Στο κουρείο του Φώτη Αποστολόπουλου στο Northcote, που πριν λίγες ημέρες συμπλήρωσε μισό αιώνα λειτουργίας, η ζωή κυλάει με τον ρυθμό των ψαλιδιών και των ανθρώπινων ιστοριών. Νέοι, ηλικιωμένοι, διάσημοι και μη, μπαινοβγαίνουν στο Frank’s Hairdressing, όχι μόνο για ένα καλό κούρεμα, αλλά για να τιμήσουν έναν άνθρωπο που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της γειτονιάς τους – και ο παλαιότερος εν ενεργεία επιχειρηματίας στην περιοχή.
Για τα πενήντα χρόνια λειτουργίας, ο κ. Φώτης –ή Frank όπως τον ξέρουν οι περισσότεροι στη Μελβούρνη– δεν ετοίμασε απλώς μια τούρτα. Με τον γαμπρό του, Γιώργο, διοργάνωσαν έναν κουρευτικό μαραθώνιο, με όλα τα έσοδα να προσφέρονται στο Salvation Army, σε μια συμβολική κίνηση αγάπης και προσφοράς.
«Excellent!» φωνάζει χαμογελώντας ένας πελάτης μόλις τελειώνει το κούρεμα. Ο Φώτης γελά. «Αυτό το ‘excellent’, το παίρνω σαν δώρο. Είναι η αναγνώριση για την προσπάθεια που έχω κάνει. Παρά την ηλικία μου έχω ενθουσιασμό. Αγαπώ αυτό που κάνω». Σύνταξη; Ούτε που τη σκέφτεται. «Έχω πει στον γαμπρό μου, όταν πεθάνω, να μου βάλει δίπλα ένα ψαλίδι».
ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΙΤΑΛΙΟ ΣΤΗ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ
Γεννημένος στο Επιτάλιο Ηλείας μέσα στην πείνα και δυστυχία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο κ. Φώτης δεν πρόλαβε να γνωρίσει τον πατέρα του – σκοτώθηκε στον πόλεμο όταν ο ίδιος ήταν ακόμη μικρό παιδί. Δύο χρόνια αργότερα, έχασε και τον αδελφό του από τύφο.
Η μητέρα του, γύρισε στο χωριό της, αλλά μόνη με δυο παιδιά, δυσκολευόταν να τα βγάλει πέρα. Έτσι, όταν ο Φώτης έκλεισε τα δέκα, τον έστειλε πίσω στο Επιτάλιο, να μείνει με τον θείο του, ο οποίος είχε κουρείο – μια οικογενειακή επιχείρηση που παλιότερα διατηρούσε μαζί με τον πατέρα του.
Μετά το σχολείο δεν πήγαινα να παίξω με τα άλλα παιδιά. Δεν μου άρεσε το χώμα στα χέρια. Πήγαινα στο κουρείο, έκανα τις εργασίες του σχολείου και μετά χάζευα το θείο που κούρευε και άφηνα το μυαλό μου να τρέχει στις ιστορίες τους. Παράλληλα τα μάτια μου βλέπανε τι έκανε ο θείος μου και μάθαινα».
Το πρώτο του κούρεμα το έκανε στα κρυφά -στα δεκατρία του- σε έναν συμμαθητή που είχε εντολή να εμφανιστεί κουρεμένος στο σχολείο τη Δευτέρα. «Ήταν Κυριακή, από τις δυόμισι μέχρι τις πεντέμισι – τρεις ώρες κάναμε! Και αν δεν νύχτωνε ακόμα εκεί θα είμαστε. Την επόμενη μέρα, όταν άκουσα τον έπαινο του γυμνασιάρχη, ψήλωσα πέντε πόντους».
Η ζωή τα έφερε έτσι που, λίγους μόλις μήνες μετά το πρώτο του κούρεμα, ο νεαρός Φώτης βρέθηκε να αναλαμβάνει μόνος του το κουρείο, όταν ο θείος του έπεσε και έσπασε τον γοφό του. Οι πελάτες που περίμεναν στο κουρείο, όταν έμαθαν τα μαντάτα, ενθάρρυναν τον μικρό Φώτη να τους κουρέψει εκείνος. Κι έτσι ξεκίνησε. Από τότε, δεν έχει κάνει ποτέ άλλη δουλειά. Ακόμα και στον στρατό, ήταν κουρέας – με 1.500 στρατιώτες τον μήνα!
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ – ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΠΙΣΩ
Το 1965 επιβιβάζεται στο «Αυστραλίς», στο πρώτο δρομολόγιό του για την Αυστραλία για να παντρευτεί τη γυναίκα του και να ξεκινήσει μια νέα ζωή.
«Έφτασα Σεπτέμβρη, με βροχή. Είχα ανάμεικτα συναισθήματα. Αλλιώς περίμενα την Αυστραλία. Φανταζόμουν πισίνες, ωραία σπίτια και μεγάλη πόλη. Και να ήθελα να γυρίσω πίσω, οι αποστάσεις ήταν μεγάλες, και άλλωστε δεν το επέτρεπε ο εγωισμός μου».
Όπως και όλοι οι μετανάστες τότε, το σχέδιο ήταν να μείνει για πέντε χρόνια και μετά να επιστρέψει. Θυμάται τα λόγια της θείας του που είχε κάνει 50 χρόνια στην Αμερική πριν γυρίσει στην Ελλάδα.
«Αυτά τα πέντε χρόνια που έχεις στο μυαλό σου, μην επιμείνεις σε αυτά», του είπε. «Πας σε έναν ξένο τόπο, να σπείρεις σε ξένα χωράφια. Αυτό που θα θερίσεις δεν θα μπορείς να το φέρεις εδώ στην Ελλάδα».
«Και πραγματικά είχε δίκιο. Όταν δημιουργείς οικογένεια είναι δύσκολο να πας πίσω».
Ωστόσο, είκοσι χρόνια αργότερα, όταν η κόρη του τελείωσε το σχολείο, έφυγαν για την Ελλάδα οικογενειακώς για να περάσουν ένα χρόνο. Τελικά δέκα χρόνια έμειναν.
«Τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου ήταν αυτά τα δέκα χρόνια που περάσαμε στην Ελλάδα, μου λέει συχνά η γυναίκα μου».
«Περνούσαμε καλά. Ο Έλληνας ζει διαφορετικά. Στην Αυστραλία η ζωή κυλά χωρίς αποχρώσεις. Ενώ στην Ελλάδα είναι απρόβλεπτη. Ξυπνάς το πρωί και δεν ξέρεις πού θα καταλήξεις το βράδυ».
Μετά από λίγους μήνες στην Ελλάδα δεν μπορούσε χωρίς τη δουλειά που αγαπούσε και άνοιξε κομμωτήριο στον Πύργο. Θα ιδρύσει επίσης με άλλους τον Σύλλογο Απόδημων Νομού Ηλείας, στον οποίο διετέλεσε πρόεδρος. «Το πρωί στο κομμωτήριο, μεσημέρι ξεκούραση, μετά ξανά δουλειά. Το βράδυ δεν ξέραμε πού θα μας βγάλει. Καμιά φορά, καφές στην Πάτρα και το επόμενο πρωί κατευθείαν για δουλειά! Στην Ελλάδα ο καιρός κανονίζει το πρόγραμμά σου. Το χειμώνα θα σε μαζέψει σε κουτούκια, και το καλοκαίρι στις παραλίες».
«Ο ΚΟΙΝΟΣ ΜΑΣ ΠΟΘΟΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΩΜΕΝΟΙ, ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ»
Αλλά και στην Αυστραλία η ζωή κύλησε όμορφα, «δημιουργήσαμε τη Κοινότητά μας». Θυμάται τα χρόνια που πέρασε ως γραμματέας στο Σύλλογο Ολυμπίων, τα πολλά ταξίδια που έκαναν σε όλη την Αυστραλία, τις αξέχαστες περιπέτειές τους.
«Εκείνα τα χρόνια σμίγαμε- ήταν πολύ εύκολο. Προσπαθούσαμε να σμίξουμε τις δύο συμφορές να τις κάνουμε μία. Ακουμπάγαμε ο ένας στην πλάτη του άλλου. Ο κοινός μας πόθος να είμαστε ενωμένοι, να μιλάμε τη γλώσσα μας. Και απομονωθήκαμε από το αυστραλέζικο σύστημα, ίσως δεν ήταν και σωστό, διότι μόνοι μας αποτραβηχθήκαμε».
Η ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΜΕΝΟΥΝ
Δημιούργησα μία ιστορία εδώ, λέει καθώς σκέφτεται τα πενήντα χρόνια και πώς πέρασαν τόσο γρήγορα.
«Αυτό το οφείλω στην προσήλωση στη δουλειά. Ήθελα να κάνω σωστά τη δουλειά μου και αυτή την αρχή την πήρα από τον θείο μου.
Μου είπε: ‘Αναγκάστηκες να κολυμπήσεις απότομα στα βαθιά. Θα σου πω μια συμβουλή. Να είσαι συνεπής με τη δουλειά σου και να προσπαθείς να κάνεις ό,τι το καλύτερο. Ο πελάτης θα μείνει ευχαριστημένος όταν εσύ μείνεις ευχαριστημένος με τη δουλειά σου’. Το κράτησα και το εφαρμόζω μέχρι σήμερα».
Στη νέα του πατρίδα ο κ. Φώτης, πρώτα από όλα αγάπησε την οικογένεια που δημιούργησε και από εκεί και πέρα «αγάπησα τον κόσμο».
«Είμαι από τους ανθρώπους που θέλω να είμαι με κόσμο. Συνειδητοποίησα στη ζωή ότι τον εχθρό τον κάνεις εύκολα ενώ τον φίλο δύσκολα.
Προσπαθώ το δύσκολο, να κάνω φίλους και όχι εχθρούς. Και νομίζω ότι το έχω πετύχει. Έχω δημιουργήσει έναν κύκλο γύρω μου από ανθρώπους πάνω στους οποίους μπορώ να βασίζομαι. Δεν με κοιτάνε με υστεροβουλία – αλλά με αγάπη, με εκτίμηση και κατά κάποιο τρόπο με σεβασμό. Αυτό το αίσθημα, το ανταποδίδω, ή μάλλον, το εκπέμπω και το εισπράττω. Καθετί το βλέπω με αγάπη. Και είναι αυτό που θέλω να εισπράττω… Αγάπη».
