Είναι δύσκολο να πιστέψω ότι μόλις πριν από πέντε εβδομάδες δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τoν αγαπημένo μου φίλo και πρώην “συνεργάτh” Αλέξανδρο Γιανναδάκη, ο οποίος έφυγε τόσο ξαφνικά από τη ζωή, αφήνοντας πολλούς από εμάς σε σοκ και απόγνωση.
“Θόδωρε πέρασα!”
“Επέστρεψες;”, ρώτησα, γνωρίζοντας ότι βρισκόταν στο εξωτερικό για ένα μήνα περίπου.
“Όχι, είμαι ακόμα στην Ελλάδα, αλλά έδωσα εξετάσεις εδώ και πέρασα!”
Ο Αλέξανδρος αναφερόταν στο τεστ IELTS, ένα τεστ γλωσσομάθειας που απαιτείται για την απόκτηση μόνιμης κατοικίας στην Αυστραλία. Ήταν εκστασιασμένος που είχε επιτέλους ξεπεράσει αυτό το τελευταίο εμπόδιο και βρισκόταν πλέον στο δρόμο για την επίτευξη του στόχου του να γίνει μόνιμος κάτοικος και αργότερα “Αυστραλός”.
Ζήτησε τη συμβουλή μου για το τι θα έπρεπε να κάνει στη συνέχεια και είχαμε μια γενική συζήτηση για τα μελλοντικά του σχέδια.
“Ας τα πούμε όταν επιστρέψεις στη Μελβούρνη”, ήταν τα τελευταία μου λόγια προς αυτόν τον πολυμαθή, ευγενικό, ευκρινή και αφοσιωμένο άνθρωπο, τον οποίο πρωτογνώρισα το 2011. Ποια είναι αυτή η διάσημη ρήση που υπήρχε σε ένα από τα τραγούδια του Τζον Λένον: “η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει ενώ είσαι απασχολημένος με το να κάνεις άλλα σχέδια”.Στον Αλέξανδρο με σύστησε ο αδελφός μου Κώστας, ο οποίος ήταν τότε γενικός γραμματέας της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης και είχε ήδη δημιουργήσει στενή σχέση μαζί του. Ο Κώστας, ο Αλέξανδρος και ο Μάνος Τζιμπραγός ήταν μέρος μιας μικρής ομάδας ατόμων που συνεργάστηκαν για να ζωντανέψουν το πρώτο μαθητικό φεστιβάλ ελληνικού κινηματογράφου το 2010, το οποίο έχει πλέον γίνει θεσμός στη ζωή της κοινότητάς μας.
Αργότερα, το 2015 για την ακρίβεια, ο Μάνος διορίστηκε Διευθυντής και Εκπαιδευτικός Υπεύθυνος της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης (GOCMV), όπου και πάλι συναντήθηκε με τον Αλέξανδρο, ο οποίος μέχρι τότε ήταν από τα πρόσωπα που έβλεπε πάντα κάποιος στα γραφεία της Κοινότητας.
Ήταν το 2011 όταν ο Αλέξανδρος ήρθε στην Ελληνική Κοινότητα, ζητώντας τη βοήθειά μας για το Πρόγραμμα Ελληνικής Γλώσσας στο Πανεπιστήμιο Monash και θέλοντας επίσης να συζητήσει σχετικά με κάποιες ιδέες που είχε γύρω από τη διδασκαλία της Ελληνικής Γλώσσας σε ενήλικες και μη φυσικούς ομιλητές, καθώς και της κλασικής ελληνικής γλώσσας. Σε εκείνο το στάδιο ο Αλέξανδρος ήταν αποσπασμένος ως βοηθός καθηγητή στο Γυμνάσιο Balwyn, διδάσκοντας Κλασικά Ελληνικά σε μια μικρή ομάδα αφοσιωμένων μαθητών με υψηλές επιδόσεις. Τα Κλασικά Ελληνικά είναι ένα εξαιρετικά απαιτητικό μάθημα και το Balwyn High τότε ήταν το μοναδικό δημόσιο σχολείο που προσέφερε το μάθημα. Ο Αλέξανδρος απολάμβανε την πρόκληση και μαζί με τον Ξενοφώντα Αρβανίτη, καθηγητή κλασικών σπουδών στο Balwyn επί πολλά χρόνια, έγιναν μια τρομερή ομάδα.
Παρεμπιπτόντως, να πω ότι είναι λυπηρό που τα Κλασικά Ελληνικά δεν προσφέρονται πλέον στο Balwyn. Όταν το Balwyn αποφάσισε να σταματήσει να προσφέρει το μάθημα, ο Αλάξανδρος πρόθυμα σήκωσε το χέρι του για να συνεχίσει να διδάσκει το μάθημα σε εκείνους τους μαθητές του Balwyn των οποίων οι σπουδές διακόπηκαν στη μέση και οι οποίοι ήθελαν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους σε επίπεδο VCE. Το έκαναν αυτό συμμετέχοντας στα μαθήματα Κλασικών Ελληνικών Σπουδών που διεξάγονταν στην Κοινότητα. Και, βέβαια, τα αποτελέσματα που πέτυχαν οι μαθητές αυτοί, των διαφόρων εθνικοτήτων, ήταν εξαιρετικά!
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω ότι ο Αλέξανδρος δίδασκε επίσης Κλασικά Ελληνικά σε μαθητές του South Oakleigh Secondary College. Αν υπήρχε ενδιαφέρον από κάποιους να ασχοληθούν με το αντικείμενο, ο Αλέξανδρος θα ήταν εκεί. Δεν τον ενοχλούσαν ούτε τα ταξίδια ούτε ο επιπλέον φόρτος εργασίας. Τέτοια ήταν η αφοσίωση και το πάθος του.
Αλλά ας επιστρέψουμε στο 2011 και στο Πανεπιστήμιο Monash. Μετά από ένα “διάλειμμα” δέκα ετών περίπου, το Πανεπιστήμιο Monash, με τη βοήθεια του τότε συντονιστή Εκπαίδευσης, επανέφερε το μάθημα των Νέων Ελληνικών. Ο Αλέξανδρος επρόκειτο να αναλάβει την ευθύνη αυτή ως αποσπασμένος καθηγητής, προσλαμβανόμενος τότε από την ελληνική κυβέρνηση. Η συμπεριφορά του και η ενασχόλησή του με τους φοιτητές είχε ως αποτέλεσμα να εγγραφούν στο μάθημα σχεδόν 50 φοιτητές και μια αποτελεσματική εκστρατεία που ξεκίνησαν οι φοιτητές του Monash είχε αρχίσει να αποδίδει με αποτέλεσμα να χτυπήσουν την πόρτα του Αλέξανδρου περισσότεροι φοιτητές.
Όταν ο συντονιστής Εκπαίδευσης αποφάσισε να… τραβήξει την πρίζα το 2012, η Ελληνική Κοινότητα μαζί με άλλες κοινοτικές ομάδες έσπευσαν σε βοήθεια και προσπάθησαν να σώσουν το Πρόγραμμα και να κρατήσουν τον Αλέξανδρο στη θέση του λέκτορα. Εδώ πρέπει να σημειώσω την απίστευτη υποστήριξη και κινητοποίηση της Ελληνικής Φοιτητικής Εταιρείας (Monash Hellenic Student Society) του Monash καθώς και ατόμων που εκπροσωπούσαν διάφορες ομάδες. Η Ιωάννα Καραμπάτσου ο Νίκος Κορδός, οι φοιτητές του Monash εκείνη την εποχή, η λέκτορας του Monash Εύα Αναγνώστου-Λαουτίδου, η Κάθυ Αλεξοπούλου και ο Τάσος Τάμης, είναι μερικοί από τους πολλούς που μου έρχονται στο μυαλό.
Δυστυχώς, λόγω των συνθηκών που καλύτερα να μην αναλύσω, τα Ελληνικά στο Monash δεν συνεχίστηκαν μετά το 2012.Ήταν μια χαμένη ευκαιρία, όχι μόνο για τους φοιτητές στο Monash, αλλά και για την ελληνική κοινότητα της Μελβούρνης στο σύνολό της.
Δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τον θαυμασμό που έτρεφαν οι φοιτητές στο Monash για τον Αλέξανδρο, το ενδιαφέρον και το πάθος που τους είχε εμφυσήσει για τα Ελληνικά, στοιχεία που με γύρισαν πίσω στην ενεργητικότητα και τον ενθουσιασμό που έδειχναν για τις ελληνικές σπουδές κατά τη δεκαετία του 1980.
Εμείς στην Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης, ωστόσο, είδαμε μια μοναδική ευκαιρία στον Αλέξανδρο, έχοντας γρήγορα αναγνωρίσει τις εξαιρετικές διδακτικές του ικανότητες και γνώσεις. Το 2012 είχε ήδη αρχίσει να παραδίδει μαθήματα για εμάς, διδάσκοντας Κλασικά Ελληνικά σε ενήλικες με τεράστια επιτυχία.
Το 2013, μόλις ο Αλέξανδρος εισήγαγε ένα νέο μάθημα Ελληνικών για αρχάριους, γνωρίζαμε ότι ήταν ένα πλεονέκτημα πολύ καλό για να το χάσουμε και, ως εκ τούτου, η Κοινότητα του προσέφερε πλήρη απασχόληση μέσω χορηγίας.
Καθώς ήταν Έλληνας πολίτης χωρίς καθεστώς μόνιμης παραμονής στην Αυστραλία, αυτός ήταν ο μόνος τρόπος.
Μέχρι το τέλος του 2013 η Ελληνική Κοινότητα είχε επίσης λάβει πιστοποίηση για να προσφέρει το μάθημα των Κλασικών Ελληνικών σε μαθητές Γυμνασίου, οπότε τα χέρια του Αλέξανδρου ήταν… γεμάτα!
Ο φόρτος εργασίας ήταν τεράστιος, αλλά αυτό δεν τον απασχόλησε ποτέ. Έπαιρνα τηλεφωνήματα από αυτόν το πρωί και τον έβρισκα ακόμα στα κεντρικά γραφεία της Κοινότητας στην Lonsdale St. στις 10 το βράδυ!
Ο Αλέξανδρος άφησε το σημάδι του σε πολλούς από εμάς, αλλά κυρίως σε αυτούς που “μετρούν” – τους μαθητές του. Είδα πολλούς από αυτούς στην επιμνημόσυνη δέηση που διοργάνωσε η Κοινότητα, ενώ τόσοι άλλοι εξέφρασαν το θαυμασμό και το σεβασμό τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σαφώς ο Αλέξανδρος είχε πάθος για το έργο του και αυτό αναγνωρίστηκε από όλους.
Είχα την τύχη να γνωρίσω τη σύντροφό του, Σάννυ, πολλές φορές, η οποία τον λάτρευε απόλυτα και η καρδιά μου τη συμπονά. Η ζωή σίγουρα μπορεί να είναι άδικη μερικές φορές.
Τα αδέλφια του Αλέξανδρου στους επικήδειους λόγους τους μας έδωσαν μια εικόνα του προσωπικού του συστήματος αξιών:
“Αιώνιος έφηβος με όνειρα και μεγάλες ανησυχίες”
“..ζήσαμε την φλόγα, των νεανικών σου χρόνων, για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη και το απέδειξες μέσα από τις επιλογές σου και την ποιότητα ζωής σου.”
Το βράδυ της τελευταίας εκλογικής “μάχης” στην Ελληνική Κοινότητα, στις 6 Φεβρουαρίου 2022, έλαβα ένα sms από τον ίδιο:
“Eκλέχθηκες, Θόδωρε;”
Του απάντησα: “Όχι”, στο οποίο μου απάντησε: “Δεν πειράζει, πάμε για άλλα…”.
Ναι Αλέξανδρε, πάμε.´Ολα συνεχίζονται …
Φίλε, χάρηκα που σε γνώρισα.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΜΑΡΚΟΣ
(Μελβούρνη)
