ΕΠΕΙΔΗ την ερχόμενη βδομάδα λήγει και… η τετρακοσιοστή εβδομηκοστή ένατη παράταση, που έδωσε η Ελληνική Πολιτεία στους ιδιοκτήτες αυθαιρέτων, να τα δηλώσουν για να τα σώσουν…
…ΚΑΙ επειδή θεωρώ, ότι τα αυθαίρετα και τα σκουπίδια συγκαταλέγονται μεταξύ των πιο καραμπινάτων περιπτώσεων που δείχνουν τη διαχρονική (και τραγική) κατάντια του νεοελληνικού Έθνους, θα γράψω και πάλι σήμερα δυο κουβέντες για την ιστορία αυτή στην οποία έχω αναφερθεί ξανά.
ΠΡΙΝ, όμως, «μπω» στο θέμα, επιτρέψτε μου να κάνω και εγώ μια… αυθαιρεσία: μια σύντομη… παράκαμψη και να γράψω δυο κουβέντες για τις τελευταίες επιστολές των γνωμοδοτών μας και τις προετοιμασίες τις παροικίας μας να υποδεχθεί τον μήνα Μάρτιο, μιλώντας Ελληνικά στο… σπίτι.
ΑΡΧΙΖΩ με την επιστολή που μας έστειλε ο Δ. Δημητριάδης (και δημοσιεύθηκε την περασμένη Δευτέρα) εκ μέρους πρώην μελών του Δ.Σ. της Κυπριακής Κοινότητας Μελβούρνης.
ΔΕΝ θα σας κρύψω, ότι αν και προσπάθησα, δεν πολυκατάλαβα όλο το story της υπόθεσης, παρά το γεγονός ότι παρακολουθώ όσο μπορώ, τις πολυδαίδαλες (και απαιτητικές για τους μη Κύπριους) εξελίξεις του Οργανισμού αυτού που στεγάζει την ελίτ των εδώ Κυπρίων.
ΣΤΟ στόχαστρο του επιστολογράφου (και των συνεργατών του) ήταν ο πρόεδρος της Κοινότητας, Jim Wood, με τον οποίο και είχαν αγωνιστεί για μια καλύτερη Κοινότητα, στα ίδια χαρακώματα του Δ.Σ. από το 2011 μέχρι και το 2013.
ΜΕΤΑΞΥ των άλλων, τον κατηγορούν ότι αγνόησε τη συμπαράσταση των μελών «και ιδιαίτερα των ανθρώπων από το καφενείο, που ήταν πάντα απλοχέρηδες», τονίζοντας, ότι «δεν κάναμε δεξίωση που να μην μας προσφέρουν ό,τι μπορούσαν. Μας αγόραζαν κρέατα, ποτά, ακόμα και ένα καινούργιο barbeque 400 δολαρίων»!
ΔΕΝ ξέρω γιατί οι άνθρωποι του καφενείου ήταν τόσο γενναιόδωροι και κοινωνικά ευαίσθητοι, αλλά υποθέτω, ότι αντί να χάνουν την ώρα τους (και τα λεφτά τους) παίζοντας μανίλα, πρέφα και τάβλι, έδιναν και κανένα δολάριο για να αγοραστεί το BBQ για να τρώνε και κανένα… τσόπι της προκοπής.
ΣΤΗ συνέχεια τον κατηγορούν, ότι θέλει να «εγκλωβίσει την Κοινότητα μέσα στα διαμερίσματα» και να χτίσει ένα μεγαλύτερο κυπριακό Πολιτιστικό Κέντρο, από αυτό της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης «το οποίο και χωράει μόνο 200 άτομα» και αναρωτιούνται τι θα το κάνει αφού δεν υπάρχει αρκετός κόσμος να το γεμίζει…
ΟΠΩΣ είχα προβλέψει, η Μι Ζήτα επανήλθε με νέα απαντητική επιστολή στα όσα τής έγραψε ο Θωμάς Ηλιόπουλος, ο οποίος ελπίζω ότι δεν θα τής απαντήσει (όπως έχει υποσχεθεί) για να λήξει και αυτό το σήριαλ για τη θρησκεία μας και την ταλαίπωρη… Ορθοδοξία μας. Συνεχίζουμε…
ΔΕΝ είναι μόνο ο Μάρτης και η ελληνική γλώσσα που δεν λείπουν ποτέ από την Σαρακοστή, είναι και ο Πάνος Σταματόπουλος που δεν απουσιάζει ποτέ από τις στήλες της αλληλογραφίας της εφημερίδας μας.
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, δεν τού έχουν απομείνει επιχειρήματα να αντιμετωπίσει τον Λουκά Γαβριηλίδη, επικαλέστηκε την λακωνική καταγωγή του θυμίζοντάς μας ότι: «Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν», ενώ στα δικά μου τα… κιτάπια, το «λακωνίζειν», σημαίνει ουσιαστικά άγνοια, πνευματική φτώχεια και όχι φιλοσοφία.
ΤΗΝ επιστολή της κ. Ιωάννας Λιακάκου δεν θα την σχολιάσω, όχι μόνο γιατί υπερβαίνει (κατά πολύ…) τις γνώσεις μου, αλλά για να μην πάθω και εγώ ό,τι έπαθε και ο έρμος ο Θωμάς από την Μι Ζήτα. Φύλαγε δηλαδή τα ρούχα σου να έχεις τα μισά…
ΘΑ ήταν όμως… λιποταξία για μένα, αν δεν στεκόμουν στο πλευρό του Χρήστου Βιολάρη, που δέχθηκε τα «πυρά» του επιστολογράφου μας Λάκη Βουγά, για τα όσα έγραψε, υπέρ της τελευταίας πυρηνικής δοκιμής της Βόρειας Κορέας.
ΚΑΙ αυτό το κάνω, κύριε Λάκη, γιατί μόνο ο Βιολάρης και εγώ έχουμε απομείνει πια σε ολόκληρο τον πλανήτη (εκτός Β. Κορέας) που στηρίζουμε ιδεολογικά τον εξωγήινο, πανκ ηγέτη, Κιμ Ιλ Γιονγκ.
ΚΑΙ το κάνουμε γιατί πιστεύουμε, ότι ένας υπερφυσικός μπεμπές, σαν τον Γιονγκ, μπορεί να βάλει και τα δύο πόδια των παντοδύναμων Αμερικανών μέσα σε ένα… καπιταλιστικό παπούτσι. Πάμε πιο κάτω:
ΟΠΩΣ έγραφα και πέρυσι τέτοιο καιρό, αν συνεχιστεί η εκστρατεία των παροικιακών… πατέρων της γλώσσας μας, να μιλάμε κάθε Μάρτη μόνο Ελληνικά στο σπίτι, κάτι αγγλομαθείς τύποι σαν εμένα, καθώς και όσοι βρίσκονται στον προθάλαμο του Αλτσχάιμερ, θα ξεχάσουμε εντελώς τα λίγα αγγλικούλια που ξέρουμε και χρησιμοποιούμε για να πορευόμαστε.
ΘΕΤΙΚΟ είναι ότι οι… πατέρες, εστιάζουν την προσοχή τους στο facebook, γιατί όλοι εμείς δεν μπαίνουμε σε αυτά τα τεχνολογικά χωράφια. Τώρα, πώς θα διασώσουν τα Ελληνικά μέσω του facebook, που κυριαρχεί η αγγλική γλώσσα, δεν ξέρω. Πιστεύω, όμως, ότι οι γλωσσολόγοι… πατέρες μας ξέρουν καλύτερα από εμένα…
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, θέλω και εγώ να διατηρηθεί και να διαδοθεί η γλώσσα μας και ο πολιτισμός μας, να πάει σύσσωμη η Επιτροπή τους στην Ελλάδα και να βοηθήσουν τον Τσίπρα να βελτιώσει τα Αγγλικά του.
ΓΙΑΤΙ δεν είναι μόνο λιγότερα και φτωχότερα από τα δικά μου, αλλά έτσι όπως τα προφέρει, ούτε φραπέ στα αγγλόφωνα γκαρσόνια του πεζόδρομου του Όκλι δεν θα μπορεί να παραγγείλει. Εκτός και αν το κάνει επίτηδες για να μην καταλαβαίνουν οι Ευρωπαίοι τι τους λέει.
ΚΑΙ επιστρέφω στα αυθαίρετα, που ακολουθούν την ακριβώς αντίθετη πορεία από το χιλιοτραγουδισμένο Γεφύρι της Άρτας που ολημερίς το χτίζανε και το βράδυ γκρεμιζόταν.
ΤΑ αυθαίρετα λοιπόν, για 40 ολόκληρα χρόνια, ολημερίς τα γκρεμίζουν και τη νύχτα ξαναχτίζονται και πολλαπλασιάζονται σαν τα παιδιά του Ζεβεδαίου. Πάνω από δύο εκατομμύρια αυθαίρετα υπάρχουν σήμερα στην πατρίδα μας και συνεχώς αυξάνονται…
ΜΕΧΡΙ και μέσα στη θάλασσα χτίζουν πλέον αυθαίρετα οι συμπατριώτες μας ενώ τα περισσότερα από αυτά έχουν βγάλει και ρίζες στα βουνά, όπως και τα σκουπίδια στις χαράδρες…
ΣΤΟ μεταξύ, το Ελληνικό Κράτος συνεχίζει να νομοθετεί και να απαγορεύει (αυστηρά!) την ανέγερσή τους και ο… περήφανος λαός μας συνεχίζει να παρανομεί και να χτίζει.
ΠΑΝΩ από 200 αναβολές έχουν δοθεί στους ιδιοκτήτες τους για να τα δηλώσουν για να μην γκρεμιστούν, αλλά αυτοί γνωρίζοντας ότι το κράτος είναι εντελώς για τα πανηγύρια, συνεχίζουν τις ανεγέρσεις.
ΕΤΣΙ έφτασαν στον αστρονομικό αριθμό των δύο εκατομμυρίων. Για να μού μείνει χώρος να δημοσιεύσω και καμιά φωτογραφία, σταματώ εδώ και θα επανέλθω με περισσότερες φωτογραφίες από εβδομάδα. Γεια χαρά.
