Στην αρχή ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια. Υπήρχε μια εντυπωσιακή ζωτικότητα . Οι ηλικιωμένοι δημιουργούσαν τους δικούς τους συλλόγους, συχνά εκ του μηδενός, από μια κουβέντα που έγινε σε κάποια εκδήλωση ή γιατί άλλοι στο διπλανό προάστιο είχαν το δικό τους σύλλογο ηλικιωμένων.

Όχι σπάνια ήταν ένα παρακλάδι του κυρίως κορμού των εθνικοτοπικών συλλόγων, όπως εκείνων των Κρητών, των Ποντίων ή των Αρκάδων.

Στην ακμή τους, πριν μια δεκαετία, αριθμούσαν 1ο6 και τα μέλη τους υπερέβαιναν συνολικά τις 25.000.

Ως συνέπεια, δημιουργήθηκε η Ομοσπονδία Συλλόγων Ελλήνων Ηλικιωμένων Μελβούρνης και Βικτωρίας.

ΔΕΥΤΕΡΗ ΝΕΟΤΗΤΑ

«Είμαστε στη δεύτερη νεότητά μας» είχε πει, θυμάμαι, ο αείμνηστος Πέτρος Γιαλλούρης που υπηρέτησε την Ομοσπονδία πάνω από δύο δεκαετίες. «Δεν υπάρχουν γηρατειά. Είναι μύθος. Οι άνθρωποι είναι ζωηροί, διψούν για ψυχαγωγία, εκδρομές και διασκέδαση. Ο ρόλος μας είναι να τους ικανοποιήσουμε».

Ήταν πρωί Πέμπτης, θυμάμαι, μια μέρα συνήθως χαλαρή που πήραν θέση στο τραπέζι πολλά θέματα, μερικά από αυτά με κάποια δόση προβληματισμού, όπως αυτό του τζόγου.

«Τα θετικά υπερβαίνουν τα άλλα» είχε καταλήξει ο Πέτρος, όταν μού έδωσε το χέρι του πριν φύγει.

Σήμερα έχουν συμπληρωθεί 30 χρόνια από την ίδρυση της Ομοσπονδίας Συλλόγων Ελλήνων Ηλικιωμένων Μελβούρνης και Βικτωρίας, γεγονός που θα γιορταστεί με ειδική εκδήλωση στο πολυτελές Normanby House Receptions, την ερχόμενη Τρίτη το μεσημέρι.

Σίγουρα, θα είναι μια λαμπρή γιορτή, με ωραίο φαγητό, μουσική, χορό, τους απαραίτητους χαιρετισμούς και ομιλίες. Όλα θα είναι υπέροχα.

Οι αριθμοί, όμως, πληροφορούμαστε, πέφτουν.

Ευκαιρία να ρίξουμε μια ματιά στον οργανισμό, ο οποίος, όπως θα πει ο συντονιστής, Γιώργος Κατσουράκης, «κρατά στα χέρια του τις τύχες των μελλοντικών γενεών και οι ευθύνες είναι μεγάλες. Καλή η διασκέδαση, η ενημέρωση απαραίτητη, χρειάζεται όμως και ζωτικότητα. Ενδιαφέρον για τα σοβαρά θέματα, όπως είναι τα δικαιώματα των συνταξιούχων, τα οποία απαιτούν τη συνεχή μας εγρήγορση».

«Δεν έρχονται, όσο και να τους προτρέπουμε» ηχούν σήμερα στ’ αυτιά μου, τα λόγια του πρώην προέδρου της Ομοσπονδίας, κ. Θεοδόση Νομικού, που υπηρέτησε τον οργανισμό επί έξι συναπτά έτη.

Ήταν η εποχή των μεγάλων κινητοποιήσεων με αίτημα την αύξηση των συντάξεων σύμφωνα με το κόστος ζωής, τις εκπτώσεις στους λογαριασμούς του ηλεκτρικού, «την προάσπιση των κεκτημένων που απειλούνται», είχε πει χαρακτηριστικά ο πρώην πρόεδρος.

‘Γιατί εκτιμάτε ότι δεν έρχονται;’ είχα κάνει την αφελή ερώτηση, για να πάρω μια απάντηση που μου έδωσε και σήμερα ο συντονιστής του οργανισμού; «Απλά γιατί νομίζουν ότι θα πάνε κάποιοι άλλοι. Αυτή είναι η νοοτροπία του Έλληνα».

«Δεν περνάει, όμως, αυτό χωρίς συνέπειες» συμπληρώνει ο ίδιος.

«Αν αδιαφορήσουν σήμερα, δεν θα υπάρχουν αύριο. Οι Σύλλογοι Ηλικιωμένων που δείχνουν ζωτικότητα, είναι εκείνοι που θα έχουν και μακροβιότητα».

ΜΑΚΡΟΒΙΟΤΗΤΑ

«Μακροβιότητα», είναι η μαγική λέξη στα αυτιά και την καρδιά κάθε ηλικιωμένου.

«Θα πρέπει, όμως, να συνοδεύεται και από ζωτικότητα» μου υπενθυμίζει ο συμπαθής ‘φίλος από τα παλιά’ κ. Νίκος Λιτινάκης, γραμματέας πάνω από 25 έτη στο Σύλλογο Ηλικιωμένων Bruνswick και ένα από τα ιδρυτικά του μέλη.

«Έχουμε κι εμείς στο Διοικητικό Συμβούλιο υπερήλικες, δύο μάλιστα πλησιάζουν τα 100. Ο ένας είναι 99 ετών και ο νεότερος 98. Είναι αφοσιωμένοι, δεν λείπουν ποτέ από τις συναντήσεις μας που γίνονται κάθε Πέμπτη. Κάποτε, όμως, θα πρέπει να αναλάβουν νεότεροι. Να πάρουν τη σκυτάλη».

Από κει και πέρα, ομολογώ ότι έχω μπει στο τραίνο του ‘ταξιδιού στο χρόνο’. «Για σκυτάλη στους νεότερους μιλούσαν και μιλούν οι περισσότεροι οργανισμοί της παροικίας. Είναι τρόπος και μέσον επιβίωσης που επιδιώκουν οι της πρώτης γενιάς συμπάροικοι, από διάφορες κατευθύνσεις. Δεν φαίνεται, όμως, να έχουν το ποθούμενο αποτέλεσμα.

«Όταν μιλάμε για αντικατάσταση των μελών του Δ.Σ. δίνουν την εντύπωση ότι δεν ακούν. Το επαναλαμβάνεις, ασυναίσθητα, κάπως δυνατότερα, για να πάρεις την απάντηση «όχι εγώ». Καλείς ειδική συνάντηση για αλλαγή των μελών του Δ.Σ., όπως προβλέπει το Καταστατικό μας, και δεν έρχεται κανείς άλλος εκτός από τα παρόντα μέλη του συμβουλίου, οπότε προβληματίζεσαι τι θα γίνει μετά» λέει ο κ. Λιτινάκης, χωρίς να έχει, όπως θα προσθέσει, τη λύση.

Εντούτοις, κοιτάζοντας πίσω, μας πληροφορεί ότι «κάποτε ο σύλλογος αριθμούσε 700 μέλη. Σήμερα είμαστε κάπου 200 και από αυτούς στις συναντήσεις και εκδηλώσεις που διοργανώνουμε, έρχονται 100 περίπου».

Πού οφείλεται η πτώση του αριθμού των μελών, είναι μια ερώτηση που απαντάται… πριν καν εκφραστεί: «Ορισμένοι, βέβαια, έχουν πεθάνει, οι περισσότεροι όμως έχουν εγγραφεί σε άλλους συλλόγους. Στο Brunswick, για παράδειγμα, υπάρχουν συνολικά 5 σύλλογοι ηλικιωμένων. Εμείς δεν απαγορεύουμε στα μέλη μας να πάνε και αλλού. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός στη δική μας περιοχή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν παρατηρείται αλλού. Εκείνο που μας ενδιαφέρει, ως Δ.Σ., είναι να περνούν τα μέλη μας ωραία, να διασκεδάζουν, να πληροφορούνται για θέματα που έχουν σχέση με την υγεία τους, τα δικαιώματά τους και τις εξελίξεις στο χώρο μας. Από εκεί και πέρα, ζητάμε να ενδιαφερθούν για το μέλλον του οργανισμού. Να πάρουν ενεργό μέρος στη διοίκηση, εκείνοι που έχουν τον απαιτούμενο χρόνο και τις ικανότητες. Δεν μπορείς να περιμένεις από έναν 99χρονο να σε υπηρετεί εσαεί» υπενθυμίζει, κάτι όμως μάς λέει ότι δεν εισακούεται, διαφορετικά γιατί να κάνουμε αυτήν την κουβέντα τώρα; Γιατί να μιλάμε για σκυτάλες, για επιβίωση του οργανισμού, για αλλαγή φρουράς που είναι αναγκαία, όσο ποτέ;

ΟΥΔΕΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

«Δεν υπάρχει πρόβλημα στον δικό μας σύλλογο» με διαβεβαιώνει ο κ. Αντρέας Γεωργίου, πρόεδρος του Συλλόγου Ηλικιωμένων «Άγιος Χαράλαμπος» που βρίσκεται στο τιμόνι του καραβιού μια ολόκληρη δεκαετία τώρα.

«Στην αρχή, είναι γεγονός ότι τα πράγματα ήταν δύσκολα. Έπρεπε να ψάξουμε και να βρούμε τι ζητούσαν από τον οργανισμό, ποιες ήταν οι ανάγκες τους και να προσπαθήσουμε να κάνουμε αυτό που περίμεναν και, μάλιστα, κάτι παραπάνω. Πιστεύω ότι σήμερα είναι όλοι ικανοποιημένοι και δεν θέλουν ν’ ακούσουν για αλλαγή του Δ.Σ. Προσωπικά νοιώθω πολύ υπερήφανος που ηγούμαι ενός οργανισμού τα μέλη του οποίου -περίπου 125- είναι ικανοποιημένα και συνεργάζονται μαζί μας. Ένα από τα μυστικά, βέβαια, της επιτυχίας είναι ο σωστός καταμερισμός εργασίας, ώστε να μην πέφτει το βάρος των ευθυνών στα ίδια πάντα άτομα και η προσωπική επαφή με τα μέλη.

Ναι, είμαστε ένας πολύ ζωντανός οργανισμός» καταλήγει ο κ. Γεωργίου μ’ ένα πλατύ χαμόγελο.

ΚΑΤΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΑ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ

Το ερώτημα ‘γιατί έχει μειωθεί ο αριθμός των Συλλόγων -από 106 σε 90- απευθύνουμε στον σημερινό πρόεδρο της Ομοσπονδίας κ. Αντώνη Πολυκάρπου.

«Υπάρχει μεγάλη δόση αδιαφορίας για την ανάληψη ευθυνών, αλλά και κούραση. Όλοι θέλουν να τα βρίσκουν έτοιμα. Έλα όμως που πρέπει κάποιοι να τα ετοιμάσουν και αυτοί δεν μπορεί να είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι. Τα Διοικητικά Συμβούλια πρέπει να ανανεώνονται. Να αναλαμβάνουν νεότερα άτομα που έχουν την ενέργεια να σκεφτούν, να διοργανώσουν και να κάνουν ορισμένα πράγματα και στην κουζίνα, αν χρειαστεί. Και εδώ είναι το μεγάλο πρόβλημα. Όταν μιλάς για ευθύνες και δουλειά, κανένας δε θέλει ν’ ακούσει, ιδιαίτερα οι μεγαλύτεροι οι οποίοι βλέπουν τον οργανισμό ότι είναι εκεί για να τους ψυχαγωγεί και να αγωνίζεται για τα συμφέροντά τους. Και, μέχρι ενός σημείου, έχουν δίκιο. Θα πρέπει όμως να κατανοήσουν ότι αν όλοι υιοθετήσουμε αυτήν την νοοτροπία, γρήγορα θα βάλουμε κλειδί.Και κάτι άλλο. Οι νεότεροι δεν ενδιαφέρονται γιατί γνωρίζοντας τη γλώσσα προτιμούν να πάνε στους συλλόγους ηλικιωμένων των Αυστραλών. Αυτή είναι η πραγματική αλήθεια. Χάνουμε έδαφος συνεχώς.»

«Τι μου θυμίζει τώρα αυτό;» αναρωτιέμαι και χωρίς καμιά προσπάθεια, θα μπω στο χώρο των εθνικοτοπικών συλλόγων της ομογένειας.

Κοινά σημεία, κοινή πορεία, ποια όμως κατάληξη;

Θα δείξει…