ΕΤΣΙ όπως την αντιλαμβανόμαστε σήμερα, η λέξη «πολιτική» έχει δύο έννοιες/σημασίες: μια γενική και μια συγκεκριμένη. Η γενική έννοια είναι περίπου αυτή μιας γραμμής συμπεριφοράς. Συνήθως λέμε: «η πολιτική μιας τράπεζας, των άμεσων αγροτών, του προέδρου ενός συλλόγου, ενός οικογενειάρχη, ενός διαχειριστή εταιρείας» κ.λπ.
ΕΙΝΑΙ που με βάση αυτήν την ιδέα εξετάζουμε την ανθρώπινη δράση αποκλειστικά από την άποψη της καταλληλότητάς της για την επίτευξη οποιουδήποτε αποτελέσματος και, έτσι, συγκρίνουμε την ιδέα της πολιτικής με αυτήν της ικανότητας, της αποτελεσματικότητας αλλά -κυρίως- και της… πονηριάς.
ΓΙΑΤΙ η πονηριά την σήμερον ημέραν εκφράζεται τόσο με τη λέξη «πολιτική» όσο και με τις λέξεις «συμπεριφορά»,«στάση», «επιλογή», «απόφαση» και πολλές άλλες.
ΑΠΟ την άλλη, όμως, η συγκεκριμένη έννοια αφορά μια συγκεκριμένη ανθρώπινη δραστηριότητα διαφορετική από την κοινή λογική. Οποιοσδήποτε, αν ακούει για την πολιτική ενός διευθυντή εταιρείας, σκέφτεται τη συμπεριφορά του, αν διαβάσει ένα ανάλογο βιβλίο, περιμένει να βρει περιγραφές και συλλογισμούς που σχετίζονται με το κράτος, τα κόμματα, τα δικαιώματα των πολιτών κ.ο.κ.
ΦΥΣΙΚΑ, η πρώτη έννοια, εξαιτίας της γενικότητάς της, δεν οδήγησε σε ιδιαίτερες θεωρίες επειδή αναφέρεται στις διαφορετικές δραστηριότητες που θεωρήθηκαν μέσα στο χρόνο. Ωστόσο, η δεύτερη έννοια, εξαιτίας της ιδιαιτερότητάς της, δημιούργησε μια θεωρία πολύ διαφορετική από τις άλλες: τη θεωρία της πολιτικής.
ΒΕΒΑΙΑ, ενώ υπάρχει μια γενική συμφωνία ότι η πολιτική διαφέρει από την οικονομία, το δίκαιο και άλλες θεωρητικές ανθρώπινες δραστηριότητες, υπάρχει εξίσου και μια γενική διαφωνία σχετικά με τον χαρακτήρα, τη μέθοδο και το περιεχόμενο μιας τέτοιας θεωρίας.
ΚΑΠΟΙΟΙ το αντιλαμβάνονται ως φιλοσοφική θεωρία, άλλοι ως επιστημονική θεωρία, άλλοι πάλι ως αποκλειστικά ιστορική επιστήμη. Η ποικιλομορφία των απόψεων με τις οποίες εξετάζεται η πολιτική εξηγεί την αβεβαιότητα ως προς το περιεχόμενό της.
ΟΣΟΙ επιλέξουν την παραδοσιακή φιλοσοφική άποψη θα κατανοήσουν την πρωταρχική προέλευση και τον τελικό στόχο της πολιτικής.
ΟΣΟΙ επιλέξουν την επιστημονική άποψη θα αποκλείσουν αυτές τις εκτιμήσεις και κατά συνέπεια τα σχετικά γεγονότα και να περιοριστούν στην παρατήρηση παρατήρηση και, εντός ορισμένων ορίων, στην επαλήθευση.
ΟΣΟΙ επιλέξουν την ιστορική άποψη δεν θα αποδεχθούν την έννοια ή τις εννοιολογικές σχηματοποιήσεις της πολιτικής και θα θεωρήσουν την πολιτική ως μια διαφορετική δραστηριότητα ανάλογα με την εποχή.
ΑΝ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΟΥΜΕ την πολιτική σκηνή με αυτόν τον τρόπο βλέπουμε ότι μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε τρία είδη πολιτικής συμπεριφοράς. Στην αρχή βρίσκουμε λίγους ανθρώπους που κάνουν την πολιτική κύριο στόχο της ζωής τους. Μεταξύ αυτών, κάποιοι ζουν από την πολιτική και για την πολιτική, δηλαδή αποζημιώνονται για την πολιτική τους δραστηριότητα και ζουν αποκλειστικά με αυτήν την αποζημίωση. Άλλοι ζουν μόνο για την πολιτική και αντλούν τα μέσα για να ζήσουν από τον πλούτο ή από μια δουλειά που γίνεται σε υποδεέστερη βάση.
ΒΕΒΑΙΑ, βρίσκουμε ανθρώπους που δεν κάνουν την πολιτική κύριο στόχο της ζωής τους, αλλά που αν και αφοσιώνονται σε μια διαφορετική δραστηριότητα (από την οποία ζουν και για την οποία ζουν), εξετάζουν τα πολιτικά δεδομένα με μια ορισμένη συνέχεια, προσπαθούν να τα αποκτήσουν, να τα γνωρίσουν σοβαρά και να επηρεάσουν την εξέλιξή τους.
ΕΠΙΣΗΣ, βρίσκουμε πολιτικά ανενεργούς ανθρώπους που συνήθως δεν πάνε παραπέρα από την απλή πολιτική φλυαρία και που καταβάλλουν μια ορισμένη προσπάθεια κατανόησης και συμμετοχής μόνο σε σημαντικές περιπτώσεις, όπως εκλογές, σοβαρές κρίσεις στη ζωή μιας χώρας ή γεγονότα που προκαλούν μεγάλα συλλογικά συναισθήματα.
ΣΤΗΝ Αυστραλία, είχαμε ομοσπονδιακές εκλογές το προηγούμενο Σάββατο, ακολουθώντας μια προεκλογική περίοδο που με τη σειρά της σημαδεύτηκε, πριν καν ακόμα αρχίσει επίσημα, από καθοριστικά γεγονότα – κυρίως στην διεθνή πολιτική σκηνή.
ΜΙΛΑΜΕ, φυσικά, για τη νέα αναρρίχηση του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ και τη σωρεία ανακοινώσεων αλλά και υποθέσεων, περί της επιβολής διαφόρων μέτρων και πολιτικών με κύρια την επιβολή δασμών σε μια σειρά χώρες, στο πλαίσιο του «Make America Great Again» (MAGA).
ΕΤΣΙ λοιπόν επιδοθήκαμε όλη την εβδομάδα που πέρασε σε μια πολιτική αριθμητική με όλα της τα… πολιτικά -και μη- επακόλουθα.
ΑΛΛΑ για να ξεφύγουμε πλέον από τις… θεωρητικούρες και για να τα πούμε χύμα και ανακατωτά, το Εργατικό Κόμμα έφερε τα πάνω κάτω στην αυστραλιανή πολιτική σκηνή και αυτό οφείλουμε να το παραδεχθούμε.
ΚΑΘ’ ΟΛΗ την προεκλογική περίοδο και ειδικά τον τελευταίο μήνα, εν μέσω μεγάλης πολιτικής, εσωτερικής και διεθνούς, έντασης, η κυβέρνηση του Anthony Albanese και με βάση τις δημοσκοπήσεις, θα είχε κάποιες απώλειες στην πρόθεση ψήφου.
ΜΕΧΡΙ και για hung parliament μιλούσαν αρκετοί, σε περίπτωση που ούτε οι Εργατικοί ούτε οι Φιλελεύθεροι κατόρθωναν να σχηματίσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση και είχαν την ανάγκη της στήριξης των Πράσινων και άλλων μικρότερων κομμάτων για σχηματισμό κυβέρνησης μειοψηφίας και/ή ψήφιση σημαντικών νομοσχεδίων στη νέα Βουλή.
ΕΙΔΙΚΑ οι Πράσινοι μιλούσαν με σιγουριά για το δεύτερο, προβάλλοντας μάλιστα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αιτήματα και παραινέσεις κάθε είδους για το πώς θα μπορούσαν να συγκυβερνήσουν…
ΕΙΝΑΙ παγκοίνως γνωστό ότι μια κυβέρνηση, σε όποια χώρα του Κόσμου, φθείρεται ακόμα και από την πρώτη θητεία της στους υψηλούς πολιτειακούς θώκους και ότι η όποια αντιπολίτευση είναι αυτή που καρπώνεται την όποια δυσαρέσκεια.
ΣΤΗΝ περίπτωση, όμως, των ομοσπονδιακών εκλογών του περασμένου Σαββάτου, όχι μόνο αυτό δεν συνέβη, αλλά σημειώθηκε σοβαρή στροφή υπέρ του Εργατικού Κόμματος, κάνοντας το κόμμα του Albanese να εκτιναχθεί σε κατάκτηση αριθμού-ρεκόρ εδρών στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο.
ΜΕΧΡΙ τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές, το Εργατικό Κόμμα κατέχει πλέον 89 έδρες -αρκετά πάνω από τις 76 που χρειάζεται ένα κόμμα (στην 150μελή Βουλή) για να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση- με 40 να πηγαίνουν στον Συνασπισμό Φιλελευθέρων-Εθνικών και 10 σε ανεξάρτητους και καμία στους Πράσινους.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ σάρωμα δηλαδή, καθιστώντας το Liberal Party ανίκανο, στην ουσία, να εκπληρώσει αποτελεσματικά ακόμα και αυτά τα στοιχειώδη καθήκοντα της αξιωματικής αντιπολίτετυσης και εξαφανίζοντας, συγχρόνως, τους Πράσινους από τον κοινοβουλευτικό χάρτη.
ΟΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ, όμως, κατάφεραν και κάτι άλλο, προηγούμενο του οποίου δεν έχει συμβεί στα αυστραλιανά πολιτικά χρονικά: όχι ένας, αλλά δύο πολιτικοί αρχηγοί έχασαν τις έδρες τους, τις οποίες μάλιστα κατείχαν επί σειράν ετών, με αποτέλεσμα να εξωβελιστούν και από την πολιτική σκηνή.
ΠΡΩΤΟ θύμα ο (έως το βράδυ του Σαββάτου) αρχηγός του Συνασπισμού, Peter Dutton, που έχασε την έδρα Dickson στο Κουίνσλαντ, την οποία κατείχε για πάνω από 20 χρόνια. Δεύτερο θύμα ο αρχηγός των Πράσινων, Adam Bandt, ο οποίος κατείχε την… γκλαμουράτη έδρα Melbourne επί 15 χρόνια. Και οι δυο έως πρότινος πολιτικοί αρχηγοί αποχωρούν, αναγκαστικά, από την πολιτική.
ΚΡΙΜΑ, θα έλεγα εγώ. Ειδικά για τους Πράσινους και τους… φανταιζί (για να χρησιμοποιήσω και λίγο ποδοσφαιρική γλώσσα) πολιτικούς τους. Θα έλεγα ότι πληρώνουν τις άσφαιρες και άκαιρες πολιτικές τους των τελευταίων χρόνων, με μια σειρά αριβίστικου στυλ παρεμβάσεις, εντός και εκτός Κοινοβουλίου.
ΛΕΩ των τελευταίων χρόνων, γιατί οι Πράσινοι του Bob Brown, υποτίθεται ότι ιδρύθηκαν για να αποτελέσουν μια τρίτη πολιτική δύναμη, που θα χρησίμευε ως ένας ρυθμιστικός, ισορροπιστικός παράγοντας, μια… σφήνα μεταξύ Εργατικών και Φιλελεύθερων, … to keep the bastards honest (κατά τους πάλαι ποτε Australian Democrats του Don Chipp), ειδικά στα ζητήματα της κλιματικής αλλαγής και του περιβάλλοντος.
ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ, θα χρειαστεί πολύς καιρός για να… σπάσει η σημερινή παντοδυναμία των Εργατικών που χτίστηκε πάνω στα σαθρά οικοδήματα Φιλελευθέρων και Πράσινων. Και για να θυμηθούμε και το παλιό, αλλά σοφό λαϊκό άσμα «είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια / ο βοριάς θα τα κάνει συντρίμμια, κομμάτια…» (στίχοι: Λένα Νταϊνά – μουσική: Σπύρος Σκορδίλης) που τραγουδούσε ο Μπάμπης Τσετίνης, σε ένα σαφώς καζαντζιδικικό ύφος…
ΟΠΟΤΕ, αγαπητοί αναγνώστες, ερχόμαστε στο δια ταύτα… δηλαδή, στο ότι η πολιτική, πέρα από τα θεωρητικά τερτίπια, είναι ακριβώς αυτό: ο θάνατός σου η ζωή μου – και έπεται συνέχεια. «Άλλοι κλαίνε κι άλλοι γελάνε, δηλαδή…» που τραγουδούσε η Βίκυ Μοσχολιού, αν θέλουμε να το συνεχίσουμε τραγουδιστικά…
ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΜΕ και με ένα ακόμα ευτράπελο στον απόηχο των αυστραλιανών εκλογών.
Στο Hellenic News of America γράφτηκε, σχόλιο, όπου ο συντάκτης, θέλοντας να σχολιάσει την πλήρη αποτυχία, την πανηγυρική διάψευση των δημοσκοπήσεων, έγραψε ανάμεσα στα άλλα: «’Ω του θαύματος … ο κ Albanese κέρδισε τις Ομοσπονδιακές εκλογές σημειώνοντας ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ νίκη και ΔΙΑΨΕΥΔΟΝΤΑΣ πανηγυρικά τους δημοσκόπους και τις δημοσκοπήσεις τους που τον είχαν μέχρι τελευταία στιγμή… ΧΑΜΕΝΟ!.. Ταυτόχρονα για τον επικεφαλής των Συντηρητικών κ. Dutton ως «κερασάκι στην τούρτα της ήττας» προστέθηκε και η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ της απώλειας της βουλευτικής του έδρας!… … Θέμα μου όμως σήμερα δεν είναι ο επανεκλεγείς Αυστραλός Πρόεδρος ούτε, φυσικά, ο ήδη εν ενεργεία Αμερικανός Πρόεδρος αλλά η ΠΟΛΛΟΣΤΗ αποτυχία πρόβλεψης εκλογικών αποτελεσμάτων από μεγάλες και μικρές, εθνικές και πολυεθνικές εταιρείες Δημοσκοπήσεων, και από ράδιο-τηλεοπτικά και έντυπα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας (αυτά που χαριτολογώντας με χρήση Αριστοφανικού χιούμορ χαρακτηρίζω συχνά ως Μέσα Μαζικού Εκμαυλισμού!..)» κ.λπ.
ΛΙΓΟ κράτει σύντροφε… Πρωθυπουργός και όχι πρόεδρος … δεν έχουμε προέδρους στην Αυστραλία…
Δ.Τ.
