Ο ΜΗΝΑΣ που βαδίζουμε είναι συναισθηματικά φορτισμένος, ιδιαίτερα για τους Κύπριους και Ελλαδίτες που έζησαν τα γεγονότα του προδοτικού πραξικοπήματος της χούντας των Αθηνών στην μεγαλόνησο και της εισβολής της Τουρκίας που ακολούθησε πέντε μέρες μετά, το καυτό εκείνο καλοκαίρι του 1974.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ό,τι άφησε όρθιο η μανία των Ελλήνων στρατιωτικών στη Λευκωσία και τις άλλες πόλεις, το ξημέρωμα της 15ης με το μακελειό και τον αδελφοκτόνο αλληλοσπαραγμό, το αποτελείωσε η βάρβαρη εισβολή.

ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ Τρίτη, 15 του μήνα, ήχησαν οι σειρήνες απ’ άκρου εις άκρο στο νησί της Αφροδίτης, ως υπενθύμιση του προδοτικού πραξικοπήματος κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Ζητούσαν την κεφαλή του επί πίνακι. Ευτυχώς, ο μέγας ιεράρχης και εκλεγμένος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κατάφερε και συνέχισε τον αγώνα, μέχρι τις 3 Αυγούστου 1977, όταν άφησε την τελευταία του πνοή.

ΘΥΜΙΖΟΥΜΕ ότι η εισβολή έγινε σε δυο στάδια. Στις 20 Ιουλίου και στις 15 Αυγούστου. Πρόσχημα της Τουρκίας ήταν να «προστατεύσει τους Τουρκοκύπριους», που τονίζουμε ότι μέχρι τότε ζούσαν αρμονικά και αγαπημένα με τους Ελληνοκύπριους. Σαν μια μεγάλη οικογένεια.

ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ, να αναρωτηθείτε, με ποιο δικαίωμα; Θυμίζουμε και πάλι ότι η Συμφωνία της Ζυρίχης-Λονδίνου, η οποία συντάχτηκε το 1959, έθεσε ως Εγγυήτριες Δυνάμεις στη νεοσύστατη Κυπριακή Δημοκρατία, την Μεγάλη Βρετανία, την Ελλάδα και την Τουρκία. Την συνυπέγραψαν και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος εκ μέρους της Ελληνοκυπριακής πλευράς και ο δρ. Κιουτσιούκ, εκ μέρους της Τουρκοκυπριακής.

ΠΕΣ ΜΑΣ για την Αμμόχωστο, ακούστηκε μια γυναικεία φωνή από τη συγκέντρωση ενός από τους Συλλόγους Ηλικιωμένων που επισκέφθηκα. Πες για την Αμμόχωστο, που την κατάντησαν πόλη-φάντασμα και που τα σπίτια μας τα χαίρονται «οι κουβαλητοί».

ΑΛΗΘΕΙΑ τι να πρωτοθυμηθώ και τι να θρηνήσω, απάντησα στην διπλανή ηλικιωμένη κυρία, που με δάκρια στα μάτια, μίλησε για το χωριό της, τον Άγιο Θεόδωρο Καρπασίας, που κοντεύει να κλείσει τα μάτια και έχει να το δει από τότε;

ΜΕ ΤΟ δίκιο της. Ήταν, όπως και όλοι της ηλικίας της νέοι και τώρα σε ένα προχωρημένο στάδιο της τρίτης ηλικίας, βλέπουν την επιστροφή σαν ένα άπιαστο όνειρο.

ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ και η ιστορία της συμπαροίκου Μαρίας Χριστοδούλου, από την λεμονάνθιστη Μόρφου, που έγραψε η συνάδελφος Μαρία Καμπύλη στο φύλλο της Πέμπτης και του Σαββάτου στα Αγγλικά. Ο τίτλος και μόνο: «Η Μαρία γεννούσε και οι Τούρκοι βομβάρδιζαν», πάει τον αναγνώστη 50 χρόνια πριν, τον Αύγουστο του 1974, όταν όλα τριγύρω τους μαρτυρούσαν ότι «… μπήκαν στην πόλη οι εχθροί…».

«ΑΠΟ ΠΑΝΩ τα αεροπλάνα πετούσαν και έλεγα: ‘Παναγία μου, λυπήσου το μωρό μου, να μη μάς σκοτώσουν και αξίωσέ με να δω πάλι το άλλο μου μωρό’. Και να κλαίω, και να κλαίω, και να κλαίω…», θυμάται η κ. Χριστοδούλου, καθώς ξαναζεί στιγμές από τις 14 και 15 του Αυγούστου (δεύτερη εισβολή), όπου με τρόμο την μετέφεραν σε ιδιωτική κλινική στη Λευκωσία για να γεννήσει το δεύτερο παιδί της.

ΣΙΓΑ-ΣΙΓΑ πέρασαν 50 χρόνια και η πολυπόθητη λύση δεν έχει βρεθεί ακόμα. Είναι πολλά, πάρα πολλά για ένα τόσο μικρό μέρος όπως είναι η Κύπρος να είναι μοιρασμένο στα δυο. Το ίδιο και η πρωτεύουσα. Η μοναδική στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ότι η Αυστραλία αναγνωρίζει ως νόμιμη αρχή στην μεγαλόνησο την Κυπριακή Δημοκρατία. Ζητούμε όμως και την έμπρακτη υποστήριξη της. Σημειώνουμε ότι η λεγόμενη «Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου», αναγνωρίζεται μόνο από την Τουρκία.

ΘΕΩΡΩ, ότι είναι χρέος μας να υποστηρίξουμε τα δίκαια της Κύπρου και να δώσουμε δυναμικά το παρών στην Παμπαροικιακή συγκέντρωση ΜΝΗΜΗΣ και ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ, η οποία θα γίνει αύριο Κυριακή στις 2 το απόγευμα στο Federation Square.

ΟΡΓΑΝΩΤΕΣ οι Κυπριακές Κοινότητες και η Συντονιστική Επιτροπή Κυπριακού Αγώνα (ΣΕΚΑ) και θέλω να πιστεύω, με την συμπαράσταση ΟΛΩΝ των παροικιακών Οργανισμών.

ΜΙΑ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΗ λαογραφική Έκθεση, με αντικείμενα που έφεραν μαζί τους οι νοικοκυραίοι της Κύπρου και μεγάλωσε με φωτογραφίες και υλικό από τον επαναστατικό αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959 και κειμήλια από τους Κύπριους που μετανάστευσαν και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή μετά την εισβολή, παρουσιάστηκε την περασμένη Κυριακή στο χολ της Κοινότητας Dandenong.

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ πλέον Κοινότητα, η οποία γιόρτασε αισίως 65 χρόνια λειτουργίας και ανοδικής πορείας, τέλεσε και Μνημόσυνου υπέρ των πεσόντων Κυπρίων και Ελλαδιτών το 1974, ιερουργούντος του επισκόπου Σωζοπόλεως κ. Κυριακού βοηθούμενου υπό ιερέων της πόλης μας.

ΧΑΡΗΚΑ την μαθήτρια Καλλιόπη Ιερημία, η οποία αφού εμπνεύστηκε από την «Ιστορία της Άννας – 50 χρόνια και…», που έγραψε η κ. Νίκη Φαρφαρά, έκανε παρουσίαση του εθνικού προβλήματος της Κύπρου στο σχολείο που φοιτά. Μπράβο Καλλιόπη. Εύχομαι οι Ιστορίες της Άννας, που είναι γραμμένες σε απλά ελληνικά και αγγλικά, να βρουν και άλλους «πρεσβευτές», ώστε να ενημερωθεί η ευρύτερη κοινωνία της Αυστραλίας για την αδικία που γίνεται στην μεγαλόνησο.

ΕΚΘΕΣΗ, όμως, με θέμα «Το Νησί της Αφροδίτης», παρουσιάζει και η Κυπριακή Κοινότητα, στο οίκημά της, 495 Lygon Street στο Brunswick, με την υποστήριξη του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου «Ο Ελληνισμός της Ανατολίας από το Αιγαίο ως τον Πόντο», το οποίο τελεί υπό την αιγίδα της Αυστραλιανής Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων.

ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ θα γίνουν απόψε από τον κ. Παναγιώτη Παλατέ, Επίτροπο του Πολίτη, ο οποίος εκπροσωπεί την Κυπριακή Δημοκρατία στις ανά Πολιτεία εκδηλώσεις Μνήμης και Διαμαρτυρίας. Θα παραμείνει ανοικτή για το κοινό και επισκέψεις σχολείων από την Δευτέρα 22 Ιουλίου έως τις 14 Αυγούστου με ραντεβού.

ΡΑΝΤΕΒΟΥ αύριο στο Federation Square στην πόλη.

Κ.Γ.

ΜΕ ΤΗΝ ευκαιρία των εκδηλώσεων για την 50ή επέτειο από το πραξικόπημα της τότε στρατιωτικής χούντας των Αθηνών κατά του Μακαρίου και την επακόλουθη (πρώτη – γιατί την ακολούθησε και δεύτερη τον Αύγουστο) εισβολή στην Κύπρο, να πούμε – εν ολίγοις- μερικά πράγματα όσον αφορά τη γενικότερη υποκρισία και αδράνεια της Ευρώπης για τη συνεχιζόμενη κατοχή του 37% της κυπριακής επικράτειας από τον στρατό κατοχής.

ΛΟΙΠΟΝ, η Ευρωπαϊκή Ένωση -ειδικά τα τελευταία είκοσι χρόνια- όχι μόνο δεν έκανε τίποτα για την επίλυση του Κυπριακού Ζητήματος, αλλά πρακτικά τορπίλισε και συνεχίζει να τορπιλίζει κάθε γνήσια πρωτοβουλία και προσπάθεια επίλυσης. Και όλα αυτά για να μην κακοκοκαρδίσει το στρατοκρατικό καθεστώς της Τουρκίας, παρά τα κατά καιρούς «επεισόδια» με τον κ. Ερντογάν και τους εκάστοτε εποτελείς του.

ΞΕΧΕΙΛΙΖΕΙ η ευρωπαϊκή υποκρισία. Τόσο που παρά τις (και πρόσφατες) διαβεβαιώσεις της κυρίας ντερ Λάιεν, ότι «… η Κύπρος ήταν πάντα στην καρδιά της ευρωπαϊκής ιστορίας και κουλτούρας … Η Ευρώπη θα στέκεται πάντα στο πλευρό σας για να λυθεί το Κυπριακό». Οποία ψευδολογία όταν όλα αυτά εκστομίζονται εν μέσω του προεκλογικού της αγώνα της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, που διεξάγεται υπό δυσμενείς γι’ αυτήν οιωνούς…

Η ΚΥΡΙΑ πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που αναζητά εναγωνίως και παντοιοτρόπως την επανεκλογή της για δεύτερη θητεία, έστειλε την περασμένη εβδομάδα μήνυμα προς τους πολίτες της Κύπρου με αφορμή τη συμπλήρωση 20 ετών από την ένταξη της χώρας στην ΕΕ: «Σαν σήμερα πριν από 20 χρόνια, η οικογένειά μας ενώθηκε σε ένα κοινό σπίτι. Έκτοτε, έχετε δει τη χώρα σας να αλλάζει προς το καλύτερο»!…

Η ΕΝ λόγω δήλωση προσβάλλει βάναυσα -κατά πρώτον- τους πολίτες της Κύπρου, αλλά και όλους τους ορθώς σκεπτόμενους πολίτες της ΕΕ. Αποτελεί τεράστιο ψέμμα, μιας και τα 20 αυτά χρόνια η ΕΕ δεν έχει κουνήσει ούτε το μικρό της δαχτυλάκι για την αποκατάσταση της αρτιότητας του κράτους–μέλους της, της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως εξίσου και της αποκατάστασης της διεθνούς νομιμότητας που συνεχίζει να υφίσταται αγριότατο και διαρκές πλήγμα από την τουρκική εισβολή και κατοχή.

ΚΑΤΑ δεύτερον, προσβάλλει τους πολίτες όλης της ΕΕ, καθώς την ακούν να εκστομίζει ένα μεγάλο ψέμα και, μάλιστα, εκ μέρους τους. Βέβαια, ούτε το ξέρουν ούτε το καταλαβαίνουν ούτε και ασχολούνται με αυτό. Όμως το ψέμμα εκστομίζεται και… πλανάται. Και δείχνει τη σχέση της ΕΕ με την αλήθεια και τη λογοδοσία στους πολίτες που απαρτίζουν τα κράτη–μέλη της: στο χάος της ΕΕ, ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει, χωρίς έλεγχο, χωρίς κόστος και, πολύ περισσότερο, χωρίς συνέπειες. Ακόμα χειρότερο όμως είναι κάτι άλλο: ότι δείχνει την πραγματική υφή της ΕΕ. Και κυρίως τι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει, όσο κι αν επιχειρεί, και πάλι ψευδώς, να πείσει για το αντίθετο: μία πραγματική ένωση.

Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ Ένωση, από τη μια κόπτεται, για τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ουκρανών, των Παλαιστινίων και όποιων άλλων και δικαίως- ωστόσο από την άλλη αδιαφόρησε και εξακολουθεί να αδιαφορεί τόσο παγερά και συστηματικά για κάτι όπως η κατοχή της μισής σχεδόν Κύπρου, που αποτελεί τμήμα της, ενώ μάλιστα πολλά από τα κράτη-μέλη της διατηρούν και θερμότατες σχέσεις με τον εισβολέα; Πολύ περισσότερο δε, την ώρα που η ίδια αυτή Ένωση έχει τη συνήθεια μιας άγριας τυπολατρικής αυστηρότητας με τα ίδια της τα κράτη – μέλη: δεν φείδεται διαρκών ποινών για τις… χωματερές ή για κάθε είδους παραβίαση στους αμέτρητους κανόνες για τα μέλη της, όμως κάνει ότι δεν βλέπει και ότι δεν ακούει, εδώ και είκοσι χρόνια, ότι μία τρίτη χώρα έχει καταλάβει έδαφος μιας χώρας – μέλους της.

Δ.Τ.