ΤΗN ΤΕΛΕΤH έναρξης των Ολυμπιακών Aγώνων ας συμφωνήσουμε ότι θα την θυμόμαστε όλοι. Και όσοι την βρήκαν όμορφη και πρωτότυπη, αλλά και όσοι τη βρήκαν απαίσια και αποκρουστική. Πάντα δεν ξεχνιέται κάτι πολύ ωραίο ή κάτι πολύ άσχημο. Γνώμες εκφράστηκαν «ένθεν κακείθεν» (πάντα προσπαθώ να θυμίζω την ομορφιά και περιγραφικότητα της γλώσσας μας- όποτε μπορώ). Τώρα πια μπορούμε να σχολιάσουμε το εν εξελίξει γεγονός, που φυσικά είναι οι αγώνες.
ΕΝΤΥΠΩΣΗ μεγάλη προκαλεί η ανταπόκριση του κόσμου. Ιδιαίτερα με την έναρξη των αγωνισμάτων στίβου το Στάδιο που γίνονται τα αγωνίσματα είναι ασφυκτικά γεμάτο το πρωί και το βράδυ. Γεμάτο σημαίνει 80.000 άτομα δυο φορές την ημέρα.
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι τα αγωνίσματα που γίνονται πρωί είναι προκριματικού τύπου και δεν οδηγούν σε κάποιο μετάλλιο. Συνήθως, το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στα απογευματινά αγωνίσματα όπου κρίνονται μετάλλια. Το Παρίσι όμως έχει γεμάτο το Στάδιο πρωί και απόγευμα.
ΒΕΒΑΙΑ, το Παρίσι είναι σε τέτοια γεωγραφική θέση που ακόμα και κάποιος Γερμανός, Βέλγος, Ολλανδός και αρκετοί άλλοι, μπορεί να πάρει το αυτοκίνητό του ή το τρένο το πρωί και να παρακολουθήσει τους Αγώνες, επιστρέφοντας το βράδυ στο σπίτι του. Παίζει κάποιο ρόλο και αυτό.
ΕΝΑ θέμα που προέκυψε στην πρώτη εβδομάδα των αγώνων είναι η καταγγελία μιας Ιταλίδας πυγμάχου για την Αλγερινή αντίπαλό της η οποία είχε (κατά την Ιταλίδα πάντα) υπερβολική δύναμη που δημιουργούσε υποψίες ως προς το φύλο της. Η Ιταλίδα εγκατέλειψε τον αγώνα μετά 45 δευτερόλεπτα, όχι γιατί έχασε, αλλά γιατί πίστεψε ότι η αντίπαλός της δεν ήταν «γυναίκα». Βέβαια, ανακάλεσε τις κατηγορίες δυο μέρες αργότερα, λέγοντας ότι «αφού η Παγκόσμια Ομοσπονδία έκρινε ότι η Αλγερινή μπορεί να μετέχει στην πυγμαχία γυναικών το αποδέχεται και δεν της πέφτει άλλος λόγος.
ΤΟ ΘΕΜΑ, πάντως, μένει στη γενικότερη μορφή του. Από τη στιγμή που κάποιο άτομο αλλάζει το φύλο του (όπως λέγεται ότι έγινε με την Αλγερινή) και στην αλλαγή «μεταφέρονται» όλες οι μυϊκές δυνάμεις που είχε, τότε θα εγείρονται θέματα κατά καιρούς. Ίσως θα πρέπει η Παγκόσμια Ομοσπονδία (FIAV) να πάρει κάποια καθαρή θέση στο θέμα για να μην υπάρχουν σύννεφα αμφισβήτησης τα οποία δυστυχώς δεν διαλύονται εύκολα.
ΣΧΕΤΙΚΗ είναι η περίπτωση της Τσεχοσλοβάκας (πριν χωριστεί η Τσεχία από τη Σλοβακία) Γιαρμίλας Κρατοσβίλοβα, η οποία έκανε παγκόσμιο ρεκόρ στα 800 μέτρα το 1983 που ακόμα μένει ακατάρριπτο (μπορεί να καταρριφθεί εφέτος). Η Κρατοσβίλοβα είχε σχολιαστεί τόσο για τη σωματοδομή της όσο και για τη μυϊκή της δύναμη. Τα ρεκόρ της βέβαια αναγνωρίστηκαν αλλά οι αμφιβολίες την συνόδευαν μέχρι την ημέρα που τερμάτισε την καριέρα της.
Ο ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ της τότε εξήγησε ότι οι επιδόσεις της ήταν θέμα σκληρής προπόνησης και μιάς σειράς από επιτρεπόμενες βιταμίνες που έπαιρνε η αθλήτρια. Αλλά όλα αυτά τα καλύπτει η λαϊκή έκφραση «καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα» αφού ακόμα και σήμερα αν ανατρέξει κάποιος στο βιογραφικό της αθλήτριας θα βρει το ιστορικό των υπαινιγμών που εκφράστηκαν τότε.
ΓΙΑ ΝΑ έρθουμε πιο κοντά στο σήμερα αξίζει να πούμε ότι «το όνομα» έχει βγει με κάποια διακριτικότητα βέβαια για πολλούς αθλητές της Κίνας. Κάπως περίπου όπως γινόταν με τους αθλητές της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, μέχρι το 1990. Επειδή, όμως, η Κίνα είναι ένα τεράστιο μέγεθος γενικώς, δεν πολυμιλάμε αλλά απλά «ψιλοσχολιάζουμε». Εδώ η Αυστραλία ζήτησε να γίνει μια έρευνα για το πώς ξέφυγε ο ιός COVID από την Κίνα και μας κόψανε τις εισαγωγές. Σκέψου να τους λέγαμε «φόρα παρτίδα» ότι υπάρχουν υποψίες για τους αθλητές τους.
ΤΟ ΘΕΜΑ της «νόθευσης» των αποτελεσμάτων λόγω υποψιών «ντοπαρίσματος» έρχεται στην επιφάνεια με ιδιαίτερη έμφαση σε περιόδους μεγάλων διοργανώσεων. Και όχι χωρίς λόγο. Είναι πολλές οι περιπτώσεις που μετάλλια αφαιρέθηκαν λίγες μέρες ή λίγους μήνες μετά από αγώνες γιατί κρίθηκε ότι ο κάτοχός τους έπαιρνε απαγορευμένες ουσίες. Πρόσφατα λοιπόν κάποιοι σε υψηλά διοικητικά επίπεδα των διεθνών ομοσπονδιών, έριξαν στο τραπέζι μια ιδέα η οποία εν συντομία προτείνει: «αφήστε τους να πάρουν όσες ουσίες τραβάει η ψυχή τους και να διοργανώνουμε αγώνες μόνο για ντοπαρισμένους».
ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ δηλαδή οι αθλητές που θα συμμετέχουν να δηλώνουν και τι βοηθήματα παίρνουν και ποιες εταιρείες τους τα προμηθεύουν. Ιδέα βέβαια είναι ακόμα και ευχή είναι να μη φτάσουμε ποτέ εκεί. Αλλά πριν μερικές δεκαετίες απαγορεύονταν στους αθλητές στίβου να χρηματοδοτούνται και έπρεπε να είναι αποδεδειγμένα ερασιτέχνες για να πάρουν μέρος σε αγώνες. Αυτό φυσικά σήμερα ακούγεται σαν ανέκδοτο.
ΟΙ ΚΟΠΕΛΕΣ της Αυστραλίας, οι περίφημες «Matildas», δεν κατάφεραν να προκριθούν στα προημιτελικά του ποδοσφαίρου των Ολυμπιακών Αγώνων. Βρέθηκαν σε ένα Όμιλο με δυο «θηρία», ΗΠΑ και Γερμανία και, όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, για να προκριθείς πρέπει ή να κερδίσεις ένα από τα δύο «θηρία» ή τουλάχιστον να το «ζορίσεις» δηλαδή τουλάχιστον να φέρεις μια ισοπαλία. Οι Matildas έχασαν και από τις δύο ισχυρές του «γκρουπ» και αποκλείστηκαν.
ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ την τύχη της ελληνικής ομάδας μπάσκετ η οποία αν και ηττήθηκε από Καναδά και Ισπανία και ήταν σε τροχιά αποκλεισμού, κατάφερε να περάσει στα προημιτελικά με μια νίκη επί της Αυστραλίας και ένα «δώρο» από τη Σερβία η οποία νίκησε την ομάδα του Νότιου Σουδάν με σκορ που επέτρεπε στην Ελληνική ομάδα να μπει στην επόμενη φάση όχι από το …παράθυρο αλλά από μια χαραμάδα του παράθυρου. Πριν από τη Σερβία «δώρο» για την Ελλάδα έκανε και η Αυστραλία νικώντας την Ισπανία μηδενίζοντας έτσι τη νίκη της τελευταίας επί της Ελλάδας.
ΤΩΡΑ τι σχέση έχει η Σερβία και το Νότιο Σουδάν με τον Όμιλο της Ελλάδας μη το ψάχνετε καλύτερα γιατί θα χρειαστεί αρκετός χώρος για να το εξηγήσω. Απλώς, όλα τα δώρα είναι καλοδεχούμενα όπως πάντα.
