδα, πριν εγκατασταθεί στη Μελβούρνη με την οικογένειά της.
Πριν από δεκαπέντε χρόνια ήταν έτοιμη να δώσει στην τέχνη μια νέα ευκαιρία και να προσπαθήσει να την κάνει επάγγελμα.
«Σπούδασα για τρία χρόνια για ένα δίπλωμα στην Τέχνη, το οποίο με βοήθησε να ξαναμπώ στον χώρο και, μάλιστα, να μάθω γλυπτική, η οποία πάντα με γοήτευε».
Οι σπουδές της την έφεραν σε επαφή με άλλους ανθρώπους που αγαπούν την τέχνη και το σχέδιο, και από τότε, εξελίχθηκε καθαρά μέσα από καθημερινή πρακτική και την αγάπη για όλα όσα κάνει.
Κοιτάζοντας πίσω, λέει πόσο ευτυχής αισθάνεται που μπορεί να ζήσει από αυτό που αγαπάει να κάνει.
«Είναι μια αναγνώριση, καθώς είχα αρκετές δυσκολίες στη ζωή μου. Δεν είναι εύκολο να βρεις την άκρη σου και να εξελιχθείς όσο θέλεις στον κόσμο της Τέχνης ή ακόμα και στον κόσμο της Μόδας».
Η Αναστασία έχει πραγματοποιήσει αρκετές ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε διάφορες ομαδικές, συμπεριλαμβανομένης και με την Ένωση Γλυπτών Βικτώριας, της οποίας είναι μέλος.
Τα επιτεύγματά της της έχουν φέρει φοβερή ικανοποίηση και την αίσθηση ότι έχει κατά κάποιο τρόπο ολοκληρωθεί στη ζωή. Το μόνο δύσκολο κομμάτι, είναι όταν έρχεται η ώρα να δείξει τα έργα της στον κόσμο.
«Η τέχνη βγαίνει από την ψυχή, οπότε είναι λίγο σαν να στέκεσαι γυμνός μπροστά σε όλους», λέει. Αλλά το να εκθέσει τον εαυτό της, παρά την ευαλωτότητά της, τη βοήθησε να καλλιεργήσει θάρρος, το οποίο είναι ένα άλλο μέρος αυτού του ταξιδιού για το οποίο νιώθει περήφανη.
Υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που την εμπνέουν, όπως ο Bahram Hajou, ένας Γερμανός καλλιτέχνης Συριακής καταγωγής. Ωστόσο, οι δύο καλλιτέχνες των οποίων η επιρροή υπήρξε σταθερή όλα τα χρόνια είναι ο Auguste Rodin και ο Gustav Klimt.
Στα έργα Τέχνης που αντέχουν στο χρόνο, υπάρχει ένας μεγάλος συναισθηματικός παράγοντας, μας λέει.
«Τα συναισθήματα που νιώθεις από τον ίδιο τον πίνακα ή το συναίσθημα με το οποίο δημιουργήθηκε. Στην περίπτωσή μου νιώθω συγκίνηση με τα αρχαϊκά γλυπτά και τα κλασικά έργα, τα οποία θεωρώ διαχρονικά και τέλεια».
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάει τη σύγχρονη τέχνη.
«Η σύγχρονη τέχνη είναι πιο ανοιχτή στην ερμηνεία του θεατή, και παρόλο που δημιουργώ με πολύ συναίσθημα (σε ένα πιο κλασικό στυλ) ο λόγος που ενσωματώνω τόσο αρχαϊκά όσο και μοντέρνα θέματα είναι γιατί θέλω ο καθένας να μπορεί να ανακαλύψει τη δική του ερμηνεία στο έργο».
Η Αναστασία Νικάκη, είναι ευγνώμων στους Just Injury Lawyers για την υποστήριξή τους στην επερχόμενη έκθεσή της «Allegory», η οποία θα εγκαινιαστεί την Παρασκευή 24 Μαΐου, 6-9μμ, στην 110 Jolimont Road, East Melbourne.
*Η έκθεση θα είναι ανοιχτή για το κοινό από τις 25 έως τις 31 Μαΐου από τις 11πμ έως τις 4μμ, ενώ η τελετή λήξης θα πραγματοποιηθεί την 1η Ιουνίου 4μμ έως 8μμ.