Ο Nick «Special K» Kara, ένα ατίθασο πνεύμα με μεγάλη καρδιά, μεγάλωσε όπως πολλοί Ελληνοαυστραλοί στη Μελβούρνη. Ταπεινά και με μία αίσθηση σταθερότητας και ασφάλειας στο Northcote.
Ο κόσμος των Πολεμικών Τεχνών – και ιδιαίτερα το καράτε – είχε «κερδίσει» από νεαρή ηλικία τον μαχητή.
Τακτικός θαμώνας του καταστήματος ενοικίασης ταινιών «Stavros Videos», ο Nick Kara δεν έχανε ευκαιρία να αποκτήσει κάθε γνωστή ταινία του Bruce Lee, με τα δυναμικά χτυπήματα, τα εντυπωσιακά άλματα και τη ρευστότητα της κίνησης του οποίου είχε ιδιαίτερη εμμονή.
Κατά την εφηβεία του, ο Kara άκουσε κάτι συζητήσεις φίλων του στην παιδική χαρά για ένα νέο γυμναστήριο kickboxing — ένα σχετικά άγνωστο άθλημα στη Μελβούρνη εκείνη την εποχή — και αποφάσισε να το δοκιμάσει.
Σε ηλικία 13 ετών, ξεκίνησε προπονήσεις στο Zen Do Kai υπό την καθοδήγηση των προπονητών Con Andrianopoulos και George Papadopoulos, που εργάζονταν στο γυμναστήριο του Bob Jones κοντά στο Αστυνομικό Τμήμα Northcote.
Καθώς βελτίωνε σταδιακά τις μαχητικές του ικανότητες, ο Kara συμμετείχε στους δύο πρώτους επίσημους αγώνες του στο Zen Do Kai — ένα είδος πολεμικών τεχνών που συνδυάζει παραδοσιακό καράτε, τζούντο και άλλες τεχνικές — σε ηλικία μόλις 15 ετών. Ο ένας αγώνας διεξήχθη σε χώρο στην Flinders Street και ο άλλος στο Δημαρχείο του Fitzroy.
Ο Ελληνοαυστραλός αθλητής συνέχισε την πορεία του συμμετέχοντας σε ημιεπαγγελματικά εγκεκριμένους αγώνες και, στα 17, 19 και 21 του χρόνια, «μπήκε» δυναμικά στην αρένα της πυγμαχίας.
«ΜΑΧΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΧΤΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ»
Περιέγραψε την παιδική του ηλικία – πριν ο ίδιος στραφεί στα μαχητικά αθλήματα- ως μια «μάχη χωρίς δίχτυ ασφαλείας».
«Ο πατέρας μου δεν ήταν ποτέ παρών (στη ζωή μου)», ανέφερε.
«Και πιστεύω πως αν ήταν, θα μπορούσα να έχω συμμετάσχει σε 150 αγώνες μέχρι σήμερα. Αλλά δεν είχα κανέναν να με σπρώξει – μόνο τον εαυτό μου».
Η μητέρα του δούλευε τρεις δουλειές, μόνο και μόνο για να του εξασφαλίσει μία στέγη πάνω από το κεφάλι του.
«Ήταν μια γερή δύναμη. Δεν ξέρω πού θα ήμουν χωρίς εκείνη», είπε συγκινημένος, αναφερόμενος στη μητέρα του.
Για τον ίδιο, οι Πολεμικές Τέχνες δεν ήταν απλώς άθλημα — ήταν διαφυγή, αλλά και σκοπός. Ένας τρόπος να ξεφύγει από τη μονοτονία της καθημερινότητας.
Ωστόσο κατέληξε να είναι ασυνεπής στις προπονήσεις του, λόγω των απαιτήσεων της δουλειάς του.
«Έγινα μηχανικός, μετά οδηγός φορτηγού και τελικά βρέθηκα να δουλεύω ως cornerman [άτομο που στηρίζει μαχητές μέσα στο ρινγκ] και προπονητής», είπε γελώντας.
«Αλλά ακόμη και τότε, δεν εγκατέλειψα ποτέ την προπόνηση ολοκληρωτικά … Η πάλη παρέμενε το πάθος μου».
ΑΞΙΟΜΝΗΜΟΝΕΥΤΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ
Ένας σοβαρός τραυματισμός στην πλάτη σε εργοτάξιο άφησε τον Kara εκτός αγωνιστικής δράσης για χρόνια.
Παρ’ όλα αυτά, δεν εγκατέλειψε την προπόνηση.
Φρόντισε να διατηρήσει σε αξιοπρεπή επίπεδα τη φυσική κατάσταση και τεχνική του στην πυγμαχία, ενώ προπονήθηκε πλάι σε καταξιωμένες μορφές του χώρου όπως οι Ron Parr, Nick Talakouras, Dana Godson, Sifu Robert McInnes και ο θρύλος του ρινγκ Stan «The Man» Longinidis.
Στα 26 του, επέστρεψε δυναμικά στο ρινγκ, σημειώνοντας συνολικά 17 επαγγελματικές εμφανίσεις σε αγώνες.
Στα 32 του, ο Kara έκανε τη μεγάλη έκπληξη.
Χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία και με μόλις 12 αγώνες στο ενεργητικό του, βρέθηκε ξαφνικά στο Λας Βέγκας, αντιμέτωπος με τον διαβόητο Αμερικανό θρύλο Mason Gibson.
Κι όμως – ο γεννημένος στη Μελβούρνη μαχητής κατάφερε να συγκεντρώσει τους περισσότερους βαθμούς στον αγώνα.
«Ήταν σουρεαλιστικό, πραγματικά δεν μπορούσα να το πιστέψω», είπε, αναπολώντας αυτή τη στιγμή.
«Η στάση μου κατά την είσοδό μου σε αυτόν (τον αγώνα) ήταν: “Άντε γ***το, ας το κάνουμε”», πρόσθεσε γελώντας.
«Και τελικά απέδωσε! Επέστρεψα στη Μελβούρνη ως παγκόσμιος πρωταθλητής — αλλά χρειάστηκαν δύο εβδομάδες για να το συνειδητοποιήσω».
ΤΟ ΦΩΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΤΟΥΝΕΛ
Όντας για καιρό στο απόγειο της αγωνιστικής του πορείας, ο Kara πήρε τη γενναία απόφαση να μετακομίσει στην Ταϊλάνδη, όπου παρέμεινε για τέσσερα χρόνια, προκειμένου να δοκιμάσει τις αντοχές και τις ικανότητές του στην ιδιαίτερα ανταγωνιστική σκηνή των μαχητικών αθλημάτων της Νοτιοανατολικής Ασίας.
Εκεί αγωνιζόταν συχνά, πετυχαίνοντας εντυπωσιακές νίκες, με αποκορύφωμα ένα Τεχνικό Νοκ Άουτ (TKO) απέναντι σε χρυσό Ολυμπιονίκη των Ασιατικών Αγώνων.
«Πίσω» του βρισκόταν ένα δυναμικό προπονητικό επιτελείο, με επικεφαλής τον ειδικό του Kyokushin, Judd Reid.
Η συνεργασία τους εξελίχθηκε σε κοινή διδασκαλία, καθώς οι δυο τους άρχισαν να παραδίδουν μαθήματα στο φημισμένο γυμναστήριο WKO, υπό την καθοδήγηση του παλιού φίλου του Kara, Sifu Robert McInnes.
Η ακόρεστη περιέργεια και η αστείρευτη ενέργεια του Kara τον οδήγησαν τελικά σε μονοπάτια πέρα από τα ρινγκ των Πολεμικών Τεχνών.
«Ζώντας στην Ταϊλάνδη, συμμετείχα σε αρκετές ταινίες και διαφημίσεις – συμπεριλαμβανομένης της κλασικής ταινίας ‘Ong Bak’», ανέφερε.
«Έπαιζα σχεδόν πάντα τον ‘κακό’. Οι περισσότερες παραγωγές περιλάμβαναν ακροβατικά ή σκηνές δράσης — πράγματα στα οποία, ως μαχητής, ήμουν αρκετά καλός».
Η ξαφνική επιτυχία του στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο έφτασε στο απόγειό της όταν ο παλιός του φίλος και συναθλητής, George Sotiropoulos, τον προσκάλεσε να αναλάβει τον ρόλο του striking coach -προπονητής που εξειδικεύεται στη διδασκαλία και βελτίωση των τεχνικών χτυπημάτων ενός μαχητή- στο «The Ultimate Fighter: Australia vs UK» («The Smashes»).
Αδυνατώντας να αρνηθεί μια τέτοια ευκαιρία, ο Kara ταξίδεψε για έξι εβδομάδες προκειμένου να προπονηθεί δίπλα σε μερικούς από τους κορυφαίους μαχητές της χώρας, ανάμεσά τους και ο πρώην πρωταθλητής UFC Robert Whittaker.
Η συνεργασία, ωστόσο, επισκιάστηκε από έναν έντονο καβγά που είχε ο Kara με τον Άγγλο striking coach.
«Δεν μου αρέσει να μην με σέβονται, [δεν το δέχομαι] από κανέναν. Δεν το αντέχω. Δεν μεγάλωσα έτσι», δήλωσε ο Kara.
«[Ίσως] δεν έπρεπε να είχα αντιδράσει [με αυτό τον τρόπο], αλλά είναι αυτό που είναι».
Ο διαπληκτισμός πήρε τέτοια έκταση, που ο διευθύνων σύμβουλος του UFC, Dana White, παρενέβη προσωπικά για να αποκλιμακώσει την ένταση.
«Κοιτάζοντας πίσω, ίσως (ο διαπληκτισμός) έκανε καλή τηλεόραση, αλλά σίγουρα δεν ήταν η καλύτερή μου στιγμή», παραδέχθηκε.
Επιστρέφοντας στην Ταϊλάνδη, ο Kara μοιράστηκε πως άρχισε να χάνει τον δρόμο του.
«Άρχισα να χάνω τον έλεγχο», εξομολογήθηκε.
«Η ζωή στην Ταϊλάνδη είχε να κάνει περισσότερο με τα πάρτι παρά με την αυτοβελτίωση. Αυτό με οδήγησε σε ένα κακό μονοπάτι, σίγουρα».
Το 2013 αρρώστησε σοβαρά και νοσηλεύτηκε για τέσσερις μήνες σε νοσοκομείο της Ταϊλάνδης.
Ερχόμενος αντιμέτωπος με τον θάνατο και όντας δεμένος με αλυσίδες σε νοσοκομειακό κρεβάτι, ο 30χρονος τότε μαχητής αναθεώρησε τις επιλογές που είχε κάνει στη ζωή του.
«Συνειδητοποίησα ότι είχα χαθεί μέσα στην υπερβολή», παραδέχθηκε με ειλικρίνεια. «Κατέληξα στο συμπέρασμα πως δεν είχα ποτέ έναν μέντορα, κάποιον να με καθοδηγήσει. Έπρεπε να μάθω μέσα από τα λάθη μου, με τον δύσκολο τρόπο».
Ωστόσο, δεν ήταν όλα «μαύρα κι άραχνα» .
Όπως συμβαίνει συχνά σε ηρωικές αφηγήσεις, υπήρξε ένα φως στην άκρη του τούνελ – μια ριζική αλλαγή οπτικής που όχι μόνο τον ώθησε να αλλάξει πορεία, αλλά, ίσως και τελικά να τον γλίτωσε από τον ίδιο τον θάνατο.
«Ξαφνικά ένιωσα, βαθιά μέσα μου, πως η εμπειρία της ζωής μου έπρεπε να λειτουργήσει ως παράδειγμα — ως μία ιστορία προειδοποίησης για τους νεότερους μαχητές, ώστε να δουν ξεκάθαρα τι δεν πρέπει να κάνουν».
Με αυτή τη νέα οπτική, ο Kara γνώρισε τη μελλοντική του σύζυγο στα τέλη του 2014 και λίγα χρόνια αργότερα, το 2018, επέστρεψε στην Αυστραλία με σκοπό να δοκιμάσει ξανά την τύχη του ως προπονητής.
Αν και πίστευε πως είχε χάσει το πάθος του για το άθλημα, ο στενός του φίλος Faisal Fayad τον έπεισε να ενταχθεί στο FightFit Boxing Centre στο Collingwood — εκεί όπου, σταδιακά, ανακάλυψε ξανά τον έρωτά του για την πυγμαχία.
«[Πάντα] μου άρεσε – και συνεχίζει να μου αρέσει – η ατμόσφαιρα στο FightFit. Μου έδωσε μία νέα αίσθηση σκοπού και μου άρεσαν οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργαζόμουν», είπε.
Πλέον, λειτουργώντας από μια σαφώς πιο γειωμένη και ώριμη θέση στη ζωή του, ο πρώην μαχητής, μαζί με τον επιχειρηματικό του εταίρο Bash Sinha, άνοιξε το δικό του FightFit στο Moorabbin, όπου προπονεί 64 έφηβους στο μάθημα Teen Striking, διδάσκοντας όχι μόνο τεχνικές μάχης, αλλά και μαθήματα ζωής.
«Τώρα, είμαι αφοσιωμένος στο να διδάσκω στους μαθητές μου όχι μόνο πώς να παλεύουν, αλλά και πώς να αποφεύγουν τις παγίδες στις οποίες έπεσα εγώ».
«Θέλω να τους διδάξω ότι η πάλη δεν αφορά το να πληγώνεις – αλλά το να ξεπερνάς εμπόδια, να σηκώνεσαι ξανά και να προχωράς. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα του να είσαι πρωταθλητής».
