ΣΤΟ χωριό μου λένε πως, «όταν ο διάβολος δεν έχει δουλειά, κάνει… εκλογές» και αν του μείνει και λίγος χρόνος, ρίχνει και κανένα δημοψήφισμα, να παίζουν και τα παιδιά του…
ΓΙΑ τις εκλογές, όμως, τα δημοψηφίσματα, τις διαπραγματεύσεις, τις συμφωνίες και τις χρεοκοπίες που τελειωμό δεν έχουν, αφού αποτελούν τη βαριά βιομηχανία της χώρας, θα μιλήσουμε πιο κάτω και αφού πρώτα κάνουμε έναν περίπατο μέχρι την πρωτεύουσα του απόδημου ελληνισμού…
ΣΤΟ Όκλι αναφέρομαι. Τα νέα… Τρίκαλα των αποδήμων, που επεκτείνονται προς πάσα κατεύθυνση, αφού κάθε τόσο ανοίγει νέο μαγαζί ακολουθώντας την ίδια συνταγή που θέλει τα πλήθη να πηγαίνουν εκεί που πάνε και οι άλλοι…
ΛΟΙΠΟΝ, ως κοροϊδία και ύβρη εξέλαβε αναγνώστης της στήλης (και παλιός φίλος) την ευχή μου, το περασμένο Σάββατο, για «καλό Δεκαπενταύγουστο».
ΜΕ το που με είδε προχθές, στον… κοσμοπολίτικο* πεζόδρομο του Όκλι που είχα πάει να πιω ένα χειμερινό φραπέ (με πολλά… παγάκια!), προκειμένου να εξοικειωθώ περισσότερο με την χειμωνιάτικη Μελβούρνη, μου την «έπεσε» για καλά.
ΚΑΙ τι δεν μου είπε. Τα μύρια όσα, σας λέω. Επειδή, όμως, αυτά που είπε τα βρήκα ενδιαφέροντα, θα του δώσω το λόγο, επαναλαμβάνοντας επί λέξη τα όσα άκουσα και μάλιστα, σε τρικαλινή διάλεκτο:
«ΣΥΝΤΑΞΗ κοντεύεις να πάρεις στη Μελβούρνη, ρε Αιθεροβάμωνα και ακόμα δεν κατάλαβες ότι δεν μπορείς να εύχεσαι στον κόσμο το καταχείμωνο, καλό καλοκαίρι…
»ΓΙΑΤΙ, εκτός από την Παναγία, τον Δεκαπενταύγουστο γιορτάζουμε το καλοκαίρι. Προπαντός το καλοκαίρι, με τα όσα φέρνει.
»ΜΑΘΕ λοιπόν, πως, για χάρη του καλοκαιριού (και του… Διόνυσου), κάνουμε και τα πανηγύρια και όχι μόνο για τη γιορτή της Παναγίας, όπως έγραφες εσύ, ο άσχετος…
»ΜΕ άλλα λόγια: «Για χάρη του βασιλικού, ποτίζεται και η γλάστρα», που λέμε και εμείς, στα χωριά των Τρικάλων, που ξέρουμε από γιορτές και πανηγύρια.
»ΜΑΘΕ ακόμα και εσύ και οι αναγνώστες σου ότι Δεκαπενταύγουστος δεν σημαίνει μόνο καλοκαίρι, διακοπές, πανηγύρια και χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν, ούτε τάματα σε μοναστήρια, κεριά και σταυροκοπήματα…
»ΠΡΙΝ εμφανιστούν στη ζωή μας όλα τα πιο πάνω (που αναμασούν τύποι σαν εσένα και τους αναγνώστες σου) ο Δεκαπενταύγουστος που συνοδευόταν από την πανσέληνο, αποτελούσε για τα στοιχεία της φύσης το κατ’ εξοχήν φεστιβάλ, που ήταν αφιερωμένο στον έρωτα, το αλκοόλ, τα αυθεντικά ναρκωτικά και σε όλες της… καλές συνήθειες της χρυσής εκείνης εποχής…
»ΚΑΙ αν δεν κατάλαβες Αιθεροβάμων, αναφέρομαι στην εποχή πριν οι θρησκείες και ο… πολιτισμός ανακαλύψουν τους θεούς, τους ιερείς, τους νόμους, τα δικαστήρια, τους μπάτσους, την οικονομία, τις φυλακές και τα ψυχιατρεία…
»ΤΟΤΕ που ακόμα δεν υπήρχαν λεφτά, δεν διωκόταν κανείς για χρέη και η κοινωνία αναγνώριζε τα ίδια δικαιώματα σε όλους. Ακόμα και στους τρελούς…
»ΓΙ’ ΑΥΤΟ σου είπα, ρε φίλε, ότι εξέλαβα τις ευχές σου ως κοροϊδία και ύβρη. Πώς να γιορτάσουμε τον Δεκαπενταύγουστο στην παγωμένη και σκοτεινή Μελβούρνη;
»ΠΟΥ να μας επιτρέψουν τα σύννεφα και η υγρασία να δούμε το Αυγουστιάτικο φεγγάρι; Μόνο που μού θύμισαν οι ευχές σου το πού βρίσκομαι (και πού δεν… βρίσκομαι) και προπαντός, τι χάνω, μου χάλασες ακόμα περισσότερο την χαλασμένη μου διάθεση».
ΑΥΤΑ μου είπε, Αυγουστιάτικα (καταμεσής του… παγωμένου πεζόδρομου) και δέχθηκε, με βαριά καρδιά, να πιούμε έναν καφέ και να πούμε πέντε κουβέντες παραπάνω για τα φεστιβάλ του Διονύσου…
ΤΑ οποία συνέβαλαν να ανακαλέσουμε μνήμες από Δεκαπενταύγουστους, πανηγύρια, μπύρες, τσιγάρα και φεγγάρια, που είχαμε ζήσει (πριν… δεκαετίες!) στα χωριά μας.
ΚΑΙ τι δεν θυμηθήκαμε σας λέω… Μέχρι και το δροσερό Αυγουστιάτικο αεράκι κάτω από την σκιά των πεύκων που μύριζαν ρετσίνι…
*ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: χρησιμοποίησα τον αστερίσκο στη λέξη «κοσμοπολίτικο», προκειμένου να σας εξηγήσω ότι έτσι αποκαλεί τον πεζόδρομο του Όκλι ο φίλος που «παρεξήγησε» τις ευχές μου, επειδή του θυμίζει τις καφετέριες των Τρικάλων, που (όπως λέει) έχουν ένα ξεχωριστό «Look» που εκφράζει, όσο τίποτα άλλο, την αγροτική και ποιμενική… αριστοκρατία της περιοχής. Κλείνει η παρένθεση.
ΑΣ επιστρέψουμε, όμως, στις εκλογές. Σε ένα θέμα, δηλαδή, που θα έλεγα ότι γνωρίζουμε καλύτερα και από τις τσέπες μας.
ΠΙΣΤΕΥΩ ότι δεν υπάρχει Έλληνας που να μην έχει αναμνήσεις, ή να μη φέρει ένα ψυχολογικό ή οικογενειακό τραύμα από κάποια εκλογική αναμέτρηση.
ΚΑΙ δεν αναφέρομαι μόνο σε όσους είχαν δώσει τα… ρέστα τους σε κάποια εκλογική αναμέτρηση, αλλά, τελικά, ο βουλευτής που ψήφισαν δεν κράτησε την υπόσχεσή του, ούτε στους συμβασιούχους που δεν διορίστηκαν ποτέ.
ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ, κυρίως, σε γνωστούς, φίλους, συγγενείς και πολλούς νυν και πρώην συντρόφους. Σε κάτι τύπους, δηλαδή, σαν εμένα, που γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε (και σχεδόν γεράσαμε) με την Αριστερά…
ΣΕ όλους εμάς που, για πέντε και βάλε δεκαετίες, φορτώναμε τα όσα κακά συνέβαιναν στη φαιδρή και προγονόπληκτη χώρα μας, στους ώμους της αντιδραστικής Δεξιάς, της πράσινης Σοσιαλδημοκρατίας και όλων των άλλων.
ΟΛΑ αυτά τα χρόνια (και πολλά άλλα πριν από αυτά) περιμέναμε να γίνει το… θαύμα, όπως περίμεναν οι πεινασμένοι στην έρημο το μάννα. Δεν μπορεί, λέγαμε μεταξύ μας, θα έλθει η μέρα που θα ξυπνήσει ο… προδομένος λαός μας…
ΚΑΙ πράγματι, ήλθε η μέρα! Μπορεί, μεν, να άργησε, να χρειάστηκαν πάνω από 80 χρόνια αναμονής, αλλά, τελικά, ήλθε…
ΚΑΙ έπρεπε να έλθει η μέρα, για να καταλάβουμε, επιτέλους (δυστυχώς, όχι όλοι ακόμα) ότι, μπορεί η ευτυχία και η δικαιοσύνη που υποσχόταν η Αριστερά να ήταν ένα ανεκπλήρωτο όνειρο, αλλά η προδοσία, η απογοήτευση και η δυστυχία ήταν και παραμένει η μόνη πραγματικότητα.
ΔΕΝ θα σας κρύψω ότι, αν και εγκατέλειψα την ενεργό Αριστερά στις αρχές της δεκαετίας του 1980, συγκαταλέγομαι (με πολλούς ενδοιασμούς και ερωτηματικά) μεταξύ αυτών που οι… ρεαλιστές αποκαλούν «δεινόσαυρους» μιας ιδεολογίας που σχεδόν πέθανε, πριν προλάβει να ζήσει…
ΠΕΙΤΕ ό,τι θέλετε για την αιθεροβαμώνεια πορεία μου αλλά, μέχρι και τις 25 Ιανουαρίου, ναι μεν, δεν πίστευα ότι ο Τσίπρας και το παρδαλό ασκέρι του που έφερε όλες τις αποχρώσεις που φέρουν τα βυζαντινά μωσαϊκά, θα εφάρμοζαν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις, πίστευα όμως ότι δεν θα συμπεριφέρονταν όπως συμπεριφέρθηκαν.
ΔΕΝ πίστευα, δηλαδή, ότι θα ερχόταν η μέρα που θα ξαναγεννιόταν σαν τον Φοίνικα (μέσα από τις στάχτες του) ο Σαμαράς…
ΔΕΝ πίστευα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κατέφευγε σε εκλογές ένα εξάμηνο μετά την άνοδό του στην εξουσία, για να εφαρμόσει ένα χειρότερο μνημόνιο και από αυτό που είχε υπογράψει ο Σαμαράς και ο Τσίπρας είχε υποσχεθεί στο λαό ότι θα έσκιζε στο Σύνταγμα.
ΟΧΙ, δεν πίστευα ότι θα έφτανε η Αριστερά σε τέτοιον αυτοεξευτελισμό. Χειρότερο, δηλαδή, από ό,τι θα μπορούσαν να επινοήσουν και οι ορκισμένοι εχθροί της.
ΑΝ ήταν να ψηφίσω σε αυτές τις εκλογές, θα ψήφιζα ένα γνήσιο ουτοπικό κόμμα, όπως το κόμμα των… «λαλα». Δηλαδή την Αριστερή Πλατφόρμα του Λαφαζάνη και του Λαπαβίτσα που υπόσχονται την επιστροφή στο… 1917.
ΘΑ έλεγα, μάλιστα, ότι, αν θέλει ο συνταξιόπληκτος λαός μας να διατηρήσει την περηφάνια του και την αξιοπρέπειά του θα πρέπει να επιστρέψει στην φτώχεια του.
ΜΟΝΟ μια αυτοεπιβαλλόμενη λιτότητα μπορεί να τον απαλλάξει από τους δανειστές, τους τεμενάδες και τη μονομανία. Εμ Μύκονο, εμ εξοχικά και four wheel drive πολυτελείας και αξιοπρέπεια δεν γίνεται.
ΤΑ ευρωπαϊκά μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους Δυτικούς κώλους… Μη τα θέλουμε όλα δικά μας. Μην είμαστε και πλεονέκτες, όπως έλεγε και ο Χατζηχρήστος στον «Ηλία του 16ου». Αυτά και γεια χαρά.
