ΔΕΝ πρόλαβα να μπω στο γραφείο και να πιω έναν καφέ και η τηλεφωνήτριά μας μού είπε «ένας αναγνώστης θέλει να σού μιλήσει».
«ΕΜΕΝΑ» της λέω. «Ναι, εσένα», μου απαντά. «Τον Αιθεροβάμονα ζήτησε ο άνθρωπος».
«ΣΥΓΝΩΜΗ που σε ενοχλώ, Αιθεροβάμονα. Ζήτησα, όμως, εσένα, επειδή πιστεύω πως είσαι ο μόνος που μπορεί να μού λύσει μια απορία».
«ΛΕΓΕ» του απαντώ «και αν ξέρω, ευχαρίστως να σού τη λύσω. Στο κάτω-κάτω της γραφής αυτή είναι η δουλειά μου. Απορίες και… σταυρόλεξα λύνω».
ΚΑΙ αρχίζει: «Χθες, συναντήθηκα με δύο φίλους που διαβάζουν την εφημερίδα σας και πιάσαμε τη συζήτηση για το Φεστιβάλ «Αντίποδες» που οργανώνει το Σάββατο η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης».
ΑΡΧΙΚΑ και για την ιστορία, θα πρέπει να σού πω (του λέω) ότι το Φεστιβάλ δεν λέγεται πια «Αντίποδες», αλλά «Ελληνικό Φεστιβάλ του Lonsdale Street».
«ΑΝ και διαφωνώ που άλλαξαν ένα όνομα που είχε γράψει τη δική του ιστορία και είχαμε συνηθίσει, χωρίς να μας ρωτήσουν, το παραβλέπω όμως και σε ερωτώ να μου εξηγήσεις, αν ξέρεις, βέβαια, τι συμβολίζει ο «στόχος» που χρησιμοποίησαν ως logo».
ΕΠΕΙΔΗ κατάλαβα ότι ο «τύπος» ήταν περίεργος και εγώ δεν είχα προλάβει να εμπεδώσω το νέο logo, μιας και έχω παραμείνει στο συμβολισμό των δωρικών κιόνων των «Αντιπόδων», διακινδύνευσα την εξής ερμηνεία και ας συγχωρήσουν τη πρωτοβουλία μου (αν δεν τους αρέσει) οι εμπνευστές του.
ΤΟΥ είπα του χριστιανού ότι δεν πρόκειται για το «στόχο» του Γουλιέλμου Τέλου, αλλά για χάντρα, που συνήθως τοποθετούν οι στοργικοί γονείς στα νεογέννητα παιδάκια τους για να μην ματιάζονται.
ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ (του λέω), αυτοί που επέλεξαν το συγκεκριμένο logo που φέρει και τα χρώματα του εθνικού μας συμβόλου (της γαλανόλευκης σημαίας μας δηλαδή) το έκαναν για να το προστατεύσουν από το «μάτι», επειδή ήταν, είναι και παραμένει το μεγαλύτερο (by far) Φεστιβάλ της Πολιτείας μας και ως εκ τούτου, δικαιολογημένα θα πρέπει να το ζηλεύουν όλα τα άλλα.
ΓΙΑ να μη το ματιάσουν λοιπόν (από τη ζήλια τους) τα υπόλοιπα Φεστιβάλ, τού έβαλαν για καλό και για κακό και τη χαντρούλα, γιατί όπως έλεγε και ο παππούς μου, «φύλαγε τα ρούχα σου για νά ‘χεις τα μισά».
ΙΣΩΣ να είναι λίγο παρατραβηγμένη η ερμηνεία μου, αλλά αυτή είχα πρόχειρη και αυτή του είπα.
ΜΗΝ ξεχνάμε ότι, παρά τα άλματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, η ανθρώπινη παράδοση των μεταφυσικών ανησυχιών και αναζητήσεων, όχι μόνο συνεχίζει να επιβιώνει, αλλά και να κερδίζει έδαφος εις βάρος της λογικής του ορθολογισμού.
ΜΙΑ ματιά να ρίξετε στα social media και στο facebook, θα το διαπιστώσετε. Όσο προχωράμε προς τα εμπρός, άλλο τόσο γυρνάμε προς τα πίσω…
ΜΠΟΡΕΙ, εκ πρώτης όψεως, να μοιάζει αυτό «το μπρος-πίσω» λίγο σχιζοφρενικό, αλλά, τελικά, είναι αυτό που είναι.
ΚΑΙ για να μη μακρηγορώ, να ένα πρόσφατο παράδειγμα, που μιλά από μόνο του: όταν έγινε γνωστός ο στίχος του τραγουδιού του Παντελή Παντελίδη «για τη γκόμενα από τα κυπριακά κατεχόμενα», ξέχεσε τον αοιδό ολόκληρη η Κύπρος και η μισή Ελλάδα.
ΜΕΤΑ από ένα 24ωρο, όμως, που έχασε τη ζωή του σε τροχαίο, μιμούμενος τον Σουμάχερ, ο απανταχού ελληνισμός άρχισε να κλαίει γοερά και να τραβάει τα μαλλιά του για τον αναπάντεχο χαμό του.
ΚΑΙ εδώ δεν αναφέρομαι στους θαυμαστές του (που, τέλος πάντων, είχαν τους λόγους του να τον θρηνήσουν) αλλά σε όλους αυτούς που, μέσω των social media, του έσυραν τα μύρια όσα για τη «γκόμενα από τα κατεχόμενα» και μετά από λίγες ώρες έχυναν μαύρα δάκρυα για το θάνατό του.
ΜΑ έτσι είναι η ζωή, θα μου πείτε και συμφωνώ μαζί σας. Δεν με εξέπληξε τόσο η συγκίνηση του κόσμου, όσο η επιβεβαίωση της σχιζοφρένιάς του.
ΑΣ επιστρέψω, όμως, στο Ελληνικό Φεστιβάλ του Lonsdale Street για να σας υπενθυμίσω ότι δεν πρέπει να λείψει κανένας, μιας και εκτός των άλλων, θα δώσει το παρών του και ο Malcolm Turnbull, τις ελληνικές ευαισθησίες (και γνώσεις) του οποίου εκτιμώ.
ΑΣΕ που υπάρχει πιθανότητα να τον συναντήσετε και να σας δοθεί η ευκαιρία να του ζητήσετε να μην κόβει τις συνταξούλες των έρμων των συμπαροίκων, που θέλουν να καθίσουν κανένα τρίμηνο παραπάνω στην πατρίδα τους, πριν αποχαιρετήσουν τούτο τον κόσμο.
ΜΑ μπορούμε να τον πείσουμε να επανορθώσει αυτή την αδικία; Ναι, μπορούμε, επειδή έχουμε να κάνουμε με έναν πανέξυπνο πολιτικό που πάνω απ’ όλα ξέρει να μετρά ψήφους.
ΕΤΣΙ και δει καμιά τριανταριά χιλιάδες περισσότερους (απ’ όσους χειροκροτούσαν τον Άμποτ πρόπερσι) ενδέχεται να το ξανασκεφτεί. Εντάξει, είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Όλα γίνονται σε τούτο τον κόσμο. Μέχρι «και του σπανού τα γένια»…
ΥΠΟΘΕΤΩ ότι για να μας δει με «άλλο μάτι» χρειάζεται και μια στρατηγική προετοιμασία, την οποία για άλλη μια φορά θα αναλάβει ο πρόεδρος της Κοινότητας Βασίλης Παπαστεργιάδης που έχει άριστες επιδόσεις σε αυτό το δύσκολο σπορ.
ΣΤΑ τελευταία Φεστιβάλ, όλο και κάποιες δημόσιες υποσχέσεις για οικονομική ενίσχυση της Κοινότητας (που παραμένει η ναυαρχίδα των παροικιακών μας οργανώσεων) αποσπούσε από τους ομοσπονδιακούς και πολιτειακούς πρωθυπουργούς που έδιναν το παρών τους.
ΛΟΓΩ Turnbull (και της συγγένειάς του με τον Θουκυδίδη), θα παραβρεθώ και εγώ εκεί, αν και δεν τα πάω καλά με τις μουσικές… επενδύσεις των Φεστιβάλ, τα δημοτικά μας τραγούδια και, γενικότερα, με την ελληνικότατη τσικνο-κουλτούρα.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά και παρά το γεγονός ότι «στα Σάλωνα δεν σφάζουν πια αρνιά» και «τα παπάκια δεν κολυμπούν στη ποταμιά», θα πάω, ελπίζοντας ότι, λόγω πολυκοσμίας και συνωστισμού, όλο και κάποιος συμπατριώτης μας (που… σέβεται την παράδοση) θα με πατάει και θα σπρώχνει κάθε τόσο, για να μην ξεχάσω εντελώς και την καταγωγή μου.
ΣΑΣ καλώ, επίσης, να πάτε στο Φεστιβάλ, προκειμένου να… φορτίσετε τις ελληνικές σας μπαταρίες και να προετοιμαστείτε ψυχολογικά για να αρχίσετε από τη Δευτέρα να μιλάτε Ελληνικά στο σπίτι…
ΓΙΑΤΙ όσο και να θέλεις, μετά από ένα τέτοιο Φεστιβάλ, μεταξύ ομοεθνών σου και μετά από τόσα σουβλάκια και τσίκνα, πώς να ξεχάσεις τη γλώσσα σου; Γίνεται; Αμ, δεν γίνεται. Και να μην το θέλεις, όλο και κάποιο κουσούρι θα σου μείνει…
ΔΕΝ θα πρέπει, επίσης, να ξεχνάμε ότι η γλώσσα είναι αυτή που ουσιαστικά μας συνδέει με την καταγωγή μας και όχι η θρησκεία και ο τόπος που γεννηθήκαμε.
ΕΠ’ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, για το καλό της γλώσσας μας, πολύ θα παρακαλούσα τους ειδικούς που εκπόνησαν τη δομή του προγράμματος που πρέπει να ακολουθούν οι γονείς, οι παππούδες και οι γιαγιάδες των παιδιών όλο το Μάρτιο, να προβούν σε ορισμένες (απαραίτητες) δομικές αλλαγές για να υπάρχει μια συνέχεια και να μη μπερδεύονται τα παιδάκια που… διψούν για μάθηση της γλώσσας μας.
ΝΑ ένα παράδειγμα: είναι λάθος να αρχίζουμε την πρώτη μέρα με το λεξικό και στη συνέχεια να πηγαίνουμε στην αλφαβήτα και έπειτα στη γραμματική.
ΚΑΙ αυτό το λέω γιατί, απ’ ό,τι ξέρω, δεν μπορείς να μάθεις καμιά λέξη, αν δεν ξέρεις το αλφάβητο. Είναι σαν να βάζεις τα παιδάκια να μάθουν ποδήλατο πριν περπατήσουν…
ΟΠΩΣ λάθος είναι να τα διδάξουμε αισθητική και πολυμορφία στις 10 και 21 Μαρτίου και αρχιτεκτονική και παθολογία στις 23 και 26 Μαρτίου.
ΣΑΣ παρακαλώ για προσέξτε αυτές τις δομικές ημερολογιακές λεπτομέρειες και μη μετακινείτε από τις θέσεις τους τη ψυχολογία και προπαντός τα ανέκδοτα που προηγούνται της μυθολογίας. Ταιριάζουν αυτά τα δύο μαθήματα…
