Όχι, δεν νιώθω ίλλιγγο, τρέχοντας τριάντα χρόνια πίσω, ούτε καν κόψιμο της ανάσας γιατί φαίνεται … σα νά’ ταν χτες.
Σα νά ‘ταν χτες που ο Νώντας Πεζάρος, αρχισυντάκτης τότε του «Ν. Κόσμου» και ηγετικό στέλεχος της παροικίας, να κινεί τα νήματα πίσω από οτιδήποτε μεγάλο ή μικρό γινόταν τότε, που με ύφος μειλήχιο, όπως συνήθιζε, με κάλεσε στο γραφείο του, όχι για να μου πει “καλό ήταν το κομμάτι σου σήμερα”, αλλά να μου ανακοινώσει ότι ‘θα έπρεπε να αναλάβω τον συντονισμό του φετινού Φεστιβάλ’.
“Πρόεδρος θα είναι ο Ρομποτής ξανά, αλλά εσύ θα έχεις όλη την ευθύνη. Κατάλαβες τι εννοώ”.
Ζήτησα να το σκεφτώ και κοιτάζοντάς με μ’ ένα ύφος που θα μπορούσε να μεταφραστεί “του χάριζαν άλογο κι αυτός το κοίταζε στα δόντια”, μου πέταξε ένα “θα είμαι εδώ μέχρι τις τρεις” και έσκυψε στα χαρτιά του.
Δεν τό ‘ξερα τότε, αλλά αυτό ήταν το σημείο εκκίνησης ενός μαραθώνιου που, παρ’ ολίγο, να αποβεί το τέρμα της δημοσιογραφικής μου καριέρας. Δεν θα επεκταθώ επ’ αυτού γιατί σήμερα δεν έχει πλέον σημασία.
Εξ άλλου ποτέ -ούτε και τότε- η απειλή ήταν σοβαρή.
ΟΙ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΙΣ
Από τις πιο ζωηρές εικόνες των συνεδριάσεων -σε ανθρώπινη βάση- που θυμάμαι, είναι αυτή του μικρού τότε Γιάννη Φραγκιουδάκη να κοιμάται κουλουριασμένος κάτω από το τραπέζι των συνεδριάσεων στο γραφείο του Μιχάλη Οικονόμου, ενώ η μαμά του, η Ρένα, μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής, έβαζε την ψυχή της ολόκληρη για να έχει το Φεστιβάλ επιτυχία.
Θυμάμαι επίσης, τον Γιάννη Χρυσούλη, που, κάθε φορά που τα πνεύματα είχαν εξαφθεί, έβρισκε πάντα τον τρόπο με το χιούμορ του, να αποφορτίζει την ατμόσφαιρα.
Ο Μιχάλης Οικονόμου, στο ρόλο του γραμματέα, σήκωνε το μεγαλύτερο φορτίο της δουλειάς, μαζί με την γράφουσα. Κάθε φορά που τα μάτια μου έκλειναν από τις πολύωρες συνεδριάσεις, μου υπενθύμιζε “κάνε κουράγιο, μπορείς!”. Άλλες οι δικές του αντοχές βέβαια που οι δημιουργικές του ώρες -όπως έλεγε- στην αρχιτεκτονική – ήταν από το μεσονύκτιο και μετά.
Ένα ειδύλλιο, να αποκαλύψω, που άνθισε μέσα στον πολύβουο χώρο των συνεδριάσεων, είχε αίσιο τέλος, με την Άννα Σέρεντ και τον Παρασκευά Αλέξη να βάζουν τελικά την κουλούρα. Και… να ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!
ΕΝΑ ΚΟΝΣΕΡΤΟ …ΑΘΛΟΣ
Από τις πιο επιτυχημένες εκδηλώσεις, όλων των εποχών, όταν μιλούμε για το πολιτιστικό γίγνεσθαι της παροικίας, υπήρξε, κατά την άποψη πολλών, η συναυλία του Θέμου Μέξη. Μια συναυλία που απορρόφησε σχεδόν το 50% του προϋπολογισμού του Ελληνικού Φεστιβάλ 1985 και έπρεπε να παλέψω με θεούς και δαίμονες προκειμένου να το δω να υλοποιείται.
Υποχρεώθηκα βέβαια να βρω το μεγαλύτερο μέρος των χορηγών για να μού δοθεί το «πράσινο φως» που , στην πορεία, γινόταν κίτρινο και κινδύνευε να κοκκινίσει. Μεταξύ των κυρίων χορηγών, το Gold Medal Soft Drinks του αείμνηστου Σπύρου Σταμούλη, το Modern Line Furniture (σήμερα LV Furniture) της οικογένειας Στέλιου Κουκουβιτάκη, το Elysee Receptions του Μιχάλη Οικονόμου και του Γιάννη Μιχελάκου, τα καταστήματα Albert’s Menswear του Λιβέρη Ιατρού, το κοσμηματοπωλείο Konstantine’s Jewel Box του αείμνηστου Κώστα Ζήκου, τα κομμωτήρια του Δημήτρη Βεστάκη James V και Niki V, για να αναφερθώ στους κυριότερους.
Ένα κονσέρτο με τον Μέξη βέβαια – στον κολωφώνα της δόξας του τότε και με τη γυναίκα του να τον μανατζάρει- δεν ήταν το ευκολότερο πράγμα που θα μπορούσε κανείς να συλλάβει και να φέρει σε πέρας.
Είχε τους δικούς του απαράβατους όρους και όσο καλός διαπραγνατευτής κι αν ήσουν δεν ήταν εύκολο να τον μετακινήσεις από αυτά που ζητούσε. Εξάλλου κι αν το πετύχαινες, έστω και στο ελάχιστο, το σίγουρο ήταν ότι θα προσέκρουες στην μάνατζέρ του.
Από τους απαράβατους όρους του, λοιπόν, να διευθύνει την ορχήστρα Pop’s Orchestra, εφάμιλλη της Φιλαρμονικής.
Όταν του ζήτησα να “κόψει” μερικά από τα 24 όργανα, σε τόνο που δεν δεχόταν δεύτερη κουβέντα μου πέταξε τηλεφωνικώς “καλύτερα να μου κόψεις το ένα χέρι”. Αν σκεφθεί βέβαια κανείς ότι εκτός από διευθυντής ορχήστρας που θα ήταν ο ίδιος, θα έπαιζε σόλο πιάνο, ένα τέτοιο ενδεχόμενο αποκλειόταν από τη φύση του!
Αξέχαστη και η παρατήρηση της κ. Μέξη ότι “οι νότες μουσικής μπορεί να φαίνονται σε πολλούς σαν κουτσουλιές πουλιών, αλλά στην ουσία δεν είναι και δεν μπορεί ο καθένας να τις ερμηνεύσει όπως ο Θέμος!”.
Τι επιχείρημα και αυτό Θεέ μου! Νότες και κουτσουλιές! Αν μπορείς βρες κάτι εφάμιλλο να καταρρίψεις το επιχείρημα, είχα πει στον εαυτό μου και τα όργανα έμειναν ανέπαφα και έκαναν το θαύμα τους!
Σείστηκε το Dallas Brooks Hall από τα χειροκροτήματα. Το κονσέρτο του Θέμου Μέξη άφησε εποχή.
Διηύθυνε ο ίδιος την ορχήστρα, έπαιξε σόλο πιάνο, τραγούδησε ντουέτο με τη Νάντια Τασσοπούλου και μας έδειξε ότι τα παραδοσιακά όργανα, όπως η ποντιακή λύρα και το μπουζούκι μπορούν να κάνουν θαύματα αν συνδυαστούν με κλασικά όργανα. Ζωντάνια και έξτρα διάσταση στη συναυλία, έδωσε ακόμη το γεγονός ότι ένα μέρος της μουσικής του ερμηνεύτηκε σε χορό από την Αλέκα Οικονόμου και τον Peter Faux.
Aναμφίβολα, η συναυλία αυτή ήταν εφάμιλλη εκείνης του Σίδνεϊ για την οποία λίγα χρόνια νωρίτερα είχε γράψει το «National Review» Σίδνεϊ: “Ένας μοντέρνος Οδυσσέας χτυπά τους Κύκλωπες… Το κονσέρτο του Σαββάτου ήταν ένας θρίαμβος Ομηρικών διαστάσεων…
Ήταν ένας μαγικός ρυθμός που συγκινούσε κι άγγιζε όλους. Έλληνες και Αυστραλούς το ίδιο…”.
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ
Η συνεργασία με άλλους οργανισμούς οι οποίοι βρισκόταν στον κολοφώνα της δημιουργικής τους ζωής είχε τότε εντυπωσιακά αποτελέσματα.
Ενδεικτικά, να αναφερθεί η “Βραδιά Καντάδας” στο Robin Hood Restaurant στο ειδυλλιακό Sherbrook, με οργανωτή την Πνευματική Εστία. Μια ανεπανάληπτη εμπειρία και αξέχαστη για όσους ήταν εκεί, με κιθάρες, μαντολίνα και καντάδες από καλήφωνους και μη!
Το Ελληνικό Φεστιβάλ 1985 έγινε σε συνεργασία με τα Δημήτρια ’85 της Παμμακεδονικής Ένωσης.
Οπότε το πρόγραμμα είχε εμπλουτιστεί με αξιόλογες εκδηλώσεις, μερικές των οποίων ήταν διαλέξεις, όπως: “Θεσσαλονίκη 2.300 χρόνια”, “Ο ρόλος της Θεσσαλονίκης στη διαμόρφωση των επαναστατικών κινημάτων στα Βαλκάνια”, “Το Πανελλήνιο του Μακεδονικού Αγώνα”, Συμπόσιο Λαογραφίας – Ιστορίας – Γλώσσας της Μακεδονίας.
Επίκαιρο, τότε, και το σεμινάριο με τίτλο “Το παιδί φεύγει από το σπίτι. Ανοίγει τα φτερά του ή τσακίζεται;” με ομιλητές την ψυχίατρο Δέσποινα Μουρατίδου, τον εκπαιδευτικό Κώστα Παπαδόπουλο, τον γιατρό Σ. Σάββα, τον κοινωνικό λειτουργό Γ. Δαρηβάκη και τον γονέα Τ. Μανέτα.
Έμφαση είχε δοθεί και στις παιδικές εκδηλώσεις όπως “Οι Θεοί του Ολύμπου”, μια μουσικοχορευτική παράσταση στην οποία είχαν πάρει μέρος πάνω από εξήντα παιδιά και την είχε επιμεληθεί ο Χρήστος Ιωαννίδης.
Επίσης, πάνω από 150 παιδιά (σαραντάρηδες και, σήμερα) είχαν πάρει μέρος στο φολκλορικό κονσέρτο “Οι Ρίζες Μου”, εμπλουτισμένο με έκθεση ζωγραφικής του ίδιου θέματος.
“Ο Μακεδονικός Γάμος”, ήταν επίσης μια εκδήλωση μουσικοχορευτική με τη συμμετοχή παραδοσιακών οργάνων και Μακεδόνων χορευτών που άφησε εποχή.
Σε συνεργασία με το Σύλλογο Επιστημόνων, στο Φεστιβάλ του 1985, είχε δοθεί διάλεξη με θέμα “Τεχνητή Καρδιά – Τελευταίες εξελίξεις στην πρόληψη καρδιακών νοσημάτων”, από τον γνωστό ομογενή καρδιολόγο – χειρουργό Δ. Τατούλη.
Πλούσιο το Ελληνικό Φεστιβάλ ’85 και σε εκθέσεις.
Έκθεση Εικονογραφίας, από 30 Οκτωβρίου μέχρι 7 Νοεμβρίου, έγινε στον τρίτο όροφο του Κοινοτικού Κτιρίου με διάρκεια από τις 30 Οκτωβρίου ώς τις 7 Νοεμβρίου.
Έκθεση Ζωγραφικής και Φωτογραφίας έγινε στο χώρο Εκθέσεων του Collins Place, με διάρκεια από 1 – 8 Νοεμβρίου.
“Πάνω από έναν αιώνα εδώ”, ήταν ο τίτλος έκθεσης με αποσπάσματα από εφημερίδες και διάφορα ντοκουμέντα στις μέρες που έμπαιναν τα θεμέλια για τη δημιουργία της ελληνικής παροικίας στη Μελβούρνη, στιγμιότυπα που σημάδευαν την εξελικτική της πορεία και μιλούσαν εύγλωττα για την προσπάθεια και επιμονή της να επιβληθεί στον αυστραλιανό χώρο.
Η έκθεση έγινε στον τρίτο όροφο του Κοινοτικού Κτιρίου και ή διάρκειά της ήταν από 10 – 17 Νοεμβρίου.
“Έκθεση Τέχνης Μακεδονίας”, ο τίτλος μιας άλλης ενδιαφέρουσας έκθεσης παραδοσιακών εργοχείρων που έγινε στο Μακεδονικό Κέντρο με διάρκεια από 4 – 10 Νοεμβρίου.
Η τρίτη γενιά είχε έντονη παρουσία στο Ελληνικό Φεστιβάλ – Δημήτρια ’85 , έκφραση της οποίας ήταν και η έκθεση ζωγραφικής με θέμα “Οι Ρίζες μου”.
Μια αναδρομή, επίκαιρη όσο ποτέ, για να μην ξεχνάμε!
