ΕΔΩ και ένα μήνα σχεδιάζω να γράψω (πάλι) δυο κουβέντες για τα social media και λόγω… επικαιρότητας συνεχώς το αναβάλω. 
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, το ίδιο είμαι αναγκασμένος να κάνω και σήμερα, και προκειμένου να μην έχω ενοχές, θα αναφερθώ εν συντομία (για να προλάβω και την επικαιρότητα) στα social media. 
ΣΤΟΝ Προκρούστη, δηλαδή, της γλώσσας και της ανθρώπινης γνώσης.
ΓΙΑΤΙ, τι παραπάνω από τον Προκρούστη της ελληνικής μυθολογίας, κάνουν σήμερα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
ΞΑΠΛΩΝΟΥΝ τη γλώσσα στην οθόνη του υπολογιστή τους ή του κινητού τους και στο όνομα της παντοδύναμης πια πληροφόρησης, την πετσοκόβουν. 
Ο,ΤΙ, δηλαδή, δεν χωράει σε ένα tweet 140 χαρακτήρων ή σε ένα σύντομο τηλεφωνικό μήνυμα, το πετάμε στο καλάθι της λησμονιάς…
ΠΟΥ να βρεθεί χρόνος (και διάθεση) στην ανταγωνιστική εποχή μας, που όλα γίνονται σε χρόνο digital, να διατυπώσει κανείς μια άποψη, που για να κατανοηθεί χρειάζονται τρεις κουβέντες πάρα πάνω: κάποια εξήγηση τέλος πάντων…
ΑΝ η σκέψη και ο λόγος που την ακολουθεί είναι το ίδιο πράγμα, όπως έλεγε και ο Πλάτωνας, όταν ισχυρίζονταν ότι, η «γλώσσα είναι η νόηση της νοήσεως», τότε το έχουμε χάσει κύριοι το τρένο της επικοινωνίας.
ΑΝ κοντά στα πιο πάνω, λάβουμε υπόψη μας ότι η γλώσσα χάνει ένα μέρος της εκφραστικής της δύναμης όταν δεν ομιλείς πρόσωπο με πρόσωπο με τον άλλο, τότε..
…ΤΟΤΕ και επειδή απουσιάζει η και σωματική γλώσσα, που λειτουργεί όπως τα σημεία της στίξης στο γραπτό λόγο, καταλαβαίνετε τι συμβαίνει (και πόσα καταλαβαίνουμε…) όταν επικοινωνούμε μέσω του facebook, των tweet και των μηνυμάτων.
ΣΤΗΝ αρχαία Σπάρτη, για παράδειγμα, σε αντίθεση με την Αθήνα, δεν άκμασε η φιλοσοφία, η Δημοκρατία, οι Τέχνες και τα Γράμματα και η πόλη έμεινε πολιτικά, πολιτιστικά και λογοτεχνικά σε πρωτόγονη κατάσταση, λόγω γλωσσικής ανεπάρκειας.
ΚΑΙ αυτό συνέβη κυρίως, γιατί η γλώσσα έμεινε στο περιθώριο και την φιλοσοφία, την τραγωδία και τη σάτιρα είχαν αντικατασταθεί από το tweet της εποχής εκείνης, που ακολουθούσαν το λακωνίζειν… 
«ΤΟ λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν» (δηλαδή, ένα tweet όλο και όλο!) είναι η μόνη γνωστή φράση που άφησε κληρονομιά στο γραπτό λόγο η αρχαία Σπάρτη. 
ΜΕ άλλα λόγια, για να συνεννοηθούν τότε μεταξύ τους οι Σπαρτιάτες και να αποφασίσουν τι θα κάνουν, δεν χρειάζονταν πολλές κουβέντες. Ένα tweet (με… νοήματα, βέβαια) ήταν αρκετό… 
ΕΙΜΑΙ της γνώμης ότι αν ζούσε στις μέρες μας ο Τζορτζ Όργουελ θα είχε δώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Μεγάλου Αδελφού στα social media… 
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ το ίδιο πράγμα κάνουν αφού χρησιμοποιούν τη γλώσσα ως όπλο τους. 
Η υπεραπλούστευση και η συμβολική συντόμευση της γλώσσας τελικά το ίδιο αποτέλεσμα πετυχαίνουν: την απόλυτη κυριαρχία του όποιου συστήματος ή συμφερόντων.
ΤΟ ίδιο (έως ένα βαθμό) προσπαθεί να κάνει και το facebook σήμερα. Να γίνει, αν είναι δυνατόν, το ομαδικό μέσο που θα διακινεί (και θα ελέγχει όταν χρειάζεται) την παγκόσμια πληροφόρηση.
ΕΔΩ, βέβαια, δεν θα πρέπει να μας ξεφεύγει ότι άλλο πράγμα είναι η πληροφόρηση και άλλο η γνώση. 
ΑΛΛΟ να γνωρίζεις ποιοι είναι αυτοί που σου λένε ότι σου λένε και σε τι αποσκοπούν αυτά που σου λένε και άλλο, απλά να τα αποδέχεσαι σαν πληροφορίες με ένα… like! 
ΑΥΤΟ, βέβαια, ελάχιστα ενδιαφέρει τους λάτρεις των social media και του facebook που «ψοφάνε» για κουτσομπολίστικη πληροφόρηση, η οποία δεν έχει ανάγκη τη γνώση. 
ΜΕΤΑ από τρις τέσσερις ώρες «ψάρεμα» στα θολά νερά των social media το μόνο που θα σου μείνει από τον ωκεανό της υπερπληροφόρησης θα μια συγχυσμένη και θολή εικόνα για όλα. 
ΜΙΑ «εικόνα», που μετά λίγες ώρες, αρχίζει και ξεθωριάζει και την επόμενη μέρα έχει σβήσει εντελώς από την οθόνη της μνήμης σου και δεν θυμάσαι τι έχεις δει ή διαβάσει. 
ΕΤΣΙ, μαζί με την πληροφόρηση περνάει σιγά-σιγά στη λησμονιά και η γλώσσα και έρχεται το πρόωρο κοινωνικό Αλτσχάιμερ…
ΟΣΟ λοιπόν καταφέρνουμε να αντιστεκόσαστε στο κουτσομπολίστικο τσουνάμι των social media και του facebook, ας αφήσουμε στην άκρη το κοινωνικό… Αλτσχάιμερ της νεολαίας και ας ασχοληθούμε με το Αλτσχάιμερ της προχωρημένης ηλικίας που απειλεί κυρίως χιλιάδες ηλικιωμένους συμπάροικους.
ΑΝ παράλληλα μας μείνει χώρος (και το… θυμηθώ!) θα αναφερθώ και στο «πωλητήριο» του κτιρίου, ενός εκ των πλέον παλιών και ιστορικών Συλλόγων της παροικίας: της Πανσαμιακής Αδελφότητας.
ΣΥΜΦΩΝΑ με την έρευνα της συναδέλφου Νέλλυς Σκουφάτογλου, που δημοσιεύσαμε στην αγγλική μας έκδοση το περασμένο Σάββατο και στα ελληνικά στην πρώτη σελίδα την περασμένη Δευτέρα, από το σύνολο των 55.000 συνταξιούχων ελληνικής καταγωγής της Μελβούρνης, οι μισοί θα προσβληθούν από Αλτσχάιμερ!
ΜΙΛΩΝΤΑΣ στη Νέλλυ, ο γενικός διευθυντής του οργανισμού Φροντίδα, Δημήτρης Σκατζονίχας, είπε ότι, τα ποσοστά των ατόμων ελληνικής καταγωγής που εμφανίζουν τη νόσο είναι τρομακτικά. 
ΑΥΤΗ την στιγμή, άνοια παρουσιάζουν οι περισσότεροι από τους μισούς ενοίκους των κέντρων φροντίδας των ηλικιωμένων, ενώ όσο περνούν τα χρόνια ο αριθμητός τους θα συνεχίσει να αυξάνεται δραματικά.
ΑΥΤΟ σημαίνει αγαπητοί αναγνώστες ότι όλοι εμείς οι μετανάστες της πρώτης γενιάς φτάνουμε χρόνο με το χρόνο στο τέλος της επίγειας διαδρομής μας. 
ΕΝΑΣ-ένας αποβιβάζεται από το τρένο της ζωής στην αποβάθρα του σταθμού που έχει ορίσει η μοίρα του. Άλλος αρκετά ενωρίς και άλλος λίγα (ή πολλά) χρονάκια αργότερα.
ΟΠΩΣ θα έλεγε και ο παππούς μου, αν η ζωή είναι χάσιμο χρόνου, τελικά ελάχιστη σημασία έχει αν πεθάνεις στα εβδομήντα πέντε σου χρόνια ή στα ενενήντα πέντε σου. Τι Σάββατο βράδυ δηλαδή, τι Κυριακή χαράματα… 
ΜΕ λίγα λόγια ότι ήταν να ζήσουμε (χοντρικά) το ζήσαμε και τα καλά χρόνια της νιότης ανήκουν στο παρελθόν.
ΤΟ μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε, εδώ που έχουμε φτάσει, είναι να ξεφύγουμε από το Αλτσχάιμερ, ώστε να ζήσουμε τα χρόνια που μας απομένουν αναπολώντας τις καλές αναμνήσεις…
ΣΤΟ αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου και στην έλλειψη μελών και επαρκούς ενδιαφέροντος από τη δεύτερη και τρίτη γενιά, οφείλεται και η οικονομική δυσπραγία που ανάγκασε έναν από τους αρχαιότερους Συλλόγους της παροικίας μας μα πουλήσει το κτίριο που έχει. 
ΜΙΛΑΜΕ για την Πανσαμιακή Αδελφότητα της Βικτώριας «Πυθαγόρας», που αναγκάζεται να πουλήσει το ιδιόκτητο (και ξεχρεωμένο) κτίριο που έχει στο Victoria Street του Brunswick, γιατί δεν μπορεί να τα βγάλει οικονομικά πέρα. 
ΣΥΜΦΩΝΑ με όσα δήλωσαν στον «Νέο Κόσμο» πριν λίγες μέρες ο πρόεδρος του «Πυθαγόρα», Ηρακλής Βαγιανός, και δραστήρια μέλη του Συλλόγου, όπως ο γνωστός συμπάροικος δικηγόρος, Κωνσταντίνος Καλυμνιός, τα ετήσια έξοδα του φορέα ανέρχονται σε 13.000 δολάρια και τα έσοδα δεν επαρκούν για να πληρώνονται.
ΜΕ άλλα λόγια, ενώ η αξία του κτιρίου πλησιάζει τα 2 εκατομμύρια δολάρια, τα λίγα έσοδα που έχει προέρχονται από τις συνδρομές των μελών που συνεχώς μειώνονται, όπως μειώνονται και οι εκδηλώσεις γιατί τα μεγάλα πια σε ηλικία μέλη δεν μπορούν να τις παρακολουθήσουν.
ΕΤΣΙ το Διοικητικό Συμβούλιο είναι υποχρεωμένο να πουλήσει το κτίριο και, ενδεχομένως, να το αντικαταστήσει με κάποιοι άλλο που θα του αποφέρει έσοδα.
ΑΛΛΑ ας υποθέσουμε ότι θα αγοράσουν ένα άλλο ακίνητο, το οποίο ουσιαστικά θα είναι σε ένα πιο μακρινό προάστιο. 
ΤΟ θέμα είναι, όχι μόνο τι θα κάνουν το νέο ακίνητο, αφού πια δεν θα μπορούν να το χρησιμοποιήσουν λόγω απόστασης, γήρανσης των μελών και έλλειψης εκδηλώσεων και ενδιαφέροντος, αλλά τι θα κάνουν και τα έσοδα που θα έχουν;
ΑΝ δεν κάνουν εκδηλώσεις και δεν δραστηριοποιούνται με θέματα που ενδιαφέρουν τα μέλη τους και την παροικία τι να τα κάνουν στα έσοδα; Για να έχουν έναν λογαριασμό στην τράπεζα. 
ΣΤΗΝ ίδια θέση με τον «Πυθαγόρα» βρίσκονται ή θα βρεθούν σύντομα και άλλοι οργανισμοί της παροικίας. Όσο περνούν τα χρόνια και η πρώτη γενιά μεταναστών οδεύει προς την… έξοδο, τόσο θα ερημώνουν οι Σύλλογοί μας και η παροικία μας. 
ΟΠΩΣ έραψα πολλές φορές στο παρελθόν και επανέλαβε και πριν λίγες βδομάδες σε δέκα δεκαπέντε χρόνια θα έχει μείνει μόνο η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης, η Αρχιεπισκοπή, οι μεγάλες Κοινότητες που έχουν ναούς και οι οργανώσεις φροντίδας ηλικιωμένων και ατόμων ελληνικής καταγωγής.
ΚΑΙ ενώ πια είναι φανερό ότι προς τα εκεί πάμε, τα συμβούλια (και τα ενδιαφερόμενα μέλη) των Συλλόγων μας συνεχίζουν «να σφυρίζουν κλέφτηκα», ελπίζοντας ότι θα ξεγελάσουν το χρόνο και θα καθυστερήσουν το χάρο…
ΕΠΕΙΔΗ χρειαζόμαστε επειγόντως μια στρατηγική για να αντιμετωπίσουμε και απαντήσουμε πειστικά στο ερώτημα τι θα γίνουν οι Σύλλογοί μας και οι περιουσίες που με κόπους και ιδρώτα φτιάξαμε, θα επανέλθω στο θέμα την επόμενη Πέμπτη.
ΚΑΙ θα το κάνω για να γράψω και δυο κουβέντες για την ιστορία του «Πυθαγόρα» και των Σαμιωτών, που πρωταγωνίστησαν μαζί με τους Ιθακήσιους στην ίδρυση της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης. Γεια χαρά.
Μπ. Στ.