Την Παρασκευή, 14 Αυγούστου 2015, επισκεφθήκαμε με την τάξη μας το κέντρο ηλικιωμένων «Φροντίδα» και την πτέρυγα «Γαλήνη». Η υπεύθυνη του κέντρου,
κ.Ελένη, μας περίμενε στην πόρτα και μας υποδέχθηκε μ’ ένα πλατύ χαμόγελο. Μπαίνοντας μέσα, αντικρίσαμε τους ηλικιωμένους τροφίμους που μας κοίταζαν γεμάτοι καλοσύνη. Μπροστά στην εικόνα μας, στην εικόνα μιας ομάδας παιδιών να πλησιάζει και να πλημμυρίζει το χώρο τους, τα πρόσωπά τους φωτίστηκαν,όπως φωτίζονται τα πρόσωπα των Αγίων όταν πέφτει πάνω τους το φως των καντηλιών ή οι ακτίνες του ήλιου μέσα από τα παράθυρα της Εκκλησίας. Αμέσως αντιληφθήκαμε στο βλέμμα τους την τρυφερότητα και τη ζεστασιά που όπως ένα παππούς και μια γιαγιά ξέρει να χαρίζει. Οι εικόνες των δικών μας παππούδων και γιαγιάδων που ζουν στη Ελλάδα ήρθαν στο νου μας και δάκρυα θόλωσαν και άρχισαν να τρέχουν από
τα μάτια μας.
Η ξενάγηση στους χώρους σ’ όλες τις εγκαταστάσεις έγινε από την κ. Ελένη, η οποία απαντούσε σ’ όλες μας τις απορίες με μεγάλη προθυμία. Εντυπωσιαστήκαμε από το έργο των εθελοντών και των νέων παιδιών που με όλο αγάπη φρόντιζαν αυτούς τους ανθρώπους (και είναι άξιοι επαίνου). Χορτάσαμε με το νόστιμο φαγητό που μας πρόσφεραν και γλυκαθήκαμε με τα φρέσκα γλυκά τους.
Με τον πατέρα Γεώργιο κάναμε μια μικρή παράκληση και ψάλλαμε τα Εγκώμια της Κοίμησης της Θεοτόκου. Συγκινητικό ήταν πως πολλοί ηλικιωμένοι έψελναν μαζί μας δοξολογώντας το Θεό.
Συζητώντας με τους ανθρώπους εκεί αντιληφθήκαμε ότι ο νόστος για τη μητέρα πατρίδα ήταν ακόμα νωπός, κάτι που κι εμείς αισθανόμαστε κι ας είμαστε νεοφερμένα στην Αυστραλία. Κάνοντας «καταδύσεις» στις ψυχές τους, τάραξαν για λίγο τα νερά κι ανέσυραν στην επιφάνεια μνήμες και στιγμές που ήταν ανεξίτηλα στη μνήμη τους.
Άνθρωποι εδώ, άνθρωποι στην πατρίδα όπως έλεγαν, εννοώντας την Ελλάδα, είχαν τις θέσεις τους ακόμα στο κάδρο της ζωής. Μπορεί οι φωτογραφίες να είχαν κιτρινίσει από τη σκόνη του χρόνου, όμως τα πρόσωπα τους ήταν λευκά, ήταν ζωντανά στο άλμπουμ της ψυχής τους.
Τα συναισθήματά μας λοιπόν ανάμεικτα καθώς ο οίκτος έδινε τη θέση του στο θαυμασμό γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Για τους ανθρώπους αυτούς, που αν και οι σωματικές λειτουργίες μπορεί να έχουν αλλάξει ή η σάρκα τους να έχει αδυνατίσει, η ψυχή τους όμως παραμένει νέα και θέλει να χαίρεται, να μοιράζεται, να ζει, να δηλώνει παρούσα. Μπορεί οι μέρες να φεύγουν, η ζωή να κυλά, η νοσταλγία ν’ αφήνει τα ίχνη της στο μονοπάτι της ζωής τους, όμως εμείς καταλάβαμε ότι το ελάχιστο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να δείχνουμε σεβασμό σ’ αυτή τη ζωή που πάλλεται μέσα τους, που παρά τα τόσα χρόνια που έχουν περάσει, τα τυχόν λάθη και τις αδυναμίες τους πρέπει να φροντίζουμε να ζουν με ανθρωπιά και αξιοπρέπεια.
Ο χρόνος όμως είναι γνωστό γρήγορα κυλά και όταν περνάς καλά ακόμα πιο γρήγορα, κι έφτασε η ώρα να τους αποχαιρετίσουμε με ένα μεγάλο «Ευχαριστώ».
Τα πρόσωπα αυτά, πρόσωπα άξιας προσοχής και σεβασμού λόγω της αποκρυσταλλωμένης γνώσης και εμπειρίας θα μείνουν σ’ εμάς φωτεινοί σηματοδότες στην πορεία της ζωής μας. Στο δρόμο της επιστροφής συνειδητοποιήσαμε ότι η επίσκεψη στο κέντρο «Φροντίδα» μας έδωσε το έναυσμα για αναστοχασμό, σκέψη και επανεξέταση της συμπεριφοράς μας απέναντι στην Τρίτη Ηλικία.
Σήμερα που οι κοινωνίες φθείρουν τις ηθικές αξίες μήπως πρέπει να τονίσουμε ξανά και να ξαναθυμήθουμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας που τόσο έχουν συμβάλλει στη συντήρηση των αξιών του παρελθόντος; Μας γεννήθηκε η απορία ποιοι είμαστε εμείς οι «νέοι» που μπορούμε να στερούμε την αναγνώριση και τη χαρά απ’ αυτούς τους ανθρώπους; Και καταλήξαμε ότι πρέπει να είμαστε κοντά τους όταν μας έχουν ανάγκη, να συγχωρούμε γιατί «όλα είναι ανθρώπινα και τίποτα από τα ανθρώπινα δεν είναι ξένα» και να εκδηλώνουμε την αγάπη μας προς αυτούς τώρα που είναι εδώ.
Ευχαριστούμε θερμά και πάλι το γηροκομείο «Φροντίδα» και ιδιαίτερα την κ.Ελένη και τους εθελοντές που μας έδωσαν να καταλάβουμε πόσο σημαντική είναι η φροντίδα της τρίτης ηλικίας και πόσο πολύτιμο είναι το έργο που προσφέρουν σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Επίσης, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον κ. Παναγόπουλο (φιλόλογό μας) και τον πατέρα Γεώργιο (ιερέα του ναού Αγίων Αναργύρων) που μας πρόσφεραν αυτή τη μοναδική εμπειρία αυτό το μάθημα ζωής και καλλιέργεια ψυχής. Το μεγαλύτερο «ευχαριστώ» οφείλουμε να το πούμε σ’ αυτούς τους ανθρώπους που μας άφησαν να ταξιδέψουμε μαζί τους μέσα στο χρόνο και μας επέτρεψαν ν’ αγγίξουμε τις ευαίσθητες πτυχές από τις ζωές τους.
Οι μαθήτριες
Κατατριώτη Χριστίνα
Σουλή Ειρήνη-Αγγελική
Oakleigh Grammar
