«Πειραιάς 1967. Το πλοίο “Ελπίς” σαλπάρει για Αυστραλία, μεταφέροντας εκατοντάδες διαφορετικούς ανθρώπους με μια κοινή ελπίδα: μια καλύτερη ζωή».
Με αυτό τον πρόλογο, η συγγραφέας, Μαρία Τζιρίτα, ξεκινά το νέο της μυθιστόρημα «Το Ταξίδι της Ελπίδας», το οποίο αναφέρεται στα χρόνια της μαζικής μετανάστευσης Ελλήνων στην Αυστραλία.
Μεταξύ των επιβατών είναι και η Ελπίδα, που ταξιδεύει με πλαστή ταυτότητα, κουβαλώντας μαζί της το φρικτό μυστικό της. Το θέμα του βιβλίου:
«Ένας ώριμος επιχειρηματίας, πρώην ναυτικός, ο γοητευτικός γιατρός του πλοίου, μια απελπισμένη γυναίκα που αναζητά το παιδί της στη μακρινή ήπειρο, μια νεαρή κοπέλα που πηγαίνει στην Αυστραλία να παντρευτεί χωρίς τη θέλησή της, είναι μερικά από τα πρόσωπα που θα γνωρίσει κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού και που θα σημαδέψουν τη ζωή της για πάντα.
Άραγε, θα καταφέρει να φτάσει στο λιμάνι της λύτρωσης και της ευτυχίας ύστερα από τριάντα ολόκληρες μέρες μέσα σ’ αυτό το πλοίο; Διασχίζοντας ωκεανούς, γνωρίζοντας για πρώτη φορά εξωτικά μέρη και άγνωστους πολιτισμούς, θα καταφέρει να απαλλαγεί από όσα την κρατούν δέσμια στο σκοτεινό παρελθόν της;».
Η Μαρία Τζιρίτα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1967. Από μικρή ηλικία έγραφε διηγήματα, εμπνευσμένα από την καθημερινότητα, και στο σχολείο αρκετές εκθέσεις της είχαν διακριθεί και βραβευθεί σε πανελλήνιους διαγωνισμούς. Σπούδασε Ψυχολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Ασχολήθηκε με τη διδασκαλία, αλλά τα τελευταία χρόνια την κέρδισε ο κόσμος των επιχειρήσεων και του μάρκετινγκ. Σήμερα εργάζεται ως υπεύθυνη πωλήσεων σε κατασκευαστική εταιρεία στη Γλυφάδα. Έχει δική της στήλη στο ηλεκτρονικό περιοδικό Flowmagazine με τίτλο «Ταξίδι στην αυτογνωσία». Έχει μια κόρη και το χόμπι της είναι τα ενυδρεία. Λατρεύει τα ζώα και πολύ συχνά γράφει ιστορίες με πρωταγωνιστές τα αγαπημένα της χρυσόψαρα. Από τις Εκδόσεις Ψυχογιός κυκλοφορούν άλλα οκτώ μυθιστορήματά της.
Η ίδια γράφει για το βιβλίο της:
«Οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν δύσκολο Το ταξίδι της Ελπίδας για μένα. Ήταν το πρώτο «ταξίδι» που έκανα χωρίς τον «καπετάνιο» μου, τον πολυαγαπημένο μου πατέρα. Ήταν εκείνος που πάντα διάβαζε τα βιβλία μου πριν τα παραδώσω στον εκδοτικό μου οίκο και μου επισήμαινε τυχόν λάθη και παραλείψεις. Οι συμβουλές του ήταν πολύτιμες και εγώ είχα την ασφάλεια πως το έργο που κάθε φορά έφευγε από τα χέρια μου είχε πάρει την έγκριση του πιο αυστηρού κριτή. Έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Ιανουάριο και το μόνο για το οποίο χαίρομαι είναι το γεγονός πως είχα προλάβει να μοιραστώ μαζί του την ιδέα μου για το βιβλίο που τώρα κρατάτε στα χέρια σας και την είχε υποδεχτεί με μεγάλο ενθουσιασμό.
Πίστευα πως δεν θα ήμουν σε θέση να καθίσω να το γράψω, όμως η σκέψη πως εκείνος μου είχε δώσει την ευχή του και θα περίμενε από μένα να ολοκληρώσω το έργο αυτό, μου έδωσε τη δύναμη που χρειαζόμουν για να το κάνω. Με την φωτογραφία του ακριβώς απέναντι από τον υπολογιστή μου, ταξίδεψα στην ανταριασμένη θάλασσα της ψυχής μου, νιώθοντας γύρω μου καθησυχαστική την παρουσία του.
Κι έτσι Το ταξίδι της Ελπίδας πήρε σάρκα και οστά. Και υπήρξαν και άλλες, πολλές δυσκολίες κατά τη συγγραφή του βιβλίου αυτού, ακριβώς όπως και στο πραγματικό ταξίδι της ηρωίδας μου. Χρειαζόμουν πληροφορίες που ήταν πολύ δύσκολο να βρω κι έκανα τεράστια έρευνα μέσω διαδικτύου προκειμένου να τις εξασφαλίσω. Χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κ. Σωτήρη Χατζημανώλη, διευθυντή σύνταξης της ελληνικής εφημερίδας «Νέος Κόσμος» που εκδίδεται στην Αυστραλία. Ο ίδιος πραγματοποίησε αυτό το ταξίδι την ίδια χρονική περίοδο και μέσα από τη δική του εμπειρία και τα μάτια του κατάφερα να αποτυπώσω τη ζωή μέσα στο πλοίο κι όλες τις άλλες λεπτομέρειες που αφορούν στο συγκεκριμένο ταξίδι με όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικό τρόπο.
Όπως κάθε ταξίδι όμως, έτσι και το δικό μου -παρ’ όλες τις δυσκολίες- έφτασε αισίως στο τέλος του. Η ευχή μου είναι το «καράβι» αυτό να δέσει για πάντα στο λιμάνι της καρδιάς σας, αφού πρώτα σας ταξιδέψει σε όμορφες, γαλήνιες και συναρπαστικές θάλασσες…
Καλό ταξίδι»!
