ΚΑΘΕ χρόνο, τέτοια εποχή, τα τελευταία 25 χρόνια, η παροικία μας βρίσκεται σε χειμερία νάρκη. Ξεχειμωνιάζει και ξεκουράζεται στην Ελλάδα…

ΚΑΙ όταν λέμε παροικία, αναφερόμαστε, βέβαια, στην… ελίτ. Όσους, δηλαδή, έχουν χρόνο και χρήμα. 

ΚΑΝΟΥΝ και οι δικοί μας, ό,τι κάνουν και οι πολικές αρκούδες για να βγάλουν πέρα τον χειμώνα που στον τόπο τους διαρκεί περισσότερο απ’ ό,τι στη Μελβούρνη.

ΚΑΤΕΒΑΖΟΥΝ την ένταση των χτύπων της καρδιάς τους, για να κάνουν οικονομία στα… καύσιμα επιβίωσης, σταματούν εντελώς να τρώνε και το ρίχνουν στον ύπνο που κρατά κάτι μήνες, μέχρι να τελειώσει ο χειμώνας και να έλθει η άνοιξη.

ΣΤΗΝ αρκουδοσυμπεριφορά της παροικίας μας αναφέρθηκα για δύο λόγους: πρώτον, για να εξηγήσω σε όσους αναρωτιούνται ότι ο λόγος που δεν ασχολούμαι και δεν σχολιάζω παροικιακές ειδήσεις δεν είναι γιατί κουράστηκα, αλλά γιατί δεν υπάρχουν…

ΚΑΙ δεύτερον, διότι το εμπάργκο των ηγετών μας (της… ατμομηχανής δηλαδή των δραστηριοτήτων μας που παράγει και ειδήσεις) όπου να είναι τελειώνει, αφού ένας-ένας επανέρχονται στη δράση. 

ΥΠΟΛΟΓΙΖΩ ότι, μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου, θα έχουν όλοι επαναπατριστεί από τις διακοπές τους και σιγά-σιγά θα δραστηριοποιηθούν και θα αρχίζουν να παράγουν εκδηλώσεις και να λύνουν όσα από τα προβλήματα της παροικίας εκκρεμούν. 

ΜΗΝ ξεχνάμε ότι τον άλλο μήνα αρχίζει και το Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου που διοργανώνει η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης που σημαίνει ότι όπου να είναι θα πρέπει να επιστρέψει και ο γενικός γραμματέας της (Κώστας Μάρκος) που εδώ και 21 χρόνια ασχολείται με την διοργάνωσή του. 

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι την Άνοιξη δεν βγαίνει μόνο η Περσεφόνη σεργιάνι, αλλά αρχίζει και η αναζωογόνηση των δημιουργών της παροικίας μας. 

ΘΑ αρχίσουν, δηλαδή, να πυκνώνουν οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, οι παρουσιάσεις λογοτεχνικών βιβλίων και ποιητικών συλλογών, οι συνάξεις των εργατών του πνεύματος, οι βραβεύσεις, οι φιλανθρωπικές ημερίδες, οι έρανοι και ό,τι άλλο, τέλος πάντων, έμεινε στη μέση από την προηγούμενη πολιτιστική και εορταστική σαιζόν. 

ΝΑ προσθέσω εδώ και θα σας παρακαλέσω να το λάβατε υπόψη σας (και να με τιμήσετε δεόντως) ότι είμαι ο μόνος (ναι, ο μόνος!) που την τελευταία εξαετία, για χάρη της πνευματικής σας καλλιέργειας, της ενημέρωσής σας και της δημοσιογραφίας, δεν έχω απουσιάσει ούτε μία μέρα!

ΤΟ ρεκόρ που στρέφεται και κατά των νόμιμων δικαιωμάτων της εργατικής τάξης στην οποία και περήφανα ανήκω, παρ’ ότι είναι απίστευτα αντεργατικό και απάνθρωπο, είναι παράλληλα και πέρα για πέρα αληθινό.

ΝΑΙ, σας λέω, δεν έχει όρια η ανθρώπινη βλακεία, ιδιαίτερα όταν στρέφεται εναντίον του εαυτού της, όπως δεν έχει όρια και η εκμετάλλευση των εργαζομένων από το κεφάλαιο και τους εργοδότες που το υπηρετούν, όπως οι υπάκουοι σκύλοι τον αφέντη τους. 

ΜΕ λίγα λόγια, στην προσπάθειά να φέρω σε πέρας τα ειδησεογραφικά και σχολιαστικά μου καθήκοντα απέναντι στην παροικία και την δημοσιογραφία, έχω εργαστεί αδιάκοπα (μέχρι στιγμής) 2190 μέρες, 17 ώρες και 37 πρώτα λεπτά. Τα δευτερόλεπτα δεν τα μέτρησα…

ΤΟ ίδιο χρονικό διάστημα (δηλαδή, χωρίς διακοπές), έχω γράψει 312 φορές τη στήλη του Αιθεροβάμωνα (και μπράβο μου!) που από μόνη της έχει καταρρίψει πέντε-έξι παγκόσμια ρεκόρ, αναγνωσιμότητας απήχησης, κοινωνικής προσφοράς, ανάδειξης προβληματισμών και παντός είδους θεωριών, καθώς και ευρύτατης ποικιλίας στοχαστικών επιστημονικών διατριβών και πρωτότυπων απόψεων. 

ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος (και πάλι μπράβο μου!) δεν έχει καλύψει παρόμοιο εύρος θεμάτων και αναλύσεων και όποιος νομίζει ότι με τα όσα ανέφερα πιο πάνω αδικώ τον εαυτό μου, ας στείλει για χάρη μου στη διεύθυνση της εφημερίδας μια συγχαρητήρια επιστολή και έναν σύντομο… ύμνο. Ευχαρίστως θα δημοσιεύσω ό,τι και αν στείλετε…

ΜΕΧΡΙ τώρα, δημοσίευα μόνο τις υβριστικές επιστολές, γιατί εδώ που τα λέμε, μεταξύ μας (και μπορείτε να το πείτε σε όποιον γουστάρετε), μόνο τέτοιες ελάμβανα. 

ΕΠΕΙΔΗ, όμως, κανείς δεν μπορεί να κάνει καριέρα και όνομα δημοσιεύοντας τα αρνητικά σχόλια που λαμβάνει, είπα να ακολουθήσω τις οδηγίες που μου έδωσε ένας ειδικευμένος σύμβουλος σε θέματα κοινωνικής συμπεριφοράς και επαγγελματικής ανέλιξης.

«ΔΕΝ πας πουθενά, φίλε (μου είπε), αν συνεχίσεις να κάνεις ό,τι κάνεις. Αν θέλεις να δεις επαγγελματικά μια άσπρη μέρα, κάνε ό,τι κάνουν και οι άλλοι. Άρχισε να προβάλλεις συστηματικά και σε κάθε ευκαιρία το όνομά σου και τύπωνε σε βιβλία τις στήλες που γράφεις»! 

ΚΑΙ πριν προλάβω να συνέλθω από το επαγγελματικό σοκ, συνέχισε: «Πού πας ξυπόλητος στ’ αγκάθια, ρε Καραμήτρο; Αν στην εποχή μας δεν στήσεις το δικό σου profile στα social media, δεν πας πουθενά. Ρίχνε και καμιά ματιά στο… facebook, να δεις τα trend των καιρών μας». 

ΠΡΙΝ, λοιπόν, με καταβάλει εντελώς και με ρίξει στην κατάθλιψη το στερητικό σύνδρομο της τεχνολογικής οθονολατρείας και του facebook-ισμού, αγόρασα το πιο smart phone της αγοράς (με τη μεγαλύτερη οθόνη!) και άρχισα να επισκέπτομαι τα social media όπου μου περίσσευε χρόνος. 

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ, δηλαδή, τις οδηγίες του σύμβουλού μου. Κάνω και εγώ ό,τι κάνει και ο υπόλοιπος κόσμος: δεν ξεκολλώ από την οθόνη του κινητού μου! Ακόμα και όταν οδηγώ το αυτοκίνητο μου, στο facebook χαζεύω…

ΟΣΟ για τις πρώτες facebook-ικές εμπειρίες μου, αυτές και αν με σόκαραν. Με το πρώτο καλημέρα που είπα, έκανα σε ένα δεκάλεπτο 978 καινούργιους… φίλους. 

ΑΝΘΡΩΠΟΙ που δεν γνώριζα και ενδεχομένως δε θα συναντήσω ποτέ σε τούτο τον κόσμο, όχι μόνο τους άρεσα και δέχθηκαν να γίνω φίλος τους, αλλά την ίδια μέρα μπήκαν και στον κόπο να ποστάρουν για χάρη μου και τις φωτογραφίες που έβγαλαν στο εστιατόριο που πήγαν να γιορτάσουν τα γενέθλια ενός άλλου φίλου μας…

ΑΠΟ τη μέρα εκείνη, ό,τι και αν γράφω το κάνουν… like! Όχι σαν εσάς (τους απαιτητικά περίεργους αναγνώστες μου) που δεν λέτε για εμένα ούτε μια καλή κουβέντα. 

ΕΠΡΕΠΕ, σας λέω, να αρχίσω τις… facebookότσαρκες για να καταλάβω, επιτέλους, ότι ζούσα σε έναν άλλο κόσμο που ουδεμία σχέση έχει με τον καλά πληροφορημένο κόσμο των social media και του facebook. 

ΕΚΤΟΣ των άλλων, από το facebook πληροφορήθηκα και ένα μεγάλο ιστορικό γεγονός για την παροικία μας. Μια παγκόσμια πρωτιά… 

ΛΟΙΠΟΝ: αν είστε όρθιοι, καθίστε και πάρτε βαθιά αναπνοή για να αποφύγετε κανένα ανεύρυσμα. Η δεύτερη γλώσσα στην Αυστραλία είναι τα… Ελληνικά! 

ΘΡΑΥΣΗ, σας λέω, κάνει η πιο πάνω… συνταρακτική είδηση στο facebook. Όχι μόνο στην Αυστραλία, αλλά και στην πατρίδα μας. Στη χώρα που κατοικεί ο… εξυπνότερος λαός του κόσμου! 

ΚΑΠΟΙΟΣ εθνικιστής και λάτρης της γλώσσας μας, έκανε (ως συνήθως), την πρώτη ανάρτηση και στη συνέχεια, όποιος συναρτούσε στην οθόνη του, το… ιστορικό γεγονός, προκειμένου να υπογραμμίσει τον πατριωτικό του ενθουσιασμό, μετέδιδε τον ιό και στους άλλους πατριώτες. 

ΠΟΥΘΕΝΑ αλλού σας λέω ο πατριωτισμός και η μαλακία εν γένει, δεν είναι τόσο μεταδοτική όσο στο facebook! Το κατ’ εξοχήν ναρκισσιστικό μέσο κοινωνικής δικτύωσης που φιλοξενεί ένα δισεκατομμύριο από τους… εξυπνότερους ανθρώπους του πλανήτη. 

ΚΑΙ σκεφτείτε τι θα είχε γίνει στο facebook, αν τα περισσότερα παιδιά της δεύτερης και τρίτης γενιάς μπορούσαν να πουν σωστά στα ελληνικά το… «τι κάνεις θείο»!

ΤΟΤΕ είναι που δεν θα μιλιόταν άλλη γλώσσα στην Αυστραλία. Εκτός από υπερπατριώτες είμαστε και… φωνάρες! Αλλά αυτά συνήθως πηγαίνουν μαζί. Γεια χαρά…