ΟΙ μέρες τούτες δεν ταυτίζονται μόνο με γιορτές, χαρές και ευχές.
ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ και με συνάξεις, γλέντια, αναμονές και αναμνήσεις παλαιότερων γιορτών που ζήσαμε.
ΜΕ απουσίες ανθρώπων που «έφυγαν» από κοντά μας και άλλων που μπήκαν στη ζωή μας και προστέθηκαν στην… παρέα μας.
ΕΚΤΟΣ όλων των άλλων, όμως, λειτουργούν επίσης και ως άγκυρες, που μας δίνουν την ευκαιρία να «τραβήξουμε χειρόφρενο» και να αναστοχαστούμε τα χρόνια που πέρασαν.
ΚΑΤΙ σαν άτυπο ημερολόγιο, δηλαδή, στο οποίο -έστω και ασυνείδητα-, καταγράφονται οι αλλαγές που λαμβάνουν χώρα.
ΑΛΛΑΓΕΣ που -θέλεις-δεν θέλεις- σε σπρώχνουν στην παντοδύναμη επικράτεια των συγκρίσεων του «τώρα» με το «χθες».
ΜΕ δυο κουβέντες, ποιοι είμαστε τότε και τι από αυτό που είμαστε έχει απομείνει…
ΤΗΝ ευκαιρία να αναφερθώ στο θέμα και να ασχοληθώ φευγαλέα με τις «συγκρίσεις» του χθες με το σήμερα, μού την έδωσε η συζήτηση που είχα με έναν φίλο πριν λίγες μέρες.
ΑΦΟΥ είπαμε όσα, συνήθως, λέγονται σε τυχαίες συναντήσεις μεταξύ ανθρώπων που γνωρίζονται πολλές δεκαετίες, η συζήτηση ήλθε από μόνη της στο «τι θα κάνεις τα Χριστούγεννα».
ΤΟΥ απάντησα ότι δεν σκέφτομαι «τίποτα» ούτε σχεδιάζω να κάνω κάτι που δεν έχω κάνει.
«ΤΟ ίδιο και εγώ» μου απαντά. «Πάνε χρόνια τώρα, που έχω σταματήσει τα
πάρε-δώσε. Κουράστηκα…».
ΓΙΑ δική σας ενημέρωση να προσθέσω εδώ, ότι δεν είναι ο μόνος «κουρασμένος» που συναντώ τα τελευταία χρόνια.
ΧΡΟΝΟ με το χρόνο πληθαίνει ο αριθμός των φίλων και γνωστών που «αποστρατεύονται» εθελοντικά από την εορταστική και όχι μόνο δράση.
ΣΤΗΝ ερώτηση «πού πήγε όλη αυτή η ενεργεία που είχαμε κάποτε», τότε δηλαδή που δεν χορταίναμε να διασκεδάζουμε, να τρώμε, να πίνουμε και να βγαίνουμε, η απάντηση είναι ότι η σκυτάλη πέρασε στις νεότερες γενιές.
Ο,ΤΙ κάναμε εμείς τότε, τώρα το κάνουν (με τον δικό τους τρόπο, βέβαια), τα παιδιά και τα εγγόνια μας.
ΤΑ χρόνια που περνούν είναι αυτά που μας στερούν την ενέργεια που είχαμε κάποτε και μας «αποστρατεύουν».
ΚΑΙ όσα αποθέματα ενέργειας μάς έχουν απομείνει, είμαστε εκ των πραγμάτων υποχρεωμένοι να τα χρησιμοποιήσουμε για να φέρουμε βόλτα τα χρόνια που μας έχουν απομείνει.
ΘΑ σας δώσω ένα κλασικό παράδειγμα, που -ενδεχομένως- σας βοηθήσει να κάνετε συγκρίσεις και να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα.
ΕΝΑΣ από τους πρώτους ανθρώπους που γνώρισα όταν ήλθα στην Αυστραλία, το μακρινό 1970, ήταν ο Χρήστος Μπαμπατζιάς.
ΜΕ τον Χρήστο είμαστε γείτονες στο Όκλι, πηγαίναμε και «σκοτώναμε» την ώρα μας στο ίδιο καφενείο του Μιχάλη (του μπότζη) και δεν αργήσαμε να γίνουμε φίλοι.
Ο Μπαμπατζιάς ήταν και ο πρώτος που με κάλεσε να πάω τα Χριστούγεννα το βράδυ στο σπίτι του, προκειμένου να παραβρεθώ στο πάρτι που έκανε για τη γιορτή του.
ΝΑ σημειώσω ότι αυτά ήταν τα πρώτα Χριστούγεννα που έκανα εκτός Ελλάδας και δεν μπορούσα, λόγω καιρού, να πιστέψω ότι ήταν Χριστούγεννα.
ΟΠΩΣ και να το κάνουμε, άλλο να κάνεις Χριστούγεννα στην χιονισμένη Τρίπολη και άλλο στην καλοκαιρινή και ενίοτε φλεγόμενη Μελβούρνη, που ο καιρός κάνει του κεφαλιού του, χωρίς να ακολουθεί το ημερολόγιο και τους κανόνες της φύσης.
ΠΩΣ να αλλάξεις την «υποδομή σου» που είχε χτιστεί πάνω σε συγκεκριμένες καιρικές συνθήκες και συνήθειες…
ΠΩΣ να αντικρίσεις στη Μελβούρνη τα κατάλευκα (από τα… χιόνια!) χριστουγεννιάτικα δέντρα και απ’ έξω να έχει 43 βαθμούς Κελσίου;
ΟΣΟ κοσμοπολίτης και να είσαι, παθαίνεις πολιτιστικό σοκ πολλών μεγατόνων…
ΚΑΙ το σοκ που έπαθα από το… χιονισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο, δεν ήταν παρά η αρχή των σοκ που ακολούθησαν.
ΠΡΩΤΗ φορά έβλεπα, χριστουγεννιάτικα, αρνιά να ψήνονται στη σούβλα και «τσόπια» στο μπάρμπεκιου…
ΟΙ μόνες γνώριμες εικόνες (που είχαν αναφορές στη μνήμη μου) ήταν οι πιατέλες με τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες, καταμεσής του τραπεζιού της κουζίνας και καμιά ψητή γαλοπούλα.
Η εικόνα, όμως, που «έγραψε» όσο καμία άλλη και με ακολουθεί ακόμα, ήταν αυτή που αντίκρισα πηγαίνοντας κάποια στιγμή στην τουαλέτα.
ΜΕ το που μπαίνω μέσα έμεινα με ανοιχτό το στόμα όταν είδα την μπανιέρα γεμάτη πάγο και μεγάλα μπουκάλια… μπύρα.
ΔΙΠΛΑ ακριβώς υπήρχαν καμιά δεκαριά ακόμα ντουζίνες μπύρες σε μεγάλα χαρτοκιβώτια…
ΕΠΕΙΔΗ ακόμα δεν ήξερα τα εορταστικά ήθη και έθιμα της παροικίας, ότι δηλαδή χρησιμοποιούσαν τις μπανιέρες και ως… ψυγεία, δεν μπορούσα να καταλάβω τι θα τις κάνουν όλες αυτές τις μπύρες.
ΤΟΣΕΣ μπύρες μέσα σε πάγο, έβλεπα καμιά φορά στο πανηγύρι της Αγίας Κυριακής στο χωριό μου.
ΕΚΕΙ, όμως, συγκεντρώνονταν εκατοντάδες άνθρωποι και από τα γύρω χωριά. Στο σπίτι του Χρήστου, είμαστε δεν είμαστε καμιά σαρανταριά άτομα… Ποιος θα τις έπινε;
ΟΤΑΝ ρώτησα τον πατέρα του Χρήστου μου είπε ότι, όχι μόνο θα τις… πιουν, αλλά σκεφτόταν να πάει να αγοράσει και άλλες καμιά δεκαριά ντουζίνες, μήπως δεν φτάσουν…
Ο ίδιος ρυθμός (φαγητού και μπύρας) στα χριστουγεννιάτικα πάρτι του Χρήστου συνεχίστηκε σχεδόν μια εικοσαετία, οπότε και άρχισε σιγά-σιγά η μπανιέρα να αδειάζει.
ΤΑ τελευταία χρόνια οι μπύρες έχουν κάνει «στέκι» τους το ψυγείο. Κανείς πια δεν πίνει τέσσερα και πέντε μεγάλα μπουκάλια μπύρα τη βραδιά.
ΤΟ ίδιο συμβαίνει με το φαγητό, το χορό και με πολλές άλλες συνήθειες από την εποχή της ακμής μας.
ΔΕΝ έχουμε πια ούτε τις δυνάμεις ούτε τις αντοχές που μας επέτρεπαν κάποτε να φτάνουμε σε υπερβολές. Τελείωσαν αυτά. Είμαστε άλλοι άνθρωποι σε έναν διαφορετικό κόσμο…
ΤΕΤΟΙΑ εποχή, πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια ακόμα, ο «Νέος Κόσμος» ήταν γεμάτος από διαφημίσεις των Συλλόγων της παροικίας μας για ρεβεγιόν, χορούς και άλλες εκδηλώσεις.
ΧΡΟΝΟ με το χρόνο όλα αυτά αραίωναν μέχρι που στη σημερινή έκδοση δεν υπάρχει ούτε μία σχετική διαφήμιση.
ΑΥΤΟ από μόνο του δείχνει ότι η παροικία που ξέραμε έχει αλλάξει. Οι τελευταίες Γενικές Συνελεύσεις της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, αλλά και άλλων Οργανισμών μας είναι ενδεικτικές των αλλαγών που λαμβάνουν χώρα.
ΜΙΑ ματιά να ρίξει κανείς, επίσης, στις παραδοσιακές, παροικιακές εκδηλώσεις, θα διαπιστώσει ότι απουσιάζουν πια γνωστές φυσιογνωμίες που έδιναν πάντα το παρών.
ΑΛΛΟΙ βιάστηκαν λίγο να «φύγουν» από τούτο τον κόσμο, άλλοι έχουν προβλήματα υγείας και δεν μπορούν να μετακινηθούν εύκολα, και άλλοι έχουν κουραστεί…
ΜΙΑ «άλλη» παροικία έχει αρχίσει να διαμορφώνεται δίπλα μας, που σε πολλά μας μοιάζει και σε πολλά άλλα διαφέρει απ’ αυτή που ξέραμε.
ΜΕ άλλα λόγια, ό,τι συμβαίνει παντού, συμβαίνει και στην παροικία μας. Όλα τριγύρω αλλάζουν, ακόμα και αν δείχνουν ότι παραμένουν ίδια.
ΑΥΤΑ τα εορταστικά με την ευκαιρία των εορτών, Καλά Χριστούγεννα και καλά να περάσετε όπου και αν πάτε.
