Δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνούμε την 19η Μαΐου, ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας Ποντιακού Ελληνισμού. 353,000 Ελληνοπόντιοι δολοφονήθηκαν από το οθωμανικό (και μετέπειτα, Κεμαλικό καθεστώς) σε όλη την περίοδο 1915-1923. Τεχνηέντως αποσιωπάται το ότι ουσιαστικά δεν πρόκειται μόνο περί γενοκτονίας των Ποντίων, αλλά ότι επρόκειτο περί οργανωμένου σχεδίου εθνοκάθαρσης του ελληνισμού της Ανατολίας, με θύματα άνω του ενός εκατομμυρίου ψυχών και περί τους 1,3 εκατομμύρια εκτοπισθέντες, είτε βιαίως, είτε χωρίς την θέλησή τους προς της Ελλάδα (λόγω της μετέπειτα συμφωνίας ανταλλαγής πληθυσμών).
Με το πρόσφατο εξαιρετικό βιβλίο τους οι ισραηλίτες καθηγητές Benny Morris και Dror Ze’evi «The thirty year genocide – Turkey’s destruction of its Christian minorities 1894-1924» του 2019, που εκδόθηκε από το Harvard University Press, δηλαδή από κορυφαίου επιπέδου διεθνή εκδοτικό οίκο, όπως και το βιβλίο του Ηeinz A. Richter «Ο ελληνισμός στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Εκτοπισμοί, διωγμοί και ξεριζωμός (1913-1923)», αποδεικνύεται με αδιάσειστα στοιχεία η συστηματική και οργανωμένη εθνοκάθαρση, οι εκτοπισμοί και το ξερίζωμα των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, όπως και των Αρμενίων και των Ασσυρίων. Υπάρχουν και άλλα εξίσου σχετικά, επιστημονικώς αξιόλογα και αντικειμενικά βιβλία. Περιέργως, τα βιβλία αυτά δεν έχουν προβληθεί καθόλου στην ελληνική κοινωνία.
Η γενοκτονία των Αρμενίων έχει αναγνωριστεί από πάνω από 30 κυβερνήσεις διεθνώς, και είναι χρέος και των ελληνικών κυβερνήσεων, να σεβαστούν την ιστορία, να μην φοβούνται να μην δυσαρεστήσουν την σημερινή νέο-οθωμανική και αναθεωρητική Τουρκία, και να επιδιώξουν (σε συνεργασία με Ελληνικές και μη ομάδες πιέσεις σε ΗΠΑ και αλλού) αντίστοιχες επιτυχίες διεθνοποίησης του θέματος.
Στον αντίποδα, κάποιοι, που είτε κινούνται από συγκεκριμένους ιδεολογικούς κύκλους και ιδεοληψίες, είτε στα πλαίσια ενός ευρύτερου πολιτικού στόχου, του κατευνασμού της Τουρκίας, επιδιώκουν μια μεθόδευση ιστορικού “συμψηφισμού”. Καλλιεργούν δηλαδή την άποψη ότι δήθεν ο Ελληνικός Στρατός (που εξ ορισμού τον δέχονται μόνο ως ιμπεριαλιστικό εργαλείο εθνικισμού και στρατό κατοχής, αλλά όχι ως απελευθερωτική δύναμη) διενήργησε εκτεταμένα εγκλήματα στην Μικρά Ασία την περίοδο της εκεί παρουσίας του.
Όσοι το υποστηρίζουν αυτό στην Ελλάδα, συνήθως παραθέτουν, εσκεμμένα και εις γνώση τους, ως ιστορικά τεκμήρια, κάποια “ντοκουμέντα”, τα περισσότερα των οποίων είναι όμως προϊόν ψευδών ειδήσεων και προπαγάνδας που καλλιεργούσε σε ελεγχόμενες εφημερίδες της εποχής τεχνηέντως κυρίως ο ιταλικός στρατός που συνόρευε στην Μικρά Ασία με τον ελληνικό (δείτε χάρτη Συνθήκης Σεβρών). Η ιταλική παρουσία στην Μικρά Ασία δεν ήθελε με τίποτα την εκεί παρουσία του ελληνικού στρατού, θεωρώντας τον ευθέως ανταγωνιστικό στα ευρύτερα ιμπεριαλιστικά σχέδιά του. Οι Ιταλοί γνώριζαν ότι η δική τους παρουσία μειονεκτούσε γιατί είχε μόνο ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, εν αντιθέσει με την ελληνική, που είχε εθνικό και πολιτισμικό υπόβαθρο και απαράγραπτα ιστορικά δικαιώματα από την απώτατη αρχαιότητα. Ήθελαν λοιπόν, μέσω διαβολής και προπαγάνδας, να βγάλουν τον ελληνικό στρατό στην περιοχή από την μέση.
Σε μικρότερο βαθμό, τέτοιες κατηγορίες αναπαρήγαγε και ο βρετανικός τύπος. Το γιατί, και ποιοι βρίσκονταν πίσω από αυτή την ειδεχθή και βρώμικη συμπαιγνία παραγωγής ψευδών ειδήσεων κατά των συμφερόντων του ελληνισμού στην περιοχή (που κάποιοι επικαλούνται ως σοβαρά δημοσιευμένα ιστορικά πειστήρια) το εξηγεί ο Τζορτζ Χόρτον, που υπηρετούσε ως γενικός πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη εκείνη την περίοδο, με το βιβλίο του – γροθιά στο στομάχι, «Η Μάστιγα της Ασίας» αν διαβαστεί προσεκτικά.
Συνεπώς, τα περισσότερα “ιστορικά τεκμήρια” με τις δήθεν θηριωδίες του ελληνικού στρατού στην Μικρά Ασία, εντάσσονται στο πλαίσιο μιας καλλιεργούμενης επαναγραφής της ιστορίας, εξυπηρετώντας συγκεκριμένους πολιτικούς και ιδεολογικούς στόχους.
Δεν υποστηρίζω ότι κατά την περίοδο της Μικρασιατικής Εκστρατείας (Μάιος 1919 – Σεπτέμβριος 2022) δεν συνέβησαν μεμονωμένου χαρακτήρα ακρότητες μελών ή ομάδων του ελληνικού στρατού κατά την εκεί παρουσία του. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αποκλεισθεί. Είναι όμως τελείως διαφορετικό από την προπαγανδιστική και ανεδαφική ιστορικά θέση που καλλιεργείται, εδώ και χρόνια, δυστυχώς και εντός των τειχών, περί οργανωμένων εγκληματικών δράσεων του ελληνικού στρατού στο σύνολό του.
Κάποιοι ίσως αντιλαμβάνονται ότι η καλλιεργούμενη “ελληνοτουρκική προσέγγιση” που μεθοδεύεται εδώ και τρεις δεκαετίες, θα πρέπει να συνοδεύεται, μεταξύ άλλων, και από μια προσπάθεια επαναγραφής της ελληνικής ιστορίας, που μεταξύ άλλων, θα εμπεριέχει και το λέκιασμα της ελληνικής προσπάθειας στην Μικρά Ασία, με απώτερο σκοπό να ακυρώσει την ιστορική του νομιμότητα, μέσα από μια λογική “συμψηφισμού εγκλημάτων” με την Τουρκία.
Έτσι – υποτίθεται – θα κατανοήσουμε καλύτερα τους Τούρκους, και θα εξασφαλισθεί καλύτερα η ειρήνη στην περιοχή μας. Δια της καλλιέργειας της ιστορικής λήθης και ιστορικών ενοχών στις ψυχές – κυρίως – των νέων Ελλήνων. Με την σειρά της η καλλιέργεια ψευδών ιστορικών ενοχών και η ιστορική σύγχυση που θα δημιουργήσει, θα κάνουν τη δουλειά τους… Άρνηση, αμφισβήτηση, καλλιέργεια ηττοπάθειας και μιας λογικής του, “δεν βαριέσαι βρε αδερφέ, ας τα βρούμε με την Τουρκία, να τελειώνουμε”, δηλαδή, συμβιβασμός και κατευνασμός, γκριζοποίηση του Αιγαίου, και τελική ήττα του Ελληνισμού μέσω συνδιαχείρισης του Αιγαίου και της Κρήτης με την Τουρκία. Επίσης, αποκοπή του ομφάλιου λώρου της Ελλάδος με την αδελφή Κύπρο, μέσω της Μεγίστης (Καστελόριζου). Και τέλος, ενδεχομένως μια ακόμη στρατηγική και καταστροφική, μελλοντική ήττα του Ελληνισμού.
Μη γένοιτο! Οι Έλληνες δεν θα επιτρέψουν ποτέ ξανά μια νέα Μικρασιατική Καταστροφή!
